پاورپوینت کامل نور در نور (امام علی(ع) در قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نور در نور (امام علی(ع) در قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نور در نور (امام علی(ع) در قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نور در نور (امام علی(ع) در قرآن) ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۱ – علی(ع) و فاطمه زهرا(س): دو دریای به هم پیوسته[۱]

در آیات نوزده تا بیست و دوی سوره الرّحمن – مطابق آنچه صاحب تفسیر «البرهان» از ابن عبّاس نقل می کند – با ماجرایی روبه رو هستیم که در آن شأنی دیگر از شئون والای علی(ع) بیان شده است. مطابق این نقل، حضرت زهرا(س) از تنگناهای اقتصادی به محضر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله شکایت بُرد. پیامبر صلی الله علیه و آله دختر بزرگوار خود را به شکیبایی، قناعت و همراهی با علی(ع) توصیه فرمود و خطاب به ایشان گفت: «سوگند به خداوند که علی(ع) در دنیا و آخرت پیشوا و سرور است».[۲]

آن گاه این آیات در شأن این ماجرا نازل شد: مَرَجَ الْبَحْرَینِ یلْتَقِیانِ، بَینَهُما بَرْزَخٌ لا یبْغِیانِ، فَبِأَی آلاءِ رَبِّکما تُکذِّبانِ، یخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّوْلُوءُ وَ الْمَرْجانُ؛[۳]دو دریا را [به گونه ای] روان کرد [که] با هم برخورد کنند. میان آن دو، حدّ فاصلی است که به همدیگر غلبه نمی یابند. کدام یک از نعمت های پروردگارتان را منکرید؟ از هر دو [دریا] مروارید و مرجان برآید.

بعضی مفسّران، این آیات را به شیوه باطنی چنین تفسیر کرده اند: منظور از «دو دریا» در این آیات امام علی(ع) – دریای علم – و حضرت فاطمه(س) – دریای نبوّت – است که با یکدیگر می پیوندند و خداوند میان آنها پیوستگی برقرار کرده است. منظور از «بَینَهُما بَرْزَخٌ» نیز آن است که میان آنها حدّ فاصلی چون رسول خدا صلی الله علیه و آله است که علی(ع) را از پریشانی به خاطر امور دنیایی و فاطمه صلی الله علیه و آله را از گفتگو درباره امور دنیایی با همسرش باز می دارد. منظور از «لؤلؤ» امام حسن(ع) و «مرجان» نیز حسین(ع) است. در این آیه امام علی(ع) و فاطمه زهرا(س) به دلیل فراوانی فضایل شان به «دریا» مانند شده اند.[۴]

از ماجرای مربوط به این آیه، چنین می آموزیم که امام علی(ع) و خانواده اش نیز با تنگناهای اقتصادی روبه رو بودند، ولی با عمل به توصیه های رسول خدا صلی الله علیه و آله از این تنگناها عبور می کردند و همواره با ایثار و محبّت به زندگی خود ادامه می دادند.

۲ – علی(ع) در میان مباهله کنندگان

پس از آنکه مسیحیان در برابر دعوت پیامبر صلی الله علیه و آله تسلیم نشدند و همچنان بر این اعتقاد خود ماندند که عیسی(ع) فرزند خداست، پیامبر صلی الله علیه و آله آنها را به مباهله دعوت کرد. هیأتی از بزرگان مسیحی از نجران برای مباهله آماده شدند. اسقف مسیحیان به آنان گفت: «فردا بنگرید که اگر محمّد صلی الله علیه و آله با اهل و فرزند خود آمد، از مباهله بپرهیزید!».

روز مباهله، پیامبر صلی الله علیه و آله که امام علی(ع)، حسن و حسین(ع) و فرزندش فاطمه(س) را به همراه داشت، در مجلس مباهله حاضر شد. بزرگ مسیحیان از پیامبر صلی الله علیه و آله خواست تا همراهان خود را معرّفی کند. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «این، پسر عمّ و داماد من و محبوب ترین مردمان در نزد من است؛ این دو پسر، نوادگان دختری من از نسل علی(ع) هستند. این زن نیز، فاطمه، فرزند و عزیزترین مردمان در نزد من است». پیامبر صلی الله علیه و آله آن گاه پیش رفت و بر دو زانو نشست. ابوحادثه، اسقف مسیحیان، گفت: «به خدا قسم که این مرد مانند انبیا نشسته است» و به مباهله تن درنداد. یکی از بزرگان مسیحی، ابوحادثه را به مباهله دعوت کرد. ابوحادثه گفت: «سوگند به خدا که مباهله نمی کنم. او را بر مباهله پرجرأت می بینم و بیم آن دارم که راستگو باشد و اگر چنین باشد در تمام جهان یک نصرانی زنده نخواهد ماند».

در روایتی دیگر چنین آمده است که بزرگ مسیحیان چون پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت او را دید گفت: «چهره هایی را می بینم که اگر از خدا بخواهند، کوه ها را از جای خواهند کند. با او مباهله نکنید که هلاک خواهید شد…».[۵]

آیه مربوط به این ماجرا چنین است: فَمَنْ حَاجَّک فیه مِنْ بَعْدِ ما جآءَک مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعالَوْاْ نَدْعُ اَبْنائَنا وَ اَبْنائَکمْ وَ نِسائَنا وَ نِسائَکمْ وَ انْفُسَنا وَ اَنْفُسَکمْ ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَهَ اللّهِ عَلَی الْکاذِبین؛[۶] هرگاه پس از دانشی که تو را درباره مسیح حاصل آمده، با تو محاجّه کنند، بگو: «بیایید پسرانمان و پسرانتان و زنانمان و زنانتان و ما خویشان نزدیک و شما خویشان نزدیک خود را فراخوانیم؛ سپس مباهله کنیم و لعنت خدا را بر دروغگویان قرار دهیم.

چنانکه پیداست در این آیه – که به «آیه مباهله» معروف است – از امام علی(ع) با عبارت «اَنْفُسَنا» یاد شده است، به این معنا که علی(ع) جان رسول خدا صلی الله علیه و آله است و این، فضیلت قرآنی دیگری برای امام علی(ع) است.

۳ – دوستداران علی(ع)

در تفسیر علی بن ابراهیم از امام صادق(ع) چنین نقل شده است: «علی(ع) در مجلسی روبه روی پیامبر خدا صلی الله علیه و آله نشسته بود. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: یا علی! بگو: اَللّهُمَ اجْعَلْ لی فی قُلُوبِ المُؤمنینَ وُدّا؛ [یعنی خداوندا! مهر مرا در دل مؤمنان افکن!]. آن گاه این آیه در شأن این ماجرا نازل شد: اِنَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصّالِحاتِ سَیجْعَلُ لَهُمُ الرَّحمنُ وُدّا؛[۷] آنان که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده اند، خداوند رحمان مِهر ایشان را در دل ها قرار می دهد.[۸]

در نقل دیگری چنین آمده است: «پیامبر صلی الله علیه و آله در پایان نماز خود به صدای رسا – چنانکه مردمان، همه، می شنیدند – در حقّ امیرمؤمنان(ع) چنین دعا کرد: خداوندا! مهر علی را در دل مؤمنان بیفکن و هیبت او را در اهل نفاق انداز!. پس از این ماجرا بود که آیه مورد بحث نازل شد».[۹]

درباره آیه

«ایمان» و «عمل صالح» دو آرمان اصلی دعوت های الهی است که پیامبران آسمانی همواره انسان ها را به آن فرا خوانده اند. این آیه به اهل ایمان و طالبان حقیقت یادآوری می کند که برای محبوب قلب ها شدن باید به ایمان و عمل صالح روی آورد. این دو عامل هم سامان دهِ امور دنیوی و زندگی پاک است و هم تضمین کننده پاداش های معنوی آخرت. شأن نزول مربوط به آیه نیز یادآور این نکته است که علی(ع) امام اهل ایمان است؛ چرا که مهر آسمانی او تنها در دل کسانی جای می گیرد که اهل «ایمان و عمل صالح» هستند.

۴ – علی(ع) و آیه تطهیر

داستان مربوط به «پنج تن آل عبا» در منابع دینی نقل شده و بسیار معروف است. پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در این ماجرای روحانی، اهل بیت خود را به پاکی می ستاید و معرّفی می کند. این داستان در بسیاری از منابع شیعی و نیز اهل سنّت نقل شده است. در اینجا ما این ماجرا را از تفسیر گرانقدر «مجمع البیان» به نقل از اُمّ سَلَمِه، همسر پیامبر صلی الله علیه و آله، می آوریم: «رسول خدا صلی الله علیه و آله در منزل خود بود که دخترش حضرت فاطمه زهرا(س) با ظرفی از حلوا وارد شد. پیامبر صلی الله علیه و آله از او خواست تا همسر و فرزندانش را نیز دعوت کند. فاطمه(س) چنین کرد و آن جمع، همگی، از آن طعام خوردند. و آن گاه این آیه نازل شد:إِنَّما یریدُاللّهُ لِیذْهِبَ عَنْکمْ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیتِ وَ یطَهِّرَکمْ تَطْهیرا؛[۱۰] خداوندا فقط اراده کرده است تا پلیدی را از شما اهل بیت دورسازد و پاک و پاکیزه تان گرداند.

آن گاه رسول خدا صلی الله علیه و آله عبای خود را بر اهل بیت خود افکند و چنین دعا کرد: خداوندا! اینان خاندان و خاصّان منند. پلیدی را از آنان دورساز و پاک و پاکیزه شان گردان. اُمِّ سَلَمِه می گوید من نیز وارد شدم و گفتم: یا رسول اللّه! من نیز با شما هستم. پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: تو برخیری [امّا در شمار این گروه نیستی].[۱۱]

درباره آیه

کلمه «اِنَّما» در آیه نشان دهنده انحصار است و نشان می دهد که این موهبت ویژه خاندان پیامبر صلی الله علیه و آله است. همچنین کلمه «یریدُ» اشاره به اراده تکوینی خداوند دارد؛ یعنی معصومان به تأییدات الهی و اعمال پاک خویش چنان هستند که در عین داشتن قدرت و اختیار، مرتکب گناه نمی شوند. کلمه «رجس» نیز به معنای «هرچیز