پاورپوینت کامل پیام های عیدقربان ۶۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیام های عیدقربان ۶۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیام های عیدقربان ۶۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیام های عیدقربان ۶۷ اسلاید در PowerPoint :

احیای شعایر الهی

ذبح قربانی جهت تقرب پروردگار، از زمان ابوالبشر حضرت آدم علیه السلام شروع شد، وقتی که فرزندش، هابیل، قوچی و قابیل، مقداری گندم را به عنوان قربانی به بارگاه خداوندی تقدیم کردند. به دستور و روال آن زمان آتشی از آسمان آمد و قربانی هابیل را سوخت، که این نشانه پذیرش آن بود و قربانی قابیل، به حال خود باقی ماند. این واقعه تاریخی در قرآن مجید چنین آمده است: «إِذْ قَرَّبَا قُرْبَانًا فَتُقُبِّلَ مِن أَحَدِهِمَا وَلَمْ یتَقَبَّلْ مِنَ الآخَرِ؛ وقتی (هابیل و قابیل، پسران آدم) قربانی تقدیم کردند، از یکی (یعنی هابیل) پذیرفته شد و از دیگری (قابیل) پذیرفته نشد». (مائده: ۲۷)

پس از آن، این عمل در همه ادیان آسمانی به عنوان یک عبادت و ذریعه قرب و در مناسبت ها و موقعیت های خاص به عنوان یک دستور و آیین بر جای ماند. اینجاست که می بینم همه ملت ها اعم از پیروان ادیان آسمانی و غیر آسمانی با ذبح حیوان یا صدقه دادن پول و کالا، به بارگاه خداوندی یا معبود های باطل خویش تقرب می جویند.۱

قربانی به عنوان شعار دین و آیین و مشروعیت آن، به زمان حضرت آدم علیه السلام برمی گردد، ولی وقتی واقعه بی مانند و شگفت انگیز ابرمرد تاریخ، حضرت ابراهیم علیه السلام پیش آمد، که در آن واقعه تاریخی، ایشان برای ذبح و قربان کردن یکتا فرزند برومندش حضرت اسماعیل علیه السلام اقدام فرمود و پس از پیروز و نام دار شدن حضرت ابراهیم علیه السلام در آن آزمایش سخت، قربانی، جایگاه و اهمیت ویژه ای را در ادیان آسمانی یافت؛ چرا که شخصیت حضرت ابراهیم علیه السلام برای همه اهل ادیان آسمانی یهودیان، مسیحیان و اهل اسلام، پذیرفته و دارای احترام است و آن داستان تکان دهنده و شگفت انگیز (قربانی پدر ارجمند، فرزند دلبند را) در سوره صافات قرآن مجید آمده است و کتاب مقدس نیز آن را تثبیت می کند.

از دیدگاه علامه طباطبایی همه اعمال حج ـ احرام، طواف، نماز و به ویژه قربانی ـ از شعایر خداوندی است، چنان که در معنای شعایر می فرماید: «وهی (اشیعیره)، العلامه و شعایر الله الاعلام الّتی الله تعالی لطاعه».۲

امام صادق علیه السلام در روایتی، قربانی را از شعایر معرفی و امر به تعظیم آن کرده است: «اذا رمیت الجمره فاشتر هدیک ان کان من البدن و البقر. .. و عظِّم شعایر الله عزّ و جل».۳

قرآن، هدف و انگیزه قربانی کردن را نشان دادن میزان «تقوا» می داند. در واقع خداوند به گوشت و خون قربانی نیازی ندارد، بلکه می خواهد ایمان و تقوای مردم را بسنجد: «وَ الْبُدْنَ جَعَلْناها لَکمْ مِنْ شعایر اللّهِ لَکمْ فیها خَیرٌ…» (حج: ۲۲ و ۳۶) بر اساس این آیه، آنچه از قربانی به طرف خدا می رود، روح کردار و جان عمل است (تقوا). این هدف نهایی مناسک، رسیدن به مدارج بالای تقوا و وارستگی است. بر اساس دیدگاهی، حکمت انجام دادن قربانی، تقرب و تعالی قربانی کننده و تقوای او به سوی خداوند است؛ زیرا آنچه به خدا می رسد، باطن و روح عمل (تقوا) است. .. بنابراین قربانی آن گاه پذیرفته شده است که با تقوا انجام گیرد و روح این عمل، به تقوا باشد…. ۴

۱. حج در کلام قرآن و عترت، صص ۱۹۵ و ۱۹۶، به نقل از: بحارالانوار، ج۹۶، ص۲۹۶، ح ۱۷.

۲. المیزان، ج۱۴، ص۳۷۳.

۳. وسائل الشیعه، ابواب ذبح، به نقل از: قربانی در کشتارگاه های فعلی منا، ص۳۲.

۴. جرعه ای از صهبای حج، ص۲۲۷.

یاد کردن ابراهیم و اسماعیل علیه السلام ۱

قربانی، یک سنت ابراهیمی است و نمی توان درباره آن بحث کرد، ولی به یاد ابراهیم علیه السلام و فرزندش اسماعیل نبود. خداوند به ابراهیم علیه السلام در خواب دستور داد تا فرزندش را قربانی کند و او اطاعت کرد و اسماعیل علیه السلام نیز به حکم خدا گردن نهاد و گفت: «یا ابت افعل ما تُؤمر، ستجدنی ان شاء الله من الصابرین.» آن حضرت کارد برگرفت و به دست خویش بر گردن جوانش کشید تا حکم خدا را اجرا کرده باشد، ولی خداوند کارد را از بریدن بازداشت و فرشته وحی نازل شد و از جانب حق، به او گفت: «فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظیمٍ.» آنجا ابراهیم مأمور شد گوسفندی قربانی کند و این کار، الگو و سرمشق قربانی حاجیان در حج شد.

حج گزار با قربانی کردن گوسفند، به یاد فداکاری های حضرت ابراهیم علیه السلام، آن قهرمان توحید و ایثار می افتد که حاضر شد از بهترین موجودی خود (جوانش اسماعیل) بگذرد و تسلیم خواست و اراده پروردگار شود. در روایت شبلی، به این حقیقت اشاره شده است…:

فعندما ذَبحتَ هدیک نویتَ أنّک… اتبعتَ سنّه ابراهیم بذبحِ وَلَدِه و ثمرهِ فُؤاده و ریحان قلبه و حاجه سُنّه لمن بعده و قَرَّبَه الی الله تعالی لمن خلقه.۲

آیا هنگام قربانی کردن در چنین اندیشه ای هستی که از سنت و سیره ابراهیمی علیه السلام پیروی کنی که با قربانی کردن فرزند خویش و میوه دلش، برای رضای خداوند این سنت را بر پا ساخت و برای مردمان پس از خود به یادگار نهاد.

۱. برگرفته از: مستدرک الوسائل، ج۱، ص۱۶۸.

۲. مستدرک الوسائل، ج۱، ص۱۶۸.

رهایی از نفس پرستی

قربانی کردن حیوانات، اشاره به قربانی و ذبح حیوانیت انسان دارد، یعنی به او می آموزد که برای رسیدن به کمال انسانی، نفس حیوانی خویش را در همین جا بکشد و به دنبال هوا و هوس نرود و در قیامت، خود را از آتش جهنم برهاند. امام سجاد علیه السلام می فرماید: «اذا ذبح الحاجّ کان فداه من النّار؛ هرگاه حاجی حیوان را ذبح کند، از آتش جهنم نجات می یابد».۱

بنا بر مسئله ای در فقه، اگر حاجی قربانی نداشته باشد، باید ده روز روزه بگیرد (سه روز در حج و هفت روز پس از رسیدن به وطن). خود این مطالب، اشاره می کند به اینکه اگر قدرت نابود کردن جنبه حیوانیت خود را ندارد، پس دست کم با روزه گرفتن، مقام حیوانی را ضعیف و ناتوان کنید. همان گونه قوای عقلانی خود را قوی و نیرومند می کنید، نفْس های خود را بکشید که فرمود: «فَاقْتُلُوا أَنْفُسَکمْ یعنی مقام حیوانی را بکشید، نه روح و عقل را. تویی که نمی توانی حیوانیت خود را بکشی، به جای آن حیوانیت که در وجود توست، حیوان دیگری را بکش که حکایت این معنا را بکند… در منا توجه به این نکته داشته باشی که اگر حیوانیت خود را می یافتیم، آن را سر می بریدیم و می کشتیم؛ حالا این حیوان را به جای او می کشم…».۲

یکی از نشانه های مقام حیوانی، وجود و غلبه هواهای مختلف نفسانی و هوس های بی شمار شهوانی است و قربانی، رمزی از تزکیه نفس و تهذیب روح و نموداری از کشتن نفس پلید و پاک سازی درون از این صفت های شیطانی است. پس انسان همراه با هوی، باید نفس خود را نیز بکشد و هواهای خویش را سر ببُرَد تا فریب دنیا و شهوت ها را نخورد و از آفریدگارش مهجور نشود.

سفارش حضرت صادق علیه السلام به حج گزاران این است که: «و اذبح حنجرتی الهوی والطمع عند الذّبیحه؛ هنگام قربانی، گلوی هوای نفس و طمع را قطع کن».۳

حج گزار می داند که قربانی در منا، یعنی کنار نهادن همه علاقه های مادی، آلودگی های نفسانی، گرایش های پست، خواسته های نابجای شهوانی و وسوسه های شیطانی. او منا را مقتل و مذبح هوای نفس و پلیدی های درونی می داند و از همان جا تصمیم می گیرد که هر چه غیر خداست، از خود دور کند و بر شیطان برون و درون چیره شود. از دیدگاه عرفا، کشتن گوسفند، صورت مجسم ذبح نفس است؛ با این فرق که ذبح گوسفند، ارتقا به مقام اعلایی ست و انسان از ذبح نفس، به مقام کمال انسانیت می رسد و اهلیت قرب می یابد… چنان که ملا احمد نراقی سفارش می کند: «حج گزار چون ذبح قربانی کند، به یاد آورد که این ذبح، اشاره به آن است که به سبب حج، بر شیطان و نفس امّاره غالب گشتم و آنها را کشتم و از عذاب الهی فارغ شدم».۴

۱. المحاسن، ج۱، ص۶۷.

۲. اسرار و معارف حج، صص۴۰ و ۴۱.

۳. مصباح الشریعه، ص۹۲.

۴. معراج السعاده، ص۷۱.

قربانی، نماد مرگ اختیاری (تسلیم امر الهی بودن)

«قربانی» رمز ایثار و از خود گذشتگی در زمینه های گوناگون و دادن داشته ها در راه معبود و فداکاری مالی، جانی، روحی و… در راه اوست. ابراهیم وار بودن در پیشگاه الهی و گذشتن از فرزند، مقام، موقعیت، شغل، آبرو و پول، روح و حکمت قربانی است. قربانی انسان، نشانه این است که تا سر حد گذشت و ایثار از همه چیز، در راه خدا آماده و حاضر است و اگر به این مرحله برسد، چیزهایی که سخت بدان ها علاقه دارد، مانع خداپرستی او می شود. پس در دل می گوید: ای خدای من! همچنان که این قربانی را در راه تو می دهم، حاضرم بدون هرگونه سستی و سرپیچی، از همه چیز خود بگذرم و حتی خون خود را برای دفاع از دین تقدیم کنم: «بسم الله وجّهتُ وجهی للذی فطر السماوات و الاَرض حنیفاً مسلماً وما انا من المشرکین اِنّ صلاتی و نسکی و محیای و مماتی لله ربّ العالمین».۱

از سویی تسلیم شدن در برابر دستور حضرت حق و خشنود کردن خدا با جهت اطاعت از فرمان های او، در قربانی اهمیت بسزایی دارد، چنان که پیامبران بزرگ الهی، فرمان خدا را با جان و دل پذیرفتند و در برابر آن، خاشع و خاضع بودند. در این باره قرآن مجید می فرماید:

… یبْتَغُونَ فَضْلاً مِّن رَّبِّهِمْ وَرِضْوَانًا وَإِذَا حَلَلْتُمْ فَاصْطَادُواْ وَلاَ یجْرِمَنَّکمْ شَنَآنُ قَوْمٍ أَن صَدُّوکمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ أَن تَعْتَدُواْ وَتَعَاوَنُواْ عَلَی الْبرِّ وَالتَّقْوَی وَلاَ تَعَاوَنُواْ عَلَی الإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَاتَّقُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ.

الْیوْمَ أُحِلَّ لَکمُ الطَّیبَاتُ وَطَعَامُ الَّذِینَ أُوتُواْ الْکتَابَ حِلٌّ لَّکمْ وَطَعَامُکمْ حِلُّ لَّهُمْ وَالْمُحْصَنَاتُ مِنَ الْمُؤْمِنَاتِ وَالْمُحْصَنَاتُ مِنَ الَّذِینَ أُوتُواْ الْکتَابَ مِن قَبْلِکمْ إِذَا آتَیتُمُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ مُحْصِنِینَ غَیرَ مُسَافِحِینَ وَلاَ مُتَّخِذِی أَخْدَانٍ وَمَن یکفُرْ بِالإِیمَانِ فَقَدْ حَبِطَ عَمَلُهُ وَهُوَ فِی الآخِرَهِ مِنَ الْخَاسِرِینَ. (مائده: ۲و ۵)

ای اهل ایمان! حرمت و حدود شعایر خدا را از بین نبرید و متعرّض هدی و قربانی حجاج نشوید. همچنین متعّرض زائران خانه الهی نشوید؛ زیرا غرض و مقصد آنان از آوردن هدی و سوق و قربانی و آمدن به مکه، طلب فضل و رضای خداوند است.

همچنین می فرماید: «در برابر هر امتی، آیین و مراسم عبادی [در قربانی کردن] قرار دادیم تا نام خدای یگانه را بر ذبح آنچه از چارپایان روزی شان کرده ایم، یاد کنند. خدای شما یکتاست، پس تسلیم او شوید».۲

با توجه به این آیات، قربانی، برای ایجاد حالت رضا و تسلیم