پاورپوینت کامل تحصیل موفق؛ بایدها و نبایدها ۸۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تحصیل موفق؛ بایدها و نبایدها ۸۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تحصیل موفق؛ بایدها و نبایدها ۸۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تحصیل موفق؛ بایدها و نبایدها ۸۱ اسلاید در PowerPoint :

روز بازگشایی مدارس

پاورپوینت کامل تحصیل موفق؛ بایدها و نبایدها ۸۱ اسلاید در PowerPoint

اشاره

با فرارسیدن ماه مهر، پرسش های فراوانی درباره بایدها و نبایدهای دانش آموزی مطرح می شود. شاید بتوان در این میان، مهم ترین مسئله را در آگاهی از شرایط و موانع موفقیت در تحصیل جست وجو کرد. در این نوشته کوتاه، به برخی از قواعد اساسی این مسئله اشاره می کنیم.

استقلال تحصیلی

یکی از مهم ترین گام ها در مسیر موفقیت تحصیلی فرزندان، انتخاب شیوه ای است که آنان را درعلم آموزی مستقل بار آورد و در پذیرفتن مسئولیت درسی خودکفا کند. وابستگی دانش آموزان به والدین برای انجام امور درسی ، سبب می شود سال های بعد که دوران خودمحوری و مقاومت آنهادر برابر اوامر دیگران است، افت تحصیلی یا دانش گریزی برای شان پدید آید.

هدف گذاری صحیح

زمانی که هدف از تحصیل، ارتقای فردی، و در گام بعد کمک به رشد جامعه و خدمت به دیگران معرفی شود، رشد تحصیلی و پی گیری آن از سوی دانش آموز، به مراتب بالاتر از زمانی است که هدف گذاری های ناتمام و ناقص، مانند رسیدن به شهرت، ثروت و اعتبار دانش آموز را به تحصیل وا می دارد.

تداوم در علم آموزی نیز نیازمند هدف گذاری خاصی است که به استمرار رفتار تحصیلی دانش آموز می انجامد. بهترین انگیزه در این مسیر، انگیزه درونی است. تا وقتی کودک و نوجوان بر اساس همین انگیزه ها به تحصیل مشغول است، انتظار نتیجه گیری بهتر از او دور از واقع نخواهد بود.

واقع گرایی به جای کمال گرایی

والدین با توجه به تفاوت های فردی فرزندان و حوزه علاقه مندی آنها، فرصت بروز استعدادها و حرکت بر اساس تمایل تحصیلی را در اختیار ایشان قرار می دهند. اگر این رویه به کمال گرایی و آرمان نگری بینجامد و عقده های فروخفته والدین و ناکامی های گذشته آنان در دنیای کودک سر برون آورد، احتمال به بن بست رسیدن و احساس ناتوانی در دانش آموز وجود خواهد داشت.

چنین دانش آموزانی، تحصیل را همراه با اضطرابِ ناکامی در راضی نگه داشتن والدین خود تجربه می کنند که تداعی آزار دهنده ای است. در این باره باید گفت بهترین پدر و مادر کسی است که توانایی واقعی فرزندش را شناسایی و میزان توقع خود را به اندازه توان کودک تنظیم کند تا او را در مسیر موفقیت همراهی واقعی کرده باشد، نه همراهی پنداری.

توجه به همه نیازها

دانش آموز، انسان کوچکی است که نیازهای گوناگونی دارد. وقتی زاویه دید والدین تنها به جنبه درسی او معطوف گردد و از دیگر نیازها و توانمندی های او غفلت کنند، رشد تک بعدی و متوقف شدن دیگر مهارت های کودک امروز و بزرگ سال فردا، قابل پیش بینی است. چنین کودکانی اگر هم در مسیر تحصیل موفق باشند، در آینده از اینکه فرصت بروز و ظهور موفق عاطفی و اجتماعی را در خود نمی بینند، از جامعه جا می مانند و آسیب های جدی در انتظار آنهاست.

راهکار درمانی این پدیده، توجه به همه نیازهای کودک، مانند بازی، رشد اجتماعی، توجه به ورزش و مهارت های ورزشی، برخورداری از تفریح کافی، داشتن فرصت استفاده از رسانه و مطالعات آزاد و مورد علاقه است تا از هم اکنون با مشکلات فراروی خویش به شکلی درست و منطقی برخورد کند.

نگاهی به وظایف دانش آموز و استاد از نگاه امام محمد غزالی

سید رضا طاهری

اشاره

امام محمد غزالی، نامی آشنا برای مردم این مرز و بوم است با اندیشه هایی جریان ساز و مورد توجه بسیاری از کشورهای جهان. از وی آثار گران بهایی در اخلاق، عرفان و تعلیم و تربیت به جای مانده است. یکی از این آثار ارزشمند، کتاب احیاء علوم الدین است که غزالی در نخستین بخش آن در ۱۸۹ صفحه، به «کتاب علم» پرداخته است و این، نشانه اهتمام فراوان او به موضوع دانش و دانش اندوزی است.

غزالی در این بخش، درباره مسائل مربوط به علم بحث، و سخنانی دل نشین ارائه کرده است. آنچه در این نوشتار به مناسبت روز بازگشایی مدارس به آن خواهیم پرداخت، آن دست از سخنانی است که او درباره وظایف شاگرد و استاد آورده است.

توجه به این قسمت از سخنان غزالی در روزگار معاصر که به نظر می رسد وظیفه شناس استاد و دانش آموز، تا اندازه ای دست خوش سستی و کوتاهی گردیده، ضروری می نماید. در واقع برخی از ریشه های رکود و عقب ماندگی نظام آموزش و پرورش را باید در همین ناآگاهی هرکدام از استاد و دانش آموز از وظایف خویش یا کوتاهی آن دو در وظایف خویش جویا شد.

از این رهگذر، یکی از خدمت های بزرگ عالمانی چون غزالی به جهان دانش، آشنا کردن معلمان و متعلمان از وظایف خویش است. بدیهی است نخستین شرط انجام وظیفه، شناخت آن است. در این مقاله، نخست به وظایف دانش آموز (متعلّم) از نگاه غزالی در دانش اندوزی و سپس به وظایف استاد (معلّم) اشاره خواهیم کرد.

وظایف متعلّم (دانش آموز)

الف) کسب پاکی درونی، پیش از روی آوردن به علم

یکی از وظیفه های متعلّم، پیراستن قلب از ویژگی های ناپسند، پیش از روی آوردن به دانش آموزی است؛ چرا که به تعبیر غزالی، دانش، پدیده ای مقدس است و امر مقدس را نباید در جای تیره و آلوده به ناپاکی ها جای داد. او در این باره می نویسد:

یکی از وظایف متعلّم، مقدم داشتن طهارت و پاکی نفس از خوی های بد و صفات نکوهیده بر تحصیل علم است؛ چرا که علم، آبادانی دل و قربت باطن است به حق تعالی؛ و همان گونه که نماز که وظیفه جوارحِ ظاهری است، درست نیست مگر آنکه بدن و لباس شخص، پاک از نجاست ها باشد، همچنین است عبادت کردن باطن و آباد ساختن دل به وسیله علم؛ که درست نخواهد بود مگر به پاکی از بدی های اخلاق و ویژگی های ناپسند.

و آنها که می بینی پس از کسب علم، دچار عُجب و غرور می شوند، و علم مایه تکبّر آنان در برابر دیگران می شود، از آن روست که علم را به دست آوردند، در حالی که هنوز قلب خود را از پلیدی های صفات ناپسند پاکیزه نساخته بودند. ازاین رو، علمی که باید مایه هدایت آنها گردد، سبب گمراهی آنان می شود و به جای آنکه به مردمان خدمت کنند و به آنان فایده رسانند، موجب خسران و ضرر آنها می شوند. چنین کسی در واقع علم را که موهبتی آسمانی است، تباه کرده است؛ چرا که در حالی آن را به دست آورد که موفق نشده بود دل و جان خویش را از ناپاکی ویژگی های ناروا و صفات نکوهیده پاک سازد. (غزالی: ۱۳۸۴: ج

ب) همه وجود خود را وقف دانش کردن

یکی از وظایف متعلّم آن است که در صورتی که بخواهد به مقام های والای علمی برسد، باید همه وجود خود را وقف دانش آموزی کند و در این راه از هیچ کوششی فروگذار ننماید؛ چرا که تنها در این صورت است که علم فراچنگ می آید:

وظیفه دوم متعلم آن است که دل بستگی های خود را به دنیا کم کند، تا آنجا که در صورت لزوم، برای کسب دانش، از خانواده و بستگان و وطن دور شود و به علم آموزی بپردازد. اگر شخص را به امور یاد شده دل بستگی باشد، هرکدام می تواند مانعی بر سر راه دانش اندوزی او شود. به همین دلیل گفته اند علم، بعضی از خود را به تو ندهد، مگر آنکه تو همه وجود خود را به او بدهی و با همه وجود، خود را وقف دانش اندوزی کنی. (همان: ۱۱۹ و ۱۲۰ با اندکی تغییر) ۱: ۱۱۷ و ۱۱۸)

ج) محدود نکردن منابع دریافت علم

از وظایف متعلّم آن است که درباره علم، تعصّب و تکبّر به خرج ندهد و آن را از هرکس که امکان فراگیری دانش از او وجود دارد، فراگیرد. غزالی این مسئله را که متعلّم در فراگیری دانش، تنها بر معلّمی خاص بسنده کند، مصداقی از تکبّر می داند و در این باره می نویسد:

طالب علم را نباید که بر معلم تکبّر کند. از تکبر او بر معلم، یکی آن است که ننگ داشته باشد از غیرِ معلمی که مورد نظر او و مشهور است، دانشی بیاموزد، و این عین حماقت است؛ چرا که حکمت، گمشده مؤمن است و هر جا آن را بیابد، غنیمت می شمرد و فرا می گیرد. آیا اگر کسی از درنده ای فرار کند و به کسی پناه آورد، برای وی تفاوت می کند که پناه دهنده او مشهور یا گمنام باشد؟ خیر! به همین قیاس، کسی که از نادانی می گریزد، نباید برایش تفاوت داشته باشد که به معلم مشهور پناه می آورد یا معلم گمنام. (همان: ۱۲۰ با اندکی تغییر)

د) بسنده نکردن به دانشی خاص در صورت امکان

یکی از وظایف متعلّم آن است که وی تا حد توان، همه عمر خود را صرف دانشی خاص نکند، بلکه بکوشد در صورت امکان از دیگر دانش ها نیز باخبر گردد؛ چرا که دانش های گوناگون می تواند مکمِّل یکدیگر باشد. غزالی در این باره می نویسد:

وظیفه دیگر متعلّم آن است که هیچ فنّی از عِلم های ستوده و هیچ نوعی از آن را ـ تا آنجا که ممکن است ـ فروگذار نکند و در آنها نظر افکند؛ گرچه در این اندازه باشد که تنها از مَقصَد و نهایت آن علم باخبر گردد و فایده های آن را بداند؛ چرا که علم ها یکدیگر را یاری دهد و درک همدیگر را آسان تر کند. (همان: ۱۲۳)

ه‍) رعایت اولویت در فراگیری دانش ها

از نگاه غزالی، از آنجا که عمر متعلّم کوتاه و علوم بی شمار است و او نخواهد توانست همه دانش هارا فراگیرد، بایسته است از این علوم، آنها را که خوب تر، مهم تر و سودمندتر است، فراگیرد. (نک: همان: ۱۲۴)

غزالی در مقام برشماری برخی از دانش ها که باید فراگرفت، از «معرفت خداوند» نام می برد و در این باره می نویسد:

از جمله شریف ترین عِلم ها، معرفت حق تعالی است و آنان که در این باره به بالاترین درجه رسیده اند، انبیای الهی اند، و آن گاه اولیا، و سپس کسانی که از همه به این بزرگواران نزدیک ترند. درباره علم «معرفت خداوند» از حُکما نقل شده است که: اگر همه چیزها را نیکو بدانی و به همه دانش ها دست یابی، گمان مبرکه هیچ چیز دانسته ای، مگر آنکه حق تعالی را بشناسی و بدانی که او مُسبّب الاسباب و به وجود آورنده اشیا است. (همان: ۱۲۵)

غزالی آن گاه معیاری به دست می دهد تا با توجه به آن، شیوه تشخیص اولویت در فراگیری دانش ها اندکی آسان گردد. وی در این باره می نویسد:

توجه به ثمره و بازدهی علم و دیگر، برخوردار بودن علم از دلیل و برهان، دو معیار برای تشخیصِ رُجحان یک علم بر علم دیگر است. مثال آن، علم دین و علم طب است؛ زیرا ثمره علم دین، حیات ابدی و ثمره دیگری حیات ناپایدار است و علم دین شریف تر خواهد بود. به همین گونه است علم ریاضی که شریف تر از علم نجوم است؛ چرا که علم ریاضی از دلیل ها و برهان های استوار برخوردار است. اگر از نظر ثمره، علم ریاضی را با علم طب بسنجی، طب شریف تر خواهد بود؛ چرا که ثمره آن، سلامت انسان است؛ گرچه از نظر همراه بودن با دلیل، علم ریاضی، بر علم طب برتری دارد. با این روش، روشن می شود شریف ترین علم ها، معرفت حق تعالی و فرشتگان و کتاب ها و پیامبران اوست، و نیز دانش هایی که ما را در علوم یاد شده یاری می رساند. (همان: ۱۲۶)

و) اخلاص ورزی در انگیزه

از نگاه غزالی، متعلّم باید در دانش آموزی، اخلاص داشته باشد و آن را برای رضای خداوند و قُرب به او فراگیرد؛ نه به انگیزه برتری جویی و فخرفروشی. وی در این باره می نویسد:

از وظیفه های دیگر متعلّم آن است که قصد او از فراگیری علم، قُرب به پروردگار و فرشتگان مقرّب او باشد، نه برتری جویی و مال اندوزی و شهرت طلبی و فخرفروشی و غلبه بر دیگران. هرکه برای خدا علم را فراگیرد، ـ خواه آن علم، علم دنیوی و ظاهری باشد، و خواه علم معنوی و باطنی ـ موجب افزایش درجه او می شود و مقام او را در دنیا و آخرت بالا می برد. (همان: ۱۲۷)

وظایف معلم

الف) دل سوزی برای متعلّمان

غزالی، یکی از وظایف معلم را دل سوزی برای شاگردان و متعلّمان می داند. از نگاه او، معلم باید دغدغه سعادت معنوی دانش آموز خود را داشته باشد و بکوشد در کنار آموزش های علمی به متعلّم، وی را از هر آنچه موجب گرفتار آمدن به آتش دوزخ می شود، بازدارد. وی در این باره می نویسد:

بایسته است که معلم، برای متعلمان، شفقت و دل سوزی داشته باشد و آنها را همانند فرزندان خود بداند؛ چنان که رسول الله صلی الله علیه و آله فرمود: «همانا من برای شما، همانند پدر برای فرزند هستم.» از این رهگذر، حق استاد و معلم، بزرگ تر از حق پدر و مادر است؛ چرا که پدر و مادر به فرزند، حیات مادی و دنیایی می بخشند، در حالی که معلم به او حیات روحی و معنوی و اُخروی می بخشد.

وقتی معلّم برای متعلّم، دل سوز اُفتد، نشانه اش آن است که وی را به سوی نیکی ها فرا می خواند، و از ویژگی ها و رفتار ناروا برحذر می دارد، و با او از سر خیرخواهی رفتار می کند، تا نتیجه اش آن شود که متعلّم در راه سعادت معنوی قرار گیرد، و از دوزخ ایمنی یابد، و دنیای او نیز سامان پذیرد. (همان: ۱۳۲ با اندکی تغییر)

ب) ملایمت با متعلّمان و نصیحت غیرمستقیم آنها

یکی از وظایفی که غزالی برای معلم برمی شمارد، ملایمت در پرورش متعلّم است که او یکی از مصداق های آن را، نصیحت غیرمستقیم به متعلّم و پرهیز از نصیحت آشکار و بی پرده به او می‎داند. غزالی دراین باره می نو