پاورپوینت کامل خط مقدّم ;احمد هنوز زنده است ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خط مقدّم ;احمد هنوز زنده است ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خط مقدّم ;احمد هنوز زنده است ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خط مقدّم ;احمد هنوز زنده است ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۴

چشمم می افتد روی تقویم خرداد ماه: «اسارت حاج احمد متوسلیان» و فکرم می رود روی
این پرسش که آیا حاج احمد زنده است؟ اگر زنده است، کجاست و در چه وضعیتی است؟

تصویری که از حاج احمد در ذهنم نقش بسته است، همان تصویر عکس ها و روی پوسترها ست:
«مردی خاکی پوش با محاسنی که بیشتر اوقات، فرصت اصلاح آن را نداشته».

اما آیا احمد که در سال ۱۳۳۲ در محله فقیرنشین امامزاده اسماعیل در تهران به دنیا
آمده و امروز ۵۴ بهار از زندگی اش می گذرد، همان چهره ای است که امروز روبه روی من،
روی جلد یک کتاب روی میز کارم در مجله امتداد است، یا نه؟

می خواهم از متوسلیان بنویسم و سردبیر گفته حرف های تکراری را بگذارم کنار…
افکاری که به سراغم آمده، راحتم نمی گذارد:

هر مرد ۵۴ ساله ای حتی اگر در طول زندگی اش هم درد و رنجی نکشیده باشد باز در این
سن، گرد سفیدی بر سر و صورتش نشسته است و اگر بخواهد از روی صندلی که بر روی آن
نشسته است بلند شود، باز به یاری دستانش نیاز دارد، تا چه رسد به حاج احمد که نزدیک
به ۲۵ سال است که در چنگ شکنجه گران و طراحان زندان های مخوف صدام و اسرائیل و
گوانتانامو و ابوغریب و… است؛ آن هم کسی که از هیچ کوششی برای نابود کردن
صهیونیسم بین المللی دریغ نکرده است و داغ های بزرگی بر پیشانی آن نشانده است. آیا
احمد در این ۲۵ سال شکمی سیر غذا خورده است و اگر سال ها با لقمه ای نان کپک زده و
آب گرم در محلی نمناک و تنگ و بدون نور آفتاب زنده مانده است، چند کیلو وزن دارد؟
آیا اصلاً احمد طلوع و غروب خورشید را دیده است؟ آیا برای حاج احمد ذائقه ای مانده
است تا فرق بین غذای بدمزه با خوشمزه را بفهمد و یا می داند که بستنی و دسر و میوه
چه طعمی دارند؟!

حاج احمد امروز و در حالی که من زیر کولر نشسته ام و قلم می زنم، نمازش را چگونه
خوانده است؟ نشسته یا خوابیده و اگر خوابیده خوانده است و اگر با اشاره، رکوع و
سجده می کند، چگونه حمد و سوره را قرائت می کند؟

فکر می کنم شاید چهره احمد در ۵۴ سالگی هرگز قابل تشخیص نباشد. شاید از بس در
شکنجه گاه ها موی سر و صورتش را کشیده اند، دیگر امروز پیاز مویی در سر و صورتش
وجود نداشته باشد تا سفید باشد یا سیاه. هر بار که ناخن هایش را کشیده اند، هرگز
منتظر نمانده اند تا ناخن بار دیگر از مرز گوشت سر انگشتانش بگذرد و بار دوم و سوم
گوشت سر انگشتانش را هم با ناخن هایش کشیده اند و دیگر سر انگشتان دست و پای احمد
حس ندارند.

فکر می کنم وقتی احمد نماز یا قرآن و یا دعا می خواند کلمات را درست تلفظ نمی کند و
شاید از نظر برخی ها نمازش صحیح نباشد، چرا که دیگر حاج احمد دندانی در دهان ندارد
که واژه ها را درست تلفظ کند، ضربات پی در پی مشت و لگد به دهان احمد هر بار او را
به دوران کودکی زمانی که هنوز دندان نداشت نزدیک و نزدیک تر ساخته است.

احمد که نمی داند دندان پزشک چه صیغه ای است؛ از این رو با شکستن هر دندان و به عصب
رسیدن آن هفته ها باید با درد یکی از آنان بسازد و بسوزد و…

نمی توانم تحمل کنم و افسار فکرم را در دست بگیرم. بلند می شوم هوایی بخورم تا شاید
این فکرها از سرم دور شود.

باور کنید هرگز نمی خواهم خاطره خوانندگان امتداد را آزرده کنم و یا نمک بر زخم
خانواده حاج احمد بریزم، فقط می خواهم فاصله نجومی خود را در وضعیت فعلی با حاج
احمد به تصویر کشم. مایی که تابستان ها جلو کولرها و زمستان را کنار بخاری نمازمان
را می خوانیم، ناهار بی ماست و نوشابه و سالاد و دسر را ناهار نمی دانیم، با بهترین
غذا روزه می گیریم. متن هایمان را با روان نویس می نویسیم، مبادا که ترک بردارد…
ادعا هم داریم که با پیروان و مدافعان مکتب خمینی، در سراسر دنیا با همه رنج ها و
شکنجه ها همراه و همسنگریم…

… شاید هم احمد زنده نباشد و درست همان روز و یا شاید بعد از روزها و یا ماه ها
شکنجه و گرسنگی دستان او و همرزمانش را از پشت بسته و در جایی شای