پاورپوینت کامل ماجرایی که تمام نشد… ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ماجرایی که تمام نشد… ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ماجرایی که تمام نشد… ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ماجرایی که تمام نشد… ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

۵

۱

روزهایی که روزنامه ها پر بود از تأیید و تکذیب، موافقت و مخالفت و… . سال اول و
دوم بعد از پیروزی انقلاب بود. هر گوشه این کشور، خدا می داند چند حزب داشت. یک نفر
با ریش پرپشت، کلاه سربازی و دکترای فیزیک پلاسما، جایی از این خاک منتظر بود تا یک
بالگرد بیاید و زخمی ها را از میان درگیری های احزاب به جای امنی ببرد. آن روزها
امنیت برقرار بود، اما هیچ کس گمان نمی کرد که جنگی از راه می رسد و جاهای امن را
هم ناامن خواهد کرد. آن روزها شاید حتی چمران به یک درگیری جدایی طلبانه، کوتاه فکر
می کرد و به بالگردی که بالأخره آمد اما زدندش، افتاد و بدن های آن هایی را که
هنوز، هر چند زخمی بودند، جان داشتند، تکه تکه کرد.

۲

و کمی بعد، جنگ شروع شد؛ ۳۱ شهریور ۵۹، هواپیماهای عراقی آمدند و شهرهای ما را
بمباران کردند و تانک هاشان زمین های فراخ خوزستان را گرفتند. ویرانی بود و ناامنی
و مرگ که سرک کشیدند. کشوری که خدا می داند چند حزب داشت، بیش از همیشه یک صدا شد.
امام(ره) گفت: «دزدی آمده سنگی انداخته و رفته…» باید کسی به این دزد سیلی
آب داری می زد.

۳

اکثر فرمانده های ارتش یا فرار کرده بودند، یا عزل شده بودند. بنی صدر رئیس جمهور
بود، فرمانده کل قوا هم! این ارتش بی فرمانده هایش با آن فرمانده کل قوا حق داشت که
نتواند. خونی تازه می خواست. باید خیلی اتفاقات می افتاد. باید کمی به خودش جرئت
می داد. اول جوان هایی که به خودشان می گفتند: «دانشجوی پیرو خط امام» پا پیش
گذاشتند که آن خون تازه باشند. گفتند: «ما می رویم جلو.» به شان گفتند بروید، ما هم
از عقب حمایت می کنیم. اما نه آن ها گفتند تا کجا می رویم و نه اینها که قرار بود
حمایت کنند گفتند تا کجا بروید. چهل نفر رفتند جلو؛ تا هر جا که شد. تا پیش پای یک
گردان تانک. تا جایی که شاید نمی شد کاری برایشان کرد. تانک ها دورشان را گرفتند.
مثل آهو توی دشت. یکی یکی کشتندشان، با گلوله، با آرپی جی، با هر چه خواستند و با
هر چه داشتند و این خون، این خون ها، انگار رگ ها را گرم کرد. انگار هر که می خواست
بجنگد جان گرفت.

۴

خرمشهر که زیر گلوله ها و خمپاره ها دیگر خونین شهر شده بود، بعد از ۴۵ روز مقاومت
کوچه به کوچه و خانه به خانه، حالا دست عراقی ها بود و در تمام ایران به کمتر کسی
خبر رسیده بود که در آنجا چه گذشت. کمتر کسی می دانست که در این ۴۵ روز، چه کسانی
آمدند و رفتند. هر چه کنیم باز خرمشهر به دست دشمن می افتد. پس بگذار وقتی
می گیرندش خونین باشد. عراقی ها می خواستند خاطره خرمشهر برایشان خاطره فتح
پیروزمندانه یک نقطه راه بردی باشد و بماند؛ که نشد و نماند. برایشان کابوس شد.
پیروزی ای با تلاش بسیار و بی هیچ افتخار، نوزده ماه تقلای بی حاصل و دست آخر هم یک
شکست؛ یک کابوس! در سوم خرداد ۶۱، همه مردم وقتی شنیدند خرمشهر آزاد شده، به
خیابان ها آمدند، اشک ریختند، شادی کردند، نقل و شیرینی دادند. چراغ ماشین هایشان
را روشن کردند و بوق زدند و … تمام مردم ـ تمام یک ملت ـ شادمانه به هم تبریک
گفتند.

۵

جنگ به شکل دیگری شد. بنی صدر رفت و بعد از رفتنش همه چیز عوض شد. انگار همه آنچه
باید می شد، یک باره شد. حالا شیوه های جدید جنگ را یک جوان استخوانی پدید می آورد.
جوانی که این جمله از او به یادگار مانده: «باید به خود جرئت داد.» حسن باقری اول
خبرنگار بود. رفته بود جبهه خبر بگیرد. بعد ماند؛ ماند و کار کرد. کار شناسایی، کار
طراحی. عملیات های بزرگی را طراحی کرد. کی باورش می شد؟ یک ساله هر چه فتوحات