پاورپوینت کامل جام ولا – عزت و افتخار حسینی ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جام ولا – عزت و افتخار حسینی ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جام ولا – عزت و افتخار حسینی ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جام ولا – عزت و افتخار حسینی ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

وادی عشق[۱]

در کوره راه پر خم و پیچ زمان، مسافرانیم، که از ابتدای خلقت، قصد سفر کرده ایم و تا نهایت موعود را در نظر داریم.

آمده ایم تا ستیغ کوه را با پاهایی برهنه، زخمدار و خسته بپیماییم و تا قلّه های بلند سر بر آسمان کشیده بالا رویم.

آمده ایم تا اقیانوس ها را بپیماییم؛ از سرچشمه ی زلالِ آب، تا انتهای رودخانه ها.

آمده ایم تا انسان را بشناسیم؛ با تمام زیر و بم هایش، او را در اوج و حضیض بیابیم و «احسن تقویم» را و «اسفل سافلین» را در یک منظر، نمایش دهیم.

برویم به آن جا که قلب زمین و زمان می تپد.

برویم به آنجا که کانون جوشان آتشِ دل های سوخته ی مردان خداست. آن جا که سرچشمه ی زلال حیات است و انتهای دوردست های اقیانوس ها؛ آن جا که اوّل مسیر است و انتهای راه؛ آن جا که اول و آخر ندارد، گسترده است؛ به گستردگی «ما سوی الله»، به گستره ی خاک تا افلاک.

هرچه هست در این بیابان است؛ بیابانی که «همه ی تاریخ» است. هر زمانی و هر مکانی را در خود جای داده است؛ امّا هر زمان و هر مکانی نیست. در این بیابان، به مدد مرکب خسته ی کلمات راه می پویم.

* * *

تشنگی راه را، «آب» با خود آورده ایم؛ آبی ناب که همراه دارم، در چشمان.

هر بار تشنه می شوم و از راه می مانم، چشمه ی چشمم می جوشد. می دانم که هربار این چشمه بخشکد، چشمه ی دیگری در «دل» هست که از آن خون می جوشد. خون می خورم و خاموش می نشینم و در خاموشی ام سخن می گویم، بازبانی گویاتر از زبان بیان.

و آن گاه که این چشمه نیز خشکید و آتش درون، برون را سوخت، ققنوسی را می بینی که از خاکستر این آتش سربرآورده است؛ آن ققنوس «تو» هستی که امروز این «سیاهه»ها را می خوانی؛ «سیاهی» دل را به زلال چشمان می شویی، زنگارها را می زدایی، و دیدگان را آماده ی دیدن «مصباح الهدی» می کنی، تا در پرتو این نورِ جهان افروز، «سفینه النجاه» را ببینی که در میان امواجِ تیره و متراکم این اقیانوس همیشه متلاطم پیش می آید، و این سفینه، تنها راه نجات است که:

مَنْ رَکبَها نَجی وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْها غَرَقَ.

می بینی که برداشتن حجاب های ضخیم از دل و دیده را چاره نیست؛ جز این که به «باب حطّه» روی آوری و سر به استغفار بر آن آستان بسایی و می دانی که «باب حطّه» تنها یک در است:

اَلْبابُ المُتَبلی بِهِ النّاسُ، مَنْ أَتاکمْ نَجی وَ مَنْ لَمْ یأْتِکمْ هَلَک

و هر انسانی در معرض امتحان است که آیا از این در می آید یا نه؟

هر که از این درآمد، آمده و هرکه نیامد، هلاک شد.

علمِ دین را هم تنها از این در باید گرفت. این در، درِ خانه ی دین است. هرکه از در آمد، به خانه می رسد و هرکه نیامد، «سارق» است.

وَ لا تُؤْتَی الْبُیوُتُ إِلا مِنْ أَبْوابِها فَمَنْ أَناها مِنْ غَیرِ أَبْوابِها سُمِی سارِقا

به بیابانی برویم که تاریخِ سراسر رنج انسان را در خود جمع دارد. آن را نه تنها در محتوی، که در نام خود نیز عرضه می دارد: «کربلا». به دیدار آن بزرگ برویم که جهانی را در خود جمع دارد. زنگارهای دل را بشوییم، حجاب های دیده را برداریم، جان ها را تطهیر کنیم و در این ظلمت آباد یخ زده ی بی روح ـ که