پاورپوینت کامل تعمیر گاه;بعضی پدرها بدجوری باختند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تعمیر گاه;بعضی پدرها بدجوری باختند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تعمیر گاه;بعضی پدرها بدجوری باختند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تعمیر گاه;بعضی پدرها بدجوری باختند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

۶

آن که فهمید، آن که نفهمید قسمت پنجم

آن که فهمید:

یک، دو، سه، چهار، پنج، شش .

شش تا بچه قد و نیم قد، بزرگ و کوچک، یکی از یکی شیرین تر و دردانه تر برای بابا.

آن طور که خود «حسین» می گفت، «شش نفر ناقابل» بچه داشت. سن و سال آن موقع شان را نمی دانم، ولی الآن باید برای خودشان مرد و زنی شده باشند؛ بچه و نوه و…

تابستان گرم ۱۳۶۵ در منطقه فکه بود که با او آشنا شدم، پدرم را درآورد. بعدازظهرها که از بچه های گروهان یک گردان، شهادت آمار می گرفتم، همیشه دو نفر غایب داشتیم.

تلک و تلک از تپه ها می آمدند پایین. عباس از آن ته داد می زد: «شهید!» تا اسمشان را حاضر بزنم.

ولی عباس یک بچه بیش تر نداشت فقط چند ماهش بود. می گفت: «اسمش اسماعیل است.» با عکسش حال می کرد. نازش می کرد، می بوسیدش و قربان صدقه اش می رفت. مگر بچه چه قدر شیرین است که آدم توی گرمای پنجاه درجه فکه، دلش را به عکسش بسپرد و آن قدر با او سرگرم شود که اصلاً گرما و سرما نفهمد؟!

من که نمی فهمیدم، جوان بودم و در برابر حسین و عباس پر ادعا.

شما چتون شده؟ بسه دیگه، خجالت بکشین! مثلاً از خانه و زندگی بریدین، اومدین جبهه تا برای خدا بجنگین.

سر نماز دعا می کنین «اللهم ارزقنا توفیق شهاده فی سبیلک»! آره براتون زدن، دو قبضه هم شهادت را بهتون می دن. چیه این قدر چسبیدین به بچه تون؟ مگه این بچه چی داره؟ من خودم یک داداش کوچک دارم که خیلی شیرین زبون و باحاله، ولی دیگه این قدر بهش وابسته نیستم که بزنم توی کوه و کمر، و خطر میدون مین را به جان بخرم، که چی؟ برم اندیمشک تلفن بزنم خونه مون! بسه بابا! خُب اگر این طوره، اصلاً واسه چی اومدین جبهه؟ همآن جا می موندین و بچه تون را به بغل می گرفتید.

امان از خنده جفت شان. همین خنده قشنگ شان، امروز به جانم آتش زده است.

حسین با آن چهره تُپُل و زردش خندید و گفت:

داوود جون… این قدر تند نرو.

ببین صدبار بهت گفتم اسم من حمید و فامیلیم داوودآبادیه؛ پس من را داوود صدا نکن.

خندید و گفت:

ولی من امروز خوشمه که داوود صدات کنم، مگه جرمه؟

ولی من دوست دارم حمید صدام کنی.

خُب باشه حمیدجون، خیلی داری تند می ری، پیاده شو با هم بریم. بذار یک چیزی را بهت بگم. من را که می بینی، بچه بزرگم، کم از سن و سال تو نداره.

به به، مبارکه بابا بزرگ!

ممنون. اون تازه یکی شونه. من شش تا بچه قد و نیم قد دارم که قربون همه شون می رم، همه شون برام یک مزه دارن، همه شون مثل میوه های یک درخت می مونن.

ماشاالله، خدا بده برکت! پس واسه چی اومدی جبهه؟ به هر کدام بخواهی روزی یک نون هم بدی، باید یک نانوایی باز کنی.

صبر کن، نانوایی هم برات باز می کنم.

بفرما بابا بزرگ!

ببین جَوون! درسته که من شش تا بچه دارم و داوطلبانه اومدم جبهه تا به اسلام و انقلاب خدمت کنم، اینم درسته که من از زن و بچه هام بریدم و اومدم این جا تا مرگ و ترکش و تیر و آتش را به جان بخرم و ناموس مملکتم را حفظ کنم، ولی فکر نکنم این که من برم تلفن بزنم تا بچه یک ساله ام ذوق کنه که بابایی هم داره، گناه باشه، یا با جبهه اومدن من تناقضی داشته باشه. خود خدا شاهده و بهتر از خود من و تو می دونه که این تلفن ها و حال کردن با بچه هام، عمراً اگه پاهام را بلرزونه. جنگ جای خودش را داره، ولی من عاشق اونا هستم، اونا هم عاشق من.

آخر سر، زد روی شانه ام و با خنده همیشگی گفت:

صبر کن، ان شاءالله بابا بشی، اون وقت می فهمی من چی می گم.

دیگر چه می توانستم بگویم؟ حرفی برای زد