پاورپوینت کامل کوله پشتی;فقط منولوگیم، دیالوگ نداریم ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کوله پشتی;فقط منولوگیم، دیالوگ نداریم ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کوله پشتی;فقط منولوگیم، دیالوگ نداریم ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کوله پشتی;فقط منولوگیم، دیالوگ نداریم ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۱۶

گفت وگو با خانم حشمت الف، ایرانی مقیم انگلستان، کسی که در غرب هم به ارزش های دفاع مقدس پای بند است و خانه اش، نمایشگاه محصولات فرهنگی

خانواده خانم الف نمونه یک خانواده موفق ایرانی است. در نمایشگاه مطبوعات با او آشنا شدیم. از فضای ملتهب بعد از انتخابات بسیار ناراحت بود. ایرانی مقیم انگلستان است و مشغول مترجمی. برای مان از همه چیز گفت. از دموکراسی انگلیسی و وضعیت امنیت و آزادی در غرب تا فرهنگ سازی برای ارزش های دفاع مقدس در مدارس و خانواده های ایرانی. لابه لای مصاحبه، هر از چندی تأکید می کرد: اسم و عکسم را چاپ نکنید. برایم دردسر درست می شود. دلیلش را پرسیدیم که مفصل جواب داد.

خیلی عقبیم!

روزنامه های آنجا به مسائل ایران خیلی توجه می کنند. در انگلیس ممنوع است کسی را که تظاهرات کرده و احیاناً بدنش خونی شده باشد، در روزنامه ها نشان بدهند. ولی متأسفانه افرادی را که در تظاهرات ایران بدن شان خونی شده است، چاپ می کنند و نشان می دهند؛ صفحه بعد هم کسانی را نشان می دهد که در دستشان سنگ است؛ یعنی دارند از حقشان دفاع می کنند! چه دروغ هایی نوشته نمی شود! روزنامه ها طوری کار می کنند که هرکس آن ها را بخواند گمان می کند مردم با بسیج و نظام مخالف اند.

دشمن خیلی قوی کار می کند، ولی ما نه. چه کار کرده ایم؟ من در انگلیس زندگی می کنم، کشوری که خیابان ها با دوربین کنترل می شود. زندگی مردم تحت کنترل است. در یکی از دانشگاه ها نشریه ای چاپ می شود که نشان می دهد خیلی قوی کار می کنند. صفحه اول مطلبی از مسجد کار کرده بودند. کنار مطلب هم عکسی غیراخلاقی چاپ کرده بودند. با خواندن مطلب، آن عکس در ذهنت ماندگار می شد؛ از مسجد هم بیزار می شدی. یا مطلبی در مورد حجاب کار کرده بودند که زنان ایرانی را با پوشیه نمایش می داد و این طور القا می کرد که در ایران زنان باید این گونه باشند. عکسی از اوباما با زمینه تیره زده بودند که در نگاه اول با خواندن تیتر، اوباما شخصی دروغگو به ذهن می رسید تا مخاطب جذب شود و مطلب را بخواند. بعد که مطلب را می خواندی متوجه می شدی که انتخاب تیتر و زمینه سیاه، فقط برای جذب مخاطب است! اوباما را شخصی راستگو و درستکار معرفی کرده بود.

اروپا جنگ های خودش را جهانی معرفی کرد. کلی فیلم و کتاب هم در موردش تولید و توزیع کرد. ولی ما چه کار کردیم؟ دفاع مقدس ما که واقعاً مقدس بود. جوانان ما از جانشان گذشتند. کلی شهید دادیم. چرا درست کار نمی کنیم؟ چرا بسیاری از جوان ها و مردم از دفاع مقدس چیزی نمی دانند؟ از شهدا و قهرمانان دفاع مقدس چیزی نمی دانند؟ ما باید خیلی کار کنیم.

تشکل های خانواده محور؛ این کارها شدنی است

اینجا (ایران)، مادری را دیدم که برای بچه اش کتاب باربی خریده. گفتم: از کودکی بچه را با این فرهنگ بزرگ می کنی و رشد می دهی. وقتی بزرگ شد و خواست مثل باربی دوست پسرش را بیاورد خانه، می توانی جلویش را بگیری؟ می توانی وقتی خواست مثل باربی لباس بپوشد، جلویش را بگیری؟

متأسفانه خانواده ها درباره تربیت فرزندان دقت نمی کنند. بعد می گویند جامعه خراب است. فرزندان من در انگلیس و در آن جامعه بزرگ شده اند. ولی حجاب و مسائل اعتقادی و دینی شان عالی است. از کودکی رفتار و مطالعات و برنامه های شان را کنترل می کردم؛ رها نبودند. همه مشکلات جوانان و تربیت فرزندان را گردن جامعه نیندازیم. خانواده ها نقش اساسی در این زمینه دارند. مهم ترین نقش را خانواده بازی می کند.

شخصیت بچه ها از مدرسه شکل می گیرد. باید بچه ها را با شخصیت خودشان بزرگ کنیم. آگاهی های لازم را باید از دوران بچگی به آن ها بدهیم. اما کجا؟ توی مدرسه یا خانواده؟ به نظرم نمی شود این ها را از هم تفکیک کرد. اگر ما از دوران کودکی به نحوه تربیت بچه هامون حساسیت نشان بدهیم، این ها دیگر اسیر نمی شوند. جوان های ما حق دارند، تشنه اند. چون نمی توانند رفع عطش کنند و هیجانشان را خالی کنند، دنبال هر چیزی می افتند. توی دفاع مقدس جوانان های شانزده، هفده ساله می رفتند جبهه. برادرم چهارده سالش بود که رفت و شهید شد. خُب چرا توی مدارس روی همین دفاع مقدس کار نمی کنیم برای بچه ها؟ جمع شان کنیم و یک رزمنده را بیاریم تا برای شان خاطره بگوید. جمع شان کنیم تا یک نشریه بزنند. تا هم وقت شان پر شود، هم هیجان شان خالی شود، هم استعدادهای شانن بالفعل بشود. این کارها که گفتم شدنی است. نگویید نمی شود. محال که نیست. دانستن، توانستن، خواستن. ما می دانیم. می توانیم. اما نمی خواهیم! الآن کسی به من نگفته پاشو بیا نمایشگاه مطبوعات. خودم احساس نیاز کردم. شما هم می توانید کار کنید. هر کس در هر رده ای که هست کار کند و تأثیر بگذارد.

وضع زندگی ما!

در آنجا(انگلیس) نظام خیلی می ترسد. وحشت دارد. به خاطر اینکه الآن نیروهاش هم توی افغانستان هستند، هم توی عراق. از این که مردم به این وضع اعتراض کنند و این اعتراض تبدیل به موج شود خیلی می ترسند. خصوصاً لندن که پر از مسلمان است. از مسلمان ایرانی گرفته تا افغانی و عراقی و سومالیایی و… . فکر می کنند که با شنود مکالمات تلفنی و دوربین مداربسته مردم را می توانند کنترل کنند. البته تا حدی موفق هم بوده اند. به خاطر همین من هیچ گاه با تلفن حرف سیاسی نمی زنم. یا با ایمیل. وقتی توی خیابان راه می روم می دانم که مرا می بینند. وقتی وارد خیابان اصلی می شوم، دوربین هست و عکس مرا می گیرد. سوار اتوبوس هم می شوم همین طور. توی اتوبوس کارت که می زنم این کارت تمام مشخصات مرا نشان می دهد. خلاصه، هر جا بروم دوربین هست. یعنی می دانند کی از خانه بیرون آمدم. کدام مغازه رفتم. کجا سوار اتوبوس شدم. کجا پیاده شدم و…

فرقی نمی کند انگلیسی باشی یا ایرانی. صبح که مردم از خانه بیرون می آیند، روزنامه «مترو» را رایگان می دهند دستشان تا مقصدشان مطالعه کنند. عصر هم موقع برگشت روزنامه «لایت» را می دهند دستشان تا هر کس خوا