پاورپوینت کامل اینجا هم کربلا برپا بود;گام به گام در مناطق عملیاتی غرب کشور ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اینجا هم کربلا برپا بود;گام به گام در مناطق عملیاتی غرب کشور ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اینجا هم کربلا برپا بود;گام به گام در مناطق عملیاتی غرب کشور ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اینجا هم کربلا برپا بود;گام به گام در مناطق عملیاتی غرب کشور ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

استان کرمانشاه

پاوه: این شهر مهم ترین اتفاق نظامی اش را یک سال قبل از جنگ تجربه کرد. کلاً
شهرهای استان های غربی یکی ـ دوسال زودتر به استقبال جنگ رفتند و به نوعی پیشکسوت
عرصه دفاع مقدس هستند! حدوداً شش ماه از انقلاب می گذشت که حزب دمکرات به سرکردگی
«قاسملو» و گروهک های ضدانقلابی دیگر، بعد از فتح سنگر به سنگر به پاوه رسیده بودند
و در آنجا هم شروع کرده بودند به تیر و تیراندازی و راه بستن و کشت و کشتار.
بازرگان هم که آن زمان نخست وزیر دولت موقت بود، مهرورزی اش گل کرده بود و اعتقادی
به برخورد مسلحانه نداشت. دکتر چمران هم که معاون نخست وزیر بود عازم پاوه شد تا
قضیه را مسالمت آمیز حل کند. بالگرد آنان به پاوه رسیده، نرسیده مواجه شد با بارانی
از گلوله که از هر طرف به سمتش می رفت. با هر زحمتی بود بالگرد نشست و سرنشینان
سینه خیز خودشان را به پشت دیواری رساندند تا حداقل برای مذاکره زنده باشند. در
همین اوضاع درهم و شیرتوشیر، هواپیمای فانتومی هم که برای شناسایی و کمک آمده بود،
نرسیده به پاوه رفت توی دل کوه. ته دل مدافعان شهر کم کم خالی شده بود که روز بعد
فرود بالگرد کورسوی امیدی در دلشان پدید آورد. رسیدن مهمات و آذوقه و انتقال
مجروحین در آن شرایط چیز کمی نبود، اما نیروهای ضدانقلاب بالگرد را هم پیاده کردند
و تمام مجروحین و خدمه شهید شدند. شرایط خیلی بدی بود. فقط مانده بود خانه پاسداران
در مرکز شهر و ژاندارمری در غرب. دشمن بیمارستان را همان روز گرفته بود، با ۲۵
پاسدار مجروح که حتی توان حرکت نداشتند. همه آنها را پشت دیوار بیمارستان به گلوله
بستند؛ سر بعضی شان را بریدند و… .

اوضاع ناجوری بود. دشمن شهر را درو می کرد و پیش می آمد و از آنجا که برحسب عادت
شروع کرده بودند به غارت مردم. یادشان رفته بود برای چه به پاوه آمده اند! به خاطر
همین، سرکردگان، ماشین راه می انداختند و با بلندگو اعلام می کردند: «ما فقط
آمده ایم پاسداران و دکتر چمران را سر ببریم!» اما آنها کار خودشان را می کردند و
همین باعث شد که به آرامی به سمت ژاندارمری و خانه سپاه در حرکت باشند. حلقه محاصره
تنگ تر می شد که صبح شد. دو هواپیمای فانتوم مواضع اسلحه سنگین دشمن را کوبیدند و
فشار کمتر شد، اما هنوز هیچ امیدی نبود. شهری به هم ریخته، با مهاجمانی مسلح، قتل و
غارت و آتش سوزی. چمران بالای دیوار خانه پاسداران ایستاده بود و به این شهر نگاه
می کرد. ناگهان فریاد الله اکبر پاسدارها بلند شد. امام(ره) پیام داده بود: «… به
دولت و ارتش و ژاندارمری اخطار می کنم اگر با توپ ها، تانک ها و قوای مجهز تا ۲۴
ساعت دیگر حرکت به سوی پاوه نشود، من همه را مسئول می دانم… تا دستور ثانوی، من
مسئول این کشتار وحشیانه را قوای انتظامی می دانم…» سربازانِ خسته، روحیه گرفتند
و خیلی از افراد ضدانقلاب با هوش سرشار و آینده نگری شان فرار را بر قرار ترجیح
دادند و خودشان را در کوه ها گم وگور کردند. نیروها از تمام شهرهای اطراف، حتی با
پای پیاده خودشان را به پاوه رساند و پاوه آزاد شد. پاوه را چمران آزاد کرد، پاوه
را مردم آزاد کردند، پاوه را پاسداران آزاد کردند؛ اما قبل از همه فرمان امام، پاوه
را آزاد کرد.

ارتفاعات بازی دراز: منطقه کوهستانی و استراتژیکی است که همان اول جنگ، عراقی ها
گرفتندش و بی خیالش هم نمی شدند. از آنجا می شد جاده های ورودی به شهرهای اطراف را
کوبید، پرواز هواپیماها را کنترل کرد و هزار کار دیگر. این ارتفاعات آن قدر مهم بود
که صدام دستور مراقبت شدید از آن را داده بود و گفته بود: «اگر ایرانی ها این
ارتفاعات را پس بگیرند، کلید بغداد را به آنها می دهم!» آنها هم جاده سازی کرده
بودند و کلی آدم آنجا مستقر کرده بودند که نکند کلید بغداد دست ما بیفتد!

اما بعد از سه ماه کار شناسایی، در اردیبهشت سال ۱۳۶۰ بود که عملیاتی هشت روزه شروع
شد و بعد از کلی تک و پاتک، ارتفاعات به دست ما افتاد. در این عملیات علی اکبر
شیرودی پشت تپه ها پنهان می شد و ناغافل می رفت سروقت تجهیزات دشمن. در یکی از همین
عملیات ها بود که مورد اصابت گلوله های عراقی قرار گرفت و رفت به آغوش شهادت.

صدام حق داشت وعده دادن کلید بغداد را بدهد. چون بازپس گیری این ارتفاعات کار آسانی
نبود. شاید اصلاً کار ما نبود. اسرای عراقی سراغ فرمانده رزمنده های ایرانی را
می گرفتند، فرمانده ای که سوار بر اسب سفید، فرماندهی رزمندگان ایرانی را بر عهده
داشته است. آنجا رزمنده ها هم فهمیدند چه خبر است! شهید بهشتی گفت: «خانقاه عرفان
واقعی، بازی دراز است».

سومار: این شهر در مرز ایران و عراق است و فقط پانزده کیلومتر با شهر «مندلی» عراق
فاصله دارد. این شهر در ابتدای جنگ به تصرف نیروهای عراقی درآمد. از مهم ترین
عملیات های انجام شده در این منطقه، عملیات مطلع الفجر است.

در مهرماه ۱۳۶۶ مورد حمله شیمیایی قرار گرفت و خودتان می دانید یعنی چه؛ یعنی کشته
شدن بسیاری از مردم شهر، یعنی بیماری های ژنتیکی، یعنی… در هشتم مرداد ۱۳۶۷ بود
که سومار به طور کامل آزاد شد.

الان سومار، تنها شهر بدون شهروند ایران است. این شهر پر است از خانه های نیمه کاره
ساخته شده خالی و البته یک شهرداری که دنبال کسی می گردد که از او عوارض شهرداری
بگیرد. البته یک مشتری دائمی هم دارد، مغازه ای که به سربازان سیگار و ساندیس
می فروشد!

مزرعه های سومار هنوز پر هستند از مین های خنثا نشده ای که منتظر پایی است که… هر
سال مراسمی می گیرند به مناسبت بیماران شیمیایی سومار که اگر این هم نبود، سومار
فراموش می شد؛ همان طور که ساکنین اش فراموشش کردند.

تنگه چارزبر (گردنه مرصاد): برعکس خیلی از مناطق کردستان که مهم ترین وقایعشان را
در طول هشت سال جنگ تحمیلی و یا حتی زودتر از آن تجربه کردند، تنگه چارزبر بعد از
قطعنامه بود که بر سر زبان ها افتاد. بعد از قطعنامه ۵۹۸، منافقین که احساس
می کردند دستشان در پوست گردو خواهد ماند. رفتند پیش پدرخوانده شان و قول دادند
تهران را در پنج روز فتح کنند. پدرخوانده هم از اینکه فرزندانش مثل خودش خالی
می بندند به وجد آمده بود. قول همه گونه همکاری را داد. منافقین از مرزهای غربی
وارد شدند و به خاطر عقب نشینی نیروهای نظامی از مرز (به علت قطعنامه) خیلی راحت تا
اسلام آباد پیش آمدند، اما همین مورد هم باعث نشد که آنها از کار همیشگی شان غافل
شوند و در بین راه علاوه بر کشتار که کار روزمره شان بود، در بیمارستان اسلام آباد،
تمام نیروهای بسیجی و پاسدار را سربریدند. آنها که به آسانی تا آنجا پیش آمده
بودند، در این فکر بودند که به ازای هر روز زودتر به تهران رسیدن چقدر پاداش
بگیرند!

در همین حال و هوا بودند که با مقاومت رزمندگان و مردم و با دیدن تجهیزاتشان به
فرماندهی شهید صیاد شیرازی به خودشان آمدند، اما تا بخواهند به خودشان بیایند، ۱۵۰۰
کشته داده بودند. بعد از آن هم غیورانه(!!) به سمت خاک عراق عقب نشینی تاکتیکی(!!)
کردند و هواپیماهای بعثی هم با حمایتی که از آنها کردند، عملیات فرار را با موفقیت
انجام دادند(!!)

در سال ۷۱ کلنگ احداث یادمان این عملیات را شهید صیاد شیرازی به زمین زد و خود او
بود که در سال ۷۵ این یادمان را افتتاح کرد. منافقین سال ها بعد در لباس مأمور
شهرداری صیاد را به شهادت رساندند. آنها حتی در این کار هم منافق بودند.

قصرشیرین: اسم قصرشیرین بیشتر از هرچیز عشق را در ذهن آدم زنده می کند. آن هم نه از
این عشق های سه کیلو صدتومانی. عشقی به بلندای عشق فرهاد. فکر می کنی صدای تیشه های
فرهاد است که در شهر می پیچد و هنوز عشوه گری های شیرین. اگر از مردم در مورد دهه
۶۰ بپرسی هم همه از عشق می گویند. می گویم عشق فرهاد؟ می خندند. این است قصرشیرین:

قبل از شروع رسمی جنگ و آن موقع که عراق در فکر حمله کردن یا نکردن به ایران بود سر
توپ هایشان را گرفتند سمت قصرشیرین و شروع کردن به کوبیدن شهر. یعنی قصرشیرین از
خردادماه که حمله آزمایش و طرح کاد ارتش عراق بود زیر توپ و موشک بود. هر روز
گلوله ها و بمب ها به سمت شهر شلیک می شد و هربار قسمتی از شهر تخریب، تا اینکه آخر
شهریورماه، جنگ به صورت رسمی شروع شد. در همان دو ـ سه روز اول عراقی ها به
قصرشیرین رسیدند. گرچه مقاومت مردم شهر و نیروهای نظامی با عقب نشینی مقطعی آنان
همراه بود، ولی بعثی ها با حمله از محورهای دیگر شهر را محاصره کردند. ریختند توی
شهر، مردم را اسیر کردند، نیروهای انقلابی را دار زدند، از زنان و بچه ها به عنوان
نیروهای خدماتی بهره جستند و ناگوارت