پاورپوینت کامل کوچ اجباری ۲;خاطرات سرکار خانم پروین صفری ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کوچ اجباری ۲;خاطرات سرکار خانم پروین صفری ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کوچ اجباری ۲;خاطرات سرکار خانم پروین صفری ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کوچ اجباری ۲;خاطرات سرکار خانم پروین صفری ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

۳۲

حالت جنگی در بین مردم شهر پیچیده بود. برادرم عضو جهاد سازندگی بود و ما را به زمین های خسروآباد برد و عراق را نشان مان داد. نیروهای عراقی در حالت آماده باش بودند. کم کم مطمئن شدیم که جنگی در راه است، ولی نمی گذاشتند مردم متوجه شوند. شب ها هواپیماهای دشمن برای شناسایی مناطق و موقعیت ها پرواز می کردند.

جنگ شروع شد

سال ۵۳ به استخدام آموزش و پرورش درآمدم. شهریور ۵۹ بود. بعد از امتحانات نهایی در حال آماده سازی کارنامه ها بودیم که اعلام جنگ شد و کارها را متوقف کردند. اولین بمباران عراقی ها روی آموزش پرورش بود. مسئولان در حال سازماندهی مدارس بودند. بعد از شنیدن خبر، خودم را به آنجا رساندم. بیشتر همکارانم شهید شده بودند. دوست برادرم مرا در آنجا دید و خیلی عصبانی شد و خواست که زود برگردم. هنگامی که سوار ماشین شدم چندین هواپیما در ارتفاع پایین، بالای سرمان پرواز می کردند. آن قدر نزدیک بودند که من می توانستم خلبان هواپیما را ببینم. در آن لحظه نمی دانستم چه کار باید بکنم که چند سپاهی که در خیابان دراز کشیده بودند به من گفتند خودم را از ماشین بیرون بیندازم. من هم همان کار را کردم و جان سالم به در بردم.

جملات منسجم عراق

چند روز بعد یکی از همسایه ها با ماشین تصادف کرد و من با خواهرم با ماشین او را به بیمارستان رساندیم. شدت حملات به قدری بود که خواهرم تا چند روز زبانش بند آمده بود. ابتدا فکر می کردیم این جنگ چند روز بیشتر طول نمی کشد، ولی حملات پی در پی عراق چیز دیگری می گفت. نیروهای عراقی خیلی منسجم و با تجهیزات کامل بودند و در مقابل، ایران گروه های مشخص و منظمی نداشت. مردم محله و شهر با کمک جهاد و بسیج کارهایی برای دفاع می کردند و سازماندهی ارتش کم کم انجام می گرفت!

مهاجری از آبادان

مردم شهر که نمی توانستند کاری بکنند، خانواده های خود را به شهرهای دیگر انتقال می دادند. خانواده ما پرجمعیت بود. جز من، پنج دختر و یک پسر دیگر عضو خانواده بودند. من و برادرم به همراه پدر در آبادان ماندیم و بقیه اعضای خانواده به صورت تک نفری از شهر خارج شده و به ماهشهر رفتند. گروه جهاد سازندگی، خانواده های باقی مانده در آبادان را شناسایی می کرد و به آنها رسیدگی می کرد. وضع بهداشت و غذا خیلی بد بود. برادرم از من می خواست که برای کمک به آنجا بروم. در آنجا غذا می پختیم و با هدیه هایی که از شهرستان ها می رسید (مثل آجیل، خشکبار، میوه) را بسته بندی می کردیم. جهادگران این بسته ها را به دست خانواده ها می رسانند.

من و برادرام

هر چه از مواد خوراکی در خانه داشتیم، همه را به برادرم می دادم تا برای بچه های جبهه ببرد. چادر و لباس و ملحفه به توصیه برادرم آماده می کردم تا همراه خودش ببرد و به دست بچه ها برساند. گاهی که برق و آب خانه وصل می شد، یادم می رفت که جنگ است. مثل روزهای عادی لباسشویی را روشن می کردم و مشغول رسیدگی به امور خانه می شدم، دلم نمی خواست پدر و برادرم را تنها بگذارم و به ماهشهر بروم. پدرم همیشه از من می خواست تنها از خانه بیرون نروم. چون هیچ امنیتی وجود نداشت. فاصله سنی من و برادرم زیاد نبود. خیلی هم به هم وابسته بودیم. سعی می کردم همیشه در کنارش باشم. به من می گفت هر موقع ازدواج کردی، من زن می گیرم. من هم به او می گفتم همین طور من! با این همه صمیمیتی که بین ما وجود داشت، هیچ موقع اطلاعات جنگ را بروز نمی داد. حتی اسم رمز عب