پاورپوینت کامل رسم پرنده شدن ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رسم پرنده شدن ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رسم پرنده شدن ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رسم پرنده شدن ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

خداییش این انصاف نیست. هست؟ این که موقعیتی پیش بیاید و قرعه فقط به نام بعضی ها بیفتد و آنها را خدایی کند. پس بقیه چی؟ چرا همه چیزهای خوب خدا مال آنها باشد؟ مگر ما دل نداریم؟ مگر آرزوی شهادت توی سر ما نیست؟ پس چرا از بین این همه آدم، فقط اسم یک عده خاص جزو لیست شهدا می شود؟ خب اگر راز و رمزی در کار است، به ما هم بگویند دیگر!

بند قبل را برای این نوشتم که بگویم ادّعای لیاقت داشتن برای شهادت توی سر خیلی از ما وول می خورد. اصلاً کدام یک از ما هست که مثلاً بگوید من این کاره نیستم؟!… یا مثلاً بگوید بهشتی شدن ارزانی خودشان… خب ما هم دل داریم و دلمان سرسبزی درخت و صدای بلبل بهشت را می خواهد. همه ما هوس گاز زدن آن میوه های خوش رنگ و بو را کرده ایم. لابد فقط می ماند یک عدد دشمن که بیاید و ما را به گلوله ببندد و بعد… کار تمام شود. نه؟!

جسته – گریخته توی منابع سرک می کشم. لابه لای وصیت نامه ها و زندگی نامه ها. می خواهم ببینم فرق آنها که رفتند با ما که ماندیم، چیست. مرام آنها چگونه بوده؟ دنبال خصلت ویژه ای می گردم که در آنها هست و در ما نیست یا شاید مقدار آن در ما خیلی کم است. یک چیزهایی پیدا کرده ام. گرچه ناقص و کم اند، اما بالاخره جزئی از همان اسباب و عللی هستند که بعضی ها را شهید کرده و بعضی ها را نه.

وقتی کسی همه وجود شما باشد، برایش چه می کنید؟ وقتی کسی را عمیقاً و از ته قلب، دوست داشته باشید و به منزله روح شما باشد، احتمالاً اولین کاری که می کنید این است که هرچه بگوید، انجام می دهید… اما این راضی تان نمی کند. وقتی کسی روح شما باشد، خب، برایش می میرید دیگر! برای کسانی که شهید شدند «روح منی خمینی» فقط یک شعار نبود. آنها این جمله را می گفتند و می خواستند تا آخر خط بروند؛ بدوند.

احتمالاً سینه سپر کردن مقابل آتش و گلوله، جنم می خواهد، شجاعتی که اصلاً ربطی به تیپ و قیافه و هیکل و زور بازو ندارد. شجاعتی که در بیشتر موارد اصلاً به چشم نمی آید، اما کارکردش را در همان موقعیت های بحرانی و حساس می شود مشاهده کرد. از آن شجاعت ها که به باور انسان تبدیل می شود و به این راحتی ها از بین نمی رود. حتی ممکن است بعضی از شهدا هم از داشتن همچین جنمی بی خبر باشند، اما به وقتش به کارشان می آید.

ظاهراً یک عینک نامرئی روی چشم شهدا بوده که روی چشم ما نیست! یک عینک عجیب برای دیدن ماورای زمان و مکان. شهدا با تمام وجود به زندگی پس از مرگ و سعادت حقیقی آن ایمان داشتند. گویی که دنیای پس از این دنیا را با آن عینک نامرئی می دیدند و به همین دلیل، زن و زندگی و فرزند و مال و اموال، آنها را دلبسته این دنیا نکرده بود. دلبستگی ها، طناب هایی هستند که نمی گذارند آدم از دست این دنیا خلاص شود. شهدا این طناب ها را بریده بودند.

اهل انتخاب بودند. چه کنم چه کنم توی کار آنها نبود. دودلی و شک و تردید را به خودشان راه نمی دادند. وقتی بهترین راه را تشخیص می دادند، سریع انتخابش می کردند. حالا خداییش ما چقدر این کاره ایم؟ مصلحت اندیشی آفتِ حرکت های این دوره زمانه شده. نشده؟

پاتوق داشتند. با آدم های باحال و بامرام رفاقت می کردند. جلس