پاورپوینت کامل حلول ماه محرّم ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حلول ماه محرّم ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حلول ماه محرّم ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حلول ماه محرّم ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

۱ – شعله دمیده بر زبان واژه

ای محرّم!

ای پرنده سیاهپوش دشت کربلا!

بغض کهنه نشسته بر گلوی نخل ها و نیزه ها!

می رسی و مشک گریه ها به دوش

مثل تندر از تمام کوچه ها عبور می کنی؛

سوگوار لحظه های سردو ساکت زمین.

می رسی و مثل شیونی شکفته در مشام خاک و باد و آب

دست های سینه کوب و چشم های خیس را

می بری به پای بوسی ضریح آفتاب.

ای مسافر غریب!

بوی نیزه می دهد تنت

بوی اسب و رزم و تیغ

بوی خون و داغ و حسرت و دریغ

تو همان مسافر کبود جامه ای

رهگذار کوچه های غربت زمین!

آه، آشنای هرچه درد و داغ!

مثل لحظه های سرد و بی چراغ باغ

دیدگان خیس ما به راه توست

سینه های سوگوار ما پناه توست.

می رسی و نوحه های گرم تو به سان گردباد

چرخ می خورد میان کوچه ها

باز گریه می کند زمین

باز ضجّه می زند فضا…

ای پرنده سیاهپوش!

با من از حسین(ع) و کربلا بگو

بغض کهنه ای مرا نشسته در گلو

آتش دل مرا به آب دیده شعله ور نما

ای دمیده مثل شعله بر زبان واژه ها!

یا حسین(ع)!

می رسی و باز هم صدای های های گریه های ما

موج موج این سکوت تلخ را به باد می دهد،

گردباد یاد تو

در تمام تار و پود خاک می وزد؛

مثل عطر پونه های سبز

مثل داغ لاله های سرخ

تو همان پرنده جدا از آشیانه ای

پرگشوده سمت بی کرانه ها.

آه، ای پرنده غریب!

مثل التهاب «خیمه های سوخته»

در دل تمام فصل های سال، بال می زنی.

می رسی و عطر پونه های سبز یاد تو

در تمام باغ ها پرنده می شود

داغ یک قبیله لاله در نگاه دشت، شعله می کشد

کربلای تیغ و آتش و دریغ

بر زبان خطبه، نوحه، گریه…

بر زبان هرچه «زینبی» است

باز زنده می شود

آه، کیستی که از ازل خدا تو را برای روزهای سرد ما ذخیره کرد؟

کیستی که آسمان تو را چو مرهمی شگفت

در شب شکست و داغ و درد ما ذخیره کرد؟

ای که آدم(ع) از برای تو گریست!

نوح(ع) اشک های خویش را به دست موج ها سپرد

ای سفینه نجات کاینات!

ای سفینه النجاه!

۲ – از شهادت تا غیبت[۱]

روزگار «صبر» به سر آمد؛ اینک زمان «شهادت» و فصل «وصل» است. شهادت، آیینه «شهود» است و برای رسیدن به مرحله شهود باید پرده «غیبت» را کنار زد.

کشف «راز غیبت» فقط برای آنان که شهد حکمت «شهود» را نچشیده اند، دست نیافتنی است!

شهادت، دریدن حجاب های غیبت است و «شهیدان» آیینه داران بزم شهودند.

و امام حسین(ع) کاروانْ سالار شهیدان است که «کربلا»یش «قبله» ماست و حضرت مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف، یگانه حجّت خدا در زمین و زمان و تنها خون خواه قبله کربلاییان است: «اَینَ الطّالِبُ بِدَمِ الْمَقتولِ بِکربلا».

اندوه او در غم هجران لاله های زهرا(س) بی شمار است و دل و جانش در سوگ شهید کربلا و خون خدا، بی قرار.

او راه گشای زایران کربلاست که فریاد عاشورایی اش بر آسمان طنین می افکند: «من برای شیعه ای که مصیبت جدّ شهیدم را یاد کند… دعا می کنم». و خود در عزای اباعبداللّه خون گریه می کند:

«سلام بر غریب غریبان!

سلام بر کسی که خونش به ستم ریخته شد!

سلام بر کسی که فرشتگان آسمان بر او گریستند…»

و اینک شیفتگان و دل باختگان حضرت ولی عصر عج الله تعالی فرجه الشریف اشک های اندوه و فریادهای جانسوز او را در مصیبت سیدالشهدا(ع) می بینند.

آری! آوای حزن انگیز او هنوز هم بیدارگر دل های شیعیان است: «شما چرا زیارت عاشورا نمی خوانید؟».

عاشورا، عاشورا، عاشورا

و امام مهدی(ع) با چشم هایی به خون نشسته در دل های کربلایی حضور دارد.

کربلا، کربلا، کربلا.

۳ – روزها و یادها

ببین دست ها چقدر تسبیح می گویند و مغازه ها چقدر سیاه پوشیده اند. روزهای بی لبخند، روزهای بی دروغ، روزهای بی نقاب، روزهایی که تا شب می توان در خیابان گریه کرد.

ببین در کوچه ها چقدر آرامش موج می زند و ازدحام دست ها چقدر دسته دسته است.

روزهای حلال، روزهای سر به زیر، روزهای لب تشنه، روزهایی که در خانه نمی توان نشست.

روزهای چادرهای سیاه، روزهای شال های سبز، روزهای آب های صبور، روزهای مردهای غیور و دسته های نزدیک و دور.

روزهایی که بغض ها دنبال بهانه نمی گردند و اشک ها با آدم احساس راحتی می کنند.

روزهای ادبیات عاشورا، روزهای آوازهای ارغوانی، روزهای خانواده های خیابانی، روزهای حنجره های پریشانی، روزهای خطبه های خون، روزهای دردهای مذاب، روزهای خانه های خورشیدی، روزهای نغمه های انس، روزهای نجواهای جنون، روزهای سوارهای سبز، روزهای سپیدارهای زخمی، روزهای ارتفاع های بی سر، روزهای بوسه های تیغ، روزهای لخته های آتش، روزهای غنچه های وحی، روزهای گریه های ذوالجناح، روزهای سقّاهای تشنه، روزهای غنچه های نوشکفته، روزهای آشیان ها سوخته، روزهای حجله های گل، روزهای بوستان های نجابت، روزهای شوق های کربلا، روزهای یادگارهای محمد صلی الله علیه و آله، روزهای ماه های بنی هاشم، روزهای خطبه های زینب(س)، روزهای پیراهن های کهنه و روزهای نعش های شهیدان.

۴ – از کعبه تا کربلا

تا که شور حسین(ع) در دل هاست

کربلا مثل کعبه، قبله ماست…

کربلا، همه هویت «زمین» است و عاشورا، تمام روح «زمان». مگر نه این است که مصیبت حسین(ع) حضرت آدم(ع) را به گریه وا داشت؟!

آدم(ع) جهادی عاشورایی را با «بازگشت» به خدای خویش آغاز کرد و حسین(ع) وارث آدم است.

پایداری نوح(ع) نیز حرکتی عاشورایی بود و حسین(ع) وارث نوح و کشتی نجات است.

«منا» مذبح اسماعیل بود و «کربلا» قربانگاه حسین(ع).

ابراهیم(ع) کعبه را بنا نهاد تا زادگاه علی(ع) باشد و فرزند علی(ع) – که وارث ابراهیم است – قیام خویش را از کعبه آغاز کرد… و این خط کربلایی و حرکت عاشورایی امام حسین(ع) – که به زمین و زمان معنا می بخشد – هم چنان پابرجاست و هر زمان را «عاشورا» و هر زمین را «کربلا» می سازد.

کعبه، دیگر بار، مهد قیام عاشورایی امام مهدی عج الله تعالی فرجه الشریف می شود و او حرکت خویش را از کعبه آغاز می کند و پس از زیارت خدا به زیارت خون خدا در کربلا می شتابد!

حسرت های کربلایی ما با انتظارهای مهدوی مان پیوند می خورد و ظهور امام زمان – روحی فداه – را در کنار امام حسین(ع) به لبخند می نشینیم.

ما که عمری در حسرت کربلای امام حسین(ع) و ۱۴ قرن عقب ماندن می سوختیم، بار دیگر با امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف از کربلا آغاز می کنیم. آری، او از دیار کعبه ظهور می کند؛ زمین کربلا گام های حضرتش را بوسه باران می سازد و دل های ما با نغمه های عاشورایی اش، کربلایی می شود، نینوایی می شود؛ خدایی می شود.

۵ – طراوت مصلوب

و عشق با نام تو آغاز می شود و گریه چهارده قرن عقب ماندن؛ «یا لَیتَنا کنّا م