پاورپوینت کامل زمینه سازها ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زمینه سازها ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زمینه سازها ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زمینه سازها ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

ویژگی های اخلاقی آن گاه در انسان بروز می کنند که پیش تر زمینه ظهور آنها در او فراهم آمده باشد. همان گونه که گل و گیاه، همیشه در سرزمین های آماده و حاصل خیز می رویند و هیچ گاه کویر، زمینه مناسبی برای رویش آنها نخواهد بود، صفات اخلاقی زیبا نیز در قلبی می رویند که از زمینه های لازم در این باره برخوردار باشد. در این قسمت، از عوامل و زمینه هایی خواهیم گفت که موجب می شوند شخص، آمادگی کافی را برای رسیدن به مقام «رضا» پیدا کند. در واقع، بدون پیدایش این زمینه ها، دست یابی به مقام «رضا» نیز مقدور نخواهد بود.

۱. محبت خدا

«رضا» ثمره «محبت» است و بی آنکه شخص به مقام محبت به خدا رسیده باشد، نمی تواند از مقام «رضا» برخوردار شود. در واقع، کسی که دیگری را دوست ندارد و محبت او در دلش نیست، چگونه می تواند از او راضی باشد یا آن فرد از وی راضی شود. پس برای رسیدن به مقام «رضا» پیش از هر چیز باید خدا را دوست داشت و محبت او را در قلب خویش جای داد. خواجه نصیرالدین طوسی می نویسد: «رضا، خشنودی است و آن، ثمره محبت است».۱

خواجه عبدالله انصاری در بیان شرایط تحقق «رضا» در قلب می نویسد: «از شرایط آن، این است که خداوند، محبوب ترین چیزها در نزد او بوده، از همه اشیا، بیشتر، سزاوار تعظیم و مستحق اطاعت باشد».۲

۱. اوصاف الاشراف، ص۸۷.

۲. منازل السایرین، ص۳۶۱.

۲. یقین

بنده در صورتی به مقام «رضا» می رسد که یقین بداند آنچه خداوند برای او مقدر کرده و آنچه از سختی ها و ناگواری ها که برای او می فرستد، همه به صلاح و خیر او بوده و در تمام آنها حکمت ها و مصلحت هایی نهفته است که چه بسا از نگاه او پنهان است. وقتی چنین نگرشی در بنده شکل گرفت و آن را به حد یقین رساند، بدیهی است که به قضای الهی و رخدادهایی راضی خواهد بود که هم سو با مشیت خداوند برای او پدید می آیند.

گنابادی می نویسد: «رضا، خشنود بودن است به آنچه نصیب بنده می شود و این خشنودی، آن گاه حاصل می شود که شخص بداند که این امور ناملایم که در زندگی او پیش می آید، تمام، برای اصلاح وجود او می باشد».۱

ابوطالب مکی نیز «رضا از خداوند» را به عنوان برترین مقامات یقین به خدا معرفی می کند.۲

۱. توضیح، ص۱۲۴.

۲. نک: قوت القلوب، ج۲، ص۸۱.

۳. زمام همه امور هستی را در دست خدا دیدن

یکی از نگرش هایی که زمینه دست یابی به مقام «رضا» را فراهم می آورد، این است که شخص، سررشته همه رخدادها و امور هستی را در دست خدا بداند. در این صورت، بر این باور خواهد بود که او «خود مِلک دارد و خود اختیار». در نتیجه، به آنچه او انجام دهد و از هر آنچه در آفرینش می بیند، راضی خواهد بود و هرگز عیبی بر آفرینش خدا نخواهد گرفت و اعتراضی بر آنها نخواهد داشت. «در واقع، کسی که به مقام «رضا» می رسد، هر آنچه که می بیند به قضای الهی است، مذمت و عیب جویی نخواهد نمود. او در صُنع، صانع را می بیند و در هستی، هستی آفرین را می نگرد؛ با این باور که صُنع و هستی او بر اساس حکمت بوده، از اتقان برخوردار است، به همین دلیل بر آن اعتراض نمی کند».۱

همان، ص۸۸.

۴. همه هستی را مملکوک خدا دانستن

«وقتی که نفْس بنده به مقام عبودیت رسید و آنچه را که به چشم و دل خود درک نمود، همه را مملوک خدا و خاضع در برابر او دانست، قهراً از او خشنود می شود؛ زیرا می بیند که اگر خداوند به او موهبتی کرده است، همه از فضل و کرمش بوده است، نه اینکه او از خدا طلبکار بوده و بر خدا واجب باشد که آن را به او بدهد و اگر هم خداوند، چیزی را از او دریغ داشته و نداده، ندادنش نیز از روی حکمت بوده است. خداوند در قرآن کریم می فرماید: «ولِلّهِ مُلْک السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا فِیهِنَّ وَهُوَ عَلَی کلِّ شَیءٍ قَدِیرٌ؛ فرمان روایی آسمان ها و زمین و آنچه در آنهاست، از آنِ خداست و او بر همه چیز تواناست.» (مائده: ۱۲۰) بر اساس این آیه شریفه، همه هستی، مملوک خداست و خداوند بر همه آنها سلطنت مخصوص دارد و ثمره این سلطنت مخصوصه نیز نفوذ اراده مالک است در آفرینش، به گونه ای که هر تصرفی که بخواهد، می تواند در آن انجام دهد».۱

تفسیر المیزان، ج۷، ص۲۵۲.

۵. خود را بنده خدا دانستن

کسی که خود را بنده خدا می داند و خدا را مولای خود، معنایش آن است که هیچ گاه در برابر «خواست» او، برای خود خواستی قائل نیست و هیچ وقت برای او تعیین تکلیف نمی کند. در اصل، معنای بندگی واقعی آن است که بنده، در برابر اراده خدا به طور کامل، سرسپرده باشد؛ در مقابل فرمان او چون و چرا نکند و نسبت به آنچه خدایش عطایش فرموده، راضی باشد. بنابراین، برای رسیدن به مقام «رضا»، پیش از هر چیز باید «عبد» بود و به مقام بندگی دست یافت. به تعبیر علامه طباطبایی رحمه الله:

خداوند در قرآن کریم فرمود: «وَمَا خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالْإِنسَ إِلَّا لِیعْبُدُونِ؛ و جن و انس را نیافریدم، مگر آنکه مرا عبادت کنند.» (ذاریات: ۵۶) پس هدف پروردگار از آفرینش انسان، همانا عبودیت و بندگی انسان است و خداوند آن گاه از کسی راضی و خشنود می شود که به مقام عبودیت و بندگی رسیده باشد. یعنی شخص، خود را بنده کسی بداند که مربی هر چیزی است و نه خود و نه هیچ چیز دیگر را جز بنده و مملوک خداوند نبیند. در این صورت است که به داده های خدا راضی می شود و هرگز در برابر اراده او چون و چرا نمی کند و نسبت به هر آنچه خداوند برای او مقدر فرمود، هیچ گونه اعتراضی ندارد.۱

همان.

ثمره ها

کسی که به مقام «رضا» دست یابد، ثمره های فراوانی نصیبش می شود. بسیاری از این ثمره ها معنوی و برخی نیز دنیایی است. به دیگر سخن، مقام «رضا» تنها آخرت و امور معنوی شخص را سامان نمی بخشد، بلکه دنیا را نیز به کام او گوارا می کند و موجب می شود از دنیای دل چسب و گوارا برخوردار گردد. این ثمره ها عبارتند از:

الف) آسان شدن سختی ها و دشواری ها و بلکه گوارا شدن آنها

مقام «رضا» نه تنها موجب می شود شخص در برابر دشواری ها، صبر پیشه کند و خود را نبازد، بلکه سبب آسان شدن سختی ها و مشکلات و حتی موجب گوارا شدن رنج ها و بلاها می شود. به بیان دیگر، اگر شخص به مقام «رضا» رسیده باشد، بلایا و سختی ها برای او تبدیل به عاملی لذت بخش و گوارا می شود. این، حقیقتی است که این گونه از سخن حضرت رسول صلی الله علیه و آله استفاده می شود:

ما گروه پیامبران، بیشتر از دیگران، به وسیله بلاها و سختی ها آزمایش می شویم؛ دیگر مؤمنان هم هر کس به نسبت ایمان خود، به واسطه سختی ها و بلاها آزمایش می شوند و کسی که در تحت حمایت خداوند، طعم بلا را بچشد، از آن، بیش از حالت نعمت و رفاه، لذت می برد. اگر آن رنج ها و بلاها را از دست دهد، به خاطر لذت بخش بودنش دوباره خواهان آن می شود؛ چرا که بر حسب میزان رضای بندگان در مقابل بلاها و محنت ها، انوار نعمت خداوندی به آنان می تابد و همچنین میزان تابش نورهای معنوی به بندگان، به میزان بلاها از حیث شدت و ضعف، بستگی دارد.۱

شمس تبریزی می نویسد:

مرد آن باشد که در «ناخوشی»، «خوش» باشد؛ در «غم»، «شاد» باشد؛ زیرا که داند آن «مراد» در «بی مرادی» در پیچیده است؛ در آن بی مرادی، امید مراد است، و در آن مراد، غصه رسیدن بی مرادی.۲

شهید مطهری می فرماید:

از مظاهر درخشنده حادثه کربلا و از تجلیات بزرگ الهی آن، موضوع جمع کردن حسین بن علی علیه السلام در شب عاشورا اصحاب خود را و سخنرانی برای آنهاست. باید در نظر داشت که این سخنرانی در شرایطی است که عوامل محیط، از هر جهت نامساعد و ناامیدکننده است. در چنین شرایطی هر سردار و رهبری که تنها مادی فکر می کند، جز لب به شکایت باز کردن کاری ندارد. منطقش این است: افسوس که بخت با ما مساعد نشد. همه سخنانش شکایت از روزگار و اظهار یأس است. در این میان، آنچه که شرایط را برای امام حسین علیه السلام سخت تر می کند، این است که زنان و فرزندان و خواهرانش تا ۲۴ ساعت دیگر اسیر دست دشمن می شوند. برای یک مرد غیور و فداکار، این خیلی ناگوارتر است. در یک همچو شرایطی، دیگران چه کرده اند؟ ما در تاریخ می خوانیم که المقنع وقتی که محصور شد و در شرایط نامساعد و ناامیدکننده ای قرار گرفت، اول خاندان خود را کشت، بعد خودش را. تاریخ از این نمونه ها بسیار دارد.

اما حسین بن علی علیه السلام با این همه شرایط نامساعد مادی، دم از رضا و سازگاری با عوامل می زند! چرا؟ چو