پاورپوینت کامل قبله اینجا آسمان است ۲۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قبله اینجا آسمان است ۲۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قبله اینجا آسمان است ۲۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قبله اینجا آسمان است ۲۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

اشاره

پا در راه می گذاریم. راه خاکی و طولانی است که دو طرف آن را با تابلوها و پرچم های
رنگارنگ آذین بسته اند. هنوز چند قدم بیشتر نرفته ام که تابلوی اول به چشم می خورد:
«شهادت نردبان آسمان بود» بقیه اش را ننوشته اند، اما دلم می خواهد همانجا جار
بزنم: «چرا برداشتند این نردبان را؟!»

تو را به خدا هیچ وقت حوالی غروب به طلائیه نرو! غروب طلائیه دیوانه می کند تو را!
دیوانگی قشنگی است، اما نه در شهر که آدم هایش بوی آهن می دهند و سیمان و گچ.
آدم های شهر چه می دانند چه بر سر تو می آید وقتی می بینی حتی روی تکه سنگ طلائیه
هم نوشته است: من هم غریبم!» آدم های شهر چه می دانند؟!

اینجا طلائیه است. سکوتی عجیب، نه بر فضا، که انگار بر تک تک اعضای کاروان
حکم فرماست. همه چیز ساده. همه جا خاک. آهنگ آرام و محزونی که دل را می لرزاند همه
جا به گوش می خورد. آهنگی که خودم و بعضی دیگر برای گوشی هایمان انتخاب کرده ایم و
انگار دلمان می خواهد همیشه دلمان بلرزد! آهنگی که هر لحظه دلت می خواهد یکی آن
میان فریاد بزند: «گم گشته دیار محبت کجا رود؟»

گوشه ای روی پلاکاردی نوشته شده است: «به آستان مقدس شهدای مظلوم طلائیه خوش
آمدید». بعضی از همین حالا قبل از گذر از سردر، کفش ها را از پا درآورده اند. همه
چیز بوی غم و غربت می دهد! خدایا! چه غم غریبی اینجاست!

«فاخلع نعلیک، انک بالواد المقدس طوی». فکر نمی کنم دیگر با وجود این جمله در بالای
سردر، کفش در پایی مانده باشد. انگار که بی هیچ حرفی حکم می کند و توان مقابله با
آن نیست. آری! اینجا نیز گوشه ای دیگری از وادی مقدس «طوی» است.

پا در راه می گذاریم. راه خاکی و طولانی است که دو طرف آن را با تابلوها و پرچم های
رنگارنگ آذین بسته اند. هنوز چند قدم بیشتر نرفته ام که تابلوی اول به چشم می خورد:
«شهادت نردبان آسمان بود» بقیه اش را ننوشته اند، اما دلم می خواهد همانجا جار
بزنم: «چرا برداشتند این نردبان را؟!»

نوشته اند: «سبک بار شوید تا ملحق شوید». و من فکر می کنم که «راستی، از کدام بار
باید سبک شد؟ از انبوه تعلقات دنیا یا بار غفلتی که کمر شکانده است از ما؟ از
کدامش؟»

آن دورها هنوز آثار مستند جنگ باقی است؛ تانک های کهنه و زنگ زده. همه دور تا دور
راوی جمع می شویم و او باز شروع می کند: «بار بگشایید که اینجا کربلاست / آب و خاکش
با دل و جان آشناست». خدا را شکر می کند از توفیقی که به همه مان داده تا بیاییم و
یاد شهدای عملیات خیبر را زنده کنیم و چه زیبا می گوید که: «یا بلکه خودمان را!»

از جزء جزء عملیات و طرح و نقشه ها برایمان می گوید و آرزو دارد که حداقل این
کاروان که کاروان هنرمندان است، کاری کند و به جای ساختن فیلم های غیر واقعی و
موضوعی از جنگ، به این حقایق بپردازند. کاش می شد از کلمه کلمه حرف هایش بنویسم!
بنویسم از اینکه چطور رزمندگان اسلام برای عملیات خیبر و استتار در هورالعظیم، خود
را به شکل اعراب بومی ایران و عراق درآوردند و حتی از طوایف عراقی ضد بعث هم
استفاده کردند؛ اینکه چطور برای شب های عملیات، حتی عمق آب را هم اندازه می گرفتند
و چطور، رزمندگان اطلاعاتی قرارگاه نصرت؛ شهید منصور منتظری، شهید منصور شاکریان،