پاورپوینت کامل آغاز محرم تا عاشورای حسینی ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آغاز محرم تا عاشورای حسینی ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آغاز محرم تا عاشورای حسینی ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آغاز محرم تا عاشورای حسینی ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

در محضر خورشید

تأملی روان شناختی در سخنان امام حسین علیه السلام

ابراهیم اخوی

نشانه های مؤمن

انسان ها بر اساس نوع تفکر، نگرشی که به زندگی دارند و مجموعه ای از احساسات و عواطف، رفتارهایی را برمی گزینند و ساده ترین راه تشخیص شخصیت و هویت فرد، همین رفتارهای ظاهری است که برای همه قابل مشاهده است. ما با رفتارهای قابل مشاهده، بیشترین پیام را به دیگران منتقل می کنیم و آنها را از محتوای فکر و احساس خویش با خبر می سازیم.

اهل ایمان، به تناسب رویکردی که برگزیده اند، نشانه هایی دارند که در کلام سومین امام این گونه معرفی شده است: «إنّ المؤمنَ اتّخَذَ اللّه عِصْمتَهُ و قولَهُ مِرآتَهُ، فمَرّهً ینظُرُ فی نَعْتِ المؤمنینَ، و تارهً ینظُرُ فی وَصفِ المُتَجَبّرینَ، فهُو مِنهُ فی لَطائفَ، و مِن نفسِهِ فی تَعارُفٍ، و مِن فِطْنَتِهِ فی یقینٍ، و مِن قُدْسِهِ علی تَمکینٍ؛ به راستی مؤمن، خدا را نگه دار خود از گزندها و گناهان، و گفتار او، یعنی قرآن را آینه خود گرفته است. گاه [در این آینه] به اوصاف مؤمنان، و زمانی به اوصاف گردن کشان می نگرد و در آن نکته ها می بیند و خود را می‎شناسد و به هوشیاری خود یقین می کند و به پاکی خود اطمینان می یابد. » (مجلسی، ۱۴۰۳ق: ج ۷۸: ۱۱۹: ح ۱۵)

بدیهی است ارزیابی هماهنگ با معیارها، روند رشد معنوی و شخصیتی را دو چندان می‎کند و آرامش عمیق ناشی از اطمینانی که به روش و راه در او ایجاد می شود، بدرقه زندگی وی خواهد بود.

شناخت امام؛ مقدمه شناخت خداوند

شناخت، حرف نخست را در زندگی بهنجار می زند. با شناخت درست، احساسات صحیح و به دنبال آن، رفتارهای مناسب شکل می گیرد. زمانی که انسان به ساختار هستی به شکل کامل آن پی می برد و جایگاه خود را در این نظام می شناسد، هویت وی به عرصه واقعی اش نزدیک می شود و با پیش گرفتن رفتارهای هماهنگ با شناخت، به ثبات هویتی می رسد که نشان سلامت شخصیت و روان است. تحقق این مسئله، زمانی است که راه رسیدن به شناخت نیز به خوبی تبیین شده باشد.

در کلام انسان های کامل که خود ره پوی این مسیر روشن بوده اند، بهترین ها را می یابیم. زمانی که شناخت های دینی، از شناخت انسان های دین مدار و هدایت گران منصوب از سوی خداوند، آغاز می شود تا به سرچشمه اصلی آن، یعنی خداوند برسد، دیگر جای نگرانی از انحراف و خطا در پدیدآیی شناخت وجود نخواهد داشت. ادامه این یافتن، حرکت بر اساس منش و خواست های خداوندی است که نخست به خوبی شناخته شده و سپس با آگاهی و بصیرت، پرستش می شود. هویت دینی این چنینی، از گزند توفان های شبهه و پس لرزه های هجمه فرهنگی در امان خواهد بود.

در سخنی از امام سوم به یارانش چنین می خوانیم: «أیها النّاسُ، إنّ اللّه عزّ و جلّ ذِکرُهُ ما خَلقَ العِبادَ إلاّ لِیعرِفوهُ، فإذا عَرفُوهُ عَبَدوهُ، فإذا عَبَدوهُ اسْتَغنَوا بعِبادتِهِ عن عبادهِ ما سِواهُ. فقالَ لَه رجلٌ: یا بنَ رسولِ اللّه، بأبی أنتَ و اُمّی فما معرفهُ اللّه؟ قالَ: معرفهُ أهلِ کلِّ زمانٍ إمامَهُمُ الّذی یجبُ علَیهِم طاعتُهُ؛ ای مردم، خداوند عزّ و جلّ بندگان را نیافرید، مگر برای اینکه او را بشناسند. چون او را شناختند، بپرستندش و چون او را بپرستند، از پرستش جز او بی نیاز شوند. مردی عرض کرد: ای فرزند رسول خدا، پدر و مادرم فدایت بادا! شناخت خدا چیست؟ فرمود: شناخت این است که مردم هر روزگار، امام و پیشوای واجب الطاعه خود را بشناسند». (همان: ج ۲۳: ۸۳: ح ۲۲)

امید به آینده روشن

امید بخشی و توجه به آینده ای مطلوب، از بهترین روش های کنار آمدن با دشواری های امروز و تلاش برای تحقق روزگاری مطلوب است. وقتی نگاه به آینده با اطمینان و امید همراه نباشد، رنج فرسایشی اضطراب، فرد را فرا می گیرد و او را از حرکت و اصلاح گری بازمی دارد. اما زمانی که آینده ای روشن و سراسر موفقیت در ذهن ترسیم می شود و از سوی امین ترین انسان ها وعده داده می شود، روح تازه ای در کالبد جامعه و افرادش دمیده می شود.

در نگاه کلان، وعده بهشت و زندگی ابدی آسوده چنین کارکردی دارد و در نگاه مقدماتی، وعده به روزهای ظهور آخرین ذخیره خدا در میان مردم، می تواند نیروهای خفته را در جان آدمیان منتظر زنده کند و آن را به توانی نو برای خوب بودن و پاک سازی اجتماعی بدل سازد.

در سخنی از سومین امام درباره روزگار حضور امام معصوم در میان مردم می‎خوانیم: «و لَتَنْزِلَنَّ البَرَکهُ مِن السَّماءِ إلی الأرضِ، حتّی إنّ الشَّجَرهَ لَتَقْصِفُ بِما یریدُ اللّه فیها مِن الثّمرِ، و لیؤکلَنَّ ثَمَرهُ الشِّتاءِ فی الصَّیفِ و ثَمَرهُ الصَّیفِ فی الشِّتاءِ، و ذلک قول اللّه تعالی: و لو أنّ أهلَ القُری آمَنُـوا وَ اتَّقَـوْا لَفَتَحْنـَا عَلَیهِـمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ وَ لکنْ کذَّبُوا فَأَخَذْنَاهُمْ بِما کانُوا یکسِبُونَ؛ به یقین برکت از آسمان به زمین فرو می ریزد، تا آنجا که درختان، از سنگینی میوه هایی که خداوند برایشان خواسته، می شکند. در تابستان، میوه زمستانی خورده می شود و در زمستان میوه تابستانی. این سخن خداوند متعال است که فرمود: اگر مردم قریه ها ایمان می‎آوردند و پرهیزکاری پیشه کرده بودند، برکت های آسمان و زمین را به روی‎شان می گشودیم، ولی [پیامبران را] تکذیب کردند. ما نیز آنان را به کیفر کردارشان گرفتار کردیم». (محمدی ری شهری، ۱۳۷۷: ج ۱: ۵۴۶: ح ۱۸۱۹)

نکته روان شناختی دیگر که در کلام معصوم دیده می شود، توجه به فضای یادگیری مخاطبان و استفاده از مثال های قابل تصور و مشاهده برای آنان است تا از محسوسات به عنوان پلی برای رسیدن به معقولات و نیز نادیدنی های امروز استفاده شود.

اسارت دنیا

تعلق های مادی، می تواند مانعی جدی برای رسیدن به کامیابی و اهداف مهم در زندگی باشد. زمانی که به سوی قله حرکت می کنیم، چنانچه نیاز باشد از بار همراه خود بکاهیم تا صعود عملی شود، عاقلانه است که این تصمیم را اجرایی کنیم. حال در چنین شرایطی، اگر فرد هدف را رها کند و به اندوخته کنونی خود دل بازد و به خاطر آن از ادامه مسیر منصرف شود، از تعادل شخصیتی و قدرت تصمیم گیری مناسبی برخوردار نیست.

در نبرد آدمیان میان لذت های زودگذر و ماندگارهای مهم، آن گاه که قدرت آگاهی و ایمان به دلیل غرق شدن در لذت های کنونی به پایین ترین سطح خود نزول می کند، ممکن است تجارت سودمند و ماندگار را به بهای اندکی چون راحتی و خوشی امروزه‎اش رها کند و یک بازنده تمام عیار باشد. در همین شرایط، کسانی هستند که مصلحت سنجی و تدبیر ایمانی شان، آنها را از وابستگی به اکنون و امروز رها می‎کند و به سمت فردا و آنچه مهم تر است پرواز می دهد.

در نگاه امام حسین علیه السلام، عموم مردم به دلیل ضعف ایمان و دل‎خوشی ناشیانه به دنیا و آنچه در آن است، به اسارت دنیا درآمده و دین و اهداف دینی را تا زمانی که با این خوشی ها سازگاری داشته باشد، می خواهند، ولی همین که دنیای آنها به خطر افتاد و از کنج عافیت بیرون رانده شدند، ترجیح می دهند دین را فدای دنیا کنند.

ادبیات سرزشی چراغ هدایت، ما را از افتادن در چنین اسارتی برحذر می دارد تا مبادا گام به گام کشتی حرکت ما در گِل این تعلقات بنشیند. سخن حضرت را که در راهِ رفتن به کربلا فرمود، با هم مرور می کنیم: «إنّ النّاسَ عَبیدُ الدُّنیا، و الدِّینُ لَعِقٌ علی ألْسِنَتِهِم، یحُوطونَهُ ما دَرَّتْ مَعایشُهُم، فإذا مُحِّصوا بالبلاءِ قَلَّ الدَّیانونَ؛ به راستی که مردم، بندگان دنیا هستند و دین [فقط] بر سر زبان آنهاست و آن را تا زمانی که برای آنها آب و نان دارد، می چرخانند و چون در بوته آزمایش گذاشته شوند، آن گاه دین دارانْ اندک‎اند. (حرّانی، ۱۴۰۴ق: ۲۴۵)

رهایی از این اسارت به سبک زندگی خدامحورانه بازمی‎گردد که در آن، وابستگی به مادیات به کمترین حد و به میزان کفاف و نیاز مؤمنان است و مسائل اقتصادی در سطح فردی، اولویت نخست را به خود اختصاص نمی دهد.

شناخت امام؛ مقدمه شناخت خداوند

شناخت، حرف نخست را در زندگی بهنجار می زند. با شناخت درست، احساسات صحیح و به دنبال آن، رفتارهای مناسب شکل می گیرد. زمانی که انسان به ساختار هستی به شکل کامل آن پی می برد و جایگاه خود را در این نظام می شناسد، هویت وی به عرصه واقعی اش نزدیک می شود و با پیش گرفتن رفتارهای هماهنگ با شناخت، به ثبات هویتی می رسد که نشان سلامت شخصیت و روان است. تحقق این مسئله، زمانی است که راه رسیدن به شناخت نیز به خوبی تبیین شده باشد.

در کلام انسان های کامل که خود ره پوی این مسیر روشن بوده اند، بهترین ها را می یابیم. زمانی که شناخت های دینی، از شناخت انسان های دین مدار و هدایت گران منصوب از سوی خداوند، آغاز می شود تا به سرچشمه اصلی آن، یعنی خداوند برسد، دیگر جای نگرانی از انحراف و خطا در پدیدآیی شناخت وجود نخواهد داشت. ادامه این یافتن، حرکت بر اساس منش و خواست های خداوندی است که نخست به خوبی شناخته شده و سپس با آگاهی و بصیرت، پرستش می شود. هویت دینی این چنینی، از گزند توفان های شبهه و پس لرزه های هجمه فرهنگی در امان خواهد بود.

در سخنی از امام سوم به یارانش چنین می خوانیم: «أیها النّاسُ، إنّ اللّه عزّ و جلّ ذِکرُهُ ما خَلقَ العِبادَ إلاّ لِیعرِفوهُ، فإذا عَرفُوهُ عَبَدوهُ، فإذا عَبَدوهُ اسْتَغنَوا بعِبادتِهِ عن عبادهِ ما سِواهُ. فقالَ لَه رجلٌ: یا بنَ رسولِ اللّه، بأبی أنتَ و اُمّی فما معرفهُ اللّه؟ قالَ: معرفهُ أهلِ کلِّ زمانٍ إمام