پاورپوینت کامل بازگشت آزادگان به میهن ۱۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بازگشت آزادگان به میهن ۱۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بازگشت آزادگان به میهن ۱۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بازگشت آزادگان به میهن ۱۸ اسلاید در PowerPoint :

پرنده وار

مریم سقلاطونی

می آیی، پرنده وار، در آستانه ی روزهایی از رهایی؛ می آیی، پرنده وار، تا وسعتی دیگر از آسمان را به تماشا بنشینی.

نگاهی عاشق داری و دلی فرهادپیشه!؟

می آیی پرنده وار، هم آغوش لحظه های روحانی دلتنگی؛ می آیی پرنده وار، هم دوش خاطراتِ خوشِ رسیدن؛ می آیی پرنده وار، عطر خوش بوترین دقایق انتظار می دهی.

چشم هایت متوجه خورشید می شوند؛ متوجه جادّه هایی که تو را به رسیدن می رسانند؛ در هلهله و پای کوبی دقایقِ خوشِ آزادی.

می آیی، پرنده وار؛ از دروازه های قصر شیرین، با دلی عاشق و نگاهی شیفته.

آمدنت، حدیث تلخی است از ماندن در زنجیر، بوی خوش رسیدن می دهی، شانه هایت، به زخم می شکوفند و به داغ، گل می کنند؛ پوتین هایت،، به عشق می روند و به شوق می ایستند؛ چشم هایت، به اشک می بارند و به مهربانی لبخند می زنند.

از دروازه های بهشتی قصر شیرین می گذری با عطری از دقایقِ خاکریز؛ با عطری از شب های والفجر، با عطری از دامنه های بلند جنوب و کوه پایه های عمیقِ غرب، دست هایت، بلندای قصر شیرین را در آغوش می گیرد.

خیابان ها به پای کوبی بر می خیزند در هاله ی اشک و اسپند. تو که می رسی، طولانی ترین سپیده، در قاب نگاهمان می نشیند و از تمام آسمان، باران شوق می بارد.

تو که می رسی، زیباتر از صبح، نگاهت به عشق پیوند می خورد و زیباتر از همیشه لبخندها شکوفه می دهند.

تو که می رسی، عطر مهربانی در کوچه ها می دود و از فراز بام ها، بیرق های سرخ و سبز بالا می روند.

توکه می رسی، یاد شهیدان زنده می شود و آفتاب در گلوی تشنه ی کوچه ها می ریزد. تو که می رسی، دل های ناشکیب، دامنِ اشک می افشانند و از شوق، سر بر شانه های ستبر آسمان می گذارند.

تو که آمدی…[۱]

قلبی به وسعت دریا می خواهد تا آن گاه که در خود اشک می ریزی، عالمی را خبر کنی! در ژرف ترین تیرگی شب یلدا، دل به سحری دور، ببندی و چشم نگشایی مگر، به فلق. ستاره باشی و هم نشین شب و خبر از صبح بدهی که جوهری یگانه داری با او، روشن و بینا. فاصله ات با آسمان، میله های آهنی باشد و تن به دیوار قفس بکوبی که آزادی را در پس خود نهان کرده است.

به بال زخمی ات، ای پرنده ی شفّاف! سوگند که پرواز را اگر حیثیتی است از روح رها و گریزان توست، تو که معنای بریدن را، در بال های خونین ات داری و چشمان روشنت، که یک لحظه در طول شب، خاموش نشد تا به سپیده پیوست؛ تو که رمز معراج را در زوایای تنگنایی مخوف، یافتی و دل به آفتاب دادی که از آفتاب بودی.

بهارِ باغ، بی وجودِ تو چیزی کم داشت و تو در کنج قفس با قلب روشنت، بهاری داشتی، وسیع و سبز. تو که آمدی زندگی به برگ گل ها جاری شد و لبخند آشتی بر لب عشاق باغ، نقش بست. بی تو این آسمان، همیشه یک پرواز را کم داشت، خلاء یک بال، دلِ آبی آسمان را تُهی کرده بود. بهار که رنگ سبز به اندام