پاورپوینت کامل شهیدان پای ما لنگ است؛ شما بیایید! ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهیدان پای ما لنگ است؛ شما بیایید! ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهیدان پای ما لنگ است؛ شما بیایید! ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهیدان پای ما لنگ است؛ شما بیایید! ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

۸

به یاد شهیدان مظلوم عملیات «کربلای ۴»

شهیدان ، یاران ، دوستان ، دردآشنایان ، ای شما که شب ها را در میان سنگرهای شلمچه تا به صبح در کنار یک دیگر چشم بر هم نمی نهادیم تا دشمن به فکر شیطنت نیفتد. ای پاکان که صبح ها در سنگر پیشانی فاو، در سنگر و کانال پیشانی مهران با هم دیده بان روز بودیم . ای شما که می دانید امروز ما چه می کشیم . شما خوب می دانید که بر ما چه گذشته است و می گذرد. شما از دل ما خبر دارید. مگر می شود روزها، ماه ها و سال هایی با هم هم سنگر بوده باشیم ، آن وقت فراموشتان شود که در این کنج دنیا دوستانی داشته اید؟

شهیدان ! ما آمدیم ؛ به هر کوی و برزن که نامی و نشانی از شما بود. دیوارهای گچی اتاق های پادگان دوکوهه را با حرص و ولع برانداز کردیم تا یادگاری ای از شما بر آن ببینیم . به حسینیه شهید حاج «همت» آمدیم؛ همان جا که شب ها نماز شب برپا می داشتید. زمین را بوسیدیم و بوییدیم . در زمین صبحگاه ؛ آن جا که در دل سیاه شب ، یکه و تنها با معبود و معشوق خویش راز دل می گفتید، فریاد زدیم . سوز و گدازمان سنگ ریزه های پادگان را به جوشش درآورد، ولی شما نبودید. و شاید هم بودید و نیامدید.

شلمچه را، خاک های سرخش را و جاده های پر از ترکش و آهنینش را وجب به وجب جستیم تا بلکه نشانی از شما بیابیم. در میان خاکریزها و سنگر های قدیمی قدم برداشتیم، اما آن جا نیز نبودید. شاید هم بودید و نیامدید.

همه عشق و حالم از دار دنیا شده است مشتی خاک شلمچه که خون شما آن را سیراب کرده است و تکه پاره هایی از لباس شما که در مقتل گمنامتان پیدا شده است و چند آهن پاره و ترکش که چه بسا بدن مطهر شما را دریده باشد. داشت فراموشم می شد. آن سربند را هم بر آن ها می افزایم ؛ همان سربند سبزرنگ «یاحسین (ع)» شهید را که تابستان سال ۶۵ از میدان مین فکه ، به یادگار، عاریت گرفتم . میان سیم های خاردار، بر بالای سر جناز های به ظاهر نامعلوم ، ولی پرآوازه ، خونین و سوراخ از ترکش ، دست در دست باد داده بود.

همه عشق و صفای من و همه آن چه که امیدوارم با خود به دیار باقی ببرم ، همین است و بس . نزدیک بود فراموشم شود؛ تربت کربلا را، آن مهر مقدسی را که عزیزی از آن دارالشفای آزادگان هدیه آورده است، توتیای چشم کرده و بر آن جمع پاک افزوده ام . فکر می کنید با آن ها چه می کنم ؟ هرگاه یاد شماها می افتم ، هر لحظه بغض می خواهد مرا خفه کند و من یقه دنیا را می گیرم و هرگاه تابوت های چوبین استخوان هایتان را از جنوب و غرب می آورند، عقده دل با آن ها می گشایم . می نشینم ، آلبوم عکس هایم را؛ همان را که فقط به تصاویر پاک شما شهیدان مزّین است ، می گشایم و آرام آرام سعی می کنم بگریم .

شهیدان بیایید! می دانم می خواهید گله کنید؛ حق هم دارید. می دانم هرگاه شما را می آورند و می برند، چه می گذرد. بگذارید هیچ نگویم . بگذارید با همین سوز و داغ بسازم . بگذارید عقده دل نزد شما که دردآشنایید نگشایم . می دانم می خواهید شِکوِه کنید؛ از این که وقتی شما را می آورند، کسی عین خیالش نیست . چندی پیش در یکی از شهرستان ها بودم . می خواستند صدتای شما را بیاورند و آوردند. باورم نمی شد این قدر مظلوم باشید. شهرداری نه خیابانی را آب و جارو کرد، نه دیوارها از نوشته ها سنگین شد و نه میخ پلاکاردهای رنگین ، سینه درختی را خراشید. یادم نمی رود، هرگاه یکی از آقایان و اکابر می خواهد به ناکجاآبادی برود، چه ها که نمی کنند. بگذارید زبان در کام بگیرم . می دانم ؛ شما را می آورند، ولی همان آقایان در تشییع شما شرکت نمی کنند. مگر این حرف خودتان نیست که شما به آمدن آن ها نیازی ندارید، بلکه آن ها