پاورپوینت کامل بخش اول; پیام های اقتصادی دعاهای ماه رمضان ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بخش اول; پیام های اقتصادی دعاهای ماه رمضان ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بخش اول; پیام های اقتصادی دعاهای ماه رمضان ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بخش اول; پیام های اقتصادی دعاهای ماه رمضان ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۱. فقرگریزی

اسلام هرگز به فقر و نداری، روی خوش نشان نداده، پیروانش را به سوی آن فرانخوانده است. دلیل این مسئله نیز آشکار است: فقر و تنگدستی، افزون بر آن که دل را آشفته و ذهن را درگیر می کند، زمینه ساز بسیاری از ناهنجاری ها نیز می شود، و در کاهش خودباوری و ایجاد خود کم بینی و دامن زدن به انزوا و گوشه گیری اثرگذار است. فقر دل را پریشان می کند و مانع آرامش قلبی انسان، به منظور توجه به خدا و امور معنوی می شود و بدین گونه استعدادهای معنوی آدمی را تباه ساخته، مانع از تعالی روحی او می شود. فقر ذهن را درگیر می سازد و در نتیجه مانع از فراغت آن برای اندیشیدن، روی آوردن به مطالب علمی و به خاطر سپردن یافته های علمی می شود. بدین ترتیب، استعدادهای علمی انسان را نیز از میان می برد و مانع از شکوفایی آن می شود. بدیهی است وقتی دل انسان بر اثر فقر و تنگدستی از کار بیفتد و ذهن انسان دچار رکود و سستی شود، مهم ترین ابزارهای بازدارنده از کژی ها و تباهی ها، یعنی دل و ذهن ـ که اولی با کشش های فطری خود، به سوی پاکی ها و نیکی ها فرا می خواند و دومی با اندیشیدن و تأمل، به سوی نیکی ها و خوبی ها دعوت می کند ـ بی اثر می شوند. در نتیجه در انسان زمینه اقدام به ناهنجاری های بسیاری همانند دروغ، قسم دروغ، تزویر، دزدی، ربا و رشوه و فحشا فراهم می آید.

حضرت علی علیه السلام در هشدار به فرزندش محمد بن حنیفه، درباره پی آمدهای زیان بار فقر می فرماید: «فرزندم! من از فقر و تهی دستی بر تو بیمناکم؛ از فقر به خدا پناه ببر! چرا که فقر مایه نقصان در دین، سرگردانی عقل و موجب دشمنی است». (دشتی، ۱۳۷۹: ۷۰۶)

به طور طبیعی، تهی دستی جایگاه اجتماعی انسان را نیز آسیب پذیر می سازد و مانع از آن می شود که سخنش در خور شنیدن و مقامش سزاوار شناختن از سوی دیگران گردد. این، حقیقتی است که حضرت علی علیه السلام از آن، چنین یاد می فرماید: «الفَقیرُ حقیرٌ لا یسْمَعُ کلامُه وَ لایعْرَفُ مَقامُه؛ فقیر حقیر است؛ کسی به سخن او گوش نمی دهد و مقام او را در نمی یابد». (مجلسی، ۱۴۰۴ ه‍. ق: ج ۷۲: ۴۷)

با توجه به آنچه گفته شد، طبیعی است که بخشی از ادعیه ماه رمضان به فقرگریزی و تمنای دوربودن از تهی دستی اختصاص یابد. چنان که این منظور، بارها در دعاهای ماه رمضان آمده است، و این تکرار، خود دلیلی آشکار بر ناپسند بودن پدیده فقر و ناگوار بودن آن است. برخی از این دعاها چنین اند:

ـ اللهم اِنّی اَعُوذُ بِک… مِنَ الْفَقْرِ وَ الفاقه؛ خدایا از فقر و بی چیزی به تو پناه می برم. (دعای ابوحمزه ثمالی)

ـ اللهمَُّ ارْزُقنی مِنْ فَضْلِک رِزْقاً… لا تُفْقِرُنی الی اَحدٍ بعدَهُ سِواک؛ خدایا مرا از فضل خود، رزقی روزی نما… که پس از آن، جز به خودت، به کس دیگری محتاجم نگردانی. (اعمال سحرهای ماه مبارک رمضان)

ـ اللهمَّ سُدَّ فقْرَنا بِغِناک؛ خدایا با غنای خود، مانع از تهی دستی ما شو. (اعمال مشترک ماه رمضان پس از هر نماز)

۲. درخواست روزی از خداوند

«روزی» اساس اقتصاد و شالوده معیشت است. بدون روزی، نه می توان از اقتصاد بهره ور بود و نه به زندگی ادامه داد. در حقیقت، کارکردهای اقتصاد، و روان بودن چرخه معاش، در گرو جاری بودن روزی است و اگر کسی از روزی بی بهره باشد، به طور طبیعی، از کارکردهای اقتصاد نیز محروم خواهد بود؛ در نتیجه، نمی تواند به آرامش قلبی، تقویت دین داری و تعالی فرهنگ خویش دل ببندد و چندان امیدوار باشد. درخواست روزی، یعنی مقابله با فقر، به منظور دست یابی به آسایش و آرامش؛ و کسی که درخواست روزی می کند ـ و به طور طبیعی به دنبال آن، تلاش می کند ـ در حقیقت، پایه های اقتصاد را بنا می نهد و جنبه دنیوی و غریزی وجود خود را اشباع می کند.

در دعاهای ماه رمضان بارها با عبارت «وَارْزُقْنی رِزْقاً… به من روزی عطا فرما» از خداوند درخواست روزی شده است. نکته مهم این گونه از دعاها ـ که در آن، از خدا طلب روزی می شود، البته چنین دعاهایی بی آنکه منافاتی با کار و کوشش انسان داشته باشد ـ این است که باور داشته باشیم «روزی به دست خداست.» یعنی همان گونه که گاهی با برنامه ریزی و تلاش، به روزی می رسیم و از راهی که گمانش را می بردیم و پیش بینی می کردیم، رزق خود را می یابیم، گاهی نیز بی هیچ برنامه ریزی و تلاش و نقشه قبلی و بی آنکه فکرش را بکنیم، به روزی می رسیم.

این حقیقت، ما را در زندگی به این نکته رهنمون می شود که فراهم آمدن روزی، تنها در گرو سعی و تلاش و برنامه ریزی نیست، بلکه فراتر از آن، در گرو خواست و مشیت پروردگار است. اوست که گاهی اراده می کند که از راه تلاش و برنامه ریزی به ما روزی دهد، و گاهی نیز اراده می کند بی هیچ تلاش و نقشه قبلی ما به ما روزی برساند. این حقیقت در یکی از دعاهای روزهای ماه رمضان، چنین بازتاب یافته است:

«وَارْزُقْنی مِنْ حَیثُ اَحْتَسِبُ وَ مِنْ حیثُ لا اَحْتَسِبُ؛ و مرا از راهی که گمان آن دارم و [نیز] از راهی که به گمانم نمی رسد، روزی ده».

نکته دیگر آن که در راستای طلب روزی از خداوند در دعاهای ماه رمضان، از «بی نیازی از آنچه در دست مردمان است» به عنوان یکی از حکمت های درخواست روزی از خداوند یاد شده است. بر اساس این بخش از دعای شریف، کسی که محروم از روزی است، نیازمند مردم است، و طبیعی است آن که نیازمند مردم است، نمی تواند آبرومند باشد. بنابراین، «روزی» یکی از عوامل آبرومندی به شمار می آید.

و اما دعایی که در این باره مستحب است در سحرهای ماه رمضان خوانده شود این است:

«پروردگارا! من ناتوانم از طلب دنیا، و تو دارای کرم وسیع هستی؛ از تو درخواست می کنم ای پروردگار من! به آن قدرت و قوّتی که بر انجام دادن این امر داری، و به بی نیازی تو از دنیا و به حاجت من به آن، اینکه به من روزی ای دهی که بر اثر آن، از رنج [درخواست از] آنچه در دست مردم است، بی نیاز گردم.

در بخشی دیگر از دعای سحرگاهان ماه رمضان نیز در این باره آمده است: «خدایا! بر محمد و آل او درود فرست و مرا از فضل گسترده ات روزی ای عطا فرما که پس از آن به کسی نیازمندم نکنی و اینکه با آن بر شکرم بیفزایی و نیز بر فقر و حاجتم به حضرتت افزون کنی و به کرَم خود، از غیر خودت، بی نیازی و عفاف بخشی».

۳. درخواست روزی حلال

گرچه اسلام به درخواست روزی و تلاش برای به دست آوردن آن توصیه کرده است. شرطی هم برای این امر نهاده و آن «حلالیت روزی» است. اسلام روزی ای را می پسندد که از راه مشروع به دست آمده و از همه کسب های نامشروع و تجارت های ناروا پیراسته باشد.

در اسلام از طلب حلال، «فریضه» و واجب، شمرده شده است، چنان که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرماید:

«طَلبُ الحلال فریضهٌ علی کلِّ مُسْلِمْ؛ طلب حلال بر هر مسلمانی واجب است». (فیض کاشانی، [بی تا]: ج ۳: ۲۰۳)

بر اساس حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه و آله، استجابت دعا نیز در گرو روزی حلال است: «طعام خود را حلال دار تا دعای تو مستجاب شود». (غزالی، احیاء علوم دین، ۱۳۸۴: ج ۲: ۱۹۴)

در دعاهای ماه رمضان بارها به «روزی حلال» اشاره و از خدا توفیق برخورداری از روزی حلال درخواست شده است. برای نمونه:

ـ اللهم ارزقْنی مِن فضلِک رِزْقاً حلالاً؛ خدایا از فضل خودت به من رزق حلال روزی فرما. (دعای ابوحمزه ثمالی)

ـ اَسئلک یا ربّ اَنْ ترزقنی… مِنْ رِزقِک الحَلال؛ از تو می خواهم ای پروردگار من! اینکه مرا رزق حلال روزی فرمایی. (اعمال سحرهای ماه رمضان)

همچنین در اعمال شب اول ماه رمضان می خوانیم