پاورپوینت کامل معبر ;((زنده باد مرگی که زندگی است!)) ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل معبر ;((زنده باد مرگی که زندگی است!)) ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل معبر ;((زنده باد مرگی که زندگی است!)) ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل معبر ;((زنده باد مرگی که زندگی است!)) ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۸

تقدیم به همه آنانی که هنوز فهمیده را می فهمند

«با ما معامله بردگان قرون وسطا را می کنند. به خدای متعال! من این زندگی را
نمی خواهم. انّی لا اری المَوتَ الا السَعاده…، کاش مأمورین بیایند و مرا بگیرند
تا تکلیف نداشته باشم(۱).»

تاریخ به عقب بازگشت و به سرچشمه ای رسید که هنوز حیات اسلام و حیات همه انسان های
آزاده جهان مدیون جوشش همیشگی اوست.

آن روز بر فرهنگ سیاسی ـ اجتماعی حاکم بر جهان، بر مرگ آبادی که زندگی خوانده
می شد، واژه ای افزوده شد که بوی زندگی، بوی طراوت و تازگی از آن به مشام می رسید.

آن روز روح الله(ره) پنجره نگاه سید و سالار شهیدان را به روی بشریت مسخ شده در
بربریت خوردن و خفتن گشود؛ پنجره ای که در آن «مرگ آگاهی» و «مرگ خواهی» چیزی جز
زندگی واقعی به شمار نمی رفت. آن روز امام بوسه زدن بر تیغ برهنه شمشیرها و در آغوش
گرفتن مرگ عزیزانه در زندگی ذلیلانه را چیزی جز شهد شیرین تفسیر نکرد.

آن روز خمینی(ره) با بر زبان آوردن کلام جاودانه امام حسین(ع) بر فراز قلل جهان در
حقیقت فریاد «زنده باد مرگی که زندگی است» را سر داد؛ فریادی که در آن، مرگ به بازی
گرفته می شد و زندگی ننگین زیر گامهای شجاعت و شهامت جان می داد؛ فریادی که در آن
سرود فتح «قله کمال» از آن شنیده می شد. سرودی که یاران امام با گلوی بریده فریاد
زدند؛ سرودی که بهشتی، سید شهیدان انقلاب ۲۲ روز قبل از خواندن آن بر قله کمال، دست
به دعا بلند کرد و امتداد آن را از خدای خویش چنین خواست:

«خدایا، این امت ما را که به این کمال نترسیدن از مرگ رسیده است همچنان در راه این
کمال استوار بدار(۲)!»

امام راحل، فاتحان قله «کمال نترسیدن از مرگ» را ره پویان حضرت ابراهیم(ع)
می خواندند؛ همانانی که به عشق خدا و به عشق حاکم کردن بینش توحیدی، روح شجاعت و
روحیه رفتن در آغوش آتش نمرودیان را در خود زنده کردند و به بشریت سرگردان در
سراب ها، چشمه زندگی بخشیدند.

«اینها دنبال حضرت ابراهیم ـ سلام الله علیه ـ هستند. اینها لبیک گفتند به حضرت
ابراهیم(ع)(۳).»

نگاه امام به مرگ، نگاهی توحیدی بود؛ نگاهی که شهادت را «اصلی پذیرفته شده» از سوی
هر موحد و هر مدافع مکتب توحیدی و هر مبلّغ بینش توحیدی می دانست. از این رو درست
سه ماه پیش از پیروزی انقلاب ارزش ها فرمودند: «در این اصل، هیچ اشکالی برای ما
نیست که ما کشته می دهیم» و اصل ارزش مبارزه برای رسیدن به زندگی واقعی(۴) را
این گونه به تصویر کشیدند.

از منظر امام، در هنگامه نبرد حق با باطل و رویارویی لشکر کفر با اسلام «پیروزی را
شمشیر نمی آورد، پیروزی را خون می آورد» و خونی که از رگهای مردان موحد و تکلیف
مدار جریان می یابد(۵) نه تنها به جان و جهان حیات می بخشد و رود زندگی را در کالبد
زمان جاری می سازد، بلکه در کنار جاودانگی تاریخ، جاودانه کائنات می شود. از منظر
امام، زندگی بخشی به جامعه، تنها میوه محسوس و کوچکِ عالم ماده است و آن سوی عالم
ماده و در کهکشان لایتناهی عالم معنا خبری هست که ما از آن بی خبریم:

«شهادت این مطلبی نیست که انسان بکلی از بین برود تا اینکه دیگر غیر از این خبری
نباشد(۶).»

در منطق موحدانه امام، زندگی چیزی جز حرکت بر مدار عبودیت و تکلیف نبوده و نیست و
در تعریفی این چنینی، مؤمن همواره در هروله بین صفای خوب و مروه خوبتر است.

«ما بندگان خدا هستیم و در راه او و در سبیل او حرکت می کنیم و پیشروی می کنیم. اگر
شهادت نصیب شد، سعادت است و اگر پیروزی نصیب شد سعادت است.(۷)»

نگاه امام به «مرگ زندگی آفرین» نگاهی فراتر از نگاه آنانی بوده و هست که «این هنر
مردان خدا» را با فتح قله ها و گذر از رودها و طی کردن بیابانها مقایسه می کردند.
از منظر امام «مقام شهادت، خود اوج بندگی و سیر و سلوک در عالم معنویت» است. شهدا
«در قهقهه مستانه شان عند ربهم یرزقونند» و آنانی که ابراهیم وار خود را به شعله
حادثه و حماسه می سپارند، قبل از گذر از دشت عباس و شلمچه، از سفر عرفان گذشته و
قبل از شنا کردن در اروند، ملاح دریای عشق شده و قبل از فتح شاخ شمیران، بر «قله
کمال» سرود فتح خواندند. از اینرو قبل از آنکه از آنان به قهرمانان این سرزمین یاد
کنند، بر دستشان بوسه می زنند و مزار آنان را «قبله گاه همیشه عارفان و عاشقان و
دل سوختگان» می نامند.

امام که جز از خدا از هیچ چیز نمی ترسید، همه ترسش از مقایسه کردن مرگِ زندگی بخش
شهیدان با زندگی مرگ آلود عافیت طلبان بود. از اینرو در پیام قبول قطعنامه ۵۹۸ در
تاریخ ۲۹/۴/۶۷ تنزل دادن مقام شهادت و سنجش این واژه مقدس با معیارهای خاکی را
القای اذناب آمریکا دانستند و فرمودند:

«اذناب آمریکا باید بدانند که شهادت در راه خدا مسأله ای نیست که بشود با پیروزی یا
شکست در صحنه های نبرد مقایسه شود. مقام شهادت خود اوج بندگی و سیر و سلوک در عالم
معنویت است. نباید شهادت را تا این اندازه به سقوط بکشانیم که بگوییم در عوض شهادت
فرزندان اسلام، تنها خرمشهر و یا شهرهای دیگر آزاد شد. تمامی اینها خیالات باطل
ملی گراهاست و ما هدفمان بالاتر از آن است.

ملی گراها تصور نمودند ما هدفمان پیاده کردن اهداف بین ا