پاورپوینت کامل بودن یا نبودن؟ مسئله این است؟ (نگاهی به سینمای پس از انقلاب) ۲۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بودن یا نبودن؟ مسئله این است؟ (نگاهی به سینمای پس از انقلاب) ۲۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بودن یا نبودن؟ مسئله این است؟ (نگاهی به سینمای پس از انقلاب) ۲۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بودن یا نبودن؟ مسئله این است؟ (نگاهی به سینمای پس از انقلاب) ۲۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

انقلاب اسلامی به عنوان حرکتی فرهنگی در رهیافت خود را در بارقه های فکری و اندیشگی و صبغه های معنوی و عاطفی مردم مسلمان ایران یافت و پی گرفت، بی ترید محملی جدی و قابل تأمل و بکر در زیرساخت های نوی در بُعد فرهنگ و هنر جامعه فراهم آورد.

این محمل ؟؟؟ شده از دین و ساخته و پرداخته در جاری فرهنگ بود و توانست تلقی جدید و با عقبه ای ؟؟؟؟ در وادی فرهنگ سازی فرا دست آورد.

این آفرینش هم وامدار سابقه دینی انقلاب بود و هم زاییده مواجهه فکری فرهنگی روند آن. توجه جدی به عنصر فرهنگ و هنر در این رهیافت به صورت واضح و مؤثری قابل مشاهده و درک است.

توجه به این مصداق و واقعه خاطره برانگیز که حضرت امام خمینی(ره) در اولین سخنرانی خود در بازگشت به وطن در دوازدهم بهمن سال ۵۷ در بهشت زهرا(س) با اشاره «مشخص به موضوع هنر و خاصه سینما، موضع هنرمندانه و مؤمنانه خود را با بیانی ؟؟ اعلام می نمایند، خود برآورنده بسیاری از دقایق و ظرایف حرکت رهبری انقلاب است.

آنجا که امام (ره) فرمودند: «ما با سیما مخالف نیستم ما با مراکز فحشاء مخالفیم.»

این جمله بیانگر نگاهی مؤمنانه به هنر سینماست. نگاهی که اصالتی و ؟؟؟؟ برای سیما و اساساً هنر؛ قابل است.

بدون تردید، این تلفی و نگاه و ابراز و اعلام جدی و صریح آن، نقطه عطفی سازنده و محرک برای سینما بود اما اینکه، گذشت پس از سی سال از پیروزی انقلاب، چه میزان از منویات آن به تحقق رسید و اکنون در کجای این مسیر مهم و خطیر هستیم، جای سؤال دارد، سؤال جدی!

واقعیت آن است که سینمای پس از انقلاب دره های پر فراز و نشیب و گاه عجیب و غریبی را طی کرده است.

از منظر مدیریتی، شاید بتوان سیمای سی سال گذشته را محل آزمون و خطاهای فراوان و موقتی برای محک خوردن اندیشه های این و آن و رهیافتی برای تبلیغی یا شبه تبلیغ منویات بعضاً نه چندان مشخص و مبین افراد مختلف فرض کرد.

اساس و پایه این ؟؟؟؟؟ همیشه، نوعی تلقی های من درآوردی مسئولین فرهنگی هنری و ارجاعات شخصی و تعبیرسازی های جعلی و فرمالیته بوده است.

به بیان دیگر هرگز سینما، به معنای واقعی هنری آن جدی گرفته نشد و بیشتر محملی شد برای اثبات عرفان و مسلمانی و معناگرایی. آن هم از نوع خاص افراد خاص. این و آن.

زمانی نماد سینمای عرفانی، سیب و انار و نارنج بود و عنوان سینمای عرفانی مسماهایی بی شباهت به ساحت جدی سینما را فراهم آورد و در دوره های دیگر به عنوان دینی جایگزین عرفانی شد و همین طور ادامه یافت تا امروز که به عنوان پر ؟؟؟ و جعلی «معناگرا» جای اطلاعات قبلی را گرفت!

واقعیت این است که آنچه در طول این مدت معمول ماند همان «سینما» بود و همت زمانی که بایستی صرف زیرساخت های سخت افزار و نرم افزار سینما می شد، سال هایی که بایستی صرف آموزش نیروهای با ذوق و با آتیه سینما می شد. برایندهایی که باید در ؟؟ استاندارد و با در نظر گرفتن ؟؟ و توانایی ها و عقبه فکری فرهنگی کشور به برایندی در مورد فایده منجر می گشت، اینک در چه راه هایی صرف گشته و چه فضایی را در ذهن ها تداعی می کند.

چگونه می توان گوش سپرد به بحث و جدل هایی در باب سینمای ملی ؟! آیا می توان تصور کرد که وقتی هنوز چیزی به اسم «سینما» وجود خارجی جدی و معتنابهی ندارد، ما در حال نقد و بررسی پسوند ملی چسبیده به یک امر عدمی باشیم؟!

تعبیر سینمای ملی به قول دوستی عزیز، شبیه است به این که ما از یک کودک ناقص الخلقه که از انجام ابتدایی ترین درک و دریافت های عادی آدم های معمولی عاجز است، توقع کارهای خارق العاده و محصولات آدم نابغه را داشته باشیم!

ای کاش به جای ایجاد جعلی که زاییده سطحی نگری ها و ساده لوحی های مفرط آدم های ناآشنا به کار یا با نگاه بدبینانه اش مغرض و جیب پرکن است، به این می اندیشیدیم که سینما ظرفی نیست که هر مظروفی را بپذیرد و سینما قبل از این که محمل بخشنامه ها و فرمانروایی های ملوکانه و ؟؟؟ ملوک الطوایفی ما باشد، سینماست. آری! سینما سینماست.

اتفاقاً در خمین جاست که مظلومیت و معصومیت کارها و آثار مجدانه و حرفه ای که باهمان عقبه فکری و ؟؟؟ و پابند به چنان آرمان ها و اندیشه ها ساخته و پرداخ