پاورپوینت کامل در بهشت زهرا(س) داد می زنم; بچه ها بلند شوید ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در بهشت زهرا(س) داد می زنم; بچه ها بلند شوید ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در بهشت زهرا(س) داد می زنم; بچه ها بلند شوید ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در بهشت زهرا(س) داد می زنم; بچه ها بلند شوید ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۶۰

مصاحبه با حاج بخشی

حاج آقا! از قدیم ها شروع کنیم، از آن زمان که انگلیسی ها بودند و شما هم از آن ها دل خوشی نداشتید و با آن ها مبارزه می کردید.

بسم الله الرحمن الرحیم. من آن موقع هفت ساله بودم؛ یک بچه یتیم. پدرم رفت زیر ماشین انگلیسی ها، پایش شکست و سر همان هم از دنیا رفت. خدا مادرم را رحمت کند. کمر بست که ما چهار، پنج بچه را بزرگ کند. خواهرم آرد خمیر می کرد و مادرم نان را می زد توی تنور. موقعی که نان می زد توی تنور، رویش را برمی گرداند تا صورتش نسوزد. دیده بودم که ماشین های انگلیسی ها می آیند بنزین بزنند. خدا بیامرز داداشم را با خودم برده بودم آب انبار، با هم آب می آوردیم و به آن ها می فروختیم. مقداری پول جمع کردم و رفتم به مادرم دادم. یک چک زد توی گوشم و گفت: بگو ببینم این ها را از کجا آورده ای؟

گفتم: بیا ببین! آب فروشی کرده ام. «شکرالله» را هم گذاشته ام آن جا، دارد آب می فروشد.

مرا بوسید و گفت: خیال کردم دزدی کرده ای یا رفته ای گدایی.

گفتم: من این کارها را نمی کنم. وقتی می بینم نان می زنی توی تنور و به خاطر ما صورتت می سوزد، با خودم می گویم، من هم باید مثل تو باشم.

این رابطه من و مادرم بود.

یک استواری به نام «تقی فراهانی» آمد خواستگاری مادر ما و ازدواج کردند. این شد که رفتیم اهواز. با قطار رفتیم. آن موقع ایرانی ها را سوار واگن های باری می کردند، نه مسافری. توی کشتی آباد اهواز خانه اجاره کردیم. پادگان انگلیسی ها پشت کشتی آباد بود. بعضی از آن ها نوک پوتین هایشان برنج داشت، توی آفتاب برق می زد. انگلیسی ها یک کوره درست کرده بودند؛ غذا که زیاد می آمد، می دادند به هندی ها و بقیه را با بیل می ریختند توی کوره. یک روز به یکی شان گفتم: how are you (حالت چطوره؟)

گفت: very very good (خیلی خیلی خوب)

گفتم: من ایرانی ام، پدر ندارم، گرسنه هستم.

گفت: برو گم شو!

من هم گفتم: من گم نمی شوم، خودت برو گم شو!

با همان پوتین یک لگد به من زد. گریه ام گرفت. رفتم پیش امام جمعه اهواز، علم الهدی بزرگ. گفتم: آقا! یک انگلیسی هست، غذاها را که می سوزاند هیچی، به زن و بچه مردم هم نگاه چپ دارد.

گفت: جغله! جنگ است.

گفتم: من این را می کشم.

گفت: جغله! بیا بشین.

نشستم. یک لیوان شربت خیار با سکنجبین بهم داد که هنوز مزه اش توی دهانم است. گفت: می خواهی چه کار کنی؟

گفتم: بلدم. فیلم «توپ های ناوارو» را دیده ام و یک چیزهایی یاد گرفته ام. آقاسید! به جدت من این را می کشم.

ناهار هم همان جا بودم. گفتم که می خواهم چه کار کنم. خلاصه این که چند تا دینامیت گیر آوردم، زیر ماشینشان گذاشتم و فتیله را کشیدم. با یک آمریکایی سوار ماشین شدند و رفتند. گفتم: خدایا! نکند نشود؟

یک هو صدایی آمد و ماشین رفت هوا. دویدم خانه علم الهدی. گفتم: آقا من کشتم. سه نفرشان را کشتم.

دینامیت را از کجا گیر آوردید؟

آمریکایی ها آمده بودند لب شط. دیدم یک چیزهایی می بندند به شیشه و می اندازند توی آب، بعد می ترکد و ماهی می آید روی آب. من رفتم نزدیکشان و شیرجه زدم توی آب. ماهی گرفتم و جلویشان انداختم. خیلی خوششان آمد.

بادام زمینی دادند. خیلی خوشمزه بود. همین که می خوردم، زیر چشمی نگاهشان می کردم که چه جوری آن چیزها را می بندند. خوب که یاد گرفتم، رفتم کمکشان کردم. تندتند می بستم، می دادم به آن ها و می انداختند توی آب. شدم کارگر آن ها. همان موقع دو تا دینامیت و یک تکه فتیله را زیر خاک قایم کردم. بعدش رفتم آن ها را برداشتم و ماشین را منفجر کردم.

همان موقع ها کار دیگری هم کردید؟

آن موقع بچه های فداییان اسلام بنده را زیر نظر داشتند. آمدند و من را دیدند، تحویلم گرفتند. جربزه ام را که دیدند، گفتند: می خواهیم یک کار بزرگ انجام بدهی.

می خواستند چند نفری برویم و انبار آمریکایی ها را که نزدیک لوکوموتیوها بود، منفجر کنیم. گفتم: مثل همان زن، توی توپ های ناوارو؟

گفتند: آره!

تونل کندیم و جعبه ها را تویش گذاشتیم. گلوله ها پشت سر هم شلیک می شدند. خلاصه این که راه آهن را آتش زدیم.

غیر از خوزستان، جای دیگر هم با آمریکایی ها و انگلیسی ها مبارزه کردید؟

بله! از اهواز آمدیم لرستان، پلدختر. آن جا هم مبارزهایی بودند که با آمریکایی ها و انگلیسی ها می جنگیدند. همه هم تفنگ برنو داشتند. مدتی با آن ها بودم. مادرم هم مبارز بود، تفنگ داشت. می زدیم، گیرمان هم نمی آوردند، چریک بودیم دیگر. هرکاری که در سینما می کردند، ما هم یاد می گرفتیم و توی همان منطقه پیاده می کردیم.

فیلم ها را کجا می دیدید؟

خود انگلیسی ها می آوردند و روی پرده پخش می کردند. آزاد هم بود، همه می آمدند. مثلاً ما از این فیلم ها یاد گرفتیم که چه طور اتومبیل دشمن را منفجر کنیم، یا این که آب می ریختیم توی خیابان، بعد هم بنزین می ریختیم روی آن و آتش می زدیم.

و در تهران؟

خیلی ها می جنگیدند، اما فداییان اسلام خیلی خوب می جنگیدند. تک بزن بودند؛ سران را پیدا می کردند و تک تک می زدند. من هم جذب فداییان اسلام شده بودم.

و نواب صفوی؟

از میدان «قیاسی» با «نواب» آشنا شدم و خیلی چیزها از او یاد گرفتم. درستی، قاطعیت. تصمیم که می گرفت، باید انجام می شد.

چه شد که فداییان از هم پاشید؟

پس از شهادت نواب، داغانمان کردند. دستمان بسته بود. آمریکا خیلی خرج می کرد؛ مثل همین حالا که خیلی خرج می کند.

از حزب توده چیزی یادتان می آید؟

من با توده ای ها اصلاً هم کاری نکردم. با آن ها مبارزه هم می کردم. با هم دیگر خیلی اختلاف داشتیم. جلوی راه آهن جمع می شدیم و بحث می کردیم. چندبار می خواستند توی چهاراه «مختاری» من را بکشند. یک کبابی آن جا بود که فهمید، آمد سمتم و یک چک زد توی گوشم. گفت: بچه! برو از این جا!

بعد در گوشم گفت: توده ای ها می خواهند تو را بزنند. فرار کن، این جا نباش.

زندان هم افتادید؟

دو بار. مجسمه رضاشاه را توی راه آهن آوردیم پایین. سر اسب مجسمه رضاشاه را بردم توی زیرزمین قهوه خانه «حسین ترک». ما را گرفتند و بردند فرمان داری نظامی سابق. نامردها خیلی شکنجه ام کردند، تا از هوش رفتم.

دوازده بهمن کجا بودید؟

توی کمیته استقبال از امام بودم. پنج روز منتظر آمدن امام بودیم. آن جا که امام در بهشت زهرا(س) سخن رانی کرد، من نزدیکی های امام بودم.

در قضیه لانه جاسوسی کجا بودید؟ اصلاً این کار را قبول داشتید؟

اعتقاد من این بود که باید سفارت انگلیس را هم می گرفتیم. یک روز من ده تا آجر با یک کیسه گچ و خاک بردم تا در سفارت انگلیس را گل بگیریم. رئیس پلیس آمد و نگذاشت این کار را بکنم.

جنگ که شروع شد، چه کار کردید؟

رفتم سوسنگرد.