پاورپوینت کامل میلاد حضرت معصومه(س) ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل میلاد حضرت معصومه(س) ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل میلاد حضرت معصومه(س) ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل میلاد حضرت معصومه(س) ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

معصومه(س) منتظر است

حسین هدایتی

این صدای بال پروانه هاست که در گوش کاینات می پیچید؛ صدای شادی خاک. این فریاد فرشتگان است که تا کوچه های مدینه می آید.

آمد؛ با چشم هایی از خورشید و دست هایی از درختانِ بی شبیه. آمد؛ تا فردای جهان بر کفش هایش بیفتد.

سنگ ها می خندند و پروازها به سقف آسمان می کوبند، این کبوترهای بی تاب، این گلدسته های عزیز… چه بوی خوبی می آید! خیابان ها که می رقصند و سنگفرش ها که در پوست خویش نمی گنجد.

اینجا کدام قسمت خاک است؟ باورم نمی شود در کنار تو باشم بانوی بارانی شهر! آمده است از جنّات دور؛ از باغ ها یی که هر درختش ستون منظومه هاست. آمده است تا شانه های شهر مرا از غبار بتکاند؛ زهرای دیگری که غم های پنهان را می شناسد و دست هایش مادر فداکار تمام دردهاست.

ای بادها بایستید! درست همین جاست؛ آن جا که بهار باید تن در خاکش بشوید و هر آن چه پرنده، بر شاخه های پیدا و پنهانش بیاویزند. این جا کدام قسمت خاک است که چشم های شهر به راه ستاره ی خویش مانده است؟

آمد، با نفس هایی که خواهر نسیم های بهشت است و پیشانی روشنی که سقف بلند سرزمین هاست.

گهواره اش منظومه ی بی نهایتی است که سیاره های مغرور را به خاک می کشد و ستون آسمان ها را ویران می کند. گهواره اش اوّلین پلّه ی عرش خداست.

معصومه(س) منتظر است ـ پشت ستون های آسمان ـ تا چشم های روشنش آبروی خاک شوند. آمد و صدایش تا همیشه موسیقی آشکار چشم هاست و دست هایش پناهگاه امن پرستوها.

کوثر کرامت

خدیجه پنجی

چه قدر امشب، ستاره ها نورانی اند و ماه، به خورشید ماننده است و زمین، چه قدر از بهشت لبریز است و آسمان به خاک نزدیک! در مدینه، از ازدحام ملایک، جای سوزن انداختن نیست!

هزارها هزار فرشته، این دقایق آسمانی را به انتظار نشسته اند و چشم به در خانه ی هفتمین معصوم دوخته اند تا وجودشان را به عطر حضور «معصومه» ای متبرّک کنند که «کریمه» است و لحظه لحظه ی حضورش، خدا را به تصویر می کشد.

قلب ها می تپد؛ نفس ها به شماره افتاده و سکوت در ملکوت جاری است نگاه ها بی شکیب، انتظاری شیرین را قدم می زنند و ناگهان صدای گریه ای سکوت آسمان ها را آشفت و لب های هستی را به «لبخند» زینت داد. صدای گریه ای، دنیا دنیا، آرامش و سرور را به قلبِ جهان هدیه بخشید. خاک با ذرّه ذرّه ی وجودش عطر قدم های «فاطمه» را حس کرد و قداستی آسمانی یافت.

امشب، در بوستان باشکوه اهل بیت، بهشت وجود گلی شکوفه زد که جلوه ی رُخش را کاینات، با شوق و تحیر، به تماشا نشستند و مست از عطر حضور، دنیا را در آستانه ی ظهور به تمنّای ورود گل سرسبدِ عالم، به نور و لبخند، آذین بستند.

نقّاش خلقت، باز امشب، شاهکاری آفرید

بر پرده ی اعجاز، تصویر زنی آمد پدید و «فاطمه» متولّد شد؛ که ارتفاع عصمت و طهارتش، هیچ پرنده ی خیال را قدرت پرواز نیست.

او آمد و بهانه ی خوبی برای خدا شد تا هزار هزار پنجره از رحمت و مهربانی اش را به روی این زمینیان همیشه محتاج بگشاید؛ فقط به بهانه ی حضور «کریمه ی اهل بیت»!

خلاصه ی هستی در آیینه ی وجودش جلوه گر است. عصمت و طهارتش «کوثر» را به تصویر می کشد و بزرگی و عظمتش ریشه در «غدیر» دارد. حُسن کرامتش کرامت حسن(ع) را فرا یاد می آورد و عشق آسمانی اش، حسین(ع) را. امشب، خدا به «ثامن الأئمه(ع)» خواهری بخشید تا زینبی دیگر برای حسینی دیگر باشد و پیام مظلومیت برادر را، در گوش روزگار، فریاد زند. بانوی صبر و نجات می آید؛ تا در «بیت النّور»، با تن تبدار، سجّادِ سجده های غربت باشد و زبان گویای حقیقت!

چه مبارک شبی است، امشب! «فاطمه» می آید و زهرای دیگری می شود تا پدر، بوسه بر دستانش نهد و زمزمه ی «فداها ابوها» سر دهد. بانوی کرامت، می آید تا هستی بر خوان رحمتش بنشیند و عالم، میهمان همیشگی کرامتش باشد.

مقدمش گل باران!

همصدا با زیارتنامه

جواد محمدزمانی

هر لحظه درود می فرستم به صلابت گلدسته ها، به رنگ آسمانی کاشی های حوض، به شطرنجی سنگ های صحن، به صداقت آیینه ها و به کودکانی که دنبالِ کبوترها می دَوند؛ حرمت را می گویم، ای بانوی مهربان!

هربار خیره می شوم؛ تیره به تیره، نژاد به نژاد، جوان و پیر، کودک و نوجوان، شهری و روستایی، شادمان و اندوهگین؛ زایرانت را می گویم ای قبله گاه قم!

به وسعت آن می اند یشم؛ برای بیماران، برای مستمندان، برای در راه ماندگان و دیگر اقوام؛ کرامتت را می گویم، ای کریمه ی اهل بیت.

هر ثانیه، گلمیخِ درهای حرمت را می بوسند؛ مردمان تبارِ آب و آینه و پای شوق به صحن و سرای دلگشایت می گذارند. زایران حریمت از ستاره ها بیش اند و با تو قوم و خویش! از بس به آنان نزدیکی و حرف های دلشان را می شنوی. مشتاقانت با زیارتنامه های زعفرانی، کنار خورشیدِ ضریحت می ایستند و تو را سلام و صلوات نثار می کنند. عاشقانِ ملکوت، هر نیمه شب با یازده رکعت نماز شوق در کنار تربتت، چشم به راه اذان صبح می مانند تا گلدسته هایت عطر حضور خود را بپراکند. فرشتگانِ آسمان، هر سحر خدا را به زلالی حوضِ تو قسم می دهند و با بال های خود، زیر پای دوستدارانت، فرشِ احترام می گسترانند. هر سحر، چشمانِ عاشقان، شبنم زده ی یاد توست و غنچه ها، برای کمی شبنم، به سوی تو برگِ نیاز باز می کنند. طلابِ مدرسه ی علمیه ی آسمان، هر روز به حرمت می آیند تا از درسِ عرفانِ تو بهره ببرند و خطبه خوانان، هر بار بر منبرِ گل می نشینند و فضایلِ تو را فرا یاد می آورند.

ای بهترین! ما را به لباسِ خادمانت درآور و در همیشه ی بارگاهت میهمان گردان.

حضرت معصومه(س)[۱]

جواد محدثی

عصمت قم و چشمه ی کویر، حرم حضرت معصومه است.

او فاطمه ی ثانی است که فقیهان و بزرگان، آستان بوس حرم اویند. مزارش بهشتی از معنویت و صفا و چشمه ای از فیض و کرامت است. برکت از حریم و حرمش می جوشد و عصمت و عفاف، رهتوشه ی زایران اوست.

بانوی نجابت و پاکی، این خطّه ی کویری را به «گلشن ایمان» و «حرم عفاف» تبدیل کرده است و مغناطیس محبّت او، کهربای جان های شیفته است.

معصومه(ع)، عصمت اهل ولاست و حرمش، آشیانه ی آل محمّد صلی الله علیه و آله.

قم، «عاصمه ی» تشیع است و این بانو «معصومه ی» اهل بیت. دایره ی ایمان و حوزه ی عرفان، بر محور این نقطه ی نورانی می چرخد.

قرن هاست که قم و حضرت معصومه(ع)، مغناطیس دل های پاک و کهربای جان های شیفته است.

کوثر همیشه جوشان حرم فاطمه، سیراب کننده ی تشنگانِ علم و ایمان و حکمت و معنویت است.

فاطمه ی معصومه(ع)، جلوه ی دوباره ی زهرای اطهر(ع) است و شکوه بارگاه رفیعش، تسلّی بخش سوخته دلان بر مزار پنهانِ فاطمه ی زهراست.

شمیم یاس

الهام موگویی

همزاد ستاره های ناکام، سلام!

ای با تو بهار سبز همگام، سلام! استاده بر آستان مسعود توایم

بانوی بزرگوار اسلام، سلام! امشب سحاب رحمت ازلی بر سر زمینیان می بارد و مدینه از شمیم یاس معطر است و خانه ی موسی بن جعفر(ع) غرق در هلهله و شور و شعف. دختری می آید از تبار آفتاب و از جنس یاس؛ بانویی سرآمد بانوان عالم و زیباتر از حوریان بهشتی و خوشبوتر از گل های باغ فردوس؛ اسوه ی شرف و جمال فاطمی(س) و اسطوره ی صبر و استقامت و ایثار زینبی(س).

زمزم به یمن قدوم مبارکش به خروش می آید و عطر نجابتش از هرسو مشام جان را می نوازد.

نگاه پرمهرش روشنی چشم پدر است و گرمی دستان کوچکش دلگرمی قلب برادر در سال های غربت و ترنم لبخندش، آرام و قرار دل بی قرار مادر.

آری! آفتاب صبحگاهی، در دامنه ی افق مخملی رنگ جلوه می کند و دُردانه ی خلقت، سلاله ی پاک رسول و یادواره ی انوار بتول(س)، «فاطمه معصومه(س)» چون مرواریدی در صدف هستی می درخشد.

عرشیان و فرشتگان پرده از جمال حقیقت بر می دارند و از آسمان برای زمینیان، تبریک و تهنیت می فرستند.

اقیانوس کویر

علی خیری

امشب ماه دیگرگونه می تابد. گویی ستارگان به سماع آمده اند و آسمان چراغانی است. انگار نه انگار که شب بر زمین سایه افکنده است. مدینه در هنگامه ای پرشور است و هاله ای پرنور.

آخر تو می آیی تا برای بابا زینت باشی و برای رضا(ع)، زینب. تو می آیی تا خاطرات غربت مادرت زهرا(س) تکرار شود.

از بهشت بر زمین سرنوشت، هبوط می کنی تا کویرستان عالم را آبادان کنی.

وقتی به پای بوسی حرمت می آیم، حس می کنم دیگر در خودم نیستم؛ گاه بال در بال کبوتران حرم تا اوج آسمان قد می کشم و گاه در گوشه ای به تو می اندیشم.

نمی دانم در تو چه رازی است که سوختگان مزار گمشده ی فاطمه(س) را به آتش می کشد؟!

نمی دانم تو برای دیدن رضا(ع) بی قرارتر بودی یا او برای دیدن تو؟ اما خوب می دانم که بی برادر، مدینه جای ماندن نبود و این گونه شوق دیدار برادر، از مدینه کوچت داد. و در این میان، هرچند از مدینه دور ماندی و به توس هم نرسیدی، اما قم را جان و ایمان دوباره بخشیدی