پاورپوینت کامل برگشتنی، دنیا یه رنگ دیگه ای داشت ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل برگشتنی، دنیا یه رنگ دیگه ای داشت ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل برگشتنی، دنیا یه رنگ دیگه ای داشت ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل برگشتنی، دنیا یه رنگ دیگه ای داشت ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۴۲

سلام، خسته نباشید، خدا قوت!

امشب دلم خیلی گرفته؛ به خاطر خودم، رفتارم، رابطه ام با خدا، قول و قراری که با شهدا بستم و بهش عمل نکردم و…. چی بگم و از کجا بگم؟ وقتی رفتم دانشگاه، تازه با شهید و شهادت آشنا شدم. همیشه به رفتنم به دانشگاه، افتخار می کنم. در دانشگاه چیزایی به دست آوردم که هیچ کجا نه عینش رو دیدم و نه در موردش حرفی شنیدم.

وقتی رفتم خوابگاه دانشگاه، به سرپرست خوابگاه گفتم منو تو اتاقی ساکن کنه که بچه هاش حاشیه نداشته باشند. بیشتر منظورم درس خواندنشون بود. مسئول خوابگاه نگاه چپی کرد و از زیر عینکش گفت بروم اتاق فلان! وقتی رفتم تو اتاق، دیدم کلی عکس شهدا به در و دیواره! تعجب کردم. تو اتاق بچه دانشگاه و این جور چیزها! چیزی سر در نمی آوردم از اون عکس ها، ولی حال و هوای اتاق حس خاصی داشت. فکر کردم لابد هم اتاقی هام حتماً از اون بچه های مذهبی هستنن که نمی شه باهاشون حرف زد و شوخی کرد. صبر کردم تا اومدن. روز اول با دوتاشون آشنا شدم. عجب دخترایی بودند! اگه صد سال دیگر عمر کنم و دانشگاه برم، مطمئنم دیگه دخترای به این پاکی نمی بینم. از دو شهر مختلف بودند، اما خیلی صمیمی و پاک و ساده. به قول خودمون بچه مثبت… من اصلاً به روی خودم نیاوردم که چیزی از شهدا و بسیج و… سر در نمی یارم؛ یعنی نمی خواستم کم بیارم. شدم همرنگ جماعت. باهاشون دفتر بسیج می رفتم و تو کاراشون شرکت می کردم. تونستم کارای فرهنگی بسیج دانشگاه رو موفق تر از قبل کنم. اونا میدون دادند و منم که یه جورایی سررشته داشتم تو این کارا کمک کردم. توی مراسم دعای عاشورا، رحلت امام، هفته بسیج، آزادی خرمشهر، هفته دفاع مقدس و…. تا این که زمان ثبت نام اردوی بازدید از مناطق جنگی فرا رسید. خانواده من اهل این جور چیزا نبودند؛ یعنی من کاملاً با فرهنگ شهدا نا آشنا و غریبه بودم. اصرارم کردند نرو… مگه بیکاری… می خوای بری چی ببینی؟ منم از اون جایی که هر کاری بخوام، بلاخره می تونم دلشون رو راضی کنم، رفتم؛ با همون بچه های با حال دانشگاه که اکثرشون بسیجی بودند.

چی بگم از حال و هوای جنوب. آخه من کی ام که بخوام از حال و هوای اون جا بگم؛ اونم واسه شماها که پاک پاکین. اولین جایی که رفتیم، فتح المبین بود. خدا می دونه که چقدر زار زدم. اصلاً باورم نمی شد. نمی تونستم خودم رو کنترل کنم. زیر شونه هامو گرفتند و منو از تو کانالا رد کردند. وقتی سوار اتوبوس شدیم بریم واسه دیدن جاهای دیگه، احساس سبکی به من دست داده بود. اگه بگم تازه متولد شده بودم، اغراق نکردم. رفتیم هویزه، دهلاویه، شلمچه، طلاییه و… شب آخر اسکان داده شدیم تو پادگان میشداغ که توصیف اش به همون شهدا قسم، سخته. چه حسی بود. بعد از چهار سال، هنوز وقتی بهش فکر می کنم احساس می کنم خون تو رگ هام منجمد می شه. اندازه تمام بیست و چند سالی که از عمرم تو بی خیالی و… گذشته بود رو با اشک چشمام شستم و قول دادم بشم یک انسان واقعی؛ اونم از نظر شهدا. سرحال بودم از این که خیلی دیر نشده بود، خودم رو پیدا کرده بودم. وقتی شب واسه به تصویر کشیدن گوشه ای از شبای عملیات بچه ها تو زمان جنگ رفتیم، دیگه نفهمیدم چی شد. هنوزم نمی تونم درک کنم اونا به چی رسیده بودن؛ اونا زندگی رو تو چی معنی کرده بودن. اونا می خواستند به کی برسن، نمی دونم. دارم پرت و پلا می گم، ولی درکش واسه من واقعاً سخته. از هر کسی هم پرسیدم، چه دوستام، چه مسئولین، چه راویا، همه یه جورایی نظر خودم رو داشتند. همه یه جورایی کارشون رو حقیقتاً خدایی می دونستند که از عقل آدمیزاد خارجه… وقتی برگشتم، دنیا برام یه رنگ دیگه داشت! با یه حس و حال قشنگ تری هر