پاورپوینت کامل قافله ققنوس ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قافله ققنوس ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قافله ققنوس ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قافله ققنوس ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

اشاره

شهدا زنده اند؛ آنها زنده اند و خیلی از ماها مرده ایم. عادت ما را کر و کور و لال
کرده است. به قول شهید آوینی «آنها مانده اند و زمان ما را با خود برده است.» همچون
مردگان، نه چیزی را می توانیم ببینیم و نه چیزی می شنویم. انقلاب اسلامی، تنها نظام
در بین شرق و غرب عالم بود که می توانست حرف هایی برای ارزش «مردن» داشته باشد.
کبیر بودن انقلاب به همین دلیل بود. به این دلیل که می توانست هم برای زندگی برنامه
داشته باشد، هم برای مرگ؛ بمب اتم واقعی انقلاب، همین است؛ یارانش را نه می توان
کشت و نه می توان زنده گذاشت.

یکی از آیات قرآن کریم که در دوران هشت ساله دفاع، شهرت بسیاری یافت و ورد زبان ها
بود، مضمون این آیه شریفه است که: «کشتگان در راه خداوند را از مردگان به شمار
نیاورید، بلکه آنان زنده اند و نزد خدای شان روزی می خورند.»

معمولاً در تمامی مراسم ختم شهدا این آیه تلاوت می شود و کوچک و بزرگ آن را از
حفظ اند. افسوس که آدمیزاد خیلی زود به هر چیزی عادت می کند و وقتی عادت کرد، دیگر
دقت و توجه نمی کند. «عادت» کری و کوری می آورد. ما وقتی، مثلاً به ساعتی که روی
دست بسته ایم، یا عینکی که مقابل چشمانمان است، عادت کردیم، بود و نبود اینها
برایمان یکسان می شود. لابد گاهی شنیده و دیده اید که آدم به دنبال عینکی می گردد
که بر صورت دارد و درست مقابل چشم های اوست! «عادت» بزرگ ترین دلیل «غفلت» و
اصلی ترین آفت معرفت و آگاهی ست. اگر ما به زمین و آسمان، روز و شب، زندگی و مرگ
و… عادت نکرده بودیم، هیچ وقت احساس دلتنگی، افسردگی، یکنواختی و بی حوصلگی و…
شاید حتی «پوچی» نمی کردیم. بیشتر ما همین آسمان بالای سرمان را فراموش کرده ایم؛
«آسمان» یک عظمت بی کران، یک بی نهایت همیشه در دسترس ماست. هر روز کره زمین، همین
زمینی که بر روی آن نشسته ایم و راه می رویم، با میلیاردها خروار وزنش، با صدها
کیلومتر سرعت در حال حرکت و گردش است. همین زمین وسیع و بزرگ در برابر خورشید، مثل
یک توپ در برابر یک استادیوم ورزشی صد هزار نفری ست. زمین و خورشید و منظومه شمسی
در برابر کهکشان تقریباً هیچ است. کهکشان در برابر آسمان…

ما همین الآن در «ابدیت» در «بی کرانگی»، در بیکرانگی ابدیت، در ابدیت بی کرانگی
غوطه وریم. دنیای ما خیلی از محیط خانه و اداره و صف اتوبوس و پیشخوان دکان قصابی
و… بزرگ تر است. حالا از ارواح نیاکان، اجنه، فرشتگان، شیاطین، عالم بزرخ، بهشت و
دوزخ و… چیزی نمی گوییم. ما اگر یادمان نمی رفت که در چه دنیایی زندگی می کنیم،
اگر به این عظمت اسرارآمیز درون و بیرون و گرداگردمان، عادت نکرده بودیم، هیچ وقت
از مستی حیرت و خلسه شگفتی به هوش نمی آمدیم؛ چنان خود را فراموش می کردیم که به کل
فرصت نگرانی و رنج کشیدن و بنزین کوپنی و افزایش تورم و… را نداشتیم. اصلاً شاید
متوجه بود و نبود خود نمی شدیم و خلاص! کدام باده ای بالاتر از این؟!

کدام مستی و سُکری بیشتر از این! … این یعنی تمام عالم شراب است و… بگذریم.
(حیف که عادت کرده ایم به این حرف های شاعرانه و…)

آری! می فرماید: شهدا نمرده اند؛ زنده اند. و نزد خدا روزی می خورند. این حرف قرآن
کریم است. آیا ـ نعوذ بالله ـ این حرف تعارف است؟ آیا مبالغه ادبی است؟ آیا شعر
است؟ آیا شهدایی که آتش کینه دشمنان دین و با پیشرفته ترین سلاح های تکه تکه شدند و
حتی هیچ اثری از بعضی شان نیست و مفقودالاثر شدند، زنده اند؟ پس «مرگ» یعنی چه و
«زندگی» کدام است؟ آیا این زندگی، همین زندگی و این مرگ، همین مرگی ا ست که ما
می شناسیم و می فهمیم؟ در این صورت، علومی چون فیزیولوژی، آناتومی، ارتوپدی و… چه
می گویند؟

حیف که فرصت نیست بیشتر مقدمه چینی کنیم! نمی دانم چرا فرصت نیست. نمی دانم چه کار
می خو