پاورپوینت کامل خِرَد نامه در آیینه سخن علی (ع) ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خِرَد نامه در آیینه سخن علی (ع) ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خِرَد نامه در آیینه سخن علی (ع) ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خِرَد نامه در آیینه سخن علی (ع) ۱۰۷ اسلاید در PowerPoint :

۱ – آخرت[۱]

* ای مردم! دنیا سرای گذر است و آخرت خانه قرار؛ پس، از گذرگاه خویش برای سر منزل ابدی توشه بگیرید و پرده خویش را پیش کسی که به اسرارتان آگاه است، ندرید.

* کسی که کار آخرتش را اصلاح کند، خداوند کار دنیایش را اصلاح خواهد کرد.

* کسی که در پی آخرت باشد، دنیا در طلب او بر می آید تا بهره کامل خود را از آن بر گیرد.

* در شگفتم از کسی که ورود به جهان دیگر را انکار می کند در حالی که ورود به جهان نخست را می نگرد و در شگفتم از آباد کننده این جهان ناپایدار و رها کننده آن سرای جاویدان.

* امام علی (ع) در پاسخ کسی که تقاضای موعظه کرد فرمود: «از آنانی مباش که بدون تلاش، امید آخرت نیک دارند!».

* سختی دنیا، شیرینی آخرت است، و شیرینی دنیا، تلخی و عذاب آخرت است.

* خداوند از همه چیز به جز ویران کردن دنیا و آباد کردن آخرت، روی گردان است.

* هر که صبح کند در حالی که سعی و تلاشش مصروف آخرت باشد، بدون مال، بی نیاز شود و بدون طایفه، سر بلند گردد.

* کار دنیا با اموال، و کار آخرت با کارهای نیک سامان گیرد.

* آنچه می توان به حق نام سعادت بر آن نهاد، «نیکبختی آخرت» است و آن چهار نوع است: جاودانگی دور از نابودی، دانشی به دور از نادانی، نیرومندی بدون ناتوانی و بی نیازی بدون ناداری.

* آخرت، رستگاری سعادتمندان است.

* سودمند کسی است که این جهان زودگذر را به آخرت پایدار بفروشد.

* مال و فرزندان، آرایش زندگی دنیا هستند و کار نیک، اندوخته آخرت است.

* حالت های دنیا در گرو اتّفاقات است امّا بهره های آخرت پیرو لیاقت و استحقاق است.

* دنیا سفره آماده ای است که نیکوکار و بدکار از آن می خورند و آخرت، سرای حقی است که فرمان روایی مقتدر در آن حکم می راند.

* دوراندیش، کسی است که فریفتگی دنیا او را از پرداختن به کارهای آخرتش باز ندارد.

* آخرت، سرای ابدی شماست، پس آنچه را که ماندنی است برای آن آماده کنید.

* آیا کسی نیست پیش از فرا رسیدن بانگ رحیل برای آخرتش توشه بیندوزد.

* امروز، روز عمل است نه حساب و فردا وقت حساب است نه عمل.

* بهترین آمادگی آن است که آخرت را سامان دهد.

* آخرت را با ترک دنیا به دست آورید، نه آنکه با ترک دین، دنیا را به دست آورید.

* جوینده آخرت به آرزویش می رسد، و آنچه از دنیا برایش تقدیر شده، به او داده می شود.

* سرانجام آخرت، جاودانگی است.

* آنچه در آخرت (از خوب و بد) می بینید، عظیم تر از شنیدن آن است.

* در دنیا با پیکر خود، و برای آخرت با قلب و عملت بکوش!

* کسی که به آخرت یقین دارد برای رسیدن به دنیا حرص نمی ورزد.

* آن کس که با دنیایش آخرتش را خرید، از هر دو سود برد و هر که آخرتش را به دنیایش فروخت، از هر دو زیان کرد.

* هر کس در اندیشه آخرت باشد، از خیر و خوبی به اوج آرزویش خواهد رسید.

* چه زیان کار است کسی که از آخرت بهره ای ندارد.

* هیچ کس به آنچه که از آخرت می خواهد، نمی رسد مگر آنچه را که در دنیا دلش می خواهد، واگذارد.

* هر آن کس که سرای نابود شدنی را شناخت، سزاوار است که برای سرای جاودان بکوشد.

۲ – احسان

* برادر و دوستت را – به هنگام خطاکاری – با نیکوکاری سرزنش کن.

* چه بسا کسانی که با احسان خداوند در بی خبری فرو رفته و با پوشانده شدن بدی هایشان مغرور می گردند و بر اثر تعریف و تمجید، فریب می خورند.

* نیکی کن آن چنان که دوست داری به تو نیکی شود.

* هیچ گاه نباید بر زشت کاری نیرومندتر از نیکوکاری باشی.

* نیکی، زبان (بدگویان) را کوتاه می کند.

* با هر که خواهی نیکی کن که امیر و فرمانروایش می شوی.

* نیکی کردن (نشانه) برتری و آقایی است.

* مردم، فرزندان کارهای نیک خویش هستند.

* تو در احسان به هر که خواهی آزاد هستی امّا باید که پای بند به ادامه آن باشی؛ زیرا اگر آن نیکی را قطع کنی، آن را تباه کرده ای و اگر آن را تباه کنی پس چرا از ابتدا انجامش دادی؟

* بدی نیکوکار آن است که نیکی اش را از تو منع کند و احسان بدکار آن است که آزارش را به تو نرساند.

* احسان گنج است و بخشنده کسی است که آن را به دست آورده باشد.

* نیکوکاری، اساس خوبی هاست.

* نیکوکاری، غنیمت و بهره است.

* نیکوکاری، مایه محبّت و دوستی است.

* نیکوکار، زنده است اگر چه به خانه مردگان منتقل شود.

* پیوسته و پی در پی نیکی کردن از کمال بخشندگی است.

* با آن که در فرمان توست نیکی کن تا کسی که تو در فرمانش هستی (خداوند) به تو نیکی کند.

* برترین ایمان، نیکوکاری است.

* کارهای نیک را غنیمت بشمار و پیمان برادری را نگه دار.

* سزاوارترین مردم در نیکوکاری به دیگران، کسی است که خداوند به او احسان کرده و دستش را در قدرت باز گذاشته است.

* با نیکوکاری صاحب دل ها می شوی.

* آفت قدرت، خودداری از احسان است.

* انکار نیکی دیگران، موجب ناکامی است.

* بهترین بندگان خدا کسی است که اگر نیکی کند شادمان گردد و اگر بدی کند، طلب آمرزش کند.

* ریشه و اساس ایمان، نیکی به مردم است.

* زینت و زیبایی اسلام، به کار بستن نیکی هاست.

* با نیکوکاری، برادران دینی را همراهی کن و با آمرزش، خطاهایشان را بپوشان.

* با نیکوکاری به مقابله بدی ها بروید.

* آن که نیکی را در غیر محلّش به کار بَرَد، به نیکی ستم کرده است.

* کسی که احسان دیگران را نادیده بگیرد به ناکامی کیفر شود.

* هر که نیکوکاری اش بیشتر شود خدمتکاران و یارانش بیشتر شوند.

۳ – اخلاص

* اساس دین، شناخت خدا، و کمال شناخت، اعتراف به وجود اوست، و کمال اعتراف به درک یکتایی اوست، و کمالِ توحید خدا، اخلاص عمل برای اوست، و کمال اخلاص در برابر او، این است که وی را از صفات ممکنات منزّه دانی.

* پرهیزکاران عمل را برای رضای خدا به جا می آورند و خداوند نیز خلوصشان را می پذیرد.

* آن که پنهان و آشکارش، عمل و حرفش با یکدیگر فرق نکند، امانت الهی را ادا کرده و در بندگی و عبادت به درجه خلوص رسیده است.

* در حاجت خواستن از پروردگارت اخلاص داشته باش؛ زیرا بخشش و محروم ساختن در دست اوست.

* تمامت اخلاص، دوری از گناهان است.

* آیا نمی خواهید شما را به میوه بهشت راهنمایی کنم؟ آن، کلمه «لا اله الا اللّه» است به شرط خلوص.

* والاترین چیزی که به قرب الهی صعود می کند، به جا آوردن عمل برای خداوند با نیت پاک است.

* آدمی با اخلاص از گرفتاری ها رهایی می یابد.

* بالاترین درجه ایمان، اخلاص است.

* اخلاص، بندگی مقرّبان الهی است.

* از نشانه های سعادتمندی، اخلاص در عمل است.

* اخلاص در عمل، از یقین استوار و نیت صالح سرچشمه می گیرد.

* اگر خالص شوی، رستگار می شوی.

* آفت عمل، ترک اخلاص در آن است.

* ثمره علم، اخلاص در عمل است.

* زینت و زیور دل ها، ایمان خالص است.

* اخلاص پیشه گان، سروران اهل بهشتند.

* آن که نیتش را خالص گرداند از پستی ها پاک شود.

۴ – اخلاق

* پرهیزگاری، سرور اخلاق است.

* بالاترین حسب و نژاد، اخلاق پسندیده است.

* هیچ همنشینی بهتر از اخلاق خوب نیست.

* در اخلاق گشاده، گنج های روزی نهفته است.

* اخلاق پسندیده بهترین همراه است.

* با نیرنگ و فریب عمل نکن، که از اخلاق فرومایگان است.

* تباهی اخلاق در معاشرت با ابلهان و بی خردان است و اصلاح اخلاق در معاشرت با خردمندان است.

* خُلق نیکو، انسان را به درجه روزه دار شب زنده دار می رساند.

* چه بسا عزیزی که اخلاق بدش او را خوار و ذلیلی که اخلاق خوبش او را عزیز گرداند.

* خداوند متعال اخلاق عالی و پسندیده را سبب ارتباط میان خود و بندگانش قرار داده است، پس شما را کافی است به اخلاقی که متصّل به خدای عزّوجل است، چنگ زنید.

* با هر خُلقی که خواستی با مردم معاشرت کن، که با تو به همان گونه معاشرت خواهند کرد.

* آن که اخلاقش اصلاحش نکند، ادب کردنش مردم را سودی نمی بخشد.

* آیینه ای که انسان اخلاقش را در آن می بیند، مردمند؛ زیرا خوبی هایش را از دوستانش و بدی هایش را از دشمنانش که از مردمند می بیند.

* ده خصلت از اخلاق های پسندیده است: سخاوت، حیا، راستی، ادای امانت، فروتنی، غیرت، شجاعت، بردباری، صبر و سپاس گزاری.

* سوء خلق تو به دیگری سرایت می کند؛ زیرا طرف مقابلت را وادار به مقابله به مثل می کند.

* شریف ترین اخلاق جوانمرد، چشم پوشی بسیار از بدی هایی که می داند است.

* مؤمن، طبیعتی نرم و اخلاقی سهل و آسان دارد.

* اخلاق ناپسند از نتایج جهل است.

* بداخلاق، کارهای جاهلانه اش بسیار و زندگانی اش مضطرب و تیره است.

* اخلاق پسندیده از نتایج خرد است.

* هر گاه اخلاق آدمی نیکو گردد، سخنش لطیف و خوشایند خواهد شد.

* اخلاق نیکو، نشانه کرامت خانوادگی است.

* خوش خلقی بالاترین درجه دینداری است.

* اخلاق نیکو، روزی ها را فرود آورد و دوستان را با هم مأنوس و همدم سازد.

* اساس ایمان، نیکی اخلاق و آراستگی به صداقت و راستی است.

* بد خلقی، نفس انسان را به وحشت می اندازد و انس و مودّت را از بین می برد.

* بداخلاق، آقایی و سروری نمی یابد.

* هیچ زندگی و عیشی گواراتر از خوش خلقی نیست.

* هر که اخلاقش نیکو شود، زندگانی اش گوارا گردد.

* آن که اخلاقش بد گردد، جان خویش را به رنج و عذاب اندازد.

۵ – آداب و رسوم؛ تربیت

* به تربیت خویشتن روی آورید و آن را از کشش به عادت های ناپسند باز دارید.

* برای ادب خود همین بس که از آنچه که بر دیگری نمی پسندی، دوری کنی.

* آداب، زیورهای همیشه تازه اند.

* هیچ میراثی همانند ادب نیست.

* دوراندیشی، مایه سروری است.

* دلت را با ادب پاکن کن چنان آتش که به وسیله هیزم (شعله ور می شود) و خالص می گردد.

* شرافت انسانی، به عقل و ادب است، نه به اصل و نسب.

* گرامی ترین نسب ادب نیکوست.

* ادب، آدمی را از اصل و نسب بی نیاز می سازد.

* ادب در نزد احمق همانند افشاندن آب گوارا به پای بوته حنظل است که هر چه بیشتر سیراب شود تلخی آن بیشتر می شود.

* فرزندانتان را به آداب خویش وادار نکنید، چرا که آنها برای روزگاری غیر از زمان شما آفریده شده اند.

* بر شما باد به ادب (پسندیده) که اگر فرمانروا باشید برجسته می شوید و اگر از مردمان عادی باشید برتری می جویید و اگر زندگی بر شما تنگ گردد با ادب خویش روزگار را (به خوبی) می گذرانید.

* ادب در آدمی مانند درختی است که ریشه آن عقل است.

* برترین خردمندی، ادب است.

* نیاز خردمندان به ادب، مانند نیاز کشتزار تشنه به باران است.

* مردم به آداب پسندیده نیازمندترند تا به طلا و نقره.

* برترین ادب آن است که انسان در مرز خویش بایستد و از اندازه نگذرد.

* زیرکی با سوهان ادب، تیزتر می گردد.

* بی ادبی، بدترین خویشاوندی است.

* ثمره ادب، خوش خلقی است.

* نیکی ادب، زشتی نسب را می پوشاند.

* جوینده ادب، دوراندیش تر از خواهان دنیاست.

* هر چیزی نیازمند خرد است، و خرد نیازمند ادب است.

* هر که ادبش کم شد، بدی هایش فزونی یابد.

* هر که نسبش او را سرافکنده کند، ادبش او را سرافراز سازد.

* آن کس که پستی ادبش او را به زمین زد، شرف خانوادگی اش او را بالا نمی برد.

* آن که خود را به ادب خداوندی اصلاح نکرد، نفس خویش را اصلاح نکرده است.

* خرد ندارد آن که ادب ندارد.

۶ – استغفار

* در شگفتم از کسی که نومید گشته در حالی که (توان) آمرزشْ خواهی با اوست.

* کسی که نعمت استغفار به او عطا شده از آمرزیدن محروم نخواهد ماند.

* با طلب آمرزش، جان خود را خوشبو سازید تا بوی گناهان رسوایتان نکند.

* آنچه که خداوند را بدان ستایش می کنی از اوست وآنچه که آمرزش آن را می خواهی از توست.

* سه چیز بنده را به خشنودی خدا می رساند: بسیار طلب آمرزش کردن، فروتنی و بسیار صدقه دادن.

* طلب آمرزش، داروی گناهان است.

* در زمین دو امان از کیفر الهی بود که یکی برداشته شد و دیگری با شماست: امانی که برداشته شد پیامبر خدا صلی الله علیه و آله بود و آن که مانده آمرزش خواهی است.

* امام علی(ع) به کسی که در حضورش از خداوند طلب آمرزش می کرد، فرمود: «مادرت به عزایت بنشیند! آیا می دانی استغفار چیست؟ استغفار جایگاه والامقامان است و آن نامی است که بر شش معنی نهاده شده است: اوّل: پشیمانی از (بدی های) گذشته؛ دوم: تصمیم بر ترک بازگشت به آن (بدی ها) برای همیشه؛ سوم: ادای حقوق آفریدگان خدا، چهارم: توجّه به ادای هر واجبی که آن را تباه کرده ای؛ پنجم: آب کردن گوشت هایی که از خشم پروردگار روییده تا آن جا که پوست بر استخوان بپیوندد و میان آن دو، گوشت تازه بروید؛ ششم: به تنت رنج بندگی را بچشانی آن گونه که شیرینی گناه را چشانده ای.

* زیرک کسی است که اگر بدی کرد آمرزش بخواهد و اگر گناه کرد پشیمان شود.

* بنده میان نعمت و گناه است و این دو را جز طلب آمرزش و شکر گذاری به سامان نیاورد.

* برترین توسّل و نزدیکی (به خدا) طلب آمرزش است.

۷ – استقامت

* تندرستی، همراه با پایداری است.

* نتیجه خرد، استقامت است.

* برترین خوشبختی، پایداری در دین است.

* بر تو باد بر استقامت در راه راست، که برایت بزرگواری می آورد واز سرزنش دیگران دورت می سازد.

* چگونه استقامت می ورزد دل کسی که دینش پایداری ندارد؟

* هیچ روش و مسکلی سالم تر از استقامت (در راه راست) نیست.

* کسی که به سلامت خود مایل است باید نفس خویش را به استقامت (در راه راست) پای بند سازد.

* هیچ راهی شریف تر از پایداری (در دین) نیست.

۸ – اسراف

* آگاه باشید که بخشیدن مال در غیر موردش تبذیر و اسراف. است این کار ممکن است در دنیا باعث سربلندی بخشنده باشد اما در آخرت موجب سرافکندگی وی می گردد.

* اسراف را کنار بگذار و میانه روی پیشه کن. از امروز به فکر فردا باش و از اموال دنیا به مقدار ضرورت برای خویش نگه دار و زیادی را برای روز نیازت [قیامت] از پیش بفرست.

* برای اسراف کننده سه نشانه است: بالاتر از شأن خود می خورد و بالاتر از شأن خود می پوشد و آنچه را که در شأنش نیست خریداری می کند.

* دور اندیش کسی است که از تبذیر و اسراف خود را دور نگه دارد.

* خردمندی آن است که میانه روی پیشه کنی نه اسراف و به وعده و قولی که دادی وفا کنی اگر خشمگین شدی، بردباری نمایی.

* جان هایتان را با عفّت بیارایید و از ولخرجی و تندروی دوری گزینید.

* اسراف، زشتی سخاوت است.

* اسراف را رها کن؛ زیرا اسراف کننده نه بخشش و جودش مورد ستایش قرار می گیرد و نه فقرش موجب دلسوزی است.

* خوشا به حال کسی که پیراهن قناعت به تن کند و از اسراف دوری گزیند.

* هر که لباس کبر و اسراف به تن کند، لباس فضل و شرف را بیرون آورد.

۹ – اسلام

* اسلام را چنان تفسیر کنم که هیچ کس قبل از من چنین تفسیر نکرده باشد: اسلام، تسلیم (در برابر خدا) است، و تسلیم، یقین است و یقین، تصدیق است و تصدیق، اقرار، و اقرار احساس مسئولیت و احساس مسئولیت، عمل است.

* اسلام آن است که قلبت تسلیم (فرمان های الهی) باشد و مسلمانان از دست و زبانت در آسایش باشند.

* آنچه برای خود می پسندی برای مردم بپسند تا مسلمان باشی.

* برترین مسلمانان کسی است که همتّش برای آخرتش باشد بیم و امیدش یکسان باشد.

* ظاهر اسلام درخشان و باطنش دلنواز است.

۱۰ – امامت

* خداوند، امامت را برای نظام امّت، و اطاعت را برای بزرگداشت مقام امامت واجب کرد.

* کسی که امام و رهبر (عادل) را اطاعت کند، از پروردگارش اطاعت کرده است.

* بر شما باد به پیروی از پیشوایانتان؛ زیرا آنان امروز گواهان بر اعمالتان هستند و فردای قیامت نزد خدا شفاعت کنندگان شمایند.

* به طور قطع امامان شیعه نمایندگان خدا بر آفریده های او هستند، و او را به بندگانش می شناسانند، و هیچ کس داخل بهشت نشود مگر آن که امامان شیعه را بشناسد و آنان هم او را به نیکی بشناسند، و وارد دوزخ نشود مگر کسی که انکار امامان کند و آنان نیز او را انکار نمایند.

۱۱ – امانت

* کسی که امانت را خوار شمرد و در راه خیانت گام بردارد و خود و دینش را از آن منزّه نسازد، درهای ذلّت را در دنیا به روی خود گشوده ودر قیامت رسواتر خواهد بود.

* کسی که پنهان و آشکارش و کردار و گفتارش، با هم اختلاف نداشته باشد، به حق، امانت الهی را ادا کرده و بندگی خدا را خالصانه انجام داده است.

* هر خوبی از اخلاقیات انسان به نزد گروهی از مردم بی رونق است مگر امانتداری، که نزد همه گروه های انسانی رایج است، و کسی که امانت دار باشد بر دیگران برتری دارد.

* هر گاه خداوند سبحان بنده ای را دوست بدارد، امان