پاورپوینت کامل عید سعید مبعث (اخلاق پیامبری) ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عید سعید مبعث (اخلاق پیامبری) ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عید سعید مبعث (اخلاق پیامبری) ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عید سعید مبعث (اخلاق پیامبری) ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

در فرخنده سالروز مبعث پیامبر گرامی اسلام، بر آن شده ایم سیره اخلاقی آن حضرت را بازگو کنیم. از آنجا که ما مسلمانان پیامبر خود، حضرت محمد صلی الله علیه و آله را انسان کامل می دانیم و معتقدیم وی برای آدمیان، اتمام حجتی است که با کتاب انسان ساز و معجزه بزرگ الهی اش قرآن، راه سعادت را به ما نشان می دهد، بنابراین، سیره پیامبر خود را بررسی می کنیم تا با اخلاق پیامبری آشنا شویم.

سلام بر رسول خوبی ها

سرآغاز تاریخ اسلام از روزی است که پیامبراسلام در خلوت با محبوب، در دل غاری که در دامن کوهی در شمال مکه بود، راز و نیاز می کرد. گویا غار حرا هنوز هم پژواک مناجات پیامبراکرم صلی الله علیه و آله را در قطعه قطعه سنگ ریزه های خود به یادگار دارد و در گوش عاشقان حضرت که در آن وادی قدم می گذارند، نجوا می کند. در آغاز کلام بر او سلام می کنیم که پیامبر رحمت و مهربانی است:

سلام بر تو که در سلام کردن بر کودکان نیز پیشی می گرفتی.

سلام بر تو که دندانت را شکستند و شکمبه ها بر روی مبارکت خالی کردند، ولی تو بر هدایت آنها اصرار می ورزیدی.

سلام بر تو که آن جوان به تو بی احترامی کرد، ولی هنگام مریضی اش به عیادت او رفتی.

سلام بر تو که گناه نمی کردی و روزی هفتاد بار توبه می کردی، ولی ما هفتاد بار گناه می کنیم و توبه را نمی شناسیم.

سلام بر تو که در خوراک و پوشاک بر کنیزان و غلامانت برتری نمی جستی.

سلام بر تو که روی زمین با بردگان غذا می خوردی.

سلام بر تو که با مزاح هایت مردم را مسرور می کردی.

سلام بر تو که کفشت را خودت وصله می زدی و گوسفند را خودت می دوشیدی.

سلام بر تو که اگر چیزی به تو تعارف می کردند، آن را رد نمی کردی؛ حتی اگر خرمای پوسیده ای می بود.

سلام بر تو که همیشه تبسم بر لب داشتی.

چگونه می توان سلام بر تو را هر لحظه تکرار نکرد، ای رسول خوبی ها.

رسول خدا صلی الله علیه و آله در قرآن

خدای متعال در قرآن کریم پیامبر خود را با چهار صفت بسیار مهم به مردم معرفی می کند:

«لقد جائَکم رَسولٌ مِن انفسِکم عَزیزٌ عَلیهِ مَا عَنِتمْ حَرِیصٌ عَلیکم بالمُؤمِنِین رَوُفٌ رَحیم.» (توبه: ۱۲۸)

۱. مردمی است؛ چون از مردم است و با همه دردها و مشکلات آنان آشناست: «مِنْ اَنفُسِکم».

۲. دل سوز است؛ زیرا از هر گونه ناراحتی و رنج و زیان مردم سخت ناراحت می شود: «عَزیزعلیه مَا عَنتم»

۳. به مردم بسیار علاقه مند است؛ زیرا عشق بسیار به خیر و سعادت و پیشرفت و بزرگی و مجد و هدایت مردم دارد: «حَریصٌ عَلیکم».

۴. مهربان است؛ با مؤمنان مهربان است و عطوفت خاصی به آنها دارد: «بِالمُؤمِنینَ رَؤفٌ رَحیم».

پیامبر در بیان امیرمؤمنان علی علیه السلام

امام علی علیه السلام رسول خدا صلی الله علیه و آله را چنین معرفی می کند:

رسول خدا صلی الله علیه و آله پزشک سیار است. او برای درمان بیمارانش حرکت می کند و خود به سراغ آنان می رود. متخصص و درد شناس است. دردهـا را بـه خـوبی تشخیص می دهد و بیماری های روحی و روانی را خوب می شناسد. نسخه های شفابخش دارد. نسخه های او، تمام بیماری ها، حتی قـلب های کـور و گـوش های سنگین و زبان های لال را شفا می دهد و با داروی خود، به دنبال بیماران غافل و سرگردان است. (نهج البلاغه، خطبه ۱۰۸)

پیش از بعثت از نگاه نهج البلاغه

امیرمؤمنان علیه السلام گاه در خطبه های خود، به اعراب آن زمان یادآوری می کردند که پیش از ظهور اسلام چه باورهایی داشتند و چگونه زندگی می کردند؛ چرا که گاهی غرور، وجود آنها را فرا می گرفت و فراموش می کردند از برکت وجود اسلام به آن عزت و سربلندی رسیده اند. امام علی علیه السلام در خطبه ۹۵ نهج البلاغه می فرماید:

خداوند پیامبر اسلام را هنگامی مبعوث فرمود که مردم در سرگردانی بودند و در فتنه ها به سر می بردند. هوا و هوس بر آنها چیره شده و خود بزرگ بینی و تکبر، به لغزش های فراوان شان کشانده بود. نادانی های جاهلیت، پست و خوارشان کرده بود، و در امور زندگی سرگردان بودند و بلای نادانی دامنگیرشان بود. پس پیامبر در نصیحت و خیرخواهی کوشید، و آنان را به راه راست راهنمایی کرد، و از راه حکمت و موعظه نیکو، مردم را به خدا دعوت فرمود.

حضرت در خطبه ۸۹ زمان جاهلیت را این گونه توصیف می فرماید:

خداوند پیامبر اسلام را هنگامی برانگیخت که از زمان بعثت پیامبران پیشین مدت ها گذشته، و ملت ها در خواب عمیقی فرو خفته بودند. فتنه و فساد جهان را فراگرفته و اعمال زشت رواج یافته بود. آتش جنگ همه جا زبانه می کشید و دنیا، بی نور و پر از مکر و فریب گشته بود. برگ های درخت زندگی به زردی گرایید و از میوه آن خبری نبود. آب حیات فرو خشکیده و نشانه های هدایت کهنه و ویران شده بود. پرچم های هلاکت و گمراهی آشکار بود و دنیا با قیافه زشتی به مردم می نگریست و با چهره ای درهم و غم آلود با اهل دنیا روبه رو می گشت.

رهاورد بعثت

روزی از روزهایی که پیامبراکرم صلی الله علیه و آله در غار مشغول مناجات و دلدادگی بود، صدایی شنید:

ای محمد، بخوان.

هرگاه سخن از رخداد واقعه ای به میان می آید، ناخودآگاه به دنبال فلسفه آن می گردیم. در باب بعثت نیز علت را جویا می شویم که چه نیازی به وجود پیامبران بوده است؟

در نفس انسان، نیازهای گوناگونی قرار داده شده است که ارضای و هدایت صحیح می خواهد. خداوند متعال برای هدایت انسان، بهترین ابزارها را در اختیار او قرار داده و امکانات متعددی به او بخشیده است تا هم بتواند نیروی خود را صرف ارضای خواسته ها کند، و هم بر خواهش های نفسانی چیره شود و کشش های درونی را تحت نظم و قانون درآورد. دو راهنما نیز در اختیار آدمی قرار داده است تا حق را از باطل تشخیص دهد: یکی، در درون انسان که عقل است و دیگری، پیامبران الهی که ایشان از راه وحی دستورها را برای انسان بازگو می کنند تا تمام رفتارها را به انسان بیاموزند و حدود و مقررات آن را نیز روشن کنند؛ زیرا عقل دارای خطا و نقصان است.

برترین هادی آن است که مقام عصمت داشته و با وحی مرتبط باشد و تنها راه آن، برانگیختن پیامبران است. بعثت، بزرگ ترین نعمت خداوند بر بشر است و جا دارد خداوند بر این نعمت منت گذارد و این احسان و نیکویی را به رخ آنان بکشد؛ چنان که می فرماید:

لَقَدْ مَنَّ اللّهُ عَلَی الْمُؤمِنِینَ إِذْ بَعَثَ فِیهِمْ رَسُولاً مِّنْ أَنفُسِهِمْ یتْلُو عَلَیهِمْ آیاتِهِ وَیزَکیهِمْ وَیعَلِّمُهُمُ الْکتَابَ وَالْحِکمَهَ وَإِن کانُواْ مِن قَبْلُ لَفِی ضَلالٍ مُّبِینٍ. (آل عمران: ۱۶۴)

خداوند بر مؤمنان منت نهاد هنگامی که در میان آنها پیامبری از خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنها بخواند و آنها را پاک کند و کتاب و حکمت بیاموزد و البته پیش از آن در گمراهی آشکار بودند.

در این آیه، خداوند بر بشر به دلیل این نعمت بزرگ منت می گذارد.

مردی از جنس باران

مردی از تبار انسان، از میان