پاورپوینت کامل شهادت امام جعفرصادق(ع) ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهادت امام جعفرصادق(ع) ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهادت امام جعفرصادق(ع) ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهادت امام جعفرصادق(ع) ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۱ – سلام بر صداقت تو

احمد شهدادی

سلام بر صداقت دست های تو، ای صادق خاندان محمّد صلی الله علیه و آله!

سلام بر تو و بر آن جلوه های روشن ربّانی که در روزگاری چنان تیره، همچون قرص طلایی آفتاب درخشیدند و شب جان و جهان همه مردمان را ستاره باران کردند.

تو، آری تو، چراغ فروزنده دانش و نیایش در شب تاریک بی خردی بوده ای. بی رنگی لاهوتی نام تو، درخشان تر از رنگ هر دانش، و عطر بهشتی یاد تو، خوش تر از عطر اثیری هر نیایش است.

در روزگار فتنه خیز سلطه حاکمان اموی و عبّاسی، تو همواره آخرین دژ تسخیرناپذیر دین در برابر هجمه های شیطانی کافران و منافقان بوده ای.

کتاب خداوند به مدد انفاس عیسوی تو تفسیر و تأویل می شد و سنّت نبوی به یمن آموزه های قدسی تو – بارورتر و بشکوه تر از هرگاه – جان، تازه می کرده است.

«فقه» – شریعت نامه استوار دین – از تبرّک نام بلند تو «جعفری» خوانده شده و «شیعه» از فیض مجاهدت های تو رنگ برتری و ماندگاری و پایداری گرفته است.

مرگ، هرگز و هیچ گاه به حقیقت هماره زنده تو رخنه نمی کند. شهادت تو در آن روز سرخِ مدینه دلتنگ، سرآغاز حیات جاودانه تو در ابدیت نامیرای جهان است.

مرگ کجا تاب آن دارد که در ساحت آن هستی به جاودانگی پیوسته

، دم از خویشتن زند و حتّی برگی از آن درخت سایه گستر هماره سبز را بر خاک بیفکند.

تو به زندگی، به مرگ، به دانش، به نیایش – و سخن مختصر کنیم – به انسان، معنای تازه ای بخشیده ای.

سلام بر تو و صداقت شهادت تو ای صادق آل محمد صلی الله علیه و آله!

امروز در سال گشتِ پرواز عارفانه تو، ماییم سوگواران دانش و بینش. در لحظه های بی قراری و سوگواری، ما سربه گریبان اندوه فرو برده ایم و به روشنای خورشید نام تو می اندیشیم.

ای خورشید تابنده صداقت! جان ما را به شعله ای از مهربانی صادقانه خویش برافروز و دل ما را به لهیب آتش الهی خویش بسوز! ما نیازمند قطره ای از باران سخاوت دست های توییم. ما تشنه جرعه ای از چشمه صداقت چشم های توییم. ای صادق خاندان محمّد صلی الله علیه و آله!

۲ – پرچم سبز شیعه

محمّدرضا تقی دخت

آن که بر کرانه های روشن تجلّی راه می پیماید، در حکایت «رفتن» نیز چون دیگران نیست؛ همان سان که در حکایت تولّد و «بودن» و زیستن و حکایت های دیگر. اگر بخواهیم از او سخنی بگوییم، نه قلم را که کلمات را باید تطهیر کنیم.

امام جعفر صادق(ع) بر کرانه های تجلّی و راه های آسمانی راه می پیمود، بی جنجال نگاه ها و زبان ها و بی هراس دشنه ها و شمشیرها و زنجیرها. آن سان که او زیست و آنچه او به یادگار برای شیعه باقی گذاشت، حدّی برای بیان ندارد و کلمات تابِ سخن گفتن از مصیبت عظیم او نیست.

بنگریم که او چگونه زیست: جانی مشتعل در زمانه خاموش روان ها و چشمی تیزبین و نقّاد در عصر فروبستگی دیده ها؛ دستی پرتوان درزمانه تنهایی ها و زبانی گویا در بی زبانی های همه تاریخ. او این سان زیست، آتشناک و مشتعل و جان در جان دیگران انداخت و سینه به سینه ایستاد و برابری کرد و دفاع کرد و پیروز شد و باز ایستاد تا بنایی دیگر را پی نهد و باز همان حکایت مکرّر گذشته…

اکنون ما به مصیبت او نشسته ایم، به مصیبت و دریغ گویی جان شعله ور شیعه و علمدار بزرگ مکتب تشیع؛ به مصیبت آن بسیار راست گوینده و بسیار درست کردار؛ به عزای آن چشمه همیشه جاری که اکنون کویرنشینان ماه شوّال را سرسبزی می آموزد و تاریخ شیعه را عزادار مصیبت خویش می کند؛ به سوگ آن درخت تناور که سال هاست در سایه بان آرامش او زیست می کنیم و افق های روشن اشراق را به نظاره می نشینیم؛ به عزای آن شمشیر برنده کلام و آن شمع جمع بزرگان و محور بحث عالمان؛ به عزای بزرگ شیعیان و پرچمدار همواره جاوید تاریخ تشیع…

شهادت می دهیم به بزرگواری اش و عظمتش و شهادت می دهیم به صبر و راستی اش،

و شهادت می دهیم به اشک های هماره جاری اش،

و شهادت می دهیم به زبان همواره حق گویش،

و شهادت می دهیم به مصایب فراوانی که کشید،

و شهادت می دهیم به پرچمی که برافراشت،

و شهادت می دهیم به مکتبی که تأسیس کرد تا تاریخ اسلام را جانی دوباره بخشد،

و شهادت می دهیم بر کلمات مبارکی که بر زبانش رفت و هر یک مشعل روشنی شد در تاریخ خاکستری رنگِ دروغ ها و رنگ ها،

شهادت می دهیم به دودمان پاک اش و ذریه پاک نهادش،

…و شهادت می دهیم به خون سرخش که سبزی مسیر تاریخ را بیمه کرد. سلام خداوند و فرشتگان و انبیا بر او باد…!

۳ – خورشید بی دریغ مدینه

مجتبی تونه ای

چه سان نبارم وقتی بادهای غمزده از هر سو بر روزگار شب زده می وزند؟

چگونه آرام باشم وقتی خورشید بی دریغ مدینه، در بقیع فرو می شود و جهان در انبوه اندوه او، خاک یتیمی به سر می کند؟

چگونه آرام باشم وقتی سرودخوان بزرگ تشیع از مردمان نقاب می گیرد و تشنگان وادی معرفت از عطر حضورش بی نصیب می مانند؟

چگونه خاموش باشم وقتی دلجوی تهیدستان بینوا – که کوله نان به دوش می کشید – اینک خاک را یتیم خود کرده است؟

چگونه قرار بگیرم در اندوه کسی که هنوز و همیشه تشنگان شراب دانش از چشمه اندیشه او می نوشند؟ چگونه…؟

موهبتی بود که جهان تا همیشه از او و چهارهزار دانش آموخته او می آموزد و در کرانه این دریا پهلو می گیرد.

کینه «منصوری» اگرچه او را به ظاهر خاموش کرد، ولی در افق تاریخ، نهضت فکری و دانش آسمانی او تا همیشه تابان است و انسان در سایه آن میراث آسمانی، به کمال رهنمون می شود.

در این روزهای تلخ و در بارش بی دریغ اندوه، سر بر دامان خویش مویه می کنیم و دل به کتبیه دانش او می سپاریم و می گوییم: «ما سوگواران، اندهناک تنهایی خویشیم، ورنه تو تابنده ای و نام و یادت فراخوان بیداری است».

۴ – آخرین وصیت

محراب صادق نیا

مردی از نسل رسالت، خسته از نامردمی ها و رنجور از زهری که به او خورانیده اند در بستر احتضار رو به آفتاب داشت.

گرداگرد این بستر، چشمانی نگرانِ این باغ با کرامت، شاهد بودند که چگونه ششمین شاخسار رحمت پروردگار سایه از خلایق بر می کشید و به آغوش گشاده حیدر پیوند می خورد.

به ناگاه حضرت، دیدگان خویش گشوده و فرمودند: «هرکه را که با من خویشی دارد، به نزد من آرید!».

خویشان آمدند و همچون پروانه هایی شیدا به گرد شمع سوزانش حلقه زدند. حضرتش به جمعیت نظری کرد و فرمود: «آن که نماز را سبک شمارد از شفاعت ما بهره ای نخواهد برد».

با گفتن آخرین و درخشان ترین وصیت، برای رفتن آماده شد. مردی که خورشید شصت و پنج سال برای دیدنش طلوع می کرد، و بهار به پابوسیش می آمد، اینک آسوده و آرام، آماده رفتن است.

اینک «بقیع»، قبله قبیله عشّاق، با آغوشی فراخ، آماده پذیرش میهمانی دیگر است.

«خدایا بر جعفربن محمّدِ صادق، چشمه جوشان دانش و آن که به روشنایی حق، مردم را به سوی تو فرا خواند، درود فرست!»[۱] و ما را در زمره شیعیان او قرار ده. آمین.

۵ – در دقایق آخرین

مجتبی تونه ای

… در آستانه ابر، منتظر صاعقه ای می مانم تا بغض هایم را فریاد کنم و ببارم. ببارم تا در پسِ مژگانم دریاچه ای پدید آید از عشق تو، تا همیشه شناوری خیالِ تو را بر خویش ببالم.

ای صادق ترین که جهان هنوز از روشنای اندیشه تو نور می نوشد! تو نمرده ای که خورشیدی، خورشیدی که خفتگان را در روزگار تاریکی به بیداری می خواند.

تو زنده ای و جهان بر مدار اندیشه روشن تو تاب می خورد.

آری… دقایق آخرین بود که فرزندان و نزدیک ترین یاران امام بر گرد بستر او جمع شدند. لحظات به سختی می گذرد و آرامشی جانکاه بر آن محفل حکمفرماست.

امام، چشمان تبدارش را به سختی می گشاید. همه منتظرند که آخرین وصیت امامشان را بشنوند لبان حضرتش آرام آرام گشوده می شود و با آخرین توانی که برایشان مانده است این کلمه را به زبان جاری می سازند: «آنان که نماز را کوچک بشمارند، به شفاعت ما نخواهند رسید».

و این آخرین سخنی بود که از آن امام شنیده شد.

صبحگاه بیست و پنج شوّال سال ۱۴۰ هجری بار دیگر قبرستان بقیع، آغوش خود را برای پذیرش یکی دیگر از نوادگان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می گشاید و حضرت جعفربن محمد صادق(ع)، در کنار جدّ بزرگوار و پدر و عموی ارجمند خویش به خاک سپرده می شود.

شهادت امام به حق ناطق، امام جعفر صادق(ع) بر شما پیروان عاشق تسلیت باد!

۶ – آن راستگوی ژرف اندیش

سیدکاظم سیدباقری

هزاران شاگرد، هزاران دوستدار نیکی، به سوگ نشستند. ماتم همه شهر را فرا گرفت و حلقه های درس و بحث بسیاری تعطیل شد و غم از دست دادن او قلب همه مشتاقان دانش را جریحه دار کرد.

صادق آل محمد صلی الله علیه و آله نه تنها در علم ادیان، بلکه در علم ابدان نیز، مرجعیت داشت. تبحّر او در طبّ و شیمی آن زمان، به حدّی بود که «جابربن حیان»، کی