پاورپوینت کامل درآمدی بر تاریخ عصر غیبت کبری (۳) ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درآمدی بر تاریخ عصر غیبت کبری (۳) ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درآمدی بر تاریخ عصر غیبت کبری (۳) ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درآمدی بر تاریخ عصر غیبت کبری (۳) ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

۱

یک قرن زمینه سازی عملی برای غیبت کبری

در شماره پیش، جایگاه «غیبت کبری » ، در میان مجموعه سنت های حاکم بر
جوامع بشری تبیین گردید، و زمینه سازی های قرآن کریم، و حرکت روشنگرانه
پیامبر صلی الله علیه و آله و اهل بیت آن حضرت، برای تبیین غیبت طولانی آخرین
امام معصوم، مطرح شد .

این زمینه سازی ها، عمدتا در قالب آیه و روایت بوده و محتوای آن ها عموما
بیانگر فلسفه، معنا و ضرورت غیبت طولانی حضرت ولی عصر (عج) است . هم چنین
شرایط زمان غیبت و ظهور و وظایف شیعیان در آن دوران، به گونه نظری مطرح شده
است .

پیامبران و امامان معصوم، پیوسته حضوری جدی و روشن در جامعه داشته و با
مردم عصر خویش در ارتباط بودند . مردم نیز به آنان دسترسی داشتند . زمانی که
امام هفتم، در زندان رشید عباسی به سر می برد; یا امام هشتم در دربار مامون،
تحت نظر و زندانی بود; و یا امام یازدهم حیات خود را در زندان سپری می کرد;
مردم امام خویش را، در کنار خود احساس می کردند و حضور او را، تسلی بخش و
مایه دلگرمی برای خود می دانستند .

اما غیبت طولانی امام دوازدهم، به معنای محرومیت مردم از دسترسی به امام
است، و چنین وضعیتی برای شیعیانی که با رهبران معصوم خود همیشه در ارتباط
بودند و یا در دوران غیبت صغری به وکلای ویژه امام علیه السلام دسترسی
داشتند; امری غیرطبیعی بوده است . وجود امام معصوم – بدون امکان دسترسی به او
– برای بسیاری از مردم غیرقابل هضم می بود . گذشته از این که احتمال
سوءاستفاده از آن نیز می رفت .

انتقال دادن شیعیان، از دوران «حضور و ظهور» ، به دوران «حضور و غیبت » ، با
چند روایت یا صرف نظریه پردازی، امری غیرعملی و مشکل بود .

از این رو زمینه سازی های عملی با گذراندن چندین تجربه کوتاه، می توانست
از سختی این وضعیت جدید و نامانوس بکاهد و از لحاظ اجتماعی، مشکلات همراه با
«غیبت » را هموار سازد .

از آن جایی که غیبت طولانی امام مهدی علیه السلام، امری اجتناب ناپذیر است;
پس باید برای تحقق آن، برنامه ریزی شده باشد به طوری که از اصول اعتقادی
مطرح شده و منطقی یک قدم هم برگشت نشود . یکی از این اصول، «ضرورت وجود رهبری
معصوم در جامعه » است که آماده اداره جامعه و رهبری مسلمین باشد و این
ضرورت در تمام زمان ها مطرح است .

«غیبت صغری » و عملکرد امام هادی و امام حسن عسکری علیهم السلام در سامرا،
یک مقدمه چینی عملی، برای «غیبت کبری » بود . اگر سال احضار امام هادی و فرزندش
امام حسن عسگری علیه السلام را سال ۲۳۴ ه . ق بدانیم تا سال ۲۶۰ ه . ق (سال
شهادت امام حسن عسکری) دقیقا ۲۶ سال از امامت این دو امام بزرگوار، به
شمار می رود که دوران زمینه سازی عملی برای ورود شیعیان به دوران غیبت
کبرای امام مهدی علیه السلام است .

به کارگیری شیوه «مکاتبه » و سعی در پوشیده ماندن از شیعیان و محدودتر شدن دسترسی
آنان به این دو امام بزرگوار، یک تجربه عملی و زنده ای برای کم کردن
ارتباط امام ایشان با شیعیان بود . البته این امر، در حالی صورت می گرفت که
امام علیه السلام، شیعیان را برای کسب معارف و احکام و تحویل اموال امام
علیه السلام، به علما و وکلای خود ارجاع می داد .

تجربه «غیبت صغری » که تقریبا «هفتاد سال » به طول انجامید، نیز تجربه ای
پربار و جدی، در راه رسیدن به شرایط مطلوب در آغاز دوران غیبت کبری بود .

ارتباط مردم با امام، در این زمان، بسیار محدود بود، اگر امام صلاح
می دانست، افراد یا فردی را به حضور می پذیرفت . اما ارتباط با وکیلان
ویژه امام علیه السلام، امری آسان و عملی بود .

ارشادهای نظری و زمینه سازی های اهل بیت علیهم السلام ، برای ایجاد یک نوع
آمادگی روانی، همراه با تجربه ای عملی برای حل مشکلات بود که نتیجه آن
تقویت ارتباط شیعیان، با علما و وکیلان خاص امام بود . و جایگزین مناسبی،
برای جبران ارتباط با امام علیه السلام، جهت حل مشکلات بودند . و به تدریج
طی سه نسل متوالی این تجربه عملی و تربیت میدانی، کار خود را برای
آماده سازی واقعی و عملی انجام داد و به خوبی این انتقال از دوران «حضور
و ظهور» ، به دوران «حضور و غیبت » انجام گرفت و کمترین ضایعات اجتماعی،
سیاسی و فرهنگی به بار آورد . این ضایعات در کنار اهمیت حفظ جان امام علیه
السلام برای تحقق آرمان های بزرگ او، بسیار ناچیز و اجتناب ناپذیر است .

بنابراین در حدود ۹۶ سال (۱) «زمینه سازی عملی » ، همراه با «زمینه سازی نظری » ،
برای ورود شیعیان و مؤمنان، به خط رهبری واقعی اهل بیت علیهم السلام صورت
گرفت .

اهمیت این دو تجربه عینی و طولانی، برای ورود شیعیان به عصر «غیبت کبری » ، در
صورتی قابل توجه است که بدانیم، اصل اولی در «فرهنگ شیعه » این بود که مردم،
به لزوم هدایت الهی مستمر – که با حضور رهبران معصوم متبلور و مجسم می شد –
معتقد بودند و شیعیان بیش از دو قرن بر این باور بودند و همیشه رهبر معصوم خود
را در کنار خویش و خود را در کنار رهبر معصوم خود، می دیدند .

«تغییر» چنین وضعیتی، با چند حدیث و روایت امکان پذیر نبوده; بلکه فاصله
گرفتن امامان از شیعیان – به هر دلیلی – هر چند ناخواسته – مستلزم تربیتی جدید
بود تا آنان را بر تحمل «فراق » آماده کرده و حضور مستمر امام را در
پوشش غیبت باور کنند .

واقعیات تاریخی به روشنی مؤید این واقعیت عینی است; زیرا که تربیت عملی و
برنامه ریزی شده، برای شیعیان، به وسیله سه امام معصوم (امام هادی علیه السلام،
امام حسن عسکری علیه السلام و امام مهدی علیه السلام)، انجام پذیرفت که
با ارشادهای نظری و پاسخ به شبهات پیش آمده همراه بود .

با چنین رویکرد تربیتی، باید روایات صادره از آخرین امامان معصوم علیهم
السلام را مورد پژوهش قرار دهیم و نقش روایات را در زمینه سازی فکری و عملی
بررسی نماییم .

هم چنین لازم است شرایط فرهنگی و دینی شیعیان، را در آخرین روزهای غیبت صغری،
با اولین روزهای غیبت کبری و طولانی امام مهدی علیه السلام مورد مقایسه
قرار دهیم .

تفسیر و تبیین مفهوم «غیبت »

از آنچه گذشت، روشن می شود که «غیبت » مصطلح، با «غیبت » به معنای متعارف آن،
تفاوت فاحش دارد .

«غیبت » در عرف، به معنای ناپدید شدن و دور بودن از صحنه است که مستلزم فاصله
گرفتن امام علیه السلام از جامعه می باشد، در حالی که در این «غیبت مصطلح » ،
فاصله گرفتن امام معصوم از جامعه خود، مطرح نیست، بلکه امام علیه السلام
در عین حضور در صحنه، با مردم در ارتباط است; البته آنان از شناخت او – به
معنای تشخیص و تطبیق نام و عنوان او بر شخص وی – محروم اند . در حقیقت یک نوع
«احتجاب » یک طرفه (پرده بر چهره داشتن) وجود دارد; زیرا که مردم با او
به طور آگاهانه و مشخص ارتباطی مستقیم ندارند; (۲) اما او آنان را می بیند و
می شناسد و با ایشان داد و ستد دارد .

در روایات، درباره به نحوه غیبت امام مهدی علیه السلام، چنین آمده است:
«یسیر فی اسواقهم و یطا بسطهم و هم لایعرفونه; (۳) در بازارهای آنان، راه
می رود و بر فرش های آنان می نشیند، در حالی که او را نمی شناسند» .

استدلال های کلامی بر لزوم حضور پیوسته و مستمر یک رهبر معصوم در جامعه بشری،
تا روز قیامت یا تا زمان مکلف بودن انسان ها است، دلیلی دیگر بر این تفسیر
از «غیبت » است . دلایل نقلی یا متون روایات نیز مؤید همین اصل عقلی می باشد .

امیرمؤمنان علی علیه السلام فرموده است: «فی عقبها قائم الحق یسفر عن وجهه
بین الاقالیم; (۴) پس از حکومت [بنی امیه و بنی عباس] قائم به حق ظاهر خواهد شد و
پرده از چهره اش برمی دارد» .

هم چنین فرموده است: «اللهم بلی لاتخلو الارض من قائم لله بحجه، اما ظاهرا
مشهورا و اما خائفا مغمورا لئلا تبطل حجج الله و بیناته; (۵) آری! زمین خدا
از فردی که براساس داشتن حجتی الهی برای خدا قیام کند، خالی نماند . حجتی
که آشکار باشد و یا آن که ترسان و ناشناس بوده، تا این که حجت های خدا
و نشانه های او باطل نگردد» .

عبارت «مغمور» ، نشانگر نوع حضور امام علیه السلام در جامعه است و علت یاد
شده در این روایت، نشانگر حضور او در صحنه و تحقق اتمام حجت خداوند است .
و در علم کلام، فصلی به عنوان «ضرورت وجود حجت » و استمرار آن تا «قیامت »
مطرح است . (۶)

با این رویکرد، باید سایر روایات را تفسیر کرد تا کلماتی مانند «عزلت » –
که گویای فاصله گرفتن از مردم و «غیبت » شخص است – با این تعبیرات صریح و
روشن، معنا شود; زیرا با وجود روایات صریح و گویا، نمی توان کلمات دوپهلو
را ملاک تفسیر قرار داد .

حضرت علی علیه السلام می فرماید: «فورب علی ان حجتها علیها قائمه ماشیه فی
طرقها داخله فی دورها و قصورها جواله فی شرق هذه الارض و غربها، تسمع
الکلام و تسلم علی الجماعه تری و لاتری الی الوقت و الوعد و نداء المنادی من
السماء; (۷) به خدا قسم! آن هنگام حجت خدا بر مردم در کوچه و خیابان، در
داخل خانه هایشان تردد می کند و در شرق و غرب زمین، در رفت و آمد است، سخن
آنان را می شنود و بر آنان سلام می کند . آنان را می بیند، ولی ایشان او را
نمی بینند، تا روزی که برای ظهور او تعیین شده و منادی ندای آسمانی را سردهد» .