پاورپوینت کامل میلاد امام صادق(ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میلاد امام صادق(ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میلاد امام صادق(ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میلاد امام صادق(ع) ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۱ – تاریخ امام صادق(ع)[۱]

ولادت با سعادت حضرت امام جعفر صادق(ع) در روز دوشنبه هفدهم ماه ربیع الاوّل سنه ۸۳ واقع شده که موافق است با روز ولادت حضرت رسول صلی الله علیه و آله و آن، روزی است شریف که پیوسته صالحین از آل محمّد(ع) از قدیم الایام بزرگ می شمردند و حرمت آن را مراعات می کردند.

در روزه این روز، فضل کبیر و ثواب عظیم وارد شده و مستحب است در این روز صدقه و زیارت مشاهد مشرّفه و به جا آوردن خیرات و مسرور نمودن اهل ایمان.

اسم مبارک آن حضرت، «جعفر» بود و کنیت شریفش «ابو عبداللّه» والقاب آن حضرت «صابر» و «فاضل» و «طاهر» و «صادق» بود. مشهورترین القاب آن جناب، «صادق» است.

در شمایل حضرت صادق(ع) گفته اند که آن حضرت میانه بالا و افروخته رو بود و موهای او سیاه و مجعّد بود و بر خَدِّ رویش خال سیاهی بود. والده ماجده آن جناب، جلیله مکرّمه جناب فاطمه، مشهور به «امّ فَروِه» است.

شیخ مفید رحمه الله فرموده که حضرت امام جعفر صادق(ع) در میان برادران خود خلیفه پدرش امام محمدباقر(ع) و وصی و قائم به امر امامت بعد از آن حضرت بود واز تمامی برادران خود افضل و مُبرِّز بود و قدرش اعظم و جلالش بیشتر بود و در میان عامّه و خاصّه، آن قدر مردمان از علوم آن جناب نقل کرده اند که به تمام بلاد و شهرها منتشر گشته و [تمام] عالم را فرا گرفته است.

و آن قدر دلایل واضحه بر امامت آن حضرت ظاهر شده که دل ها را روشن نموده و زبان مخالف را گنگ کرده از طعن زدن بر آن دلایل.

۲ – آینه آسمانی آواز

محمدرضا تقی دخت

از همه جای زمین مرا به نام می خوانند؛ به نام شبی که مادرم «امّ فَروه» – آن پاکیزه زن – مرا به خاک، به تولّد آورد و فرشتگان به شاد باش تولّدم، دامن دامن ستاره روشن و نسیم های ملکوتی بر زمین ریختند.

من در خانه وحی چشم گشودم و از آغاز به نام پدرانم مرا شناختند: به نام نوح، موسی، عیسی، محمّد، ابراهیم، علی و هفت پشت نیاکانم از نسلی بودند که اشکشان خاک های خشک زمین را تر می کرد و صدای گریه های شبانه شان در آسمان بلند دعا می پیچید.

من در خانه پیامبر – مدینه – چشم گشودم و شاهد رنجی بودم که سال ها بر در و دیوار این شهر نشسته بود و دعاهایی که هنوز می توان آثار آنها را در کرامت و بزرگواری آل محمّد صلی الله علیه و آله دید.

در آستانه خدا به نام پدرم ایستادم و سر فرو بردم در اندوه گمشده ای که زمینیان را در خویش می پیچید و آسمانیان تنها گواهان منند.

مگر چه می توانست بکند فردی که هفت پشت نیاکانش به تمسخر سکه ها صبر و سکوت پیشه کردند و شمشیر جهالت یا زهر غفلت تنها همراه گریه ها و ضجّه ها و کلام های آتشین وحیانی شان بود؟

«مُفضَّل»! از تو می پرسم آیا آنچه در اندوه گمشده آینه های ملکوت می بینی، کلمه خدا نیست و آیا به شایان است با خانواده ای عظیمْ بلند مرتبه چنین کردن.

از تو می پرسم آیا آن که همواره در بند زندان ستمگران بوده است و آینه آینه اشک خویش را نثار خشت های سنگی زندانی کرده است، می تواند نامی جز خدا بر زبان آورد.

من آنم که گفتم، از نسل آن که سنگ های سخت حجاز را به همّت دستانش بر هم چید تا مبانی توحید را بر پا دارد؛

از نسل آن که نیل را به معجزه شکافت تا وعده خدای را محقّق سازد؛

از نسل آن که بر حرا نشست تا فرزندش و فرزندانش منادی توحید کردگار باشند؛

من از نسل باران های ملکوتی ام؛

از نسل آینه های آسمانی آواز؛

از نسل درخت های روشن باغسار وحی؛

از نسل ستارگان آسمانی توحید؛

من ادامه همه توحیدم در برابر ادامه همه شرک و جانم برخی همه توحید خواهد شد و این آغاز آن واقعه بزرگ است…

۳ – صبح ششم

محمدرضا تقی دخت

به ستارگان صبح، دمیدنت را مژده داده ایم که سال ها بر آستانِ سحر، چشمْ انتظار سوسو زده اند ای آرامش صبح طلایی کوهساران؛

به نسیم های دوره گرد، آمدنت را مژده داده ایم که دشت ها و سرزمین ها را به جستجوی تو سال ها سرکشیده اند ای مقصد رسیدن ها؛

به کوه ها مژده داده ایم رسیدنت را که سالیان دراز را سر بر کرده به جاده های دور خیره مانده اند تا ببینند غبار سُمِ اسبان را ای مسافر راه های همواره؛

به زمین مژده شکفتن داده ایم که سال ها در گوشه گوشه خویش آغوش به انتظارت گشوده داشت ای مولود مبارک آسمانی و ای غنچه دمیده از بوستان خداوندی امامت…

و خود تن شسته ایم در بحرِ اشتیاق آمدنت تا اذان گوی صبح مناجاتمان باشی و دستان سبز و با طراوتت را بر آستانه خشکی ها و خزان های روحمان بکشی و سبزمان کنی در عزّت، و بزرگمان داری در سبزی کلمه ای که خون ها به پاس احترام آن فرو خواهد ریخت، تا بر خویش ببالیم به حرمت و سترگی نام «شیعه» و بزرگ شویم و بروییم مکرّر در سایه سار سبز این باغ روشن آفرینشگار…

بر این آستان قدم می نهی به مِهر و مُهر بر جان ها می زنی و اشتیاق بر می انگیزی ای بسیار راستگو و ای صبح ششم از صبحگاهان مخصوص خداوندی؛

باغ های جانمان فرش راهت باد و قلب هایمان ارزانی قدومت که قدوم آسمانی ات هرچه ظلم را در می شکند و از کلامت خورشید خورشید حرارت و نور فرو می ریزد؛

بر این آستانه قدم می گذاری به حکم خداوند و حکمت های عمیق و رازهای پیچیده خداوندی در افق های آبی چشمانت پدیدارند؛

بر این آستانه قدم می گذاری تا شبْ پای حریم پنج صبح پیشین باشی و سایه سار نوازش الهی را بر کویر تشنگی انسان نگاهبانی کنی؛

می آیی تا صبح صادق هماره شکوفا بماند و هر چه از شب و نیرنگ و رنگ است، رنگ باخته این حریم گردد؛

می آیی تا شیعه تنها نماند در برهوت جهل و جاهلیت و این کلمه سبز، روح کویر را به تسخیر در آورد؛

می آیی تا انسان تنها نباشد، تا زمین خشک نماند، تا آسمان ببارد و