پاورپوینت کامل روی پیشانی من نوشته شهید! ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روی پیشانی من نوشته شهید! ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روی پیشانی من نوشته شهید! ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روی پیشانی من نوشته شهید! ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

براساس خاطره ای از برادر «سید حسین مشهد سری»

خیلی مراقب رفتارش بود. از تظاهر می ترسید. جانباز بود، اما به کسی نمی گفت. به سپاه رفت، اما به ما چیزی نگفت. اولین حقوقش را داد به من و گفت: «کار کرده ام.»

پس از شهادت پدرش، نگذاشت بیش از چند روز پارچه ای روی در بماند، دوست داشت گمنام باشد. می رفت جبهه و می آمد، اما چیزی تعریف نمی کرد؛ انگار نه انگار که رزمنده است. عبادتش هم همین گونه بود. حالا هم که سال ها از رفتنش می گذرد، پرچم جمهوری اسلامی را که لااقل نشانه شهادتش باشد، بالای در نزده ایم؛ شاید رضای من این طور راضی تر باشد.

چند روز پیش از آن که برای آخرین بار برود جبهه، دوربین را برای چندمین بار روی پایه تنظیم کرد، تا بیاید زیر کرسی و پیش من عکس بیندازد. دوربین زود فلاش زد. اولش عصبانی شد، گفت: «یک حلقه فیلم گرفته ام، ولی هربار می آیم با تو عکس یادگاری بیندازم، مشکلی پیش می آید. این هم آخری اش بود.»

بعد کمی فکر کرد و انگار که چیزی را کشف کرده باشد، گفت: «فهمیدم! چون بعد از شهادتم، این عکس ها داغ تو را بیش تر می کند، خدا نمی خواهد عکسمان با هم بیفتد.»

اخم هایم در هم رفت، گفتم: «مادر جان! مگر شهادت به همین راحتی است؟»

خندید و گفت: «آره! به همین راحتی است. روی پیشانی من نوشته، شهید.»

وقتی رفت، کابوس هایم شروع شد. تا این که شبی خواب دیدم، مردی سیاه پوش آمد و گفت: «زود باش خانه را مرتب کن! پسرت شهید شده.»

صبح که شد، حالم گرفته بود؛ اما خدا بهم نیرویی داد که بی اختیار تمام اتاق ها را تمیز کردم، حیاط را هم شستم. مادرم گفت: «من هم خواب دیدم که رضا شهید شده.»

رفتم دم در نشستم خانم «بهاور» آمد و گفت: «چرا این جا نشسته ای؟»

گفتم: «همه دارند خواب می بینند که رضای من شهید شده.»

کمی دل داری ام داد. شب شده بود. دم در پر از سرباز و ماشین های نظامی بود. قبلاً شنیده بودم که در محله ما، خانه تیمی کشف شده است. دیدم در می زنند. خانم «سجودی» و خانم «کاکا» بودند، گفتند: «خانه ساختی، برایت کادو آوردیم.»

دستشان خالی بود. آمدند بالا. داشتند پچ پچ می کردند. چیزهایی به گوشم خورد، دلم شور زد. یکی شان به آن یکی گفت: «تا کی معطل کنیم، باید بهش بگوییم.»

در نگاهم همه چیز موج می زد؛ بالا و پایین می شد. کدامشان بود، نمی دانم گفت: «آمادگی داری خبری را به تو بدهیم؟»

سرم گیج رفت. خیلی بی قراری کردم. خانم کاکا پس از گذشت سال ها، گاهی به شوخی می گوید: «جیغی که آن روز کشیدی، هنوز زیر گوشم است.»

من هم حق داشتم. پس از همسرم، دلخوشی ام به رضا بود، او هم رفت. عیبی ندارد؛ فدای آقا.

آن روزها خیلی دلم می گرفت. روی پله ها می نشستم و همه اش غصه می خوردم. با این که فرزندان دیگری هم داشتم، اما احساس تنهایی می کردم. بی سواد بودم، ولی یک روز احساس کردم که می توانم قرآن بخوانم. حالا دیگر تنها نبودم، مونس خود را پیدا کرده بودم؛ حتی اگر کسی زنگ خانه مان را به صدا درنمی آورد.

راوی: مادر شهید «رضا سینایی»

دردسر شهرت

اگر جرأت داشته باشیم و بخواهیم راستش را بگوییم، همه ما به نوعی از شهرت خوشمان می آید. بعضی هایمان حاضریم به کاری دست بزنیم، تا اسممان سر زبان ها بیفتد. بین خودمان بماند، بعضی هایمان هم متأسفانه ادای آدم های خوب را در می آوریم و با ریاکاری می خواهیم، شهرتی کسب کنیم. به هرحال، هرکس باید به دل خودش رجوع کند، اما نباید غافل بود که مشهور شدن (منظور، جنبه مثبت آن است) هم دردسرهای خاص خودش را دارد. مثلاً خیلی ها تا یک هنرپیشه یا ورزشکار معروف را می بینند، می ریزند دور و برش و می خواهند امضای یادگاری و… از او بگیرند. آن بنده خدا حتی اگر کار واجبی هم داشته باش