پاورپوینت کامل رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کسی ۱۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کسی ۱۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کسی ۱۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رندان تشنه لب را آبی نمی دهد کسی ۱۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

سید علی اکبر حسینی

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

و آنگاه که نور حسین علیه السلام خروج کرد تا ظلمت یزید را بشکند، خلاصه عالم به یاری اش شتافت و سیاه رویان زباله دانی دنیا، به یاری یزید.

و عاشورا ساعتی بود که به پیکار ظلمت و نور طی شد. حسین (علیه السلام) سکوت حقیقت را شکست و آرامش پست آنان را آشفته ساخت. هر که به فکر راحتی تکلف بار خویش بود دست به شمشیر و سنان برده، عزم کرد تا خون خدا را بریزد؛ هر چند می دانست «ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه.»

و در این میان رگی نماند تا در تنش سالم بماند و چه تیغ ها و چه تیرهایی که ناخواسته بر پیکر آسمانیش نشان نگذاشت. و امان از خنجری که زهرش نحر بود و بطنش بوسه بر گلوی ثار الله! وای وای از اسبانی که تاختند و سنگهایی که جسارت کردند و …! و آنچنان کردند با پسر رسول خدا(ص) که پروردگار (جل و علا) به کلیمش فرمود: «از همه کس می گذرم الا قاتل حسین (ع)»

راه حسین(ع) راه دل بود و راه یزید راه نفس. و شاید برای همین است که مسیر شیدایی و دلباختگی از کربلا می گذرد. آنان که در عاشورا راه حسین(ع) را رفتند، دلباختگان و دلدادگانی بودند که از دیو خود گذشتند تا همت نمودند در مقابل کوفیان، «امیری حسین و نعم الأمیری» را علم کنند. هر کدام حّری بودند که هیچ حلقه زنجیری از تعلّقات عالم خاک اسارت را نداشتند.

آن گاه که عباس (علیه السلام) آهنگ پیکار نمود، و این اسد الأسود که کسی را توان رزم با او نبود و همه از ترس هیبتش حیران مانده بودند، کلاه خود و زره از تن کنار انداخت و عریان رجز می خواند و صدا می زد: «حبّ الحسین جنّتی» چیزی جز آزادگی و شیدایی نباید دانست، که گفته اند: «زیر شمشیر غمت رقص کنان باید رفت» و «السلام علی عابس ابن اشبیب الشاکری.»

و آنانی که در کربلا کربلایی نشدند، گرفتاران سراچه ترکیب و اسرای زندان نفس بودند. آنقدر محبت مُلک ری چشم و دلشان را پر کرده بود که با وجود حسین(ع)، حسینی نمی دیدند و هر چند فریاد «هل من معین» او بلند بود، امّا صدایی نمی شنیدند.

و این چه جای تعجب که چشم کور زیبا رو نمی بیند و گوش کر صدای داوودی. «لهم أعین لایبصرون بها» «لهم ءاذان لا یسمعون بها»

و همینان که از حیوان پست تر به جنگ حسین(ع) آمدندو «اولئک کالانعام بل هم أضل».

و به حکم «کل یوم عاشورا» امروز ما، همان دیروز است. دل همان دل، نفس همان نفس، حق همان حسین(ع) و باطل همان یزید(