پاورپوینت کامل فیلم های جنگی یا تقدس زدایی از دفاع مقدس ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فیلم های جنگی یا تقدس زدایی از دفاع مقدس ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فیلم های جنگی یا تقدس زدایی از دفاع مقدس ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فیلم های جنگی یا تقدس زدایی از دفاع مقدس ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

سینمای ایران، سال گذشته با ده فیلم جنگی در جشنواره فیلم فجر حضور داشت. اینکه
واژه «جنگی» و نه «دفاع مقدس» را به کار می برم، به این دلیل است که بیشتر فیلم ها
چنان از دفاع مقدس و رزمندگان ما دور بودند که بعضی از آنها را باید با اغماض، فیلم
جنگی نامید. فیلم جنگی ساختن هم تکنیک، امکانات و توانایی خاص خود را می طلبد که
فعلاً چنین چیزی را کمتر می توان دید. به جز دو سه فیلم که توانسته بودند تا حدی به
عرصه ارزش های دفاع مقدس وارد شوند، بقیه، ساز خودشان را می زدند و باید تا سال ها
بعد و مدیرانی آگاه تر و فیلمسازانی متعهدتر به انتظار نشست.

روز سوم، به کارگردانی محمد حسین لطیفی

«در روزهای سقوط خرمشهر، برادری مجبور می شود بین کشتن خواهر و پنهان کردن او در
چاله ای میان باغچه خانه، دومی را انتخاب کند…».

این فیلم را می توان یکی از معتدل ترین فیلم های جشنواره امسال دانست. «لطیفی» با
سابقه فیلم ها و سریال هایی متفاوت، به عرصه سینمای دفاع مقدس که عرصه ای سخت و
حساس است روی آورده و با انگیزه و عشق و تحت شرایطی پر فشار اثری قابل قبول خلق
کرده است.

داستان با اینکه پیرنگی عشقی دارد، ولی به فیلم هندی ـ جنگی تبدیل نشده و در دام
ابتذال و انحراف از حس انسانی جنگ نمی افتد. با اینکه حوادث در فضایی رعب آور اتفاق
می افتد، احساس و عاطفه عمیق انسانی در سراسر فیلم جریان دارد و آدم ها به اندازه
صحنه های جنگی و حتی بیشتر از آن اهمیت دارند. وقتی کارگردانی ای مسلط را به
مجموعه ای از عوامل منسجم و بازی هایی روان اضافه کنیم، می توانیم نوید ساخته شدن
یک فیلم واقعی دفاع مقدس را به همه علاقه مندان بدهیم.

اخراجی ها، به کارگردانی مسعود ده نمکی

فیلم قصد دارد فارغ از خود جنگ به آدم های آن نگاه کند. دور شدن از نگاه کلیشه ای
به جنگ و آدم های آن، بارزترین نقطه تمایز فیلم نسبت به آثار دیگر دفاع مقدس است؛
کاری که پیش از این، نمونه بسیار موفق آن را در «لیلی با من است» اثر کمال تبریزی
دیده بودیم.

«مجید سوزوکی، جوانی لات و خلافکار با انگیزه به دست آوردن دل پدر دختر مورد
علاقه اش با جمعی از اراذل و اوباش محل که به خاطر لوطی گری و مرام با او همراه
شده اند به جبهه می رود…»

آدم های اخراجی ها، متفاوت و آشنای ذهن مخاطب اند. آدم هایی که به زعم کارگردان
وجود داشته اند، جنگیده اند و شهید شده اند. البته اخراجی ها فیلمی متوسط، ساده و
البته سالم است که با سوژه ای جذاب و استفاده درست از طنز کلامی و شیرین که برگرفته
از تجربه های شخصی کارگردان است، توانست با اقبال عمومی خوبی مواجه شده، سیمرغ
بلورین فیلم منتخب تماشاگران را به چنگ آورد.

پاداش سکوت، به کارگردانی مازیار میری

اگر کتاب «من قاتل پسرتان هستم» را خوانده باشید و از خواندن یک اثر ضد جنگ (نه ضد
دفاع) لذت برده باشید، شاید اقتباس سینمایی از این کتاب هم برایتان جذاب باشد.

«رزمنده ای پس از سال ها از آسایشگاه جانبازان اعصاب و روان مرخص شده، سراغ پدر یکی
از همرزمانش می رود و به او می گوید: «پسرت شهید نشده، من او را کشته ام.»

کارگردان توانسته به مدد یک فیلمنامه نسبتاً روان و جلوه های ویژه بسیار خوب، به حس
تلخ کتاب نزدیک شود. اما این تلخی به قیمت بر باد دادن ارزش های هشت سال دفاع ما
تمام نمی شود و در کنار زشتی های جنگ، گوشه ای از مظلومیت، معنویت و ایثار رزمندگان
را نیز روایت می کند.

دست های خالی، به کارگردانی ابوالقاسم طالبی

هنوز هم حسرت آن صحنه انتهایی فیلم را می خورم که قرار است معجزه ای اتفاق بیفتد.
کاش این اتفاق بدون اشاره مستقیم و با اتکا به ذهن مخاطب تصویر می شد!

«یکی از سرداران جنگ که به تازگی از اسارت آزاد شده، در آسایشگاه بیماران روانی
بستری شده است. از سوی دیگر، پدر یکی از رزمندگانی که تحت فرماندهی او به شهادت
رسیده است، دسیسه ای برای او و دخترش تدارک دیده است.»

اگر از اشارات مستقیم و بعضی شعار دادن های فیلم بگذریم با فیلمی داستان گونه و
روان مواجهیم. گویی صحنه های موجی شدن سردار، نیم نگاهی به شعر معروف زنده یاد
«ابوالفضل سپهر» دارد. فیلم با ایجاد یک تعلیق مناسب فیلمنامه ای آغاز می شود. دختر
مشکوک می شود که مادرش با مردی رابطه و قصد ازدواج دارد، اما پس از دقایقی، مشخص
می شود آن مرد، پدرِ تازه بازگشته اش از اسارت است. دختر به عنوان نماد نسل سوم در
این فیلم نسبت به نمونه های مشابه، منطقی تر است. البته ما با دختری سرگردان
مواجهیم که فقط ارزش های پدر را نفی نمی کند و او را به محاکمه نمی کشد.

اتوبوس شب، به کارگردانی کیومرث پوراحمد

وقتی مرز بین انفعال، ترس و بی خاصیتی با صلح دوستی و آشتی و تفاهم برداشته شده و
همه اینها مانند نمک و شکر با هم ممزوج شوند، حاصل، فیلمی تلخ و بی نمک است.
نوجوانی با یک اتوبوس و راننده ای غرغرو مأمور می شود تعدادی از اسرای عراقی را به
عقب منتقل کنند. اما این اتوبوس به محلی تبدیل می شود که هر کدام از آدم ها مانند
سفرای سازمان ملل بیانیه ای در مذمت دشمنی بین دو ملت ایران و عراق و لزوم دوستی و
برادری قرائت می کنند. این حرف ها در آن فضای سخت جنگی آن چنان نامأنوس است که فیلم
سیاه و سفید پوراحمد به اثری م