پاورپوینت کامل انقلابی همزاد بحران ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل انقلابی همزاد بحران ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل انقلابی همزاد بحران ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل انقلابی همزاد بحران ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

معروف است مار گزیده از ریسمان سیاه و سفید می ترسد.

ایرانی ها در تاریخ معاصرشان فهمیده بودند، هرگاه پیروزی و شادمانی به دست می آورند، باید منتظر بلایا و عوارض داخلی و خارجی ای باشند که به زودی کام شان را به تلخی بکشد. هنوز خاطره خوش تحمیل اراده رعیت بر شاه قدر قدرت قاجار در کوچه و برزن فریاد می شد که نوای انحراف درونی مشروطه خواهان و توطئه های استعمارگران بیرونی به گوش رسید. تقویم مرداد را نشان می داد. مظفرالدین شاه، فرمان مشروطیت را امضا کرد و تیر ، مردم، شرح به توپ بسته شدن مجلس را با افسوس برای یک دیگر بیان کردند و سال بعد برای تماشای اعدام «شیخ فضل الله»، به میدان شهر فتند.

ایرانیان در دفترچه خاطرات خود، روزگار سال های خوش مشروطه را مرور می کردند که روزنامه ها تیتر زدند: «مجلس به دنبال ملی کردن صنعت نفت» ۱۷ اسفند ۱۳۲۹ بود که بار دیگر رعیت، شادمان راهی خیابان شدند تا قدرت نمایی ملت بر شاه را به یک دیگر تبریک گویند، اما تاریخ خیلی زود به ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ رسید و این مرتبه نیز روزهای خوش را پایانی تلخ بدرقه نمود.

۲۲ بهمن ۱۳۵۷، فتح عظیم اتفاق افتاد. این بار سخن از انقلاب بود، اما مردم مار گزیده، نه از ریسمان سیاه و سفید؛ بلکه از افعی زخمی قدرت های خارجی و اختلاف داخلی، در اضطراب بودند. این بار در میان شادی هایشان هر روز خبری نگران کننده می شنیدند. ترورها، کودتاها ،خیانت ها و تجزیه طلبی ها، هر روز شادی پیروزی را در چهره ها کم رنگ تر می کرد؛ اما ایرانیان دیگر آموخته بودند، حفظ هر چیز از به دست آوردنش دشوارتر است.

آن چه در ادامه می آید، دو نمونه از بحران ایجاد شده توسط گروهک های تجزیه طلب در روزهای نخست پیروزی انقلاب است که خود گویای روزهای سخت آن روزگاران است. تصویری زیبا از هوشیاری مردمی مار گزیده که تاریخ را به گونه ای دیگر نگاشتند.

از گروگان گیری لندن، تا خیابان های خرمشهر (غائله خلق عرب)

۱۱ فروردین ، شش جوان عرب با گذرنامه های عراقی، از فرودگاه بغداد عازم لندن بودند تا پنج روز بحرانی را در سفارت ایران بیافرینند. در این سفر، یک افسر عراقی ارتش بعث به نام «سامی محمد علی» با نام مستعار «روباه « آن ها را هم راهی می کرد. سامی محمد علی با صورت گرد و هیکل فربه و سنی نزدیک به سی سال، چندین بار به ملاقات آن ها آمد تا نقشه سفارت ایران را با یک دیگر مرور کنند.

صبح روز چهارشنبه ۱۰ اردیبهشت، شش ماه بعد از تسخیر لانه جاسوسی آمریکا در ایران و شش روز بعد از حادثه طبس ۱، افراد مسلحی، سفارت ایران در لندن را تصرف کردند و بیست وشش نفر از کارمندان، مراجعان و یکی از محافظان سفارت را به گروگان گرفتند.

آن ها دائماً دکتر «غلامعلی افروز»، کاردار ایران در لندن را که بعدها رئیس دانشگاه تهران شد و امروز چهره تلویزیونی در برنامه های روان شناسی و تربیتی است، تهدید می کردند و از او می خواستند تا به پلیس بگوید که آن ها در پی گیری مطالبات شان جدی هستند.

گروگان گیرها بعضی وقت ها خود را عضو سازمان سیاسی خلق عرب خوزستان معرفی می کردند و بعضی وقت ها می گفتند: «ما به جبهه دموکراتیک انقلاب برای آزادی عربستان (خوزستان) تعلق داریم.»

آن ها گروه شش نفره خود را «الشهید» نامیده بودند.

در یک تماس تلفنی با خبر بخش برون مرزی بی بی سی، خواسته های اشغالگران چنین اعلام شد: «خواسته ما آزادی نودویک عرب، از زندان های عربستان (خوزستان) که یکی از استان های جنوبی ایران است، می باشد.»

آن ها هم چنین گفتند که خواستار خودمختاری عربستان (خوزستان) و به رسمیت شناخته شدن آن توسط دولت ایران هستند.

در نهایت گروگان گیری پس از پنج روز و بعد از آن که وزارت خارجه ایران براساس سیاست شورای انقلاب، هیچ گونه نرمشی در مواضع اولیه خود نشان نداد و حاضر به معامله با گروگان گیرها نشد، با شهادت دو تن از کارمندان سفارت به نام های شهید «لواسانی» و شهید «صمدزاده»، با تسلیم شدن افراد مسلح پایان یافت.

سازمان سیاسی خلق عرب که بعدها پسوند «مسلمان» یا «مسلم» را به خود اضافه کرد ، در واقع وارث کلیه گروه های سیاسی قوم گرا در استان مرزی خوزستان بود. گروه های سیاسی مبارزی که در دهه برای مبارزه با شاه فعالیت محدودی را سامان دادند و همگی پس از سال در پی «توافق الجزایر» بین ایران و عراق و نیز به علت محدودیت های امنیتی ساواک از بین رفتند.

چند ماه پس از پیروزی انقلاب، یعنی در ماه های آغازین سال ، گروهی به نام «المنظمه السیاسیه الشعب العرب» در استان خوزستان و به ویژه خرمشهر و اهواز فعالیت گسترده ای را آغاز کرد. سازمان سیاسی خلق عرب یا آن گونه که خرمشهری ها می گفتند، خلق عرب خواهان خروج نیروهای نظامی از خرمشهر (محمره) و خودمختاری خوزستان (عربستان ) به مرکزیت الاهواز بودند.

نیروهای انقلابی شهر، در کانون فرهنگی نظامی «انقلابیون مسلمان خرمشهر» سازماندهی می شدند و در میان آن ها چهره هایی وجود داشت که اکنون برای همه ایرانی ها شاخص و متمایزند؛ شهید «محمد جهان آرا» که چندی بعد فرمانده سپاه خرمشهر شد و حجت الاسلام «نوری» که امامت جمعه خرمشهر را از ابتدا تا کنون برعهده دارد.

در روزهای نخستین خرداد ، مسأله خلع سلاح عمومی و تخلیه ساختمان های دولتی اشغال شده. پس از پیروزی انقلاب، مطرح شد که با مقاومت خلق عرب وارد مرحله خطرناکی شد. تحصن ها و راهپیمایی ها با حمایت «شیخ شبیر » روحانی سرشناس شهر هم چنان ادامه داشت و تمدید چندباره مهلت خلع سلاح نیز گره ای از کار نگشود. عاقبت در پی زدوخوردهای پراکنده که به شهادت دو پاسدار انجامید، در روز چهارشنبه خرداد ۱۳، مهلت مقرر به پایان رسید و وضع فوق العاده اعلام شد. شش روز بعد، با پایان وضعیت فوق العاده، راهپیمایی ها و تیراندازی های شبانه و درگیری های پراکنده از سرگرفته شد. انفجار در خط آهن خرمشهر اهواز و به آتش کشیدن چندین کشتی در اسکله خرمشهر، خشونت ها را افزایش داد.

در خرداد ۱۳۵۸، «انوشیروان رضایی»، سرپرست پاسداران اعزامی خرم آباد، به شهادت رسید و پس از آن در مراسم سومین روز شهادتش در مسجد جامع خرمشهر، پرتاب نارنجک، شهادت هفت نفر و جراحت بیش از شصت نفر دیگر، شعله های نبرد شهری با ضد انقلاب را روشن کرد.

سه تن از عوامل انفجار مسجد جامع، در همان شب دستگیر، محاکمه و اعدام شدند و شیخ شبیر به اهواز و پس از آن به قم منتقل شد. طرفین درگیری نیروهای خود را از اهواز، سوسنگرد و آبادان به یاری خواستند و سرانجام در روز تیر ، در پی چند روز نبرد خیابانی نفس گیر، غائله خلق عرب در خرمشهر پایان یافت.

حماسه ای از جنس آمل

«ملاحظه فرمودید که این ها در داخل، تبلیغات زیاد می کردند، به خارج هم که رفتند، تبلیغات زیاد می کنند؛ به این که مردم در اختناق اند و همه با جمهوری اسلامی مخالف اند. از هر صد تا، شش تا موافق دارد جمهوری اسلامی، یا فوقش ده تا؛ ولی سایرین همه موافق منفی و مخالف هستند و دیدند که همه آمال شان را به شمال دوخته بودند و بیش تر تبلیغات این بود که شمال دیگر تقریباً صددرصد مخالف با جمهوری اسلامی هستند و این ها همه قوای شان را جمع کردند و به آمل آن حمله وحشیانه غافل گیرانه را کردند، به امید این که مردم آمل هم با آن ها هم دست بشوند و آمل را مرکز استان قرار بدهند و بعد مازندران و جاهای دیگر و رشت و همه جاها را بگیرند و جلو بروند.» ۱

آن گونه که حضرت روح الله فرمود، همسانی امروز انقلابی ایران با دیروز آن و عدم شناخت مردم، پایه تحلیل غلطی بود که موجب خلق حادثه ۶ بهمن شهر آمل گردید.

حضور در جنگل و به خصوص جنگل های شمال، به وجود اندیشه های کمونیستی و نیز ذهنیتی که از جنگ های چریکی و دهقانی، نظیر ماجرای «سیاهکل» در پیش از انقلاب وجود داشت، برمی گشت؛ مکانی که برای انجام جنگ های چریکی بسیار مناسب بود.

چند گروه که از حرکت های بنی صدر و منافقان حمایت می کردند، پس از فرار آن ها، به دنبال یک قیام فوری بودند. آن ها معتقد بودند: ما باید به هر شکل ممکن، ضربه ا ی اساسی به جمهوری اسلامی بزنیم؛ مانند: گروه «رنجبران»، «اشرف دهقان»، «مجاهدین خلق (منافقان)» و «اتحادیه کمونیست های ایران».

گروه رنجبران بیش تر در گرگان فعالیت می کردند. اشرف دهقان بیش تر در جنگل های نور، قائم شهر، ساری و… بودند. منافقان نیز در لاهیجان، قائم شهر و عده ای هم در بابل مستقر بودند. حوزه فعالیت اتحادیه کمونیست ها نیز بیش تر در آمل و در بیست کیلومتری این شهر، در منطقه ای به نام «مَنگُل درّه» بود.

حادثه ۶ بهمن آمل، برآمده از طراحی اتحادیه کمونیست های ایران بود که خود را «سربه داران جنگل» می نامیدند. آن ها شهر آمل را ورودی استان می دانستند و تصرف آن را گام اول برای استقلال طلبی شمال کشور و یا حتی سرنگونی انقلاب با اشغال تهران می دانستند. آن ها معتقد بودند: «مردم آمل منتظر یک جرقه اند و اگر ما ح