پاورپوینت کامل درست مثل انگشتر مادر ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درست مثل انگشتر مادر ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درست مثل انگشتر مادر ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درست مثل انگشتر مادر ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۸

تا چشم کار می کرد خاک بود و خاک، با بوته های کوچک زردرنگ خار که هر از گاه، با
وزش بادهای تند صحرایی، ریشه کن می شدند و کف دشت قل می خوردند. قطره شور عرق که
چشمش را سوزاند، یادش آمد برای لحظاتی طولانی، پلک نزده بوده است. بعد یادش آمد
چقدر خسته است. یادش آمد هوای کیوسک، چقدر دم کرده است. روزنامه را از زیر پایه
صندلی بالا کشید و چند بار چپ و راستش کرد تا هوای اتاقک کمی عوض شود. نگاهش افتاد
به هفتِ عمودی: نوعی از گاز شیمیایی مورد استفاده عراق در جنگ علیه ایران… جدول
را نصفه نیمه حل کرده بود. کلمه «ناخدا» را از ردیف افقی درآورده بود. با این حساب،
حدس نام گاز شیمیایی که اولش با «خ» شروع می شد، برایش چندان سخت نبود، اما گرما و
کلافه گی، رمقی در او باقی نگذاشته بود. خودکار را دید اما بی آنکه به سویش دست
دراز کند، چشمانش را بست.

با صدای گرومپ گرومپ از خواب پرید. برای لحظاتی، فراموش کرده بود کجاست. خیال
می کرد اگر چشمانش را باز کند، مادر را می بیند که پشت چرخ خیاطی نشسته، و مریم را
که مثل همیشه روی شکم خوابیده و ماژیک ها را یکی یکی، آب دهنی می کند و می کشد روی
کاغذ. و صدای جیر جیر ماژیک های نیمه خشکش در اتاق می پیچد. صدای جیر جیر درِ اتاقک
که آمد، خواب کاملا از چشمانش پرید.

ـ عجب هواییه! یه تیکه ابر هم تو آسمون نیست…

مسعود آمده بود نگهبانی را تحویل بگیرد. اضافه خدمت، در این روزهای داغ نیمه مرداد،
حسابی لجش را درآورده بود. با عصبانیت اسلحه را به گوشه ای پرت کرد و شکسته های
موبایل اش را از جیب در آورد و گفت:

ـ یه ماسماسک واسه تفریح داشتیم که اونم، مسئول خوابگاه، داغونش کرد.

بعد قیافه حق به جانبی گرفت و گفت:

ـ منم کم نیاوردم. تو روش وایسادم و گفتم: عیبی نداره، بابام یکی دیگه می خره…

توی چشم های مسعود خیره شده بود.کلمه «بابا» ذهنش را قلقلک داد، اما او را یاد چیزی
نینداخت. اصلا مگر یک پسر بچه سه ـ چهار ساله، چیزی هم از دورو بری هایش به یاد
می آورد؟ مادرش گفته بود که بابا همیشه او را روی دوش خودش بلند می کرده، و آنقدر
این کار را تکرار کرده بود که او حسابی، بغلی شده بود. همه اش بهانه می آورد و تا
بابا، به دوشش نمی گرفت، آرام نمی شد. مادر گفته بود:

ـ بابات بدجوری به تو عادت کرده بود. هر بار که نامه می نوشت، با جمله «پسر گلم،
سلام» شروع می کرد. به دلم موند یک بار بنویسه همسر عزیزم، سلام!

قبل از اینکه از اتاقک پایین بیاید، یک بار دیگر دشت خاکی را با چشمانش مرور کرد.
انگار که پی گمشده ای می گشت. خرده وسایلش را برداشت و راه افتاد. احساس کرد اگر
چند دقیقه دیگر بالای پله های فلزی بماند، حتما پوست صورتش از شدت گرما کنده می شود
و می افتد پایین. از تصور کردن احساسش، خنده اش گرفت. مسعود پیش خودش گفت: این
گرمای لعنتی، اینم دیوونه کرده…

چادر سربازها، چند صد متر عقب تر بود. صدای لودر از پشت خاکریز می آمد. از آن بالا
هم دیده بود که یک عده دارند کار می کنند. التماس کرده بود که اجازه بدهند او هم در
بخش تفحص مشغول باشد، اما اجازه ندادند. راه ندادند.گفتند تقاضای سرباز نگهبان
کرده ایم نه برای تفحص.

مجبور شده بود به نگهبانی راضی شود. مسئولین کلی درباره حساسیت منطقه گفته بودند که
او را مجاب کنند. دست آخر، نه آنها، که بالاخره خودش، خودش را مجاب کرد:

ـ باید بابا بخواد…

و توی نامه نوشته بود: مادر! مگر نمی گفتی بابا به خوابت می آید و سراغ از ما
می گیرد؟ چرا نمی گویی که من یک قدمی اویم؟ چرا نمی گویی که پارتی شود برای تک
پسرش، تا او را پشت خاکریزها هم راه بدهند، مادر!… و آمده بود باز بنویسد و
شکایت هایش را ادامه دهد که یاد لحظه ای افتاد که مادرش دارد این نامه را می خواند.
به دل لرزان مادرش رحم کرد…

صدای لودر همچنان، از پشت خاکریز می آمد. با اینکه به چادرها داشت نزدیک می شد.
ناگهان راهش را به سمت خاکریز کج کرد و به آن طرف سرک کشید. عمامه حاج عبدالله،
حسابی خاکی شده بود و دانه های درشت عرق، روی پیشانی اش می درخشید. آقا مهدی رفته
بود توی گودال و با انگشتانش لایه های خاک را به آرامی جابه جا می کرد. مثل همیشه
هم زیر لب زمزمه ای داشت. دعای کمیل های باحالی هم می خواند. شب های جمعه، بچه ها
جمع می شدند توی چادر بزرگ دمِ منبع آب. آقا مهدی دعا می خواند و بچه ها را تا یک
هفته شارژ می کرد. آن وسط شعرهای عجیب و غریبی هم می گفت و فورا آهنگی برایش
می ساخت و می خواند… شعرهای آقامهدی اگرچه وزن و قافیه درست و حسابی نداشت، اما
به بچه ها حسابی می چسبید. آقاگل هم پشت فرمان لودر نشسته بود و دانه ای اشک، از
چشمانش همین طور می ریخت پایین. می گفتند پیرمرد، چند سال پیش همراه زائران راهیان
نور، آمده شلمچه. با دو تا ساک جمع و جور رفته پیش فرمانده مقر و گفته:

ـ چه بخواید چه نخواید من اینجا موندنی ام… اول از همه هم کفنش را از توی ساک در
آورده و گفته: فکر همه چیز را هم کرده ام!

گفته اند: پدر جان! پس خانواده ات؟

گفته: حاج خانوم رفته پیش اکبر آقا. اکبرآقای گلم هم که اینجاست…

از همان وقت ها بچه ها اسمش را گذاشتند آقا گل… آقاگل ماندنی شد. چون لجبازی کرد.
پافشاری کرد. خودش را انداخت وسط خاک ها و گفت: بگید اتوبوسا برن. من با اونا
برنمی گردم…

اما او از این کارها بلد نبود. بلد نبود دادو هوار کند. بلد نبود حتی بلند صحبت
کند. می دانست دوره سربازی اش که اینجا تمام شو