پاورپوینت کامل دین در عصر ظهور ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین در عصر ظهور ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین در عصر ظهور ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین در عصر ظهور ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

۱

هو الذی ارسل رسوله بالهدی و دین الحق لیظهره علی الدین کله و لو کره المشرکون
[توبه / ۳۳]

از موضوعات مهمی که همیشه بشر در ارتباط با آن بوده و منشا بسیاری از تحول ها
قرار گرفته، موضوع دین و ابعاد آن است. این موضوع، از ابعاد گوناگونی قابل
بررسی است. آن چه در این مختصر به دنبال آن هستیم، بررسی دین و چگونگی آن در
عصر ظهور حضرت حجت، عجل الله تعالی فرجه الشریف، است .

یکی از پرسش هایی که همیشه در پیش روی متفکران است، این است که «آیا درزمان ظهور
حضرت، احکام و قوانین جدیدی از سوی آن وجود شریف بیان خواهد شد؟ آیا به
هت حکومت جهانی حضرت، دین، باساز وبرگی جدید و اصولی متناسب با آن زمان و
قوانینی جدید جلوه می کند؟» آیا می توان گفت، اکنون احکامی به حسب واقع وجود دارد که
مورد نظر خداوند تبارک و تعالی است و برای رشد و سعادت فرد و جامعه به آن ها نیاز
است و لکن تا زمان ظهور، به جهت وجود موانعی، به مرحله فعلیت نرسیده است، اما با
ظهور آن حضرت چنین احکامی از مرحله انشاء خارج شده و لباس فعلیت می پوشد یا این
که چنین چیزی مطرح نیست بلکه آن چه که در زمان ظهور واقع می شود، تنها، تحولی عظیم
در مرحله اجرای احکام مقدس اسلام و احیانا توسعه ای در برخی از احکام محدود
است؟

پاسخ به این پرسش مهم، نه تنها آگاهی انسان را نسبت به حقیقت دین در زمان ظهور
روشن می سازد، بلکه نتایج مهم و چشم گیری نسبت به برخورد عالمان و متفکران با
دین، در زمان قبل از ظهور دارد. در اینجا به برخی از آن ها اشاره می شود:

الف: از مجموع مطالبی که دراین بحث به میان خواهد آمد، روشن می شود که در زمان
ظهور حضرت حجت، عجل الله فرجه الشریف، آن چه محور حکومت آن حضرت است دین است،
این مطلب، ما را به این نتیجه روشن رهنمون می سازد که، دین، نه تنها
لاحیت برای حکومت دارد، بلکه تنها حکومتی که می تواند جامعه بشری را از هر گونه ظلم
و بی عدالتی و فساد و تباهی و یاس و ناامیدی نجات دهد، حکومت دینی است.

هرگز نباید تصور کرد که در زمان ظهور، حکومت، به دست یک نیروی خارج از دین
اجرا خواهد شد، بلکه دین با همه احکام و قوانین تضمین کننده سعادت بشریت در ختم
عالم خواهد بود. البته نمی توان منکر این مطلب گردید که با حضور مستقیم معصوم
علیه السلام ضمانت اجرایی دین افزایش خواهد یافت و چه بسا تفاوت بسیاری
با غیر آن دارد. اما این بدان معنا نیست که معصوم علیه السلام به دین و
قوانین آن قابلیت اجرا را اعطا می کند.

نتیجه واضح و روشن این مطلب، آن است، که کسانی که در عصر حاضر، منکر عنصری به
نام حکومت برای دین هستند و دین را محدود به امور شخصی و فردی می دانند یا باید
حکومت جهانی حضرت ولی عصر، عجل الله تعالی فرجه الشریف، را منکر شوند و یا اینکه
معتقد شوند که در آن زمان، غیر از دین، امر دیگری در حکومت دخالت خواهد داشت. طبیعی
است که روشنفکر متدین، به هیچ کدام یک از این ها نمی تواند ملتزم شود به عبارت
دیگر، اگر دین، صلاحیت برای حکومت نداشته باشد، در هیچ زمانی حتی در زمان ظهور
نیز صلاحیت حکومت ندارد و اگر دین با قابلیت ذاتی خود و ویژگی های خاص خود،
بتواند حکومت کند در هر زمانی، حتی در غیر عصر ظهور نیز – هر چند به صورت محدود –
می تواند حکومت کند.

ب: ظهور حضرت حجت ارواحنا فداه، کشف از ظهور یک واقعیت و یک حق واحد دارد. آن
چه مقصود اصلی خداوند تبارک و تعالی برای بشریت بوده. و هست، حتما یکی است و
نمی توان ملتزم به کثرت حق و تکثر واقع شد.

«ان الدین عندالله الاسلام » (۱)

به عبارت دیگر کسانی که معتقد به تکثر گرایی در دین هستند، نمی توانند حکومت
آخرالزمان را از نظر اعتقادی بپذیرند; چرا که آن حکومت، بر یک پایه و اساس
استوار خواهد بود و آن، اسلام واقعی و حقیقی است و بقیه ادیان و مذاهب، در آن
حکومت صحیح، نقش نخواهند داشت.

با تتبع ناقصی که صورت گرفت، متاسفانه تاکنون محققان به این موضوع
نپرداخته اند و این موضوع از عناوینی است که به صورت عمیق و دقیق، ابعاد آن روشن
نگشته و واضح است که در این نوشتار نیز نمی توانیم به صورت جامع به آن
بپردازیم، اما خواهیم کوشید تا برخی از نکات و نقاط مبهم آن را اجمالا روشن
کنیم ان شاء الله.

برای پاسخ به پرسش هایی که در آغاز این نوشتار آمد، مطالبی را باید یادآور
شویم.

یکم:

با مرور زمان و تکامل علم و پیشرفت صنعت و فن آوری، نیاز بشر به دین کم نمی شود،
بلکه این نیاز، به موازات تکامل علم و دانش، هر روز افزون تر می گردد. این چنین
نیست که بپنداریم عقل بشری، به تنهایی بتواند همه احتیاجات بشر، حتی نیازهای
مادی او را برطرف کند. برای اثبات این مطلب، می توان دلایل متعددی را اقامه
کرد، یکی از آن ها همین رشد عقلی بشر است. وقتی انسان دارای رشد عقلانی شد، ناخواسته،
توجه او به یک امور جدیدی معطوف می گردد که برای حل آن امور، هیچ راهی جز دین و
پاسخگویی دینی نیست. هر مقدار دامنه فکر و تعقل توسعه پیدا کند، دامنه شبهات و پرسش ها،
بیشتر می گردد و در این ها، نه خود عقل قادر به پاسخگویی است و نه علم توان برخورد
با آن را دارد.

بررسی تاریخی، ما را به این امر رهنمون می سازد که در قدیم، پرسش های کلامی، به
مراتب از شبهات امروزه، کم تر وضعیف تر بوده است. هر چه بشر، پیشرفت می کند سؤالات
کلامی و اعتقادی او بیش تر می شود. از اموری که در توسعه علوم دخالت دارد، خصوصا
در علوم انسانی، توسعه تفکر و اندیشه و تعقل انسان است. بنابراین یک ملازمه عادی
و روشن بین رشد عقلانی و به وجود آمدن ابهامات و اشکالات وسیع و اساسی وجود دارد.
به عبارت دیگر، هر مقدار که تعقل بشری، بسیط باشد، احتیاجات و نیازهای او هم
بسیط خواهد بود و هر مقدار تعقل و تفکر بشری، توسعه و دامنه پیدا کند، احتیاجات او
نیز بیش تر خواهد شد. و از طرفی روشن است که خود عقل، در رفع و حل این احتیاجات،
به تنهایی قادر نیست و آن چه که می تواند مشکلات و احتیاجات را برطرف سازد،
باید نیرویی مافوق عقل و وسیع تر از آن باشد. آن نیرو، جز دین نمی تواند باشد. بررسی
اجمالی تاریخ ادیان نشان می دهد که در هر زمانی، دین، متناسب با رشد و آگاهی
مردم آن زمان، وجود داشته است و از طرفی درهیچ دوره متاخری، دین، به صورت
ضعیف تر و یا ناقص تر از دوره قبلی نبوده است. تکامل بشری در هر دوره تاریخ، همراه
با تکامل ادیان بوده است، به طوری که به اعتقاد ما، آخرین دین و کامل ترین دین،
یعنی اسلام، برای مرحله ای از تاریخ بشری آمده که رشدبشر به مرحله عالی خود رسیده
است.

از آن جا که دین، ترسیم کننده سیر تکاملی بشر است و هدف و غایت را در همه ادوار به
بشر نشان داده است و در هر زمانی، بشر دارای افکار متناسب با آن دوره را به هدف
اصلی رهنمون ساخته است و نیز، دین تنظیم کننده جمیع رفتار فردی و اجتماعی و
حکومتی است، روشن می شود که بشر، بدون دین، هرگز نمی تواند برنامه ای را، حتی در
زندگی فردی بدون کمک دین، سامان دهد. فرد و جامعه، نمی توانند با نیروی عقلی که از
درک بسیاری از حقایق عاجز است و توانایی درک بسیاری از ملاکات را ندارد،
برنامه ای را برای خود ترسیم، و ارتباطات خویش را بر اساس آن تنظیم کند.

همان دلیلی که اصل احتیاج بشر به دین را اثبات می کند، می تواند این مطلب را
نیز روشن کند که با افزونی احتیاجات بشر و با رشد تکاملی او، نیاز او به دین
بیش تر می گردد.

دوم:

دین و مفاهیم اساسی آن، متاسفانه، از سوی برخی از روشنفکران، دست خوش تعابیر
انسانی گردیده است. کسانی که مفاهیم عالی در ادبیات دین، مانند «خاتمیت » را
به معنای «سرآمدن دوران کودکی بشر» قرار داده اند و «بشر را قافله سالار خود در همه
ابعاد هدایت و سعادت می دانند» ، نمی توانند از حضور دین در هیچ عصری بعد از بعثت سخن
به میان آورند بنابراین، مقصود ما از مفهوم دین، آن گوهر اصلی و قدسی است که از
یک منبع غیبی در اختیار بشر قرار داده و در هر زمانی باید حافظی امین و معصوم
داشته باشد و بدون هر گونه زنگ و زنگار باشد.

سوم:

در جای خود ثابت و روشن است که عقل، قدرت و احاطه بر ملاکات جمیع افعال و امور
را ندارد و تشخیص او در حد بسیار محدودی است. این امر، با توجه به این نکته
روشن تر می گردد که اساسا، شناخت هیچ حقیقت و واقعیتی به آن نحو که شاید و باید است،
برای عقل میسور نیست تا جایی که منطقیان نسبت به فصل اشیاء – که حقیقت هر نوعی
را تشکیل می دهد – فصل مشهوری را ذکر کرده اند که از آثار و لوازم فصل حقیقی است و
لذا در برخی از موارد، به جای یک فصل، دو فصل برای یک نوع ذکر کرده اند، در
حالی که اشیاء، بیش از یک فصل حقیقی ندارند. از این رهگذر، ما به خوبی می توانیم
بگوییم عقل، تنها، قدرت درک برخی از خواص و آثار افعال و اشیاء را دارد، آن هم به
صورت محدود و ضعیف از این رو، بشر، نمی تواند تنها به عقل خودتکیه کند، بلکه او باید
به سمت چیزی برود که تمام ملاک ها را درک کند و مطابق آن ها، انسان ها را هدایت کند.

چهارم:

برای دین، دو مرحله وجود دارد: یکی، مرحله بیان و تبلیغ و دیگری، مرحله اجرا است
ما معتقدیم که اکمال و اتمام دین از نظر بیان و تبلیغ با بعثت مقدس پیامبر
صلی الله علیه و آله شکل گرفت و مرحله اجرای کامل، با ظهور حضرت حجت – عجل الله
تعالی فرجه الشریف – انجام خواهد گرفت. به عبارت دیگر از یک طرف می دانیم
که اگر دین کامل، اجرای کاملی را در پیش نداشته باشد، چه بسا بیان برخی از
قوانین و احکام آنکه در هیچ زمانی به مرحله اجراء نرسد، لغو باشد. بنابراین،
لازم است برای دین کامل، مرحله اجرای کامل نیز باشد در زمان بعثت پیامبر صلی
الله علیه و آله شرایط برای اجرای کامل آن هم به نحو جهانی و برای جمیع بشریت
مهیا بوده است و از طرف دیگر آگاهیم که، پس باید زمانی برسد که دین، در سطح
جهانی، اجرا شود و این، جز با ظهور حضرت حجت – عجل الله تعالی فرجه الشریف –
میسر نمی شود.

در پرتو این مطالب، به راحتی می توان مقصود از روایاتی که می گوید: «ان الله
یبعث لهذه الامه فی راس کل مئه سنه من یجدد لها دینها» (۲) را دریافت.

معنای این مطلب، آن است که بشر، در اثر نیاز به دین و ارتباط وثیق و محکمی که
با آن دارد، ممکن است دینداری او به زیاده و نقصانی آمیخته شود و چون بشر، صاحب
دین نیست و آشنایی کامل با دین ندارد لازم است مجددی قیام کند و دین را از
افکار بشری غیر صحیح غبارروبی کند.

پس از بیان این مطالب، اکنون لازم است به بررسی روایاتی که در مورد چگونگی
دین در زمان ظهور وارد شده، بپردازیم و از تعبیراتی که در آن ها به کار رفته
است، نما و چهره ای از دین را در آن زمان ترسیم کنیم.

روایات از نظر تعبیر، متعدد است. برخی از روایت ها می گوید:

۱. دعوت مردم به امر جدید

«ان قائمنا اذا قام دعا الناس الی امر جدید کما دعا رسول الله صلی الله علیه و
آله و ان الاسلام بدا غریبا و سیعود غریبا کما بدا فطوبی للغرباء» ; (۳)

«هنگامی که قائم ما قیام کند، مردم را به امر جدیدی دعوت می کند، همان گونه که
پیامبر مردم را به اصل دین اسلام دعوت کرد. و اسلام، شروع آن، با غربت و در
آخر نیز گرفتار غربت خواهد شد و خوشا به حال غریبان!»

آن چه از این روایت استفاده می شود، آن است که حضرت، مردم را به یک امر جدیدی
فرا می خواند. باید دید مراد از این امر جدید چیست؟ آیا با قیام حضرت، قوانین
و مقررات و در یک کلمه، دینی جدید آورده خواهد شد یا این که دینی جدید در کار نیست،
بلکه احیای همان قوانین پیامبر صلی الله علیه و آله و همان دستورهایی است که
در قرآن و سنت رسول آمده؟ از این بیان که، اسلام، در آخر نیز گرفتار غربت می شود،
به خوبی می توان استفاده کرد که همان قوانین گذشته که دچار فراموشی یا
تحریف شده است با قیام آن حضرت، احیاء خواهد شد.به طوری که دعوت آن حضرت به
احکام و قوانین صحیح دینی، در نظر مردم، جدید و تازه جلوه می کند; یعنی خود احکام
جدید نیست بلکه در نظر مردم جدید خواهد بود.

۲- اسلام جدید و انهدام آن چه که قبل از آن بوده است

«یهدم ما قبله کما صنع رسول الله صلی الله علیه و آله وسلم و یستانف الاسلام
جدیدا» (۴) ;

«گذشته را ویران می سازد همانطوری که پیامبر چنین نمود و اسلام را از نو
آغاز می کند» .

در این دسته از روایات، دو نکته وجود دارد: یکی آنکه با قیام آن حضرت، آن چه
که قبل از او بوده است، منهدم می شود; یعنی، بدعت ها و تحریفهایی که واقع شده است، به
طور کلی از بین خواهد رفت.

دیگر آنکه اسلام، به صورت جدید ظهور خواهد کرد. باید دید کلمه «جدیدا» آیا وصف
«اسلام » است یا این که وصف «استیناف » است؟ (۵) ظاهر این تعبیر، آن نیست که یک
اسلام جدید با مقرراتی جدید که تاکنون در قرآن و سنت پیامبر صلی الله علیه و آله
ذکر نشده است، آورده می شود، بلکه شروع اسلام، به صورت مجدد خواهد بود. به تعبیر
دیگر، اسلام، تولدی دیگر خواهد یافت و از نو به میدان عمل خواهد آمد و قوانین
روشن و بسیار محکم و استوار آنکه به بوته فراموشی سپرده شده و یا گرفتار
تحریف ها و تحلیل های غلط گردیده بود و یا موانعی در اجرای کامل آن ها بوده است،
با ظهور آن حضرت به میدان عمل خواهد آمد و همه آن ها اجرا خواهد گشت.

۳- استقبال به عدل

قلت: «و ما کانت سیره رسول الله؟» قال: «ابطل ما کان فی الجاهلیه و استقبل الناس
بالعدل و کذلک القائم علیه السلام اذا قام یبطل ما کان فی الهدنه مما کان فی
ایدی الناس و یستقبل بهم العدل.» ; (۶)

«همان طوری که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بعد از بعثت; مردم را به سوی
قسط و عدل فرا خواند و همه بی عدالتی های جاهلیت را از بین برد، حضرت قائم علیه
السلام نیز به همین سیره عمل می کند و آن چه را که در زمان گذشته در دست مردم
بوده است، از بین می برد و عدل را برای آنان به ارمغان می آورد» .

نکته حائز اهمیت آن است که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با آنکه پیامبر همه
عالمیان بود و همه، مورد خطاب او بودند