پاورپوینت کامل درباره جنگ مان چیزی نمی دانیم. ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درباره جنگ مان چیزی نمی دانیم. ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درباره جنگ مان چیزی نمی دانیم. ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درباره جنگ مان چیزی نمی دانیم. ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

گفت وگو با دکتر حسین کچوییان

اشاره: عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی و رئیس دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران که کتاب های متعددی از جمله کتاب وزین «تطورات گفتمان های هویتی ایران» در کارنامه تألیفاتش ثبت است. او را در دفترش ملاقات کردیم و عرصه های آموزشی و پژوهشی جنگ را با ایشان به گفت وگو نشستیم. جناب کچوییان نقد اساسی بر مبانی علوم انسانی غربی دارند. او قابلیت پی گیری حقیقی مسئله جنگ که بُعد معنوی و غیرمادی آن، قوت داشته را در دانشگاه ها کم می داند و از نظرگاهی خاص به مسئله می نگرد.

برای اینکه سیر نسبتاً منطقی داشته باشیم، بحث را از اینجا شروع کنیم که اساساً دانشگاه ها چطور می توانند به مسئله جنگ بپردازند؟ آیا سطح بحث صرفاً در حد پ‍‍ژوهشگران اجتماعی است که آثار اجتماعی جنگ را بررسی کنند یا چیزی فراتر از آن است؟

نهادهای علمی محدودیت خاصی ندارند و می توانند همه قلمروهای مربوط به جنگ را به اقتضای رشته ها و حوزه هایی که مربوط به آن هستند، مورد بررسی قرار دهند، حال عملاً بالفعل بشود یا نشود، تابع نیازها و ضرورت های جامعه یا مسائلی است که مطرح می شود؛ مثلاً در جنگ، موضوعات تکنیک، فنی مهندسی، نظامی و اقتصادی یا جامعه شناسی جنگ قابل توجه است. از طرفی نقش هنر در جنگ قابل توجه است و دانشگاه می تواند به آن بپردازد. ممکن است قلمروی در دانشگاه وجود نداشته باشد، ولی حسب نیاز و ضرورت مطرح بشود که اینجا وظیفه دانشگاه پاسخ دادن به مسائل مطرح در جامعه است. به عبارت دیگر، ممکن است سؤالاتی مطرح بشود که الآن دانشی برای پاسخ دادن به آن وجود نداشته باشد که می تواند به طور طبیعی علمی برایش به وجود بیاید. این، معنای دانشگاه در گسترده خیلی عام است؛ متفکران از اول تاریخ تا الآن در اجتماع علمی همین طور عمل کرده اند.

در عرصه جهانی همین روال هست که مثلاً بعد از اتفاقاتی مثل انقلاب و جنگ، اتفاقات خاصی درعرصه علمی می افتد؟

بحثی در حوزه جهان شناسی هست که پیوند وسیع جامعه شناسی با بحران های اجتماعی را بررسی می کند و اصولاً اگر به جامعه شناسیِ تجدد نگاه کنیم (یعنی علم سکولاریستی موجود) می بینیم که از دل بحران های جامعه مدرن درآمده و شکل گیری نظریه ها و تحولات نظری در این علم، دائماً تابع مسائل و مشکلات جامعه مدرن بوده است.

حال اگر به جنگ خودمان بپردازیم، جنگ ما چه اثری بر فضای علمی ما داشته است؟

متأسفانه این وضعیتی که به صورت کلی درباره دانشگاه ها گفتیم، در مورد دانشگاه های خود ما مصداق ندارد. البته نه به طور کلی، چون در بعضی از زمینه ها این مصداق وجود دارد؛ مثلاً دانشگاه ها در حوزه های فنی یا سخت افزاری جنگ زیاد کار کردند و هنوز هم به این معنا کار می کنند، ولی در کل، وقتی به دانشگاه نگاه می کنیم، به دلیل وضعیت خاصی که دانشگاه در ایران دارد و پیوند خوبی با جامعه ندارد، خروجی خاصی ندیدیم؛ یعنی همان طور که ما همیشه می گوییم رابطه بین دانشگاه و صنعت خوب نیست و یک رابطه متعادل و طبیعی و درون زایی وجود ندارد، همان طور هم در حوزه های دیگر، از جمله خود انقلاب و همچنین جنگ، این مسئله هست. به دلیل نوع آنچه که در دانشگاه های ما به عنوان علم در حوزه های اجتماعی تدریس می شود و هم به لحاظ نوع رویکرد خود اساتید و دانشگاهیان است که ارتباط خوبی بین دانشگاه و جامعه نداریم و آنجاهایی هم که داریم، رویکرد درستی برقرار نیست؛ یعنی جاهایی می بینیم که در حوزه جنگ یا انقلاب کار می کنند، ولی خروجی شان به جای اینکه توضیح مناسب آن مقوله موردنظر باشد، تخریب کننده آن موضوع است.

آیا سیستم حکومت نمی تواند پرداختن به مسئله جنگ را در دستور کار دانشگاه قرار دهد؟

این مسئله ای است که پاسخش را باید از این سی سال بگیریم. به طور طبیعی، وظایف دولت همین است و باید این کار انجام شود، ولی نوع دیدگاهی که الآن در بین بعضی دانشگاهیان و گروه های سیاسی جامعه در ارتباط با انقلاب فرهنگی وجود دارد، این است که آن حداقل های وظایف دولت در قبال دانشگاه را که در «انقلاب فرهنگی مردم» صورت گرفت برنمی تابند. انقلاب فرهنگی را دولت انجام نداد بلکه دانشجوها انجام دادند و دولت هم از آن حمایت کرد. همین الآن، یک عده ضد نظام مطرح می کنند که چرا در حوزه علم مداخله کردید!؟ این رویکرد غلط، بخشی از آن دلایلی است که دانشگاه درست با مسئله ارتباط پیدا نمی کند. این ها مانع می شود که دولت ها خیلی بتوانند در این زمینه کار کنند؛ البته اگر مایل باشند؛ هر چند بعضی هاشان که اصلاً مایل نیستند. در نتیجه، ما در وضعیت موجود دانشگاه احاطه شده ایم و به صورت دست بسته در مقابل این اوضاع و احوال قرار داریم.

شما حضور نداشتن دانشگاه در مسئله جنگ را به بحث های ساختاری مثل علم غربی و یا اساساً اینکه جامعه با دانشگاه هماهنگ نیست مرتبط دانستید. پس با این وضعیت، ما در آینده هم نمی توانیم به این موضوعات ورود کنیم؟

ببینید! یکی از مسائلی که در دانشکده خودمان هم مطرح بود، مسئله جامعه شناسی جنگ بود که دانشجویان آن را درخواست کرده بودند و ما به یکی از اساتید گفتیم که برای این درس آماده شود. ایشان طرح درسی که برای ما آورد، آن قدر بی ربط به جنگ خودمان بود که به نظرم رسید ضررش بیشتر از داشتن اش است! چون ما یک حادثه ای داریم که نمونه اش در دنیا نبود. تئوری های معمول جامعه شناسی، جنگ را با معانی دیگری می بینند و به اصطلاح، رویکرد ضد جنگ دارند و در آن چیزی جز خشونت، قتل و مصیبت و شبیه این ها نمی بینند. همچنین از نظر تئوریک مسئله جنگ را از منظر تعادل نیروها بررسی می کنند؛ یعنی همان چیزی که ربطی به جنگ ما ندارد.

یعنی قطعاً یک امر مقدس نیست!

نه تنها یک امر مقدس نیست، بلکه عکس آن است؛ یعنی زشت و پلید!

با این وضعیت چه باید کرد؟ چه کسی باید تولید نظریه کند و راهش چیست؟

راه کلی اش به تحول کلی در دانشگاه ها مربوط است، ولی همان طور که گفتم تحول در دانشگاه ها ممکن است در شکل های مختلفی اتفاق بیفتد. یک راهش این است که دولت ها مداخله کنند، ولی مسیرهای دیگری نیز در حاشیه دانشگاه وج