پاورپوینت کامل دانه های تسبیح عصمت ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دانه های تسبیح عصمت ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دانه های تسبیح عصمت ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دانه های تسبیح عصمت ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

هنوز خیلی مانده بود تا غنچه های بهار ۱۳۸۰ پژمرده شوند که جواد، مادرش را به سرعت به بیمارستان می رساند. او با سابقه پنجاه و چهار ماه حضور در جبهه ها سال ها از فراغ دوستان و برادران شهیدش می نالید. حاجیه عصمت حسین زاده تنها مادر او و دو برادر شهیدش علی و کاظم نورالهیان نبود؛ در مکتب مادرش سه شهید دیگر (عباس تشکری، علی موحدی خواهرزاده مادرش و شهید علی توحیدی) هم به باور کمال نترسیدن از مرگ در مسیر دفاع از انقلاب توحیدی امام راحل رسیده بودند.

در مسیر خانه تا بیمارستان سانحه دلخراش تصادف، جواد و مادرش را مهمان گلستان همیشه بهار شهیدان کرد.

جناب حجت الاسلام آقای نوراللهیان دامت افاضاته

خبر مصیبت درگذشت ناگهانی والده مکرمه و برادر عزیز آن جناب موجب تأسف و نأثر اینجانب گردید. آن مخدره محترمه که دو تن از فرزندان خود را تقدیم انقلاب کرده است یقیناً در پیشگاه الهی حائز مقامی بس ارجمند است و به دیدار عزیزان شهید خود محفوظ است. ان شاءالله.

این حادثه غم انگیز را به جنابعالی و والد محترم و سایر بازماندگان تسلیت عرض نموده علوّ درجات درگذشتگان و صبر جمیل برای بازماندگان را از خداوند مسئلن می کنم.

سیدعلی خامنه ای

۱۳/۱/۱۳۸۰

صدای دلنشین مادر، قُلقُل سماور و بوی عطرِ یاسِ «عصمت» محمدرضا را از خواب بیدار می کند. «سحرخیزی و نماز» نخستین درس عملی ای است که محمدرضا و برادران و خواهران دیگر او از «مکتب مادر» می آموزند.

مادر در گرگ و میش هوا لباس فرزندان را در «تشتی» می نهد. «محمدرضا» را به همراهی خود فرامی خواند و با بر زبان راندن نام مقدّس «علی» و «فاطمه» آن را بر سر می نهد و با زبان مادرانه «توسل» را نیز به او و دیگر فرزندان می آموزد.

آهسته و آرام از کنار حجره عمو و عمه اش که در سنین خیلی پایین، پدر مهربانشان را از دست داده بودند و پس از فوت پدربزرگ محمدرضا، با آنان زندگی را می گذرانند، رد می شود تا مزاحمتی را بر آنان که همواره با دیده احترام به او می نگریستند، ایجاد نکند. مسیر خانه تا کنار جوی آب دروازه نوقان که صبح به همراه فرزندش می کند؛ درسی دیگر در مکتب مادر به نام «تلاش در سایه سار تعبد و توسل» بود که هرگز از قاب نگاه فرزندان زدوده نشد.

آفتاب در حالی طلوع می کند که هشتمین خورشید ولایت عشق، قبل از او خانه «حاج عباس» را گرمای خاص بخشیده. همه بر سفره ای ساده می نشینند و نگاه محبّت آمیز مادر، چون غذای سفره، عادلانه در بین کودکان تقسیم می شود.

پدر دوچرخه اش را از کُنج حیاط بیرون می آورد و در را می گشاید. همان خانه ای که هنگام عزاداری سالار شهیدان، حسینیه دل های شکسته اهل محل بود.

محرم که می شد، این مادر بود که لباس سیاه بر تن یکایک کودکان می کرد و مشکی به دست پسر پنج ساله اش، تا ساقی لب تشنگان باشد که تشنه «نام حسین(ع)» بودند. به امید روزی که او «جامعه» را سیراب از «کلام و اندیشه» حسین(ع) نماید.

هزینه سفره ساده خانه، پدر را به سوی مغازه کوچکش رهسپار می کند. پدر که علقه ای خاص به شهید نواب صفوی، شیخ مجتبی قزوینی، حاج علی اصغر عابدزاده و از همه بیشتر، شهید هاشمی نژاد و آیت الله خامنه ای داشت و در محافل آنان شرکت می کرد، بیشتر وقت خود را در حجره کوچکش می گذراند. اما به دست آوردن «لقمه ای حلال» مادر را به نشستن وانمی داشت.

پس از جمع کردن سفره و شستن استکان ها از خانه خارج می شد و با نگاه و عرض ادبی به گنبد طلایی، مسیر خانه تا کوچه مسجد عرب ها، واقع در شمال غربی حرم مطهّر را عفیفانه اما باوقار طی می کرد. تسبیح هایی که روز قبل ساخته بود را به «حاج محمد تسبیح ساز» تحویل می داد و باز خاک حریم رضوی را با حرمتی خاص در بقچه ای می نهاد و به خانه بازمی گشت.

گوشه ای از حیاط خانه «گلیم و تشتی» کوچک کارگاه مادری بود که «تُربت غریب خراسان» را گاه با اشک چشمانش در سوگ مادر پهلو شکسته آن امام(ع) گِل می کرد. دانه های تسبیح در دستان وضو گرفته او و گاه دستان محمد رضا، محمد ابراهیم و عفّت و علی و از همه بیشتر عمّه نه ساله، به گونه ای شکل می گیرد که درس زندگی دیگری در «مکتب مادر» همچنان ادامه دارد.

نخِ تسبیح، محبّت اهل بیت(علیهم السلام) است. اگر این رشته بگسلد، دانه های تسبیح قطره هایی از دریاست که به ساحل می افتد؛ قطره جدای از دریا در برابر کوچک ترین تابش آفتاب و یا نسیمی خشک می شود.

چون شب بر زمین پرده می افکند و سکوت همه جا را فرا می گرفت، او می ماند و گهواره «علی». برای «علی» نیز قصّه «علی» را لالایی می کرد؛ همان گونه که برای «محمد رضا» قصّه «محمد» و «رضا» را تعریف کرده بود؛ همان گونه که برای محمدابراهیم، قصّه «ابراهیم» و بعدها برای «کاظم» و «مرتضی» و «مهدی» و «جواد» قصّه آنانی که به عشق نامشان، آنان را صدا می زد.

با یک دست اشک از چشمان خود می گرفت و با دستی دیگر گهواره «علی» را به حرکت درمی آورد و قصّه می گفت. او نه گهواره که تاریخ فردای حماسه تشیّع را حرکت می داد؛ فردایی که محمدرضایش بر «منبر» و علی، کاظم، محمد و جوادش در «سنگر» و دکتر با فضیلتش مرتضی و دکتر مهدی بسیجی اش به عبادت و خدمت بپردازند و قصّه های او را برای نسل آینده زمزمه کنند.

شناخت انسان «موحد»، شناختی دور از دسترس نیست. تنها باید خود را به مدار زندگی و جاذبه معنوی وی نزدیک کنی و رفتار، کردار و افکارش را در آیینه جهان بینی توحیدی او نظاره کنی.

نمی توان با شاخصه ها و معادلات رایج کنونی جهان به کُنه نگرش موحدانه مادری دست یازید که با سوادی در حد خواندن قرآن و مفاتیح، فرزندانی را تربیت می کند که هریک لباس سربازی جبهه موحدان را بر تن دارند. همان گونه که دنیا نیز با به خدمت گرفتن همه امکانات و رسانه ها و ابزارهای نوین، جامعه شناختی و روان شناسی از درک انقلاب، امام و شهیدان عاجز است.

تنها با خروج از دایره تحلیل خردگرایان خاکی، پیوستن به زلال «تعبد» و قرار گرفتن در فضای معنوی می توان آموزه های مکتب مادری را به تحلیل گزارد که پس از عمری تلاش و بارور ساختن زندگی، در پیری و بیماری با مشاهده دو نخل سوخته خود، نه تنها لب به شکوه نمی گشاید، بلکه فریاد می زند:

«صدام! اینک پنج جوان نو رسیده بیست و یک ساله از من گرفته ای، فرزند خواهرم عباس، فرز