پاورپوینت کامل شادی و انتظار:پا به رکاب باشیم ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شادی و انتظار:پا به رکاب باشیم ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شادی و انتظار:پا به رکاب باشیم ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شادی و انتظار:پا به رکاب باشیم ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

گفتگویی در موضوع «شادی و انتظار» با حجت الاسلام شهاب مرادی

اشاره:

سی ثانیه مکالمه با حجت الاسلام مرادی، کافی است که در دلتان بگویید: «وای چه حاج آقای باحالی! چقدر خوب می شد اگر یک رفیق، مثل او داشتم!»

از حجت الاسلام مرادی خواستیم به فکر ویژه نامه امان باشد. بعد از چند بار مکالمه تلفنی، ارجاعمان داد به مصاحبه ای که با سایت مقام معظم رهبری داشته است. قرار شد مصاحبه را بخوانم و بعد، درباره اینکه حاج آقا چه مطلبی برای امان بنویسند گپی بزنیم.

مصاحبه را خواندم. کلی لذت بردم. دلم نیامد شما هم این لذت را نبرید. در دلم گفتم: «حاج آقا که سرش شلوغ است، معلوم نیست کی بتواند برایمان بنویسد، نقد را بچسبیم بهتر است!» این شد که مصاحبه زیر را می خوانید.

– توصیه هایی که به شاد زندگی کردن شده، کجای بحث انتظار قرار می گیرد؟ آیا همه اش گریه کنیم و ناراحت باشیم که چرا آقایمان نمی آید؟ یعنی در تفکر شیعی یک منتظر چطور آدمی است؟ آدم منفعلی است یا آدمی فعال؟ آدم غمگینی است یا شاد؟

– ما باید از یک بحث ریز، بالاتر بیاییم و به life style (سبک زندگی) نگاه کنیم. یعنی بگوییم در روش و شیوه زندگی یک مسلمان شیعه، چه چیزهایی وجود دارد؟ آن وقت حتی می توانیم روش ها را جابه جا کنیم و به افراد بگوییم این، جایش این جا نیست و بگذاریم آن جا. این، جایش در کتابخانه است، بگذاریم سر جایش؛ خیلی چیزها سرجایش نیست. نه شادیمان سر جایش هست نه غممان. این ناهماهنگی ها که با هم مخلوط می شود، گرچه هر کسی هم یک گوشه ای را دارد اصلاح می کند، اما نتیجه ای حاصل نمی شود. بیاییم انتظار را ترجمه کنیم به حالت «آماده باش». اگر شیعه، خودش را در یک حالت آماده باش ببیند، همیشه آماده است برای یک اصلاح عمومیِ جهانی؛ برای یک قیام. اصلاً آن چه را که ما به آن می گوییم ظهور، در ادبیات شیعی روایی ما می گویندش «قیام». به این خاطر، اسم آن بزرگوار را «قائم (عج)» گفته اند که اصلاً اصلِ قصه، قیام است.

ما در نگاهمان باید اول بحث قیام را به جای ظهور ببینیم و بعد، بحث آماده باش را به عنوان انتظار. آماده باش یعنی چه؟ یعنی استعداد ما برای آن قیام و آمادگی ما برای آن حرکت، فراهم باشد. فرض کنید صرفاً می خواهید در یک جنگ یا در یک حمله مسلحانه شرکت کنید. آماده باش بودن به این است که پوتین هایتان را پوشیده باشید، اسلحه داشته باشید، مهارت های نظامی را بلد باشید. عامّه فهم ترش می شود «پا به رکاب».

قدیمی ها در مغازه شان یک شمشیر، آماده داشتند، در خانه شان هم یک شمشیر دیگر. یعنی اگر وقتی در مغازه هستم، آقا ظهور کرد، نروم خانه و شمشیرم را بیاورم؛ از همان جا شمشیرم را بگیرم دستم و بروم. این نگرش و تفکر، یک چیزهایی را در زندگی آدم تعریف می کند و یک سری مقتضیاتی را به دنبال می آورد که تأثیرات مهمی در سبک زندگی انسان ها بر جا می گذارد.

ظهور هم یعنی قیام؛ اقدامی فراگیر برای بهتر شدن زندگی مردم، مردم جهان؛ از لحاظ بینش، اعتقاد و فکر. می توانیم اولین حرکت امام مهدی علیه السلام را یک انقلاب فکری بدانیم. از برکات قیام ایشان این است که عقل مردم کامل و جهل برطرف می شود. در زندگی ای که جهل در آن برطرف شده باشد، بسیاری از مشکلات را نداریم.

گام بعدی این است که بپرسیم آیا آماده باش، موجب غم است؟ آیا آماده باش آدم را افسرده و دل مُرده می کند؟ نه! چون ما در فضای ویژه ای هستیم. آماده باشی که عرض می کنم، یک آماده باش نظامی نیست؛ عقیدتی و روحی است. ما هیچ مخالفتی با بهتر شدن زندگی خودمان و دیگران نداریم. این گونه انتظار، به معنای غم نیست و این که امروز زندگی نکنیم و غمگین باشیم نیست.

– ببینید همین الآن در بخش هایی از جامعه ما، الان تصور از مفهوم انتظار، فقط این است که ما هر جمعه باید دعای ندبه بخوانیم!

– به نظر من نماد امام زمان علیه السلام، پرچم جمهوری اسلامی است، انقلاب اسلامی است، شهید است. نماد امام زمان علیه السلام، امروز، لبنان و حزب الله است. هرجا که حرکت و پویایی هست، یعنی امام زمان علیه السلام هست. آن که به سمت امام زمان علیه السلام در حال حرکت است، انقلاب اسلامی و امام خمینی است. خمینی خیلی نمادتر است برای امام زمان علیه السلام تا خیلی چیزهای دیگر که امروز، توسط رسانه ها نماد شده اند. نگاه درست این است که «بِنَفْسی أنْتَ مِنْ مُغَیبٍ لَمْ یخْلُ مِنّا.» امام زمانی که در دین ماست، در تمام زندگی ما قرار دارد؛ دانشگاه رفتن شما، ازدواج کردنتان، اشتغالتان، خانه خریدنتان، جاهایی است که او حضور دارد.

حالا باید بپرسیم غم چیست؟ حالت افراط غم، فضایی است که زندگی عادی آدم را مختل می کند. چنین غمی را اسلام اصلاً قبول ندارد؛ همان طور که شادیِ افراطی را قبول ندارد. شادی در نگاه اسلام چیز پسندیده ای است. شاید بپرسید تو می گویی شادی خوب است، در صورتی که در قرآن خوانده ایم: «إنّ اللهَ لا یحِبُّ الْفَرِحینَ». این فرح و سرور دو مفهومی است که با هم متفاوت است. آن چه که ما به آن شادی می گوییم، منظورمان سُرور است. فرض بفرمایید آدمی که اهل شرب خمر و رقاصی و عیاشی است و می گوید می خواهم شاد باشم، قرآن به این شادی در اکثر مواقع می گوید فرح. در اغلب موارد، وقتی قرآن می گوید فرح، منظورش شادیِ غفلت آوری است که از سرمستی های جاهلانه سرچشمه می گیرد؛ مثل شادی قارون، شادی فرعون، شادی نمرود. اما سرور یک امر مثبت است.

در فرهنگ عامیانه می گویند که بهترین عمل، شادکردن دیگران است و فقط یک عمل، ثوابش بالاتر از این کار است که آن هم نماز است. معلوم است که این فرهنگ، این مکتب، به شادی شما و شادی دیگران خیلی اهمیت می دهد.

– منِ جوان باید چه کار کنم تا این شادی، سرور باشد نه فرح؟

– غفلت در این شادی نباید باشد. جوانی که نماز می خواند، اعتکاف دارد، عمره دارد، خنده با دوستانش دارد، ورزش دارد، خوشحالی از پیروزی و چیزهای دیگر را دارد، شادی واقعی را دارد. آدمی که این طور باشد در تغییر است و وقتی نگاه می کند به پشت سرش، تغییر مثبت می بیند.

شما زندگی را مانند یک پلکان فرض کنید که هر قدمی بر آن می گذاریم، یک قدم هم بالا می آییم. هر کسی که نگاه کرد و دید در حال جلو رفتن است؛ حتی یک گام این نشانه بالا آمدن و موجب شادی است. افسرده، کسانی هستند که تغییر نمی کنند و تمایلی به تغییر ندارند؛ ناراحت و همیشه نگران هستند.

– رابطه این نوع شادی با بحث «انتظار» چیست؟

– شادی لوازمی دارد؛ همان گونه که افسردگی و غم هم لوازمی دارد. یکی از این لوازم، در شادی، امید و در غم، ناامیدی است. انتظار به عنوان یک امید روشن، یک امید دل گرم کننده و مولد شادی در قلب مؤمن، عمل می کند. اگر این نباشد، نگاه ما به انتظار، غلط می شود.

اجازه بدهید انتظار را یک جور دیگر برایتان ترجمه کنم. انتظار موعود به یک معنی، چراغ فانوس دریایی است. اگر کسی در دل شب طوفانی، سوار بر یک کشتی، راه را گم کرده باشد و آسمان را نبیند، همین که نور یک فانوس دریایی را از دور دست ببیند، خوشحال می شود یا ناراحت؟ به نظر شما پارو زدن این آدم بعد از دیدن فانوس دریایی، شدیدتر می شود یا کمتر؟ به نظر من تمایلش برای ادامه تلاش، بیشتر و بهتر است.

وقتی آدم در تصویر ایده آل، اما حتمی الوقوع دین، می بیند روزگاری برای بشر پیش می آید که در سایه حکومت قرآن و معصوم علیهم السلام در جامعه، فقر وجود ندارد، امنیت به معنای تام وجود دارد، آرامش و شادی وجود دارد و مردم، روز روشن و آفتابی و شب مهتابی و زندگی بسیار دوست داشتنی دارند، می فهمند که این دنیا درست شدنی است. من در زندگیِ بسیاری از افراد خوب دید