پاورپوینت کامل سازمان رهبری شیعه در عصر غیبت صغری ۶۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سازمان رهبری شیعه در عصر غیبت صغری ۶۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سازمان رهبری شیعه در عصر غیبت صغری ۶۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سازمان رهبری شیعه در عصر غیبت صغری ۶۶ اسلاید در PowerPoint :

۱

دوران غیبت صغری با ویژگی هایی از ادوار پیشین و پسین خود، باز شناخته می شود .
از جمله مهم ترین وجوه تمایز این دوران با دوره های پیشین – یعنی عصر حضور ائمه
علیهم السلام در راس جامعه ی شیعه – محروم ماندن شیعیان از فیض حضور آشکار
امام علیه السلام در متن جامعه است .

تا سال ۲۶۰ ه . ق . شیعیان، به جز در زمان هایی که امامان شیعه علیهم السلام در
زندان به سر می بردند یا در خانه ی خود زیر نظر بودند، آزادانه با آنان ارتباط
داشتند و به طور مستقیم از هدایت و فیض معنوی آنان بهره مند می گشتند . دراین سال
با شهادت امام حسن عسکری علیه السلام، به ناگاه شیعیان با وضع پیش بینی
نشده ای روبه رو شدند . آنان به یک باره، امام خویش را در پس پرده ی غیبت یافتند . به
طور طبیعی، نخستین پرسش و چشم داشت شیعیان در شرایط جدید، این بود که چگونه
می توانند با امام خویش، ارتباط برقرار کنند و چاره ی مشکل های خویش را از او
بجویند .

این پرسش بی پاسخ نماند و در نخستین فرصت پس از آغاز غیبت صغری، راه دست یابی
به امام علیه السلام و چگونگی ارتباط با او در شرایط پدید آمده، به آگاهی
گروهی از شیعیان رسید . یکی از روایت های تاریخی بر جا مانده از آن دوره که بر
مدعای یاد شده، دلالت دارد، گفته ی شیخ صدوق درباره ی گروهی از شیعیان قم است . آنان
مانند همیشه، برای دیدار با امام عسکری علیه السلام و تقدیم هدیه های مالی و
وجوه شرعی و نامه های حاوی سؤالات شیعیان قم، به سامراء رفته بودند . این گروه در
سامراء با شهادت امام یازدهم علیه السلام و ادعای دروغین امامت از سوی
جعفر بن علی الهادی – برادر امام عسکری علیه السلام – روبه رو شدند . چون جعفر –
کذاب – نتوانست نشانه های لازم برای اثبات امامت خویش را به آنان ارایه
دهد، پس از سرگردانی و گذر از مشکلاتی، راه بازگشت در پیش گرفتند . همین که به
بیرون شهر سامراء رسیدند، پیک امام دوازدهم (عج) با آنان دیدار کرد . بدین
ترتیب، آنان به درک فیض دیدار با آن بزرگوار موفق شدند . آن حضرت در همین دیدار
به گروه قمی ها فرمود که از آن پس برای دیدار یا انجام امور مربوط به امام
علیه السلام، دیگر به سامراء نروند; زیرا ایشان برای انجام امور یاد شده،
نماینده ای در بغداد خواهد گمارد . (۱)

گذر زمان نشان داد که نماینده ی گمارده شده در بغداد، همان «عثمان بن سعید عمری » ;
نخستین سفیر و نایب ناحیه ی مقدسه در دوران غیبت صغری است که جامعه ی شیعه را حتی
در دورترین سرزمین های شیعه نشین جهان اسلام، رهبری می کرد . (۲)

«عثمان بن سعید عمری » ادامه دهنده ی راهی بود که سال ها پیش از دوران غیبت صغری و
از سوی امام صادق علیه السلام آغاز شده بود . (۳) «عثمان بن سعید عمری » ، در راس آن
قرار داشت، سازمانی پنهانی با هدف های مشخص بود که از آن با نام «سازمان یا
نهاد وکالت » و یا «نظام الاموال و الوکلاء» یاد می شود . (۴)

هدف اصلی و زمینه های پیدایش سازمان وکالت

بی تردید یکی از هدف های این سازمان، پدید آوردن مجموعه ای از وکیلان با
برنامه ای حساب شده بود تا زیر نظر وکیلانی برتر (وکیل ارشد یا سر وکیل) (۵) در گوشه
و کنار جهان اسلام، به ویژه در سرزمین هایی که شمار شیعیان بیشتر بود، به
فعالیت بپردازند . این سازمان، نقش شبکه ی ارتباطی را بین شیعیان و مرکز
استقرار رهبری شیعه ایفا می کرد .

پیش زمینه های پیدایش و گسترش جریان وکالت پس از امام صادق علیه السلام را
می توان این گونه برشمرد: دوری مناطق شیعه نشین از مرکز استقرار ائمه علیهم
السلام، وجود جو خفقان، دشوار بودن ارتباط مستقیم امامان علیهم السلام با
شیعیان، دسترسی نداشتن شیعیان به امامان به دلیل حبس، شهادت یا غیبت، و
بالاخره آماده سازی شیعیان برای پذیرش شرایط ویژه ی دوران غیبت .

امامان شیعه علیهم السلام بسیار کوشیده بودند با تبیین جریان صحیح مهدویت،
ذهن شیعیان را برای پذیرش اصل غیبت آماده تر سازند . با این حال، شیعیان پس از
شهادت امام یازدهم علیه السلام، به دلیل غیبت فرزند ایشان و محروم ماندن از
درک حضور مستقیم و آشکار امام، سرگردان شدند ; زیرا آنان نزدیک به دو و نیم قرن
از نعمت امام حاضر بهره مند بودند، پس به طور طبیعی، آن گاه که امام معصوم، در
میان شیعه، حضوری آشکار ندارد، باید جانشینی برگزیند و شیعیان را به سوی او رهنمون
شود .

این جای گزین، همان سفیر، نایب یا باب حضرت حجت (عج) در دوران غیبت بود .
نشانه هایی در دست است که شیعیان هنگام رویارویی با شرایط جدید و پس از ناامیدی
از درک حضور امام علیه السلام، در جست وجوی باب یا سفیر آن حضرت بوده و گاه
برای شناسایی سفیر راستین و واقعی امام عصر علیه السلام، نماینده ای را به
بغداد یا سامراء گسیل می داشتند . البته در همه ی این موارد، امداد ناحیه ی مقدسه
به یاری این نمایندگان آمده و آنان را به سوی مطلوب خویش راهنمایی می کرد .
برای نمونه، افزون بر جریان یاد شده درباره ی گروه قمی ها – وفد قمیین – به
جریان های «حسن بن نضر قمی » ، (۶) «محمدبن ابراهیم بن مهزیار اهوازی » (۷) و
«ابوالعباس احمد دینوری » (۸) نیز می توان اشاره کرد .

ادعاهای دروغین نیابت

با آغاز دوران غیبت صغری، برخی به دروغ و با انگیزه های خیانت کارانه، مدعی
نیابت و بابیت حضرت حجت (عج) شدند . ازاین رو، شیعیانی که در سرزمین های دور از
بغداد (مرکز استقرار سفیر ناحیه ی مقدسه) می زیستند، برای شناسایی سفیر راستین از
سفیران دروغین، به امداد ناحیه ی مقدسه نیازمند بودند .

از جمله کسانی که در دوران غیبت صغری، دعوی دروغین سفارت و بابیت را سر دادند
به این افراد می توان اشاره کرد: اسحاق احمر، (۹) باقطانی، (۱۰) ابومحمد شریعتی، (۱۱)
محمدبن نصیر نمیری، (۱۲) احمدبن هلال کرخی عبرتائی، (۱۳) محمد بن علی بن بلال، (۱۴)
ابوبکر بغدادی، (۱۵) ابودلف مجنون، (۱۶) حسین بن منصور حلاج (۱۷) و ابوجعفر شلمغانی . (۱۸)

البته امام و سفیران راستین او نیز برای مقابله با این مدعیان دروغین،
شیوه های مناسبی را در پیش می گرفتند . گاه مقایسه ی وضعیت ظاهری مدعیان دروغین
با سفیر راستین حضرت، سبب می شد مردم به ادعای دروغین آنان پی ببرند . برای
نمونه، احمد دینوری هنگامی که وارد بغداد شد، با ادعای نیابت از سوی سه تن
روبه رو گشت . یکی از آنان «ابوجعفر محمدبن عثمان بن سعید عمری » و دو تن دیگر،
«اسحاق احمر» و «باقطانی » بودند . او به منزل هر سه تن رفت . ابوجعفر عمری، فردی
فروتن بود که منزلی کوچک و سلوکی همانند سلوک ائمه علیهم السلام داشت; اما، دو
تن دیگر دارای خدمت کاران فراوان و خانه های گران قیمت بودند . دینوری با دیدن و
مقایسه ی وضعیت این دو تن با وضعیت سفیر حضرت، در راستین بودن ادعای آن دو، دچار
تردید شد و سرانجام با ارشادهای ناحیه ی مقدسه، به راستین بودن سخن ابوجعفر
عمری، یقین پیدا کرد . (۱۹)

در مواردی نیز، سفیر ناحیه ی مقدسه در محفل مدعی سفارت حاضر می شد و به شیوه ای، از وی
نسبت به دروغ بودن ادعایش اقرار می گرفت . برای نمونه، «ابوطاهر محمدبن علی بن
بلال » یکی از کسانی بود که به دروغ، ادعای بابیت کرد . روزی ابوجعفر عمری به
محفلی که او و شماری از پیروانش در آن حاضر بودند، رفت و خطاب به او گفت: «آیا
صاحب الزمان به تو امر نکرد که اموال را به من تحویل دهی؟» و او در حالی که
رنگ باخته بود، چاره ای جز اقرار ندید! و همین مساله، سبب بازگشتن برخی از
پیروانش از پیروی او گردید . (۲۰)

یکی دیگر از راه کارهای مقابله ی ناحیه ی مقدسه با ادعاهای دروغین نیابت و
بابیت در دوران غیبت صغری، اعلام لعن مدعی دروغین به وسیله ی توقیع هایی بود که
به واسطه ی سفیران و نایبان راستین حضرت به دست شیعیان می رسید . گاه حضرت به
دلیل جایگاه ویژه ی فرد مدعی، ناگزیر می شد دو یا سه بار اعلام لعن و افشای ماهیت
مدعی دروغین را تکرار کند; دراین باره، به «احمدبن هلال کرخی عبرتائی » می توان
اشاره کرد; زیرا وی سابقه ی وکالت برای امام هادی علیه السلام و امام عسکری
علیه السلام را داشت و فردی صوفی مسلک و به ظاهر دین دار بود، و ۵۴ سفر حج
انجام داده بود که بیست بار آن را با پای پیاده بوده است! (۲۱)

نقش ارتباطی محورهای فعالیت نایبان چهارگانه و کارگزاران آنا

شیعیان در دوران غیبت صغری به دلایل گوناگون نزد نایبان یا وکیلان ناحیه ی مقدسه
مراجعه می کردند . متعارف ترین دلیل مراجعه به وکیل در طول دوران فعالیت سازمان
وکالت از زمان امام صادق علیه السلام تا پایان دوران غیبت صغری، پرداخت
وجوه شرعی و هدیه ها و نذرهای مردمی بود . البته کار وکیلان به این مورد، منحصر
نمی شد . شواهد نشان می دهد که آنان «نقش ارتباطی » میان مردم و امام را داشته اند
. آنان نامه ها، پیام ها، پرسش ها و مشکلات فردی یا عمومی شیعیان را به محضر
امامان علیهم السلام می رساندند و پس از دریافت پاسخ، آن را به افراد ابلاغ
می کردند . این نقش ارتباطی در دوران غیبت صغری به دلیل غیبت امام علیه
السلام، جایگاه مهم تری یافت; زیرا سفیر ناحیه ی مقدسه در این دوران، تنها راه
ارتباطی شیعیان با وجود شریف حضرت مهدی (عج) بود . البته در موارد نادری،
تماس ها به وسیله ی پیک های ویژه ی آن حضرت برقرار شده است که به یک نمونه از آن در
ماجرای «وفد قمیین » اشاره کردیم .

توقیع نویسی; معمول ترین شیوه ی ارتباطی رهبری شیعه در دوران غیبت ص

یکی از معمول ترین راه های ارتباط با ناحیه ی مقدسه در دوران غیبت صغری، «توقیع »
های صادر شده از سوی ناحیه ی مقدسه برای شیعیان بود . «توقیع » ، نوشته ای بود که در
لابه لای سطور یا در ذیل آن ها، در پاسخ به پرسش ها می آمد . گاهی نیز توقیع بی آن که
پاسخ به پرسش پیشین باشند، از سوی ناحیه ی مقدسه صادر می شد . البته صدور همین
توقیع ها نیز در راستای زدودن مشکلی در جامعه ی شیعی آن روزگار بوده است . توقیع های
ناحیه ی مقدسه در بیشتر موارد از راه نایبان چهارگانه به دست شیعیان می رسید .
اما در برخی موارد، بعضی وکیلان برجسته نیز این صلاحیت را یافتند که واسطه ی
صدور توقیع باشند . از آن جمله به «محمدبن جعفر اسدی رازی » ; وکیل برجسته ی ناحیه ی
مقدسه در منطقه ی ری (۲۲) و «قاسم بن علاء آذربایجانی » ; وکیل ناحیه ی آذربایجان (۲۳)
می توان اشا