پاورپوینت کامل میلاد حضرت ابوالفضل العباس(ع) ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میلاد حضرت ابوالفضل العباس(ع) ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میلاد حضرت ابوالفضل العباس(ع) ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل میلاد حضرت ابوالفضل العباس(ع) ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

الگوی پرچمداران[۱]

عباس اسوه ی فرماندهان و الگوی پرچمداران است، در وفا و اخلاص، در ایمان و جهاد، در استقامت و پایمردی، در فتوّت و جوانمردی در اطاعت از امام خویش، و در هر خصلت نیک و صفت ارزشمندی که کرامت یک انسان به آن بسته است.

آن سردار فداکار، با لبی تشنه، پا به فرات گذاشت، اما جوانمردی و وفایش نگذاشت که او، آب بنوشد و «امام» و اهل بیت و کودکان، تشنه باشند، خود از آب ننوشید، و فرات را تشنه لبهای خویش نهاد و… دست عطش فرات، دیگر هرگز به دامن وفای عباس نرسید!

این ایثار را کجا می توان یافت؟ این همه فداکاری مگر در واژه می گنجد؟

دستان اباالفضل(ع) قلم شد، و این دستها، برای آزادگان جهان، علم گشت.

عباس، علمدار کربلاست، و سقّای لب تشنگان و تشنه ی شهادت و کشته ی راه «وفا» آموزگار عشق و وفاست، و الهام بخش صبوری و ایثارگری و بزرگواری.

نمونه ی بارز روح بلند و خدایی یک جان برکف عاشورایی است، که نگاه علی بر نگاهش گروه خورده و روح علوی و شور حسینی در جان و سر و سینه ی اوست.

طوفانی ترین دریا

افشان صالحی

ماه در آیینه ی رخسارت خودرا زیباتر یافته.

آسمان در زلال سینه ات خویش را آبی تر شناخته.

فرات، هنوز در حسرت لب دریاست.

بر سلسله ی عود و عنبر و گل، نکهتی دیگرگون افزوده می گردد و آفرینش خداوند در نمایش زیباترین و حیرت انگیزترین قامت عشق و نجابت تجلی می کند.

عباس می آید شهره ی آسمانها و زمین.

ای قامت استوار استقامت! خاک، از آن زمان که تو شاخه های سبزت را بدو سپردی، هنوز خموشانه در بهت خود گرفتار است.

تو آن مهربان نیلوفری که به رخسار خورشید پیچیدی و عاشقانه برگ برگ خود را سوختی.

ای بر بلندتر از آسمان! سپیدارها، بر بلندای تو رشک می برند و در پایت به سجده می نشینند.

نسَبت به آنسوترهای آسمان می رسد و نَفست بوی دلاویز خدا را در مشام جان می پیچاند.

تمامی آبها تا همیشه، عطشناک گلوی سوزان تواند و همه شاخ و برگها دوست دارند بر تن نازنین تو برویند.

وفایت به مثال ها پیوسته است ای آفتاب صادق سپیده دمان!

ای حسین را یاور! ای دلاور! مردانگی، نامت را، پرافتخار، بر سینه دارد. ای طوفانی ترین دریا! ای امید دل حسین(ع)! خوش آمدی.

مظهر شهامت

عبداللطیف نظری

حسین و ابوالفضل(ع) نامهای قدسی هستند که آفاق اخلاص، عبودیت، دلیری و ایثار را پیش چشم آدمی قرار می دهند. ابوالفضل العباس(ع) که چونان رودی روان از بستر کربلا تا همه ی تاریخ در جریان است بیرق دار دلاوری بود که جانش را به قافله سالار شهیدان هدیه نمود. بزرگمردی که چشمان آفتابی اش، خلاصه ی همه خوبی ها بود.

او، پرچمدار لشکر اخلاص و شهادت، مظهر شهامت و دلدادگی به معبود، و نمود مجسمی از یک انسان کامل بود. حضرت ابوالفضل(ع) سواری خوش سیما و تنومند بود که در زیبارویی «ماه بنی هاشم» خوانده می شد و در تنومندی به گونه ای بود که چون بر قوی هیکل ترین اسبان می نشست، پاهایش بر زمین کشیده می شد. در قدرت و رزم آوری، چونان شیری خشمگین به لشکر کفر و الحاد می تاخت و دشمنان، گروه گروه با چهره های وحشت زده از جلوی او می گریختند.

او جز در آن آخرین لحظات عمر، که می رفت تا شهد شهادت نوشد، هرگز برادر خود را برادر صدا نزد و این نوع خطاب را بی ادبی و جسارت به مولای خویش می دانست. حسین(ع) نفس مطمئنه و مظهر حق بود و عباس عاشق حق و جویای حقیقت و این آن همه تواضع، احترام و تکریم حضرت عباس(ع) نسبت به سرور و مولایش بود.

سلام بر روان پاک سقای تشنه کامان، علمدار عاشقان، آموزگار جانبازی و وفا و ایثار. پرچمداری که دستهایش را کنار شریعه در نزدیکی فرات به آسمان سپرد.

این روزها فرات متلاطم است، موج به موجش سوار می شود و هروله کنان خود را به ساحل می کوبد؛ فرات وصالی را انتظار می کشد. وصال کسی که او را بر لب های خشکیده ی فرزندان غدیر و کوثر خواهد رساند، همو که فرات او را با نام سقّا می شناسد؛ فرات منتظر دستهای عباس دلاور و تشنه ی بوسه بر لبهای او است؛ آری فرات از دوری اوست که چنین می نالد و بی قراری می کند.

ایثار مجسم

مریم سقلاطونی

پلک می گشایی… و در آستانه ی میلادت، تمام زمین را شادی فرا می گیرد.

و از گل خنده هایت، بهار، دامن می گستراند. به یمن نام مبارک و آسمانی ات، آبهای زمین، روشنند، گلدسته ها، برافراشته، و آفتابی، تابناک و کوه، استوار و مقاوم. ای پدر مهربانی ها! ای راز پنهان خلقت درگذشت! زمین را چه می شد اگر چشم نمی گشودی، و آسمان را چه می شد اگر بلندپروازی ات نبود؟ ای ایثار مجسم! نامت، پیوند مقدس اشک است و مشک.

تشنگی است و باران، پیوند علقم