پاورپوینت کامل پیشوای دوم ۹۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیشوای دوم ۹۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیشوای دوم ۹۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیشوای دوم ۹۱ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

مطالعه سیره و گفتار حضرات معصومین علیهم السلام، می تواند راه درست را به انسان نشان دهد. با در نظر داشتن این نکته که میزان بهره مندی و استفاده از این منبع عظیم فضایل انسانی به افراد و ظرفیت های وجودی آنها باز می گردد. گاهی توشه ای که برگرفته می شود، به اندازه فانوسی است که در بیابان تاریک نادانی، مقداری از راه را روشن سازد و راه پیمایی را آسان می کند، اما هر کدام از اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله، مانند خورشیدی هستند که کافی است شخص خود را در پرتوی انوار قرار دهد تا ظلمت و جهالتی برجا نماند.

زندگی امام حسن مجتبی علیه السلام سرشار از ارائه الگوهای ناب و مناسب برای جویندگان راه صواب است؛ الگوهایی که برای شکیبایی و پایداری در جهت احیای دین، نوع دوستی و احترام به دیگران، بزرگی و شرافت، دنیاگریزی و آخرت جویی، جوان مردی و بخشندگی ارائه می دهد که هر کدام پله ای برای رسیدن به کمال و انسانیت است. به یاری خدای متعال و با استعانت از حضرت، در این مقاله می کوشیم به گوشه ای از زندگی ایشان، راه های رسیدن به بزرگی و شرافت از زبان حضرت و ماجرای صلح با معاویه، بپردازیم.

کلید واژگان

امام حسن مجتبی علیه السلام، کریم اهل بیت، شرافت و بزرگی، سخاوت، کرامت، صلح.

مقدمه

پاورپوینت کامل پیشوای دوم ۹۱ اسلاید در PowerPoint جهان تشیع که نخستین میوه پیوند فرخنده علی علیه السلام با دختر گرامی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله بود، در نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت، در مدینه دیده به جهان گشود. (ابن حجر عسقلانی، ۱۳۲۸ ه‍. ق، ج۱، ۳۲۸) سال های نخست زندگی حضرت، در کنار جد بزرگوارش، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله گذشت. پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله، حسن را اولین نوه و میوه باغ رسالت و ثمره کوثر می دانست و به او محبت فراوانی می کرد.

طولی نکشید که فرزندان و یاران رسول خدا در غم او عزادار شدند. این آغاز مصایب اهل بیت علیهم السلام و امام مجتبی علیه السلام بود که در آغاز دوره کودکی به سر می برد. او شریک غم مادر و شاهد غربت پدر بود. او با حوادثی مانند شهادت مادر، غربت و گوشه نشینی پدر و شهادت او، انحراف در دین خدا، تمرّد مسلمانان از دستور ولی خدا و متحمل شدن صلح با معاویه روبه رو شد؛ صلحی که می دانست به سودجویی عده ای می انجامد و زمام امور مسلمانان به دست کسانی می افتد که جدا از سابقه ننگینی که دارند، نقطه انحراف اسلام و مسلمانان از صراط مستقیم هستند.

در درایت و سیاست و دین مداری و برحق بودن حضرت جای هیچ صحبتی نیست، اما حضرت با وجود همه فضایل، در نهایت مجبور به صلح با معاویه می شود. این صلح به تنهایی روایتگر جهل مسلمانان آن زمان است. امام درباره علل این صلح می فرماید: «من به این علت حکومت و زمام داری را به معاویه واگذار کردم که اعوان و یارانی برای جنگ با وی نداشتم. اگر یارانی داشتم، شبانه روز با او می جنگیدم تا کار یک سره شود. من کوفیان را خوب می شناسم و بارها آنها را امتحان کرده ام. آنها مردمان فاسدی هستند که اصلاح نخواهند شد، نه وفا دارند، نه به تعهدات و پیمان های خود پای بندند و نه دو نفر با هم موافقند. بر حسب ظاهر به ما اظهار اطاعت و علاقه می کنند، ولی عملاً با دشمنان ما همراهند». (مجلسی، ۱۳۹۳ ه‍. ق، ج۴۴، ۱۴۷)

در چنین شرایطی و با چنین یارانی، صلح تنها راه حفظ دین است؛ صلحی که در نهایت، با قیام برادرش، امام حسین علیه السلام تکمیل می شود و به درخت اسلام جان تازه ای می بخشد، به گونه ای که هنوز هم مسلمانان از ثمرات آن بهره می برند.

ائمّه اطهار علیهم السلام، فرزندان رسول خدا و در نهایتِ کمال انسانی، دارای فضایل و خصایص نیکویی هستند. امام مجتبی علیه السلام را بیش از هر چیز به کرامت می شناسیم. او کریم اهل بیت علیهم السلام است. مؤید این سخن، روایات و حکایاتی است که از ایشان و درباره ایشان ثبت شده است. در سیره و گفتار آن حضرت فراوان به چشم می خورد که می بخشیدند، آن هم بدون منت و پیش از آنکه سؤال شود.

مروری مختصر بر زندگی حضرت

در دامان رسول خدا صلی الله علیه و آله

سه سال از هجرت پیامبراکرم صلی الله علیه و آله گذشته بود که خداوند چشم او و امیرمؤمنان علی علیه السلام را با تولد اولین فرزند فاطمه زهرا علیها السلام روشن کرد. میلاد او که نخستین مظهر و نشانه کوثر بود، در نیمه ماه مبارک رمضانِ رخ داد. (طبرسی، ۱۳۸۸: ج۱: ۲۰۶) پدر و مادر این مولود عزیز، برای نام گذاری وی از پیامبر سبقت نگرفتند. از ایشان تقاضا کردند که نام نیکویی برای اولین گل باغ رسالت انتخاب کند و ایشان هم از جانب خدا، نام حسن را انتخاب کرد. (مجلسی، ۱۳۹۳ ه‍. ق: ۲۱۱ ـ ۲۱۲)

امام حسن مجتبی علیه السلام تنها هفت سال و چند ماه از عمر با برکت پیامبر را درک کرد. در این سال ها، بارها جدش، رسول خدا به او لطف کرد. تا آنجا که لقب ابامحمّد را از ایشان هدیه و به یادگار گرفت. در کتاب صحیح مسلم روایتی است که پیامبر صلی الله علیه و آله درباره امام حسن علیه السلام می فرماید: «من حسن را دوست می دارم، خدایا تو نیز او را و هر کسی که او را دوست می دارد، دوست بدار». (مجلسی، ۱۴۰۴ ه‍. ق: ج ۳۷: ۷۴)

در روایتی دیگر از براء بن عازب آمده است، من دیدم حسن بر دوش رسول الله صلی الله علیه و آله بود، در حالی که می فرمود: «خدایا من او (حسن) را دوست می دارم. تو نیز او را دوست بدار». (همان)

محبت و علاقه پیامبر به امام مجتبی به گونه ای بود که ایشان می فرمود: «هر کس می خواهد آقای جوانان بهشت را ببیند، به حسن علیه السلام بنگرد». (ابن کثیر، ۱۳۵۱: ج۸)

همراهی با پدر در ناملایمات

شیرین ترین دوره زندگی حضرت، همان چند سالی است که در کنار رسول خدا صلی الله علیه و آله بود. پس از وفات پیامبر به عترت و خاندان ایشان بی مهری شد و فرزندان رسول خدا صلی الله علیه و آله از جمله امام حسن علیه السلام، روزگار سختی را تجربه کردند. هنوز فریاد رسول خدا که علی علیه السلام را جانشین خود نامیده بود، به گوش می رسید. هنوز داستان حجه الوداع تازگی داشت و فراموش نشده بود. هنوز گفتار و کردار رسول خدا و محبت های ایشان به اهل بیت به خاطره تبدیل نشده بود که حسن و حسین علیهما السلام شاهد دردها و ناله های مادر و رنج ها، غصه ها و غربت پدرشان بودند. روزگار غریبی بود. حسن آن کودک هفت ـ هشت ساله که تا دیروز بر دوش اشرف مخلوقات سوار می شد و امروز شاهد سیلی خوردن مادر در کوچه های غریبی است و طولی هم نکشید که روزگار اوج مصیبت را هم برای او خواند و امام مجتبی علیه السلام به همراه اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و آله در سوگ مادر، عزادار شدند.

وفات پیامبر و شهادت دخترش، فاطمه علیها السلام با غریبی اهل بیت علیهم السلام و ۲۵ سال خانه نشینی امیرمؤمنان علی علیه السلام همزمان شد این دوران برای خاندان پیامبر پر از رنج و محنت بود. در این سال، امام مجتبی علیه السلام شاهد از بین رفتن زحمات رسول خدا در برپایی امتی مسلمان و موحد بود، اما به دستور پدر بزرگوارش و برای رعایت مصلحت اسلام و مسلمین، مشقت خانه نشینی را به جان خرید و سکوت کرد.

یاور پدر در امر خلافت

پس از ماجرای قتل عثمان و رجوع دوباره امت به جانشین واقعی پیامبر، آنان که به زراندوزی های زمان عثمان خو کرده بودند و مردم را به قتل او تشویق می کردند، پس از مدتی که اوضاع را مناسب ندیدند، پیراهن خونین عثمان را دستاویز مقاصد پلیدشان ساختند و در بصره به آشوب طلبی دست زدند. در نتیجه، هنوز دولت علوی استوار نشده بود که جنگ جمل رخ داد. ۱ هنوز آتش جنگ جمل خاموش نشده بود که زمزمه هایی ناآشنا در برپایی فتنه خونین دیگری از آن سوی مرزها به گوش رسید. معاویه و هم دستانش سرگرم تجهیز سپاه و گردآوری نیرو برای جنگ با امام علی علیه السلام بودند. متأسفانه برخلاف خواست امام علی علیه السلام، بهترین لحظه های خلافتش، صرف جنگی طولانی شد. در نهایت، تا پیروزی لشکر حق تنها چند ضربه شمشیر مانده بود که با تزویر و حیله معاویه، ماجرا به داستان غمبار حکمیت ختم شد. ۲

این ناملایمات و تطمیع و جهالت ها به جنگ نهروان رسید. در این دوره، امام مجتبی علیه السلام، جوان برومندی بود. او در کنار پدر، حضوری فعال داشت و برای تجمیع سپاه و فرماندهی لشکر در رکاب پدر، یار و همراه او بود.

۱. نک: شفیعی شاهرودی، محمد حسن. ۱۳۹۰. اصحاب جمل: بحثی برگرفته از کتاب الغدیر اثر علامه امینی. قم: مؤسسه میراث نبوت .

۲. نک: م‍زاح‍م م‍ن‍ق‍ری، نصرین. ۱۳۶۴. واق‍ع‍ه ص‍فی‍ن در ت‍اری‍خ. ت‍رج‍م‍ه: ک‍ری‍م زم‍ان‍ی. ت‍ه‍ران: رس‍ا .

فراق پدر، آغاز امامت و شهادت در اوج غربت

در نهایت، جهالت و بی بصیرتی امت کار را به جایی رساند که امیرالمؤمنین علیه السلام در محراب عبادت بر اثر ضرب شمشیر شقی ترین انسان ها به شهادت رسید و اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله بار دیگر به مصیبتی بزرگ دچار شد. غم فراق پدر و از آن مهم تر انحراف گسترده در میان امت اسلامی پدید آمده و بر رنج ها و سختی های امام مجتبی علیه السلام افزوده بود. آن روزها با امامت ایشان مصادف شده بود. این برهه از زندگی حضرت هم با ناملایماتی عجین شده است که برجسته ترین آنها ماجرای صلح ایشان و در نهایت شهادت آن حضرت است که در بحثی کوتاه و جداگانه به آن اشاره خواهیم کرد.

بزرگی و شرافت در کلام امام مجتبی علیه السلام

حس کمال یابی که در انسان نهادینه شده است، او را به سمت بزرگی و شرافت راهنمایی می کند، اما گاهی در شناخت راه درست، دچار خطا می شویم. انسانی که به دنبال مادیات است یا اینکه برای رسیدن به مقام و منصبی، خود را به آب و آتش می زند، در واقع، در پی بزرگی و شرافت است، اما راه را اشتباه رفته است و به گمان خود با کسب مقام یا اندوختن ثروتی، به شرافت خواهد رسید. این در حالی است که از نگاه اسلام باید برای رسیدن به شرافتِ روح، از نردبان هایی مدد گرفت. امام حسن مجتبی علیه السلام که خود مظهر شرافت و بزرگواری است، به خوبی به این امر می پردازد.

ایشان در ستایش برادر دینی صالحی که داشت و از دنیا رفته بود، چنین فرمود: «او از همه مردم در نظر من بزرگ تر بود، به واسطه آنکه دنیا در نظرش خوار و بی ارزش بود. هرگز اسیر نادانی نمی شد و دست به چیزی که دراز می کرد، اعتماد داشت که سودمند است [کاری را انجام می داد که درست باشد]، هرگز شکایت نمی نمود و نه خشمگین می شد و نه افسرده و ملول. بیشتر اوقات ساکت بود، اما وقتی سخن می گفت [سخن درست می گفت] و بر سخن گویان پیروز بود و پیشتاز، ناتوان بود و ناتوان شمرده می شد (یعنی متواضع بود)، وقتی با دانشمندان می نشست، علاقه اش به گوش دادن بیشتر از حرف زدن بود. اگر در سخن گفتن مغلوب می شد، ولی از سکوت مغلوب نبود. آنچه را عمل نمی کرد، حرفش را نمی زد؛ انجام می داد آنچه را می گفت. هر وقت بین دو عمل [کار] قرار می گرفت و نمی دانست کدام نزد خدا بهتر است، دقت می کرد کدام عمل (کار) به هوای نفس و میل شخصی او نزدیک تر است و برخلاف آن رفتار می کرد. بر کاری که گاهی امکان داشت، پیش آید و عذر فاعل آن پذیرفته است، کسی را سرزنش نمی کرد. (مجلسی، ۱۴۰۴: ج۲: ۱۰۱)

این حدیث نورانی، برای شناخت راه درست و رسیدن به شرافت واقعی، کلیدواژه هایی در اختیار ما قرار می دهد؛ نکاتی مثل دنیا گریزی، علم آموزی و فرار از نادانی، جوان مردی، سخن حق و سکوت به موقع و فروتنی که در ادامه، ذیل هر کدام از این موارد، به روایتی از حضرت نقل می پردازیم.

پرهیز از حرص و طمع به دنیا

ایشان درباره اینکه حرص و طمع، چه بر سر شرافت انسانی می آورد، می فرماید: «الْحِرْصُ عَدُوّ النَّفْسِ، وَبِهِ خَرَجَ آدَمُ مِنَ الْجَنَّهِ؛ حرص و طمع، دشمن شخصیت انسان است، همان گونه که حضرت آدم علیه السلام به وسیله آن از بهشت خارج شد». (امین، ۱۴۲۰ ه‍. ق: ج ۱: ۵۷۷)

حکمت در سایه اندیشه و دانش آموزی

بی گمان حکمت یکی از شاخصه های انسان بزرگوار است همچنین یکی از درهای حکمت که بارها در سخنان معصومین علیهم السلام به آن اشاره شده، تفکر و علم آموزی است. امام حسن مجتبی علیه السلام می فرماید: «عَلَیکم بِالْفِکرِ فَاِنَّهُ مَفاتیحُ اَبْوابِ الْحِکمَهِ؛ بر شما [شیعیان] لازم است که اندیشه کنید؛ زیرا فکر کلیدهای درهای حکمت است». (محمدی ری شهری، ۱۳۸۵: ج ۸: ۲۴۵).

جوان مردی

ایشان، مروت را یکی از شاخصه های مهم انسان در رسیدن به شرافت می داند. او که خود سید جوانان اهل بهشت و در جوان مردی شهره است، مروت را این گونه معنا می کند: «شُحُّ الرَّجُلِ عَلی دینِهِ، وَإصْلاحُهُ مالَهُ، وَقِیامُهُ بِالْحُقُوقِ؛ جوان مرد کسی است که در حفظ دین و عمل به احکام آن تلاش کند، در اصلاح اموال و ثروت خود همت گمارد و در رعایت حقوق طبقات مختلف پا بر جا باشد». (مجلسی، ۱۴۰۴ ه‍. ق: ج ۷۳: ۳۱۲)۱

ایشان در جای دیگر و در پاسخ به این پرسش که مروت چیست؟ می فرماید: «حِفظُ الدِّینِ وَ اِعزَازُ النَّفسِ وَ لِینِ الکنفِ وَ تَعَهُّدِ الصَّنِیعَه وَ اَدَاءِ الحُقُوقِ وَ التَّحَبُّبِ اِلَی النَّاسِ؛ نگه داری دین و عزیز کردن نفس و نرمی در برخورد با زیردستان و تعهد و وجدان کاری و ادای حقوق و دوست داشتن مردم و مهرورزی نسبت به مردم». (همان، ج ، )

در سومین حدیث از ایشان درباره مروت می خوانیم: «اَلمُرُوَّه العِفَافُ وَ اِصلَاحُ المَرءِ مُالُهُ؛ مروت، عفاف و اصلاح کردن مال و ثروت است». (همان، )

امام در این سه حدیث نورانی، یازده صفت را برای جوان مردی برمی شمرد. اگر صفات مترادف را با هم ادغام کنیم، هشت صفت به دست می آید که در ادامه آنها را برمی شماریم:

۱. حفظ دین: امام علیه السلام از واژه شُحّ استفاده کردند. شُحّ آن است که در به دست آوردن، حریص باشی و در از دست دادن، بخیل. در واقع، شخص جوان مرد نسبت به دین این گونه است.

۲. اصلاح مال: امام در دو جا به این نکته اشاره می کنند که نشانه اهمیت آن است. همواره انسان جوان مرد می کوشد روزی حلال به دست آورد و درآمد نامشروعی نداشته باشد.

۳. ادای حقوق: این نکته هم در سخنان حضرت تکرا