پاورپوینت کامل نگاهی به گریه از خوف خدا و کاکردهای معنوی و اخلاقی آن ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاهی به گریه از خوف خدا و کاکردهای معنوی و اخلاقی آن ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاهی به گریه از خوف خدا و کاکردهای معنوی و اخلاقی آن ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاهی به گریه از خوف خدا و کاکردهای معنوی و اخلاقی آن ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

امام سجاد علیه السلام در دوران زندگی خویش، رنج‎های بسیاری متحمل شد. حادثه جان‎سوز عاشورا و اسارت آن حضرت در دست دژخیمان پسر ابی سفیان و دفاع از آرمان های شهدای کربلا، بیان گر استواری ایمان و شجاعت آن حضرت بود.

امام سجاد علیه السلام که خود در کربلا شاهد شهادت امام حسین علیه السلام و یاران باوفایش بود، هیچ‎گاه این واقعه سوزناک را فراموش نکرد و همواره در حالت تضرع و زاری بود. به همین دلیل، ایشان را یکی از بکائون ( بسیار گریه کننده) پنج گانه تاریخ لقب دادند. (شهیدی، ۱۳۷۷: ۲۰)

این لقب، خاستگاه دیگری نیز داشت و آن، گریه از خوف خدا بود. این نوشتار به مناسبت لقب «بکاء» امام سجاد علیه السلام، و با توجه به آثار معنوی و اخلاقی گریه از خوف خدا تنظیم شده است.

گریه در قرآن

از نگاه قرآن کریم، گریه در برخی از مصداق های آن، مانند گریه از خوف خدا، پسندیده و مطلوب است. از این رو، خداوند مشرکان و کافران را برای ترک گریه و متأثر نشدن از آیات الهی سرزنش، و مؤمنان را به تضرع و گریستن، به ویژه در شبانگاهان و راز و نیاز با پروردگار تشویق می کند.

با نگاهی به قرآن کریم می توان انواع گریه را شناسایی کرد. این گریه‎ها عبارت است از: تأسف، نفاق، حسرت، فراق و خوف.

گریه تأسف

خداوند گریه تأسف را درباره کسانی به کار می برد که به انگیزه مشارکت در جهاد، پیش پیامبر خدا صلی الله علیه و آله آمدند، ولی حضرت به دلیل نبودنِ مرکب اضافی برای آنان، از پذیرش ایشان پوزش طلبید و آنها چون چنین دیدند، از تأسف در این باره که توفیق جهاد از آنها سلب شده، گریستند: «و [نیز] گناهی نیست بر کسانی که چون پیش تو آمدند تا سوارشان کنی [و] گفتی: چیزی پیدا نمی کنم تا بر آن سوارتان کنم، برگشتند و در اثر اندوه از چشمان‎شان اشک فرو می ریخت که [چرا] چیزی نمی یابند تا [در راه خدا] خرج کنند». (توبه:۹۲)

گریه نفاق

«و شامگاهان گریان نزد پدر خود بازآمدند». (یوسف:۱۶) این آیه درباره داستان حضرت یوسف علیه السلام است. زمانی که برادرانش او را به چاه انداختند و پس از آن، پیراهن پاره و به خون آغشته وی را نزد یعقوب علیه السلام بردند و در حالی که منافقانه می گریستند، گفتند: گرگ یوسف را خورده است. در تفسیر المیزان آمده که گریه آنها مصنوعی بود و قصد گمراهی پدر را داشتند. (طباطبایی، ۱۳۶۲: ۶۷ )

گریه فراق

دل هر انسانی از فراق کسانی که محبوب وی هستند، به درد می آید واو را به گریستن وامی‎دارد. خداوند در آیه ۸۴ سوره یوسف، به گریه فراق حضرت یعقوب علیه السلام چنین اشاره می کند: «یعقوب از آنان روی گردانید و گفت: وا اسفا بر فراق یوسف عزیزم! و از گریه غم، چشمانش در انتظار یوسف سفید شد». (یوسف:۸۴)

گریه از خوف الهی

گریه خوف، گریه ترس از احتمال خطری است که گریبان آدمی را در آینده می گیرد. انسان مؤمن به سبب این احتمال، به تضرع می پردازد. البته گاه عظمت وجودی خداوند، مؤمن را در بر می گیرد و آگاهی از عظمت الهی، خوف و خشیت را در مؤمن به وجود می آورد. در قرآن کریم درباره گریه از خوف خدا می خوانیم: « و چون آیات خدای رحمان بر آنان تلاوت می شود، گریان به سجده می افتند». (مریم: ۵۸) و « و چهره بر خاک می گذارند و می گریند و بر خشوع آنها افزوده می شود». (اسراء: ۱۰۹)

خداوند و توصیه به پیامبران به گریستن به حال خود

یکی از توصیه های خداوند به پیامبران، گریستن آنان به حال خویش بوده است:

از وحی‎های خداوند به موسی علیه السلام: «تا در دنیا هستی، به حال خود گریه کن و از هلاکت و مهلکه ها بترس و مبادا زرق و برق زندگی دنیا تو را بفریبد». ( ری شهری، ۱۳۷۷: ۵۳۹ )

از وحی‎های خداوند به عیسی علیه السلام: «به حال خود گریه کن؛ همچون گریه کسی که با خانواده بدرود گفته و با نفرت از دنیا دوری جسته و آن را برای دنیا پرستان رها کرده و به آنچه نزد پروردگارش است، دل بسته». (همان )

گریه در روایات

در روایات اسلامی برای گریه و اشک، ارزش و فواید خاصی بیان شده است. از فواید گریه می توان به داخل شدن در بهشت، نزدیک شدن به خدا، رهایی از آتش دوزخ و ایمنی در روز رستاخیز اشاره کرد.

امام صادق علیه السلام فرمود: «کسی که قطره اشکی درباره ما بریزد، به دلیل خونی که از ما ریخته شده یا حقی که از ما غصب گردیده یا آبرویی که از ما هتک شده، خداوند در برابر این اشک، سالیان دراز او را در بهشت جای می دهد». ( شیخ صدوق، ۱۳۶۲: ۱۷۵ )

امام باقر علیه السلام می فرماید: «هیچ قطره ای نزد خدای عزوجل، محبوب تر از قطره اشکی در ظلمت شب نیست که از خوف خدا و فقط به نیت او باشد». (مجلسی، ۱۳۶۲: ۷۷و۷۸)

از امام صادق علیه السلام نقل شده است که: «هر چیزی پیمانه و وزنی دارد مگر اشک ؛ زیرا قطره ای اشک، دریاهایی از آتش را فرومی نشاند. هرگاه چشم غرق در اشک شود، گرد فقر و ذلت بر آن ننشیند و هرگاه اشک سرازیر گردد، خداوند آن چهره را بر آتش حرام گرداند و اگر گرینده ای در میان امت بگرید، همه آن امت مشمول رحمت حق می شوند». ( شیخ صدوق، ۱۳۶۲: ۳۳ )

رسول خدا صلی الله علیه و آله در خطبه حجه الوداع فرمود: «هرکس چشمانش از ترس خدا اشک ریزد، برای هر قطره اشک او، به اندازه کوه احد در ترازوی اعمالش پاداش نهند». (ری شهری، ۱۳۷۷: ۵۳۵)

نیز فرمود: «هرکس از ترس خدا به اندازه مگسی اشک از چشمش خارج شود، خداوند او را در آن روز ترس بزرگ، ایمن گرداند». ( همان ) و «گریستن از ترس خدا، کلید رحمت است». ( همان )

گریه های امام سجاد علیه السلام

امام سجاد علیه السلام به دو دلیل مهم گریه می‎کرد: برای شهادت مظلومانه پدر بزرگوارش امام حسین علیه السلام و خوف از خدا.

روزی یکی از غلامان آن حضرت، از ایشان دلیل گریه بسیارش را پرسید. حضرت در پاسخ فرمود: سرزنشم نکنید. یعقوب علیه السلام یکی از فرزندانش را گم کرد و آن قدر گریست تا نابینا شد، با وجود آنکه به مرگ او یقین نداشت؛ ولی من در یک نبرد، شهادت چهارده نفر از خاندانم را دیدم. شما می پندارید هیچ‎گاه غم آنان از دلم می رود؟

امام صادق علیه السلام فرمود: «جدم امام سجاد علیه السلام بیست سال بر پدرش گریست. او روزها را روزه بود و شب ها را به عبادت می‎گذراند. هنگام افطار، وقتی غذایی در برابر حضرت می‎گذاشتند، به یاد پدرش می گریست و می فرمود: پدرم گرسنه و تشنه شهید شد، و پیوسته این جمله را تکرار می کرد تا آنکه غذا از اشک چشمش خیس و آب به اشک چشمانش آمیخته می شد».

یکی از غلامان حضرت می گوید: روزی امام سجاد علیه السلام به بیابان رفت. من نیز همراه ایشان رفتم و دیدم که پیشانی خود را بر سنگ سختی نهاده است. آن گاه صدای گریه وناله ایشان را شنیدم که می فرمود «لااله الا الله، حقا حقا، لااله الا الله تعبدا و رقا، لا اله الا الله ایماناً وتصدیقا وصدقاً؛ به حق