پاورپوینت کامل در بیابان ها بودیم، در خیابان ها چه می کنیم؟ ۱۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در بیابان ها بودیم، در خیابان ها چه می کنیم؟ ۱۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در بیابان ها بودیم، در خیابان ها چه می کنیم؟ ۱۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در بیابان ها بودیم، در خیابان ها چه می کنیم؟ ۱۴ اسلاید در PowerPoint :

۴

خانم یا آقای عزیز، سلام

نامه ای که قصد داشتید بنویسید، اما ننوشتید، به دستم رسید. نیازی هم نبود بنویسید.
از این نامه های نانوشته، گه گاه به دست ما می رسد. با رنگ سفید بر روی کاغذ هایی
از جنس حیرت نوشته بودید: «چرا جنگ؟»

من سن شما را نمی دانم، ولی نسل ما نسلی نبود که حساب و کتاب بلد باشد و همیشه با
خود ترازویی را حمل کند که سنگ آن از جنس هزینه ها و محاسبات دقیق اقتصادی و سیاسی
باشد. مشکل ما این بود که وقتی جنگ شروع شد، وقت نداشتیم چون و چرا کنیم. یک روز به
هوای دیدن کبوترهای مهاجر پاییزی، سرمان را به سوی آسمان بلند کردیم که دیدیم آسمان
پر از هواپیماهای بعثی است. باور کنید، فرصت بحث و جدل نبود؛ وگرنه شاید ما هم کمتر
از شما با جنگ مخالف نبودیم.

ما هنوز بالغ نشده بودیم که روی دوشمان سنگینی جنازه دوستان مان را حس کردیم. هنوز
وزن و قد و اندازه خودمان را نمی دانستیم که فهمیدیم کلاشینکف سبک تر از ژ۰ است و
صدای خمپاره، زیرتر از صدای موشک است. فرق است بین نسلی که صدای انفجار را فقط
شب های چهارشنبه سوری در میدان های زیبای شهر شنیده است با نسلی که گوشش پر است از
صدای نارنجک و زوزه خمپاره و نعره راکت. ما هنوز داخل آدم های بزرگ نشده بودیم که
هفته ای یک بار وصیت نامه می نوشتیم و برای لباس های کهنه و چند دفتر و کتاب و
دوچرخه همیشه پنچرمان وارث تعیین می کردیم.

الان هم از ما انتظار نداشته باشید که مثل شما طعم زندگی را چشیده باشیم و برای
رسیدن به آن، خود را به آب و آتش بزنیم. من هنوز اسم کسی را نمی شنوم که مرا یاد
یکی از دوستان شهیدم نیندازد. دوستی داشتم که از جان دوست ترش می داشتم. جلو چشمم
تکه تکه شد و وقتی مادرش من را دید، با چشمانش به من می گفت چرا باید تو بمانی و از
فرزند من جز چند تکه گوشت و مقداری استخوان برنگردد؟ هنوز هم وقتی از کوچه آنان
می گذرم دلم می لرزد که مبادا باز با آنان روبرو شوم. می بینید خانم یا آقای عزیز؟
ما حتی از زنده بودن مان هم شرمساریم.

شاید حق با شما باشد و شاید درست همین باشد که هر کس به فکر خود باشد و گلیم خود را
از آب بیرون بکشد. من نمی دانم.