پاورپوینت کامل فلسفه یک جام ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فلسفه یک جام ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فلسفه یک جام ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فلسفه یک جام ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۶

مناقشات همسایگان با ایران

مناقشه ایران و عراق تا پیش از بروز دفاع هشت ساله به دو دوره مشخص تقسیم می شود. اصولاً مرزهای غربی ایران همیشه محل اختلاف ایران با دولت های همجوار در این بخش جغرافیایی بوده است.

در دوره اول درگیری های متعددی با سلاطین عثمانی صورت گرفته و این اختلافات و مناقشات بین دو دولت ایران و عثمانی تا پایان حاکمیت پهلوی ادامه پیدا می کند و سرانجام به یک آرامش نسبی درمرزها می انجامد.

دوره دوم، همزمان با پیروزی انقلاب اسلامی آغاز می شود که عراق در مرزهای غربی، اقدام به تحریکاتی می کند، به ویژه در مسأله کردستان وارد می شود. شواهدی از همکاری پنهان عراق با ضد انقلابیون دراین بخش از مرزهای غربی همچنین در منطقه خوزستان در دست است. در همان اوایل سال ۵۹، این مسأله به جنگ کنسولگری بین سفارت ایران و عراق انجامید. در کرمانشاه سفارت عراق مورد تعرض قرار گرفت و در منطقه مقابل آن به یکی از مدارس متعلق به عراقی ها که به هموطنان عرب ما در این محل آموزش نظامی داده می شد، حمله ای صورت گرفت. به دنبال آن در مریوان و دهلران درگیری های مرزی در تیر و مرداد ۱۳۵۹ بوجود می آید و سرانجام در ۳۱ شهریور همین سال، حمله سراسری عراق به خاک ایران آغاز شد.

ریشه های بروز جنگ

درکنار عوامل مرزی، می بایست تحریکات خارجی را نیز به این جنگ افروزی اضافه کرد. کشورهای بزرگ و در کنار آنها دولت های منطقه، اتفاقاتی را که در ایران بروز کرده بود به دقت دنبال می کردند و از قدرتمندتر شدن انقلاب اسلامی ابراز نگرانی می کردند.

اساساً دولت های بزرگ نمی خواستند که با استقرار نظام جمهوری اسلامی، نظام جدیدی در منطقه شکل بگیرد. در اینجا باید به نقش آمریکا اشاره کرد که قصد داشت بدون درگیری مستقیم با ایران بر جمهوری اسلامی فشارهایی را وارد کند تا در نهایت ایران را پشت میز مذاکره و رابطه ای که آمریکایی ها درآن دست برتر را داشتند بکشاند. بنابراین وقوع جنگی که در آن ایران مانند کشور شکست خورده تلقی شود و به دادن امتیازات راضی شود برای آمریکا مطلوب بود.

نمی توان گفت که صدور شعارهای آرمانگرایانه مانند صدور انقلاب در ایجاد جنگ تأثیرگذار نبود، ولی انگیزه های تسریع جنگ، بیش از این شعارها آغاز شده بود.

پیش از این که بحث صدور انقلاب مطرح شود، دولت عراق دشمنی های خود را با ایران با حضور در آشوب های کردستان آغاز کرد. حتی پیش از این نیز جریان اخراج امام از عراق پیش آمده بود. درماه های آخر پیروزی نهضت مردمی ایران هم، شاهد اختلاف جدی این دولت با بحث انقلاب اسلامی بودیم. البته در سال ۵۶ به خاطر رقابت هایی که بین رژیم بعث و محمد رضا پهلوی وجود داشت، عراقی ها به دنبال فرصتی برای بهره برداری از نهضت و به همین واسطه گرفتن امتیازاتی از شاه بودند اما در سال ۱۳۵۷ با توجه به این که نهضت، گام های موثری را برای رسیدن به پیروزی برداشته بود و شاه نیز در مقابل اراده مردم، تسلیم و مجبور به ترک کشور شده بود، بعثی ها به هراس افتادند. چون در هر حال، عراق یکی از مراکز مهم تجمع شیعیان بود و پیروزی یک نهضت تحت حاکمیت رهبران شیعی، می توانست زنگ خطری برای دولت های همجوار به ویژه عراق باشد.

عامل دیگر، توسعه طلبی دولت عراق بود که گمان می کرد روابط ایران پس از انقلاب با دولت های منطقه و آمریکا سرد است و چنین شرایطی، بهترین موقعیت برای زیر پا گذاشتن قرارداد ۱۹۷۵ و طرح ادعاهای ارضی است. بنابراین تصرف قسمت هایی از خاک ایران و تغییر اوضاع در این کشور، به شرایط پیش از پیروزی انقلاب با کینه و انتقام جویی که علیه ایران در سطح منطقه وجود داشته، مجموعه عوامل و انگیزه های بروز جنگ را تشکیل می دهد.

قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر

قراردادهای بین المللی در قطعی کردن مرزها نقش مؤثری دارد و هر چه دقیق تر و فنی تر نوشته شود، امکان مخاصمه کاهش پیدا می کند. اما قرارداد ۱۹۷۵ بسیار روشن بود و مورد تأیید سازمان های بین المللی قرار گرفت و اتفاقاً تا مدتها مورد تأیید صدام حسین نیز بود.

امروزه در دنیا کمتر مرز بدون اختلافی وجود دارد. ایران در نواحی شرقی و شمالی نیز به لحاظ مرزی با کشورهای همجوار اختلافاتی دارد. عربستان با قطر، یمن و بحرین اختلافات مرزی دارد و وضعیت دیگر کشورها نیز به همین صورت است. بنابراین تنها به خاطر مسایل مرزی، بین دو دولت، جنگی به وقوع نمی پیوندد. البته این نظریه دور از ذهن نبود که پس از پایان جنگ اگر دوباره صدام فرصتی پیدا می کرد به ایران حمله ور می شد.

پیروزی احتمالی صدام در جنگ با کویت می توانست انگیزه مهمی برای وی باشد تا دیگر ادعاهای ارضی در خصوص ایران و استان خوزستان را مطرح کند و به تجاوز دوباره ای دست زند.

این نشان می دهد که عوامل تاریخی وجود دارد اما می توان تنش های موجود را با قراردادهای بین المللی یا توسعه روابط فرهنگی سیاسی تحت الشعاع قرار داد که البته بین ما و عراق هیچ گاه این اتفاق نیفتاد و آنها به این گونه مناسبات تن ندادند. حتی در زمانی که قرارداد ۱۹۷۵ مورد پذیرش مجدد صدام قرار گرفت، بازهم سفر زوار ایرانی به عراق با محدودیت هایی مواجه بود. این مسأله حکایت از آن داشت که در صورت فراهم بودن شرایط، عراق تصور حمله دوباره به ایران را در سر می پروراند.

پیشنهاد صلح

قعطنامه ۵۹۸ اولین پیشنهاد مشخص برای صلح بین ایران و عراق بود؛ چون تا پیش از این، هر گاه بحث صدور قطعنامه و یا صحبت از آتش بس به میان می آمد، از بازگشت به مرزهای بین المللی و تعیین خسارت های جنگی و مشخص شدن متجاوز سخنی به میان نمی آمد. اما در قطعنامه ۵۹۸ برای نخستین بار بازگشت به مرزهای بین المللی مطرح شد که تغییر و تحول ناشی از تغییر استراتژی کشورهای بزرگ در طول جنگ از موارد نادری بود که در قرن بیستم اتفاق می افتاد. اگر به استراتژی کشورهای بزرگ در مورد وقایع بین المللی دقت کنیم آنها از یک استراتژی و برنامه مشخصی تبعیت می کنند اما در مورد جنگ ایران و عراق این گونه نبود.

نیم نگاهی به هشت بند قطعنامه ۵۹۸ مذکور، مشخص می کند که بیشتر بندها به نفع ایران تنظیم شده است و علت این که دولت عراق در ابتدا این قطعنامه را قبول نکرد نیز همین مسأله بود. تفاوت صلح و آتش بس این است که آتش بس برای جنگ نیمه تمام است و ممکن است آتش جنگ افروزی در ماه ها و سال های آتی شعله ور شود و اساساً در آتش بس برای جنگ تعیین تکلیف نمی شود. مضاف بر این که آتش بس همیشه دوطرفه نیست. اما خاصیت صلح این است که نه تنها آتش بس برقرار می شود، بلکه به جنگ هم فیصله داده می شود و آنگاه در مورد اختلاف مرزهای بین المللی و مسایل طرفینی بحث می شود. بنابراین قطعنامه ۵۹۸ اولین پیشنهاد صلح به ایران بود و قطعاً پذیرش آن از سوی ایران به عنوان پیروزی تلقی می شد؛ هرچند برابر با آرمان ها و اهداف ما فتح نمایانی نبوده اما به حداقل امتیازات و نایل شدن به پیروزی را برای ایران داشته است.

آرایش های سیاسی داخل کشور

ماه اول جنگ تقریباً همه نیروهای داخل، برای مواجهه با عراق یکسو بودند و علیه اشغال ایران، موضع گرفتند. اعم از مارکسیست ها، ملی گراها، مذهبیون و … .

پس از ماه اول، کم کم اپوزیسیون درباره جنگ سکوت کرد و تحرکی از خود نشان نداد و معلوم شد که موضع گیری اولیه آنان، بر این بود که به عنوان افراد ساکت قلمداد نشوند. از ماه سوم اختلاف در بین نیروهای درون حکومت در خصوص نحوه اداره جنگ آغاز شد. یک جناح، مربوط به بنی صدر و برخی اعضای دولت بود و در مقابل، جناح شهید بهشتی و مجلس قرار داشت که تا خرداد سال ۱۳۶۰ این آرایش سیاسی ادامه پیدا کرد. تا پیش از این چالش های شدیدی بین این دو جریان وجود داشت که با پیوستن منافقین به بنی صدر به اوج خود رسید، به حدی که با بروز درگیری های داخلی به خصوص در منطقه کردستان به دنبال توافق بنی صدر، مسعود رجوی و قاسملو، مسأله جنگ تحت الشعاع منازعه داخلی قرار گرفت. یعنی در تابستان ۱۳۶۰ جنگ به مدت چند ماه به فراموشی سپرده شد اما در شهریور همان سال دوباره جنگ به عنوان مسأله اصلی نظام مطرح شد.

در این دوره با آرایش جدید نیروها در