پاورپوینت کامل شهریار ادب ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شهریار ادب ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شهریار ادب ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شهریار ادب ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۷

روز شعر و ادب فارسی، روز بزرگداشت استاد سید محمد حسین شهریار

شعر مهم ترین عنصر هنری و رسانه فرهنگی در فضای ایرانی بوده و دیرزمانی شاعران در مرکزی ترین جایگاه فرهنگ ایرانی قرار داشته اند و توجهی که همگان، از عامه مردم تا سردمداران فرهنگی به آنان دارند، با توجهی که با دیگر ؟؟ ادب و هنر و فرهنگ دارند قیاس پذیر نیست. جایگاهی که فردوسی و مولوی و سعدی و حافظ در فرهنگ ایرانی و در دل و جان و مردم آن داشته اند هیچ فرهنگ آفرین دیگری نداشته است. هنوز هم در روزگار نو و با پدید آمدن شعر نو جایگاهی را که شاعرانی چون شاملو، اخوان، فروغ فرخزاد در پهنه فرهنگ ایرانی دارند با هیچ فرهنگ آفرین دیگری قیاس نمی توان کرد.

بی گمان میان شعردر مقام رسانه اصلی فرهنگی در قلمرو زبان فارسی و ساختمان ظریف و تراش خورده زبان، از سویی و ذهنیت خیال پرداز و شاعرانه اندیش قوم ایرانی، از سوی دیگر، می باید رابطه ای باشد. و همین ذهنیت است که شعر را به عنوان زبان بیان احوال خو برمی گزیند و همین احوال است که خود را در بینشی شاعرانه عارفانه از همتی به صورت یک جهان بینی کمال می بخشد که شعر عالی ترین رسانه بیان آن است.

زبان شعر یک گونه زبانی است که از یک ساحت تجربی و معنایی ویژه سخن می گوید و صورت آن از معنایش جدایی ناپذیر ست. هر شرح و تفسیری راهنمایی است که ما را تا آستانه اثر اصلی تواند برد و سرانجام می باید به پای خود به درون آن رفت و معنای آن را دید و دریافت. یعنی شعر می باید سرانجام به زبان خود سخن گوید زیرا که آن زبان پیرایه نیست بر آن معنا، بلکه با آن هم عنان است. نسبت آن دو مثل نسبت تن و جان است.

شعر آن پرتو گریزایی سبک پاست، آن مایه ای از روح و سبک روحی که بر همه چیز پرتو می افکند، اما نه به یک نسبت و هر جا که باشد با کرشمه ها و دلربایی هایش طبع شاعرانه را به خود می خواند چنانکه در زبان نیز.

اما شعر کجا نیست؟ تنها در شعرها نیست که شعر را می توان یافت، بلکه در بسیاری جاها، چنانکه در یک نقاشی در یک موسیقی، در لبخند یک کودک، در زیبایی یک زن یا مرد، در پرتو شامگاهی یا پگاهی خورشید در کنار دریا یا بر کوه. اینها بدین معنی است که شعر در جهان راکنده است.

هر جا که چیزی سبک روح و سبکبال و سیال و خیال انگیز هست، هرجا که هستی سبک می شود یا «آنی» دگر می یابد، ردپای شعر را باید آنجا جست.

شعر چیزی نمی گوید که ما از آن بی خبر باشیم یا داستانی نمی سراید که ندانیم، بلکه آن چیزی را در ما بیدار می کند که ما در ژرف ترین لایه های جان از آن باخبریم. اما آن آگاهی ژرف با ژرف ترین لایه های جان آگاهی ما سخن می گوید. شاعران بزرگ آن گزاره ها را که از ژرفای جان آگاهی شان برمی خیزد با ناب ترین و هنرمندانه ترین زبان به ما می رسانند تا جان آگاهی ما را که همان مشهود یا درونیافت زیبایی است بیدار کنند؛ تا جان، خود را در اقلیم خویش بیابد و از این حضور در اقلیم خویش از لذت حضور سرشار شود. بنابراین شعری که از هنر زبانی عاری باشد و یا تنها با حس و عاطفه خام سرو کار داشته باشد هنوز شعری تمام، شعری ناب نیست؛ زیرا در جان آگاهی، ژرف ترین لایه های عاطفی با بلندترین بلنداهای خرد و دانایی در هم تنیده اند و نام این در هم تنیدگی «فرزانگی» است. از این رو شاعران بزرگ، فرزانگان بزرگ اند و درس فرزانگی و حکمت می دهند و ما را از عالم هرزه پویی عقل کاراندیش دور