پاورپوینت کامل پیامبر و مهرورزی و احترام نسبت به چهار اقلیم: جماد، نبات، حیوان و انسان ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پیامبر و مهرورزی و احترام نسبت به چهار اقلیم: جماد، نبات، حیوان و انسان ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پیامبر و مهرورزی و احترام نسبت به چهار اقلیم: جماد، نبات، حیوان و انسان ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل پیامبر و مهرورزی و احترام نسبت به چهار اقلیم: جماد، نبات، حیوان و انسان ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

خداوند در آیه ۱۰۷ سوره انبیا خطاب به پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله می فرماید: «وَمَا أَرْسَلْنَاک إِلَّا رَحْمَهً لِلْعَالَمِینَ؛ تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم.» با توجه به قواعد ادبیات عرب، کلمه «العالمین»، به دلیل وجود الف و لامِ استغراق روی آن، شامل همه جهان ها می شود؛ و بدین گونه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله برای همه جهانیان منشأ رحمت می شود؛ جهان هایی همانند جهانِ دنیا، جهان آخرت، جهان انسان ها، جهان جمادات، جهان نباتات و جهان حیوانات. یکی از مصداق های رحمت این است که آن حضرت، برای همه جهان ها احترام قائل بود و به آنها مهر می ورزید، و بدین گونه از او، با اقلیم ها و جهان های چهارگانه جماد و نبات و حیوان، انسان رفتاری آمیخته با رحمت است. آنچه در این نوشتار بدان خواهیم پرداخت، احترام و مهرورزی رسول خدا صلی الله علیه و آله است در تعامل خویش با اقلیم های چهارگانه جماد، نبات، حیوان و انسان.

۱. پیامبر و احترام و مهرورزی، عالَم جمادات

بر اساس جهان بینی قرآنی، جهان هستی، زنده، دارای ادراک و تسبیح گوی پروردگار است. قرآن کریم دراین باره می فرماید: «وَإِنْ مِنْ شَی ءٍ إِلَّا یسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَلَکنْ لَا تَفْقَهُونَ تَسْبِیحَهُمْ؛ و هیچ چیز نیست مگر اینکه در حال ستایش، تسبیح او می گوید، ولی شما تسبیح آنها را درنمی یابید» (اسراء: ۴۴). بنابراین، از این آیه شریفه استفاده می شود که جمادات نیز تسبیح گوی خداوندند، و لازمه تسبیحِ آنان نیز این است که آنها ـ متناسب با جهان خودشان ـ از حیات و علم و شعور نیز برخوردارند. به تعبیر علامه طباطبایی رحمه الله:

از کلام خدای تعالی فهمیده می شود که مسئله علم نیز در تمامی موجودات ]از جمله نباتات[ هست. هر جا که خلقت راه یافته، علم نیز رخنه کرده است، و هر یک از موجودات به مقدار بهره ای که از وجود دارد، بهره ای از علم نیز دارد. و البته لازمه این حرف این نیست که بگوییم تمامی موجودات از نظر علم باهم برابرند، یا بگوییم علم در همه یک نوع است، و یا همه آنچه را که انسان می فهمد آنها نیز می فهمند… و چون چنین است که هیچ موجودی فاقد علم نیست، خیلی آسان است که بگوییم هیچ موجودی نیست مگر آنکه وجود خود را درک کند (البته مرحله ای از درک)، پس هیچ موجودی نیست مگر آنکه درک می کند که پروردگاری غیر از خدای تعالی وجود ندارد، پس او پروردگار خود را تسبیح نموده، از داشتن شریک و از داشتن هر عیبی منزه می دارد». (طباطبایی رحمه الله، ۱۴۳۰ هـ.ق، ج ۱۳، ص ۱۱۰)

مولوی نیز جهان جمادات را زنده، شعورمند، شنوا، بینا و تسبیح گوی پروردگار دانسته، در اشعاری زیبا این گونه به آن اشاره می کند:

باش تا خورشیدِ حَشر آید عیان تا ببینی جُنبشِ جسم جهان

چون عصای موسی اینجا مار شد عقل را از ساکنان اِخبار شد

پاره خاک تو را چون مَرد ساخت خاک ها را جملگی شاید شناخت

مرده زین سویند وز آن سوزنده اند خامُش اینجا و آن طرف گوینده اند

چون از آن سوشان فرستد سوی ما آن عصا گردد سوی ما اژدْها

کوه ها هم لحن داوودی کند جوهرِ آهن به کف مومی بُوَد

باد حمّال سلیمانی شود بحر با موسی سخن دانی شود

ماه با احمد اشارت بین شود نار ابراهیم را نسرین شود

سنگ بر احمد سلامی می کند کوه یحیی را پیامی می کند

ما سمیعیم و بصیریم و هُشیم با شما نامحرمان ما خامشیم

چون شما سوی جمادی می روید مَحرَم جانِ جمادان چون شوید

از جمادی عالَمِ جان ها روید غُلغل اجزای عالَم بشنوید

فاش تسبیحِ جمادات آیدت وسوسه تأویل ها نربایدت

(مولوی، ۱۳۷۸، ص ۳۸۶ و ۳۸۷)

بی تردید، ثمره عملی چنین جهان بینی ای ـ که شخص بر اثر آن، جهان جمادات را زنده، دارای ادراک و تسبیح گوی پروردگار می یابد ـ تعامل حکیمانه، عارفانه و سنجیده با جمادات است؛ تعاملی که شخص در آن، همسو با حکمت و مصلحت، در جمادات تصرف می کند، نه عبث و از روی هوی و هوس و امیال نفسانی. اینجاست که رسول اکرم صلی الله علیه و آله در تعامل حکیمانه و عارفان خود با جمادات، حتی سنگی را هم عبث و بیهوده و از روی خواسته های نفسانی جابه جا نمی کند؛ چنانکه ابن عربی دراین باره می نویسد: «… این طائفه بزرگان و مؤمنان، دیده اند که هیچ حرکتی در حیوان و نبات و جماد نیست که حرکتِ عبث و باطل باشد… و مؤمن را دراین باره شکی نیست که هر موجودی تسبیح گوست و هر تسبیح گویی از جهت عقل، زنده است، و در حدیثی ]از رسول خدا[ آمده که در روز رستاخیز گنجشک می آید و می گوید: پروردگارا! از این شخص بپرس که چرا مرا بیهوده کشت؟ و همین طور آن کس که درختی را بدون منفعتی قطع کند یا سنگی را بدون اینکه فایده ای برای هیچ یک از مخلوقات داشته باشد از جایی به جای دیگر انتقال دهد» (ابن عربی، ۱۴۳۱ هـ. ق: ج ۱، ص ۳۶۸).

باری شیوه رفتاری پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله حتی با جمادات نیز به گونه ای بود که به ما می آموزد با جمادات نیز با احترام و محبت رفتار کنیم و در آنها همراه با یاد خدا و بر اساس حکمت و مصلحت، تصرف و از تصرف خودخواهانه و آمیخته با سرکشی و غفلت، خودداری کنیم.

از نگاه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله، مهر و محبت انسان و جماد، حتی می تواند رابطه ای دوسویه و دوطرفه باشد؛ به گونه ای که هم آدمی، جماد را دوست داشته باشد، و هم جماد، او را. این حقیقتی است از سخن رسول خدا صلی الله علیه و آله به خوبی استفاده می شود که در ضمن داستانی کوتاه بیان شده است.

عَن أبی حمید الساعدی: قال: أقبَلْنا مع رسول الله صلی الله علیه و آله مِن غزوه تبوک حتی إذا أشرفنا علی المدینه، قال: هذه طابه و هذا جبلُ أُحد، یحِبُّنا و نُحِبُّه؛ ابوحمید ساعدی می گوید: همراه با رسول خدا صلی الله علیه و آله از تبوک باز می گشتیم تا به نزدیکی مدینه رسیدیم. آن حضرت فرمود: اینجا طابه (مدینه) است و این نیز کوه اُحُد است که ما را دوست می دارد و ما نیز آن را دوست داریم» (قمی، ۱۴۱۳ هـ. ق، ج ۱، ص ۳۴).

یکی از ثمره های برخوردار بودن از جهان بینی توحیدی نسبت به طبیعت و جهان نباتات، تلاش در پاکیزه نگه داشتن محیط زیست و پرهیز از آلوده کردن آن است. کسی که طبیعت و جهان جمادات را دوست دارد و برای آن، حرمت قائل است، هیچ گاه آن را آلوده نمی کند و همواره در پاکیزگی آن می کوشد. بی گمان در راستای محبت و احترام به طبیعت و به انگیزه حرمت نهادن به جهان جمادات است که بر اساس حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه و آله «آنها که محیط زیست را آلوده می کنند، لعن شده اند» (کلینی، ]بی تا[، ج ۳، ص ۳۹۹).

همچنین انسان ها از بول در آب و آلوده کردن آن به شدت نهی شده اند. نمونه ای از رفتار آمیخته با احترام پیامبر با جماد را در اهتمام ایشان به پاکیزه بودن لباس می بینیم و اینکه ایشان هیچ وقت نمی پسندید جامعه شان چرک و کثیف باشد. عایشه می گوید: روزی رسول خدا صلی الله علیه و آله به من فرمود: ای عایشه، این جامه مرا بشوی. عرض کردم: یا رسول الله! دیروز آنها را شستم. فرمود: مگر نمی دانی که لباس آدمی تسبیح می گوید و اگر چرک شود تسبیحش قطع می شود (طباطبایی، ۱۴۳۰ هـ. ق، ج ۱۳، ص ۱۲۲).

نمونه ای از توجه و ارتباط عاشقانه و عارفان به اقلیم جمادات و نگاهی آمخیته با تقدّس و احترام و محبت به آنها را در این اشعار دلنشین سهراب سپهری می خوانیم:

من مسلمانم

قبله ام یک گل سرخ

جانمازم چشمه، مُهرم نور

دشت سجاده من

در نمازم جریان دارد ماه، جریان دارد طیف

سنگ از پشت نمازم پیداست

همه ذرات نمازم متبلور شده است

من نمازم را وقتی می خوانم

که اذانش را باد گفته باشد سر گلدسته سرو

من نماز را پی «تکبیره الاحرام» علف می خوانم

پی «قد قامت» موج

کعبه ام بر لب آب،

کعبه ام زیر اقاقی هاست

کعبه ام مثل نسیم، می رود باغ به باغ، می رود شهر به شهر

«حجرالاسود» من روشنی باغچه است…

شاعری دیدم هنگام خطاب، به گل سوسن می گفت: «شما»

من به آغاز زمین نزدیکم

نبض گل ها را می گیرم

آشنا هستم با سرنوشت تر آب، عادت سبز درخت

ریگی از روی زمین برداریم

وزن بودن را احساس کنیم

بد نگوییم به مهتاب اگر تب داریم

دست در جذبه یک برگ بشوییم و سرخوان برویم

روی پای تر باران به بلندای محبت برویم

در به روی بشر و نور و گیاه و حشر باز کنیم. (سپهری، ۱۳۸۳، برگرفته از صفحات ۲۷۲، ۲۷۳، ۲۷۸، ۲۸۷، ۲۹۵، ۲۹۸)

۲. پیامبر و احترام و مهرورزی به عالم نباتات

آنکه آموخت که باید حتی جمادات را هم پاس داشت، حرمتش را نگاه داشت و آن را دوست داشت، خواهد دانست که بیش از جمادات باید نباتات را پاس داشت، و با آن با محبت و احترام رفتار کرد؛ چرا که شأن نباتات، بالاتر از شأن جمادات است. به همین دلیل باید با نباتات رفتار تکریم آمیزتری نسبت به جمادات داشت. پیامبر گرامی اسلامی صلی الله علیه و آله با نباتات نیز با مهر و محبت رفتار می کرد و به همین دلیل مانع از تصرّف خودسرانه در جهان نباتات می شد. برای نمونه درباره قطع درختانِ میوه ـ به عنوان یکی از مصادیق نبات ـ هشدار داده، می فرماید: «درخت ثمرآور را قطع نکنید، که عذاب الهی بر شما نازل می شود» (عاملی، ۱۴۱۳ هـ.ق، ج ۱۳، ص ۱۹۸).

دراین باره یکی از توصیه های همیشگی آن حضرت به لشکریان خود پیش از جنگ، پرهیز از قطع درختان بوده است: «وِ لا تَقْطَعَنَّ نَخْلاً و شَجَراً؛ به هیچ وجه درختان و نخل ها را قطع نکنید» (مجلسی، ]بی تا[، ج ۲۱، ص ۶۰). همچنین می فرمود: «درختان را آتش مزنید و آنها را با آب ویران نکنید» (همان، ص ۱۲۴). بر اساس برخی روایات، شکستن شاخه های درخت، با شکستن بال های فرشتگان برابر است. در حدیثی دیگر از آن حضرت می خوانیم: »پرهیز از قطع درختان سرسبز بر طول عمر انسان می افزاید» (همان، ج ۱۰۳، ص ۶۴).

توصیه حضرت به درختکاری، نمونه دیگر احترام و مهرورزی و توجه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به نباتاتی چون درختان است.

آن حضرت در حدیثی می فرماید: «إِن قامَت السّاعَه وَ فی یدِ أَحَدِکمْ فُسیلَهٌ، فَإِن اسْتَطاعَ أَنْ لا یقومَ حَتّی یغْرِستها فَلْیغْرِسْها؛ اگر رستاخیز به پا شد و نهال کوچکی در د