پاورپوینت کامل مهدویّت از دیدگاه مستشرقان ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مهدویّت از دیدگاه مستشرقان ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مهدویّت از دیدگاه مستشرقان ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مهدویّت از دیدگاه مستشرقان ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۳۷

اشاره

از دو قرن پیش. مستشرقان با انگیزه های تبشیری و استعماری و در برخی موارد عملی، راهی مشرق زمین گشتند؛ و به جهت
ناآشنایی و عدم دسترسی به منابع اولیه، چهره ناقص و نادرستی از تعالیم اسلام ارائه دادند.

برخورد آنان با مهدویت نیز، به دنبال ظهور متمهدیانی چون مهدی سودانی یا مطالع ء کتبی مانند مقدمه ابن خلدون بوده، که
احادیث مهدویت را مجعول و نادرست می شمرد.

البته کسانی چون پروفسور هازی کربن، به جهت آشنایی با مرحوم علامه طباطبایی، به حقایقی در این زمینه است یافته اند.

مقدّمه

استشراق، شرق شناسی یا خاورشناسی، معادل کلمه Orientalism، از ماده Orient، به معنای شرق. بر اعمالِ مستشرقان در قبال
فرهنگِ مشرق زمین اطلاق می شود؛ که عناصر زبان. ادبیات، هنر، آداب و رسوم، افکار و عقاید و دیگر عادات و سنن را در بر
می گیرد.(۱)

استیلای سیاسی ـ فرهنگی، و گروهی نیز صرفا با انگیزه های علمی و به منظور فرونشاندن عطش دانایی، عازم دیار شرق گشته اند.(۲)

در آورد؛ که توسّط مرحوم دکتر رامیار به فارسی ترجمه شده است.(۳)

اسلام شناسی مورد پذیرش واقع شده است.

دانشمندان مسلمان، در برابر جریان استشراق دو موضع متفاوت اتخاذ کرده اند: گروهی از سر افراط فعالیت های آنان را ستوده و
آنان را پایه گذار روش های صحیح تحقیق در متون دینی و احیاگر میراثِ بر باد رفته شرق به غرب می دانند. در مقابل، گروهی دیگری
از دانشمندان، این فعالیت را به شدّت نکوهیده و معتقدند: شرق شناسی، طبق یک نقشه از پیش تعیین شده و با هدفِ توهین به
مقدسات و تضعیف عقاید مسلمانان، پا به عرصه گذارده است.

امّا انصاف اقتضا دارد که همه را به یک چوب نرانیم و خدمتِ برخی را به واسطه خیانتِ گروهی دیگر، نادیده نیانگاریم.
خدماتِ خاورشناسان را در شناسایی، گردآوری، فهرست نگاری و انتشار برخی نسخه های خطی اسلامی و خصوصا معجم نگاری
الفاظ قرآن، پی ریزی شیوه های نوینِ پژوهش در متون دینی، که محصولِ تجاربِ آنان در پژوهش های علوم انسانی است، بپذیریم و از
خیانت برخی از آنان در تحریف، تدلیس، تأویل، رستکاری، زشت سازیِ تعالیم قرآنی و استناد به روایات ضعیف، افسانه ها،
خرافه ها، جعلیّات، شایعات و گفته های احبار و رهبان، غافل نباشیم.(۴)

می شود.

نقص عمده این دایره المعارف، نادیده گرفتن فرهنگ تشیع و ایران است؛ به گونه ای که درباره امام صادق (علیه السلام) تنها هجده
سطر، درباره ابوذر غفاری، چهار سطر و درباره شیخ طوسی، از بزرگان علمیِ جهان تشیع، سخنی به میان نیامده است.

ترجمه دائره المعارف اسلام به زبان فارسی، توسط «بنگاه ترجمه و نشر کتاب» آغاز و نخستین دفتر آن در سال ۱۳۵۴ شمسی
منتشر گردیدگ امّا پس از انتشار ده دفتر، در سال ۱۳۶۱ متوقف گردید.(۵)

ضرورت پژوهش

در میان تعالیم جاودانی و جهانی اسلام، هیچ یک به اندازه حکومت فراگیر مهدوی، قابلیت ارائه به
جهان پر غوغای امروزی را ندارد. حکومتی که حتی برای غیر مسلمانان نیز عدالت و امنیت را به همراه
دارد.

امّا جای بسی تألیف است که این اندیشه والا و گیرای مکتب اسلام، کمتر از دیگر موضوعات دینی، به
اندیشمندان امروزی معرفی گردیده است؛ البته آن هم به شکلی ناقص یا نادرست؛ زیرا آشنایی جهان غرب
با اسلام، عموما به واسطه مقالات یا کتب مستشرقان بوده است؛ که خود اطلاع درستی از این مکتب
آسمانی نداشته اند. با توجه به ضرورت عرضه اندیشه مهدوی در جهان معاصر، هدفِ این مقاله، باز کاوی
دیدگاه مستشرقان در این موضوع است؛ تا آنان که قدم در این مسیر می گذارند، با نگاه درستی به گذشته،
آینده را رقم زنند.

مدخل

موضوع مهدویت، از زوایای مختلف مورد کاوش پژوهشگران غربی قرار گرفته است. برخی از آنان
در بررسی تاریخ مسلمانان، از صدر اسلام تاکنون، به کسانی برخورده اند که با نام مهدی قیام کرده و
حکومت تشکیل داده اند؛ همچون حکومت فاطمیون در مصر، که سر سلسله آن المهدی باللّه است یا قیامِ
مهدی سودانی در قرن نوزدهم میلادی، در برابر سلطه انگلیس بر این کشور.

برخی دیگر در بررسی عقاید شیعه، به موضوع غیبت امام مهدی (علیه السلام) و انتظار ظهور او برخورده و
این موضوع را از جنبه های مختلف مورد بررسی قرار داده اند؛ مانند پروفسور کُربُن، که بخشی از
پرسش های او از مرحوم علامّه طباطبایی در این باره است.

برخی نیز در مقام مقایسه میان ادیان آسمانی، موعود گرایی را یکی از وجوه مشترک ادیان دانسته و از
این زاویه به بیان تفاوت های موعودِ اسلام با موعود دیگر ادیان پرداخته اند.

بررسی همه موارد فوق، با توجه به اندک بودن منابع در دسترس، کاری دشوار است. در زبان فارسی تنها
یک کتابِ صد صفحه ای به تحقیق در این باره پرداخته است؛ که متأسفانه نیمه اوّل آن هم، ربطی به موضوع
ندارد.(۶)

مستشرقان درباره مهدویت را برای خوانندگان عزیز باز نماید.

قیام مهدی سودانی

در سال ۱۸۳۴ م. فردی به نام محمداحمد سودانی، خود را مهدی موعود خواند و با ارتش انگلیس و
مصر، که کشور سودان را به اشغال خود در آورده بودند، به جنگ و مبارزه برخاست. حرکت او نظر
جهانیان را به خود جلب کرد و نام او را به اروپا و دیگر نقاط غرب رسانید.

«دار مستتر»(۷)، شرق شناسی یهودی الاصل فرانسوی، این حرکت را موضوع پژوهش خود قرار داد و
اعتقاد به مهدویت در اسلام را بررسی نمود. او حاصل کار خود را طی کنفرانس هایی که در تالار سور بن
پاریس، در حضور جمع کثیری از مردم فرانسه برگزار گردید، عرضه داشت. بعدها گفتارهای او به شکل
کتابی مستقل با نام «مهدی از صدر اسلام تا قرن سیزدهم» منتشر شد، که به فارسی نیز ترجمه شده است.(۸)

او می گوید:

«آیا می دانید که محمّد (صلّی الله علیه وآله وسّلم)، شریعت خود را چگونه بنیان نهاد؟ هنگامی که او ظهور کرد، در
عربستان، علاوه بر شرک ملی باستانی، سه دیانت بیگانه موجود بود: آیین یهود، دیانت عیسوی و کیش
زردشت.

نکته مشترکی که در این سه دیانت یافت می شد. عبارت از اعتقاد به یک وجود مافوق الطبیعه بود، که
بایستی در آخر الزمان ظهور کند و نظم و عدالت از دست رفته را به جهان باز گرداند و مقدمه خلود و
سعادتِ دائم انسان را فراهم سازد.»(۹)

وی اضافه می کند:

«این اعتقاد که نخست در دیانت یهود بوده و عیسویت را به وجود آورده است، فقط وقتی در دیانت
یهودان و عیسویان به صورت نهایی درآمد که تحت تأثیر اساطیر ایرانی واقع شد… مسلمانان در خصوص
اعتقاد به ظهور منجی، اصول عیسویان را پذیرفته اند.»(۱۰)

دار مستتر در مورد تولد این موعود می گوید:

«حسن (علیه السلام) که امام یازدهم بود، پس از مرگ خود پسری شش ساله باقی گذاشت، به نام محمد.
خلیفه آن پسر را در شهر حلّه، نزدیک خود، به زندان افکنده بود، وی در ۱۲ سالگی غایب شد. چون او
تنها باقیمانده نسب مستقیم پیامبر بود، عامّه چنین نتیجه گرفتند که این کودک در ساعتی که بخواهد ظهور
خواهد کرد.»(۱۱)

پر داده و بزرگ کرده اند.

در حالی که امثال مهدی سودانی، که در این کشور ادعای مهدویت داشته اند، نه شیعه بوده اند و نه ایرانی!
بلکه روایاتی از رسول خدا (صلّی الله علیه وآله وسّلم) در باره ظهور فردی که در آخرالزمان، به مبارزه با ظلم و ستم
برخیزد و قسط و عدل را بر جهان حاکم گرداند، به قدری در کتب روایی اهل سنّت وارد شده است، که حتّی
متعصّب ترین گروه های سنّی در برابر شیعه، یعنی وهّابیّت، روایات در این باره را غیر قابل انکار می دانند.

شیخ عبدالعزیز بن باز، مفتی اعظم عربستان، در یک سخنرانی که متن ان در مجلّه الجامعه الاسلامیه به
چاپ رسیده است، به دنبال سخنرانیِ شیخ عبدالمحسن العباد، قائم مقام ریاست دانشگاه اسلامی مدینه، در
موضوع مهدویّت، چنین می گوید:

«همان طور که اهل علم تبیین کرده اند، مسأله مهدی، آشکار و روشن و احادیث درباره آن، فراوان،
بلکه متواتر و مستحکم است و از اهل علم افراد زیادی تواتر آن را بازگو کرده اند، به تواتر معنوی، که دلالت
دارد این شخصِ موعود، مسأله اش ثابت و خروجش حقّ است. او از الطاف خدای عزوجل به این امّت در
آخر الزمان است، که ظهور می کند و داد و حقّ را بر پا می دارد و از ظلم و بیداد جلوگیری می کند؛ و خداوند
به وسیله او سایه لوای حق را بر این امّت، در راه عدالت. هدایت و راهنمایی مردمان، می گسترد.»(۱۲)

البته بن باز در مورد اینکه مهدی (علیه السلام) یکی از دوازده خلیفه پیامبر باشد، تردید کرده و می گوید:

«در مورد گفته حافظ اسماعیل بن کثیر، در تفسیر خود در سوره مائده، هنگام بیان اسامی نُقَبا، و اینکه
مهدی می تواند یکی از امامان دوازده گانه باشد، جای تأمل وجود دارد؛ زیرا پیامبر (صلّی الله علیه وآله وسّلم)
فرمود: این امّت مادام که دوازده خلیفه بر آنان حکومت دارند، که همگی شان از قریش هستند، همچنان
پایدار خواهد بود.

این فرموده او دلالت دارد که دین در زمان آنان استوار و احکام خدا جاری و حق فائق است و این امر،
فقط بیش از انقراضِ دولت امویان بود و پس از آنان اختلافاتی بروز کرد که مردم دچار دو دستگی شدند و
مصیبت بر سر مسلمانان فرود آمد…

به نظر من مراد از دوازده خلیفه، خلفای چهارگانه، معاویه و فرزندش یزید و سپس عبدالملک مروان و
چهار فرزندش و عمر بن عبدالعزیز می باشد؛ که اسلام در زمان آنان گسترش یافت و دین پایدار گردید و حق
آشکار شد.»(۱۳)

پژوهشگران غربی غیرمسلمان چه انتظار!

ابن خلدون در فصل پنجاه و دوّم از کتاب مقدمه خود، ذیل عنوانِ «فی امر الفاطمی و ما یذهب الیه
الناس فی شأنه» ابتدا چنین می گوید:

«اعلم انّ فی المشهور بین الکافه من اهل الاسلام علی ممّر الاعصار انّه لابدّ فی آخر الزّمان من
ظهور رجل من اهل البیت یؤیّد الدّین ویظهر العدل ویتبعه المسلمون ویستولی علی الممالک
الاسلامیّه ویسمّی بالمهدیّ ویکون خروج الدّجال وما بعده من اشراط السّاعه الثابته فی الصحیح
علی اثره وانّ عیسی ینزل من بعده فیَقتل الدّجال او ینزل معه فیساعده علی قتله ویَأتمّ بالمهدیّ فی
صلاته… (۱۴)

کشورهای اسلامی مستولی می شود.

نام او مهدی است و از شرایط ظهور او قیام دجّال است، که در روایات، صحیحه مطرح شده است و
عیسی نیز پس از او نازل می شود و دجّال را می کشد و یا در کشتن او مساعدت می کند؛ و در نماز به مهدی
اقتدا خواهد کرد.»

ابن خلدون، سپس روایات مربوط به مهدی (علیه السلام) را از کتب بزرگان اهل سنّت نقل نموده و یک یک
آنها را مودر نقد و طعن قرار می دهد؛ از مهم ترین دلایل طرد و ردّ روایت نزد او، حضور یکی از رجال
شیعه در سلسله سند روایت است.

البته کسانی مانند احمد کسروی نیز مهدویت را زیر سؤال برده اند. او در دو کتابِ «شیعی گری» و
«بهایی گری» در این باره می نویسد:

«مهدی گری افسانه است… اگر در ادیان دیگر هم منتظر منجی هستند؛ آنها نیز افسانه است.»،
«بی گمان در زمان بنیان گزار اسلام، سخنی از مهدی در میان نبوده و نباید می بود.» «مهدویت را ایرانیان
بین مسلمانان انداخته اند.» و «امام حسن عسکری (علیه السلام) فرزندی نداشته؛ و چگونه می شود کسی
فرزندی داشته باشد، و کسی از آن آگاه نباشد.»(۱۵).

(۱۶)

الاسلام»، که مبنای بسیاری از نوشته های مستشرقان پس از او قرار گرفته، چنین می نوی