پاورپوینت کامل روز بزرگداشت آیت اللّه علامه سید محمد حسین طباطبایی رحمه الله ۱۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روز بزرگداشت آیت اللّه علامه سید محمد حسین طباطبایی رحمه الله ۱۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روز بزرگداشت آیت اللّه علامه سید محمد حسین طباطبایی رحمه الله ۱۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روز بزرگداشت آیت اللّه علامه سید محمد حسین طباطبایی رحمه الله ۱۵ اسلاید در PowerPoint :

ذره ذره تا اوج

میثم امانی

پله پله تا رهایی / هفت شهر علم را دوره کرده بود / انگشت های چروکیده اش نه چند سال، که عمری مزرعه های فقر را بیل زده بود[۱] / تحملش را گره زده بود به امید و توکلش، تا دانه دانه گندم بکارد و خوشه خوشه عشق بچیند کوچه باغ های تبریز می دانند که یتیم نو رسیده[۲] را تنها دستی از غیب راه می برد / و او که از تبریز آمده بود، آزاد بود از هر چه رنگ تعلق داشت.

آمده بود تا نفس های ملاصدرا را در قم زیارت کند و حکمت را به نهایتش برساند.[۳]

هم حجره درس شده بود و همسایه درد.

کوله بار خلوتش را تنهایی به دوش می کشید و شب تا صبح، چلیپای زندگی اش را مشق می کرد.

زمین، با این کوچکی چگونه مردانی با آن بزرگی را تاب می آورد؟

قرآن را آیه آیه، روی سطرهای سینه اش نوشته بودند. پشت نگاه نافذش، دریا دریا معنی بود که صف بسته بود / وقتی به دور دست ها می نگریست، از هر چه افق فراتر می رفت.

رسیده بود به اصل روشن خورشید / وقتی می نگریست «خدا» می دید / وقتی می خواند، «خدا» می خواند / وقتی می نوشت، «خدا» می نوشت / طولانی ترین سخنش سکوتش بود که حرف ها داشت با تو

وقارش هر چه اراده را که در حوالی اش بود، خجل می کرد.

راه می رفت، اما نه روی زمین، بلکه اندک اندک از سیم خاردارهای دنیا می گذشت.

به راستی، زمین با این کوچکی، میعادگاه چه مردان بزرگی بوده است!

مردانی که «جبر» را به زانو در آوردند، «رنج» را معنی کردند و به «زندگی» در خودشان زندگی بخشیدند / یتیم تبریز، بعدها فیلسوف شرق شده بود؛ فراتر از زمانه اش می زیست و دو بال «عشق و رنج» را پرواز داده بود تا از وسعت هر دو جهان بگذرد.

اینک او فراتر از حجم ها و اندازه ها ایستاده است در بی کرانه ها، در بی نشانه ها و اندوخته ها و آموخته هایش را ثواب می بیند

امتداد نگاه اوست انگاری در افق که مدار طلوع و غروب خورشید شده است. عظمت روحش را اینک شانه های ابدیت حمل می کند.

اندیشه ها چه می دانند؛ اما صدای «علامه» است همچنان در کرانه ها موج بر می دارد:

«من به سر چشمه خورشید نه خودم بردم راه

ذره ای بودم و مهر تو مرا بالا برد»

پرده برداری از یک روح کامل!

نزهت بادی

چه شرافتی از این بالاتر که در مقام سیادت،