پاورپوینت کامل شهادت حضرت فاطمه زهرا علیها السلام ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهادت حضرت فاطمه زهرا علیها السلام ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهادت حضرت فاطمه زهرا علیها السلام ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهادت حضرت فاطمه زهرا علیها السلام ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

چند نکته زندگی آفرین

ابراهیم اخوی

حضرت فاطمه علیها السلام همیشه در ایفای نقش های خود سرافراز بود؛ چه آن زمان که در نقش دختر پیامبر بود؛ چه زمانی که پرستاری مجروحان جبهه را بر عهده داشت؛ چه زمانی که همسر امیرمؤمنان علی علیه السلام شد، چه وقتی که نقش مادری را پذیرفت؛ چه هنگامه ای که باید به روشنگری می پرداخت و نقش ولایت پذیری خود را ایفا می نمود و چه در مقام پاسخگویی به پرسش های دینی بانوان، هیچ گاه کاستی و کمبودی در آن دیده نشد.

حضرت برای آموزش فرزندان خود از روش های گوناگونی چون گفت وگوی هدایت شده، بازی و نقل داستان بهره می گرفت.

هیچ گاه مقام فاطمه علیها السلام سبب نشد در برابر شوهر ادعایی داشته باشد و بالاتر از سخن حضرت امیر، سخنی به زبان آورد.

حضرت زهرا علیها السلام از انتساب خود به رهبر جامعه اسلامی، به عنوان یک وسیله برای ترویج دین خدا و انتشار حقایق اسلامی بهره جست و هیچ گاه منفعت گرایی شخصی را دنبال نکرد.

بالاترین لذت فاطمه زهرا علیها السلام، در بندگی و پرستش خدا بود و آن را با دنیای دیگران عوض نکرد.

شکیبایی یکی از برجسته ترین ویژگی های بانو بود که از ایشان شخصیتی مثال زدنی بر جای گذاشت.

فاطمه علیها السلام اهل دعا بود و خداوند را پشتیبان واقعی زندگی خود می دانست و همواره با توکل بر خدا به زندگی نگریست.

فرزندپروری نقش ویژه ای در زندگی حضرت داشت و حتی در روزهای آخر زندگی هم از یاد کودکان غافل نشد و به نیازهای آنان پاسخ گفت.

در وصیت بانو، سفارش به همسرگزینی و انتخاب مادر جایگزین، برای فرزندان به چشم می خورد که نشان می دهد ایشان فراتر از حب و بغض شخصی به مصالح زندگی مشترک می اندیشید.

حضرت آن قدر در مدیریت زندگی موفق بود که با کمترین امکانات، خوشایندترین زندگی همراه با بهترین دستاوردهای تربیتی را از خود بر جای گذاشت.

در محضر خورشید

حضرت فاطمه علیها السلام کسی است که خداوند را با تمام وجود شناخت، عبادت کرد و او را به دیگران شناساند. مجموعه ای از سخنان بانو در ستایش پروردگار به ما رسیده است که افزون بر توصیف بلندمرتبگی خداوند، از علم ویژه حضرت مادر علیها السلام نیز حکایت دارد.

ستایش های بانو

ستایش، خدایی را که با نعمت و لطفِ خود او بود که به شناخت او، عمل برای او، شوق به او و اطاعت فرمان او رسیدم. ستایش، خدایی را که مرا منکر چیزی از کتابش، و سرگشته و دو دل در چیزی از فرمانش قرار نداد. ستایش، خدایی را که مرا به دینش هدایت فرمود و کاری نکرد که چیزی جز او را بپرستم.

ستایش، خدایی را که گویندگان، از پسِ ستایش او بر نیایند. ستایش، خدایی را که شمارندگان، توانِ شمردن نعمت های او را ندارند. ستایش، خدایی را که کوشندگان در طاعت و عبادت، حقّ او را ادا نتوانند کرد. ستایش، خدایی را که دانایانْ دانش او را درنیابند، نادانانْ بردباری و حوصله او را به سر نیارند، ستایشگران به ستایش او نرسند، وصف کنندگانْ ویژگی اش را توصیف نکنند، و خلایق از عهده نعت او، به خوبی بر نیایند.

ستایش، خدایی را که صاحب مُلک و ملکوت است و صاحب عظمت و قدرت، ارجمندی و کبریا، شکوه و تابندگی، هیبت و زیبایی، عزّت و قدرت، نیرو و توان، نعمت و چیرگی، بخشش و دهش، داد و حق، والایی و بلندی و بزرگی، فضیلت و حکمت، بی نیازی و وسعت، گستراندن و جمع کردن، بردباری و دانایی، حجّت رسا و نعمت سرشار، ثنای زیبا و نیکو و احسان های کریمانه؛ همو که بر دنیا و آخرت و بهشت و دوزخ و هر چه در آنها باشد، فرمان رواست؛ همو که خجسته و والاست.

ستایش، خدایی را که اسرار غیب ها را می داند و از هر آنچه در دل ها نهان باشد، آگاه است. پس، راهی و گریزگاهی برای فرار از او نیست.

ستایش، خدایی را که در سلطنتش بزرگ است، در جایگاهش عزّتمند، در پادشاهی اش قدرتمند و در حمله اش نیرومند؛ بر فراز عرشش جای دارد، بر آفریدگانش مُشرِف و آگاه است و به آنچه از علم خود که بخواهد، می رسد.

ستایش، خدایی را که با کلمات او، آسمان های سخت بر پا شدند، زمین های صاف بر جا گشتند، کوه های استوار و میخکوب شده در زمین برافراشته شدند، بادهای بارورکننده گیاهان روان شدند، ابرها در فضای آسمان به حرکت درآمدند و دریاها در کرانه هایشان ایستادند؛ او که دل ها از ترسش تپان و هراسان شد و خداوندان در برابر پروردگاری اش مقهور شدند.

خجسته ای تو، ای شمارنده قطرات باران و برگ های درختان! و ای زنده کننده بدن های مردگان در رستاخیز!

ستایش، خدایی را که فراموش نمی کند آن کس را که یاد او کند.

ستایش، خدایی را که ناکام نمی گرداند آن کس را که بخواندش. ستایش، خدایی را که هر کس به او توکل کرد، او کفایتش نمود. ستایش، از آنِ خداست؛ برافرازنده آسمان و گستراننده زمین، محاصره کننده دریاها و در کنار هم چیننده کوه ها، پدید آورنده جانداران و آفریننده درختان، گشاینده چشمه های زمین و گرداننده کارها، حرکت دهنده ابرها و جاری کننده باد و آب و آتش از اعماق زمین که در هوا بالا روند، و فرودآورنده گرما و سرما؛ همان خدایی که با نعمت و لطف اوست که کارهای نیک انجام می پذیرد و با سپاس گزاری از اوست که سزاوار افزایش نعمتش می شویم، به فرمان او آسمان ها برپاست و با عزّت اوست که کوه های استوار پابرجایند، و جانوران وحشی در بیابان ها و پرندگان در آشیانه هایشان، تسبیح می گویند.

ستایش، خدای را که بالابرنده درجات است، فروفرستنده آیات است، گستراننده برکات است، پوشاننده عیب هاست، پذیرنده خوبی هاست، گذشت کننده از لغزش هاست، زداینده اندوه هاست، فروفرستنده برکت هاست، اجابت کننده دعاهاست، زنده کننده مردگان است، معبود همه زمینیان و آسمانیان است.

سپاس و ستایش، خدای را بابتِ هر ستایشی و یادی و سپاسی و شکیبی، و هر نمازی و زکاتی و برخاستنی و عبادتی، و هر سعادتی و برکتی و افزایشی، و هر رحمتی و نعمتی و کرامتی و وظیفه ای، و هر خوشی و ناخوشی و سختی و آسایشی، و هر مصیبت و بلا و دشوار و آسانی ای، و هر بی نیازی و نیازی، و بر هر حالی و در هر لحظه ای و زمانی، و در هر جایی و هر بازگشتگاهی و ماندگاهی.

ستایش، خدای را که مرا ناسپاس در برابر نعمت هایش و منکر لطف و احسانش قرار نداد. پس خوبی، از اوست و او اهل و صاحب آن است. ستایش، خدای را از بهر حجّت رسایش بر همه آفریدگانش؛ از فرمان بردار و نافرمان. پس اگر رحم آورَد، از لطف اوست و اگر کیفر دهد، بر اثر کردار خود آنان است، و خداوند هرگز به بندگان ستم روا ندارد.

ستایش، خدای را که جایگاهش بلند است و بنیانش افراشته، ارکانش استوار، سلطنتش چیره ناشدنی، مقامش بزرگ، و برهانش روشن. مهربان است و مهرگستر، نعمت ده است و بنده پرور.

ستایش، خدایی را که خود را از دید هر مخلوقی، در پرده داشته است که او را تنها به حقیقتِ پروردگاری و قدرت یگانگی ببیند. پس آفریدگان، او را در نمی یابند و خبرها بر او احاطه ندارند و چنانی که باید و شاید، معرّفی اش نتوانند کرد، و به اندازه نیاید و در وهم نگنجد؛ زیرا اوست پادشاه قدرتمند.

بار خدایا! تو را ستایش، به گُنجایی آسمان های هفت گانه و به گنجایی طبقات آنها، و به گنجایی زمین های هفت گانه و مابین آنها، و به گنجایی عرش پروردگار بزرگوار ما و ترازوی پروردگار آمرزنده ما و گستره کلمات پروردگار همیشه چیره ما، و به گنجایی بهشت و به گنجایی دوزخ، و به عدد خاک و آب، و به شمار هر آنچه دیده می شود و هر آنچه دیده نمی شود.

منابع

مجلسی، محمدبن باقر بن محمدتقی (۱۴۰۳). بحارالانوار (ج۸۶). بیروت: مؤسسه الوفاء.

مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی. کتابخانه نور(نرم افزار) نسخه ۹/۱.

حضرت زهرا علیها السلام از منظر قرآن کریم

حسن اردشیری لاجیمی

حضرت زهرا علیها السلام چون ستاره ای در عالم اسلام درخشید و هر بیننده و شنونده ای را به ستایش وا داشت. کوثری که عالمان به واسطه ابراز محبت به ایشان کسب آبرو نموده اند، چه شیعه باشند و چه سنّی. بنابراین، به تأسی از آن بزرگان جملاتی چند در توصیف قرآنی آن کوثر و هدیه الهی می نویسم تا چه در نظر افتد.

۱. خورشید هدایت

«اهدنا الصّراط المستقیم» (حمد: ۶)

یکی از مشکلات مهم امروز ما سخت بودن شناخت راه هدایت است. ازاین رو، بسیاری از معنویت خواهان، مسیر اشتباهی را برای سلوک زندگی خود انتخاب می کنند. در نتیجه، بزرگ ترین کمک به اهل سلوک، شناساندن چراغ های هدایت به آنهاست.

«جابر بن عبدالله از رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل کرده است که آن حضرت فرمود: همانا خداوند متعال، علی و همسرش و دو پسرش را از حجت های خود بر آفریدگانش قرار داده است وآنان دریای دانش در امت من هستند. هر کس به وسیله آنان هدایت یابد، به راه راست هدایت یافته است.» (حسکانی، ۱۴۱۱ ه-. ق، ج ۱، ص ۵۸-۵۹)

همچنین او می گوید: «رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود: به وسیله خورشید راه را پیدا کنید، هنگامی که خورشید پنهان شد، به وسیله ماه، راه بیابید. هرگاه ماه