پاورپوینت کامل مادر، در باران آمد …;نقد و تحلیل فیلم سینمایی «میم مثل مادر» ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مادر، در باران آمد …;نقد و تحلیل فیلم سینمایی «میم مثل مادر» ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مادر، در باران آمد …;نقد و تحلیل فیلم سینمایی «میم مثل مادر» ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مادر، در باران آمد …;نقد و تحلیل فیلم سینمایی «میم مثل مادر» ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

شاید اگر قرار باشد از جهت ساختاری و سینماورزی فیلم«میم مثل مادر» را زیر نظر بگیرم و بسنجیم، بتوانیم چند ایراد جدی و مهم به آن وارد کنیم. مثلاً این که چرا این قدر این ملودرام غلیظ، داغ و تند است و حوادث تلخ و گزنده. این قدر پی در پی بر ذهن مخاطب هجوم می آورند، یا این که چرا شخصیت «مرد» یعنی شوهر سپیده و پدر سعید این قدر سطحی و نه چندان دقیق و عادلانه تعبیه شده است؟!

چرا کارگردان سعی نکرده با رعایت یکسری جزئیات ساختاری و ریتم بخشی هارمونیک و غیر عصبی، کل اثرش را، در مرداب غم ها و تلخی ها غرق نکند؟!

به این نکات مورد اشاره می توان چیزهایی دیگری را هم در نقد این فیلم اضافه کرد. مثلاً اینکه شخصیت های فرعی این اثر اصلاً خوب ساخته و پرداخته نشده اند. توقعی که ما از خلق شخصیت های فرعی در یک اثر سینمایی داریم در جهت بهتر تصویر شدن تم اصلی و آدم های اصلی درام است. در حالی که در فیلم «میم مثل مادر» این اتفاق چندان نیفتاده است.

کاراکتری که به عنوان دوست سپیده در داستان گنجانده شده، قادر نیست به خوبی ایفای نقش کند و اطلاعاتش را به صورت نابجا و غیرهنرمندانه به تماشاگر منتقل می کند. یا مثلاً شخصیصتی که برای آن مرد ارمنی که به قول کارگردان فیلم، پدر ژپتوی نمادین اثر است، خیلی ناشیانه و ناکارآمد شکل گرفته است.

این ضعف ها را نیز می توان اضافه کرد: داستان نه چندان همه جانبه و بار عاطفی غیرقابل هضمش را و این که همان طور که پیشتر گفتیم اساساً لحن فیلم سنگین تر و سهمگین تر از میزان فهم و درک مخاطب عادی و خنثی سینمای امروز ماست.

البته سنگین که می گوییم، منظور دقت های فکری و پشتوانه علمی و اندیشگی نیست، بلکه مقصود شناخت سینما و ابزار تصویری آن است و این که هر موضوع و تِمی بایستی در حد و اندازه این هنر با تمام ضعف ها و قوت هایش تعبیر و تعبیه شود که البته در فیلم «میم مثل مادر» این اتفاق به شکل خیلی زیبا و جذابی نیفتاده.

اما نکته ای که می خواهم درباره فیلم «میم مثل مادر» بدان بپردازم، چیزی خارج از محدوده نقدهای رایج سینمایی است. راستش را بخواهید من در عرصه سینمای امروز ایران، چندان اعتبار و عظمتی نمی بینم که قابلیت بحث های ساختاری و فنی جدی را داشته باشد. اگرچه معمولاً خود، در این سرا سعی کرده ام دقیق و فنی قلم بزنم. واقعیت این است که من سینمای امروز ایران را زمینه ای برای ظهور جرقه های خوب و دوست داشتنی می دانم و سعی می کنم همین روزنه ها را جدی بگیرم. والاّ سینمای ایران اساساً نه صنعت است نه رسانه. (در هنر بودن سینما هم که سؤال جدی وجود دارد که بماند!)

این جمله را یادآور شدم که به عرض برسانم فیلم آقای «رسول ملاقلی پور» ویژگی خاصی دارد که اساساً فارغ از هنر و بی توجه به سینما، برای من مهم و قابل توجه و ستایش است و آن هم «مادر»!

یادمان نرود ما در سینمای ایران، فیلمی که درباره مادر به صورت خاص و کامل و عمیق باشد نداریم مگر یادگار بی مثل و بی نظیر کارگردان برجسته و به دست آمده ایرانی، زنده یاد «علی حاتمی» که با فیلم مادرش ، نقشی ماندگار در ساحت خاطره های ما آویخت و ماند.

جالب اینجاست که خوشبختانه فیلم «مادر» هم به قول خیلی اعاظم چندان سینما نیست و بیشتر «شعر» است و «نقاشی». اما چه اهمیتی دارد؟ مهم این است که درباره مادر است و پس از تماشایش حسی در ما پدید می اید که ترجیح از آن به بعد، به مادرهایمان بیشتر توجه کنیم و آنها را دوست تر بداریم … .

باور کنید همین کافی است. این خیلی مهم است؛ مهم تر از هر چه که فکرش را بکنید. خیلی مهم تر از خود سینما!

اصلاً این سینما که نتواند گویای سجایای اخلاقی و محفلی، برای نزدیکی دلها شود چه ارزشی دارد؟

به اعتقاد من اگر هم سینمای ایران حیثیتی داشته باشد به امثال «میم مثل مادر» است که آبروی از دست رفته این هنر مظلوم را ترمیم و معالجه می کنند!

درست است که این توجه به مقوله ارزشی و حیاتی و مقدس «مادر» هر چقدر هنرمندانه تر و معتبرتر شکل بگیرد، به مطلوب نزدیک تر، بهتر و مفیدتر است، اما نباید فراموش کنیم که سینمای امروز ما در گرداب سوژه های بی هویت، تکراری و نازل در حال نابودی است و به اعتقاد من تزریق افکار جدی، غنی، فاخر و ارزشمند به این سینما و ایجاد روزنه های فکری و ایده های انسانی در آن از مهم ترین کارها و در الویت اول است.

«میم مثل مادر» در بیان حدیث دردمندی «مادر» که جنگ را با تمام وجود حس کرده و هنوز هم به شکل و عبارتی در وضعیت جنگی بسر می برد، ایده ای بکر و خلاق را برگزیده است.

مادری که بی حضور مفید و مهم همسرش و در امتداد بی مهری های او، به تنهایی و درد، کودک معلولش را بزرگ می کند و خود بزرگ می شود و بزرگتر.

آری! در این فیلم، جنگ نه فقط در قامت توپ و تانگ که علاوه بر آن عوارض ناشی از آن، در چهره جامعه ای وضوح می یابد که مادر و فرزندی مظلوم و معصوم را زیر آوار دردها و مصائب هر لحظه نحیف تر و مغموم تر می کند.

اما یادمان باشد این تنها مادر است که می ماند و مهر او که در نهایت درمان تمام دردهاست.

«میم مثل مادر» با بازی بی نظیر و شایسته «گلشیفته فراهانی» در نقش سپیده و بهره مندی از موسیقی به عنوان عنصری جذاب و پیشرو و مبتکرانه و در خدمت کلیت فیلم و سایر عناصر ساختاری، توانست فیلم موفق و پرفروشی شود.

فروشی که بیش و پیش از گیشه سینماهای نمایش دهنده، اثرش را در گوشه چشم بینندگان ردیابی کرد. خوب است به مناسبت فیلم «میم مثل مادر» و ایده ای که در آن مورد استفاده قرار گرفته و پرورش داده شده؛ نکته ای را درباره ماهیت هنر سینما، یادآوری کنیم.

در هر صورت و به هر حال، سینما یک پدیده غربی است که ظرفیت و سایر ویژگی هایش ساخته و پرداخته فرهنگ و هنر غرب است با تمام خواصی که مردمان آن سوی گیتی بدان خو کرده و با آن رشد و نمو یافته اند.

خیلی مهم است که در مشرق زمین که ذاتاً و به لحاظ شرایط تاریخی و پشتوانه فکری، فرهنگی و ارزشی اش، تفاوت های ریشه ای و جدی با فرهنگ مغرب زمین دارد، نگاه به این پدیده غربی، مرعوبانه و خود فریب و ناشی از غربزدگی اصطلاحی که من کاملاً به آن اعتقاد دارم و آن را خطرناک ترین پدیده حیثیتی برای قوم و قبیله شرقی می دانم بلکه از سر شناخت و درک درست باشد، تا آنچه به عنوان پدیده سینما معروف و مشهور نه سدی در برابر فرهنگ ما، بلکه میدانی برای حضور